|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 2 ΑΑΔ 326
10 Αυγούστου, 2011
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΣ ΨΥΛΛΙΔΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 134/2011)
Βία σε αθλητικούς χώρους ― Άρθρο 59 του περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους Νόμου του 2008 Ν. 48(Ι)/2008 ― Απόρριψη έφεσης εναντίον καταδίκης για το αδίκημα της επίθεσης σε αθλητικό χώρο ― Δεν ήταν απαραίτητο για να υπάρξει αδίκημα να ήταν ονομαστικά γνωστοί οι παραπονούμενοι και να είχαν αυτοί παραπονεθεί ― Ποια τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος που προβλέπεται στο Άρθρο 59 του Ν. 48(Ι)/2008.
O εφεσείων καταδικάστηκε πρωτοδίκως για το αδίκημα της επίθεσης βάσει του Άρθρου 59 του περί της Πρόληψης και Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους Νόμου του 2008 (Ν. 48(Ι)/2008.
Σύμφωνα με την προσαχθείσα μαρτυρία, θεάθηκε, σε κλίμα αναταραχής, ύβρεων και χρησιμοποίησης ακτίνων λέιζερ εναντίον καλαθοσφαιριστών, να φτύνει επανειλημμένως εναντίον μελών της αντίπαλης καλαθοσφαιρικής ομάδας.
Εναντίον της πιο πάνω καταδίκης ασκήθηκε έφεση με την οποία υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων ότι:
α) υπήρχε αοριστία και πολλαπλότητα στο κατηγορητήριο, λόγω θεμελιακών ελλείψεων και τούτο επειδή σε αυτό αναφερόταν πως η επίθεση (φτύσιμο) έγινε κατά μελών της καλαθοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΛ, ενώ τέτοιας φύσης αδίκημα δεν είναι δυνατό να θεωρείται ότι στοιχειοθετείται χωρίς έχει προσδιοριστεί ποιό ήταν το θύμα της επίθεσης.
β) δεν υπήρχε μαρτυρία ότι οι ενέργειες του εφεσείοντα συνδέονταν με αθλητικό γεγονός και ότι κατά το σχετικό άρθρο του νόμου για να υπάρχει αδίκημα, θα πρέπει η επίθεση να γίνεται στο πλαίσιο ευρύτερης επίθεσης από περισσότερους.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Όπως αναγνωρίστηκε από την πλευρά του εφεσείοντα, η ισχυριζόμενη αοριστία κατηγορητηρίου δεν ετέθη πρωτοδίκως, όπως δεν είχε προωθηθεί γραμμή πρωτοδίκως σε σχέση με το λόγο έφεσης περί ευρύτερης συμμετοχής από περισσότερους, ώστε να είχε διασαφηνιστεί η μαρτυρία σε συνάρτηση με την προσέγγιση αυτή.
2. Δεν ήταν ορθή η θέση ότι κάτω από τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης, ήταν απαραίτητο για να υπάρξει αδίκημα να ήταν ονομαστικά γνωστοί οι παραπονούμενοι και να είχαν αυτοί παραπονεθεί. Υπήρχε ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου η γραπτή κατάθεση και η προφορική μαρτυρία του αστυνομικού, πάνω στην οποία ουσιαστικά στηρίχτηκε η καταδίκη.
3. Δεν ετίθετο ζήτημα αντίληψης για ενέργειες με εχθρική πρόθεση όταν τα επανειλημμένα φτυσίματα στρέφονταν κάτω από τις περιστάσεις που περιγράφηκαν, εναντίον των μελών της αντίπαλης ομάδας.
4. Δεν υπήρχε ζήτημα πολλαπλότητας ούτε και αοριστίας κατηγορητηρίου. Περαιτέρω δεν ήταν προαπαιτούμενο να είχε αποδειχτεί ότι το φτύσιμο συνδεόταν με αθλητικές ενέργειες.
5. Μεταξύ των διαζεύξεων που χρησιμοποιεί το σχετικό άρθρο του νόμου, είναι και η διάπραξη του αδικήματος μέσα σε αθλητικό χώρο και αυτή ακριβώς ήταν η κατηγορία.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Χαραλάμπους, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 686/09), ημερομηνίας 27/7/11.
Κ. Ευσταθίου και Α. Κορέλλης, για τον Εφεσείοντα.
Λ. Χατζηαθανασίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: O εφεσείων είχε κατηγορηθεί για εξύβριση προσώπου σε αθλητικό χώρο και για επίθεση εναντίον προσώπου μέσα σε αθλητικό χώρο. Αθωώθηκε στην πρώτη κατηγορία επειδή δεν μπορούσε να προσδιοριστεί τί ακριβώς έλεγε όταν ανοιγόκλεινε το στόμα του όσο και αν ακούγονταν γενικά υβρισίες. Καταδικάστηκε όμως για το αδίκημα της επίθεσης επειδή θεάθηκε, στο πλαίσιο της αναταραχής, των ύβρεων και της χρησιμοποίησης ακτίνων λέιζερ εναντίον καλαθοσφαιριστών, να φτύνει επανειλημμένως εναντίον μελών της αντίπαλης καλαθοσφαιρικής ομάδας.
Έχουν αποσυρθεί οι λόγοι έφεσης που αφορούν κυρίως στην αξιοπιστία του αστυνομικού που κατέθεσε σε σχέση με τα γεγονότα. Επίσης, ας σημειωθεί, έχει αποσυρθεί και ο λόγος έφεσης κατά της εικοσαήμερης ποινής φυλάκισης που, μαζί με άλλη, του είχε επιβληθεί. Επομένως, με δοσμένο πλέον το πραγματικό υπόβαθρο, συζητήθηκαν νομικά θέματα. Στο κατηγορητήριο αναφερόταν πως η επίθεση έγινε κατά μελών της καλαθοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΛ, δηλαδή τους έφτυσε, και τέτοιας φύσης αδίκημα δεν είναι δυνατό να θεωρείται ότι στοιχειοθετείται χωρίς να προσδιοριστεί ποιό είναι το θύμα της επίθεσης αλλά και χωρίς εκείνο το θύμα να έχει παραπονεθεί και να καταθέσει το ίδιο. Με αυτές τις κατά την εισήγηση θεμελιακές ελλείψεις να βρίσκονται στο επίκεντρο των επιχειρημάτων του ευπαίδευτου δικηγόρου για τον εφεσείοντα, συζητήθηκαν και παρεμφερή ζητήματα, όπως πολλαπλότητα και αοριστία στο κατηγορητήριο. Χωρίς όμως, όπως αναγνώρισε ο κ. Ευσταθίου, να είχε τεθεί ζήτημα αοριστίας, με αυτή την έννοια, πρωτοδίκως. Δηλαδή, ενώ το κατηγορητήριο συγκεκριμενοποιεί ότι θύματα της επίθεσης ήταν μέλη της καλαθοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΛ δεν τέθηκε θέμα πρωτοδίκως πως ήταν σημαντικό για την υπεράσπιση, ως λεπτομέρεια απαραίτητη, να είναι γνωστό ποιά ήταν τα μέλη αυτής της ομάδας. Συνεχίζει λοιπόν η εισήγηση του κ. Ευσταθίου, στο πιο πάνω πλαίσιο, ως εξής: Χωρίς να είναι γνωστό το θύμα και χωρίς αυτός να έχει παραπονεθεί ή να έχει καταθέσει, δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς στοιχειοθετείται το αδίκημα της επίθεσης αφού είναι εγγενές συστατικό στοιχείο σ' αυτό το αδίκημα η αντίληψη ότι το φτύσιμο, που δεν αμφισβητείται ότι μπορεί να συνιστά επίθεση, ήταν ενέργεια με εχθρική πρόθεση, αντιληπτή ως τέτοια, από το θύμα. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, υποστήριξε ο κ. Ευσταθίου, με αναφορά στο Άρθρο 59 του περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους Νόμου του 2008 (Ν. 48(Ι)/2008), πως δεν υπήρχε μαρτυρία ότι οι ενέργειες του εφεσείοντα συνδέονται με αθλητικό γεγονός. Περαιτέρω ότι κατά το ίδιο άρθρο για να υπάρχει αδίκημα θα πρέπει η επίθεση να έγινε στο πλαίσιο ευρύτερης επίθεσης από περισσότερους. Αυτά, εφόσον ο Νόμος αναφέρεται σε συμμετοχή. Αναγνώρισε όμως επί του προκειμένου πως δεν είχε προωθηθεί τέτοια γραμμή πρωτοδίκως ώστε να διασαφηνιστεί η μαρτυρία και σε συνάρτηση προς τέτοιας μορφής προσέγγιση.
Η ευπαίδευτη συνήγορος για την εφεσίβλητη σχολίασε τα επιχειρήματα του κ. Ευσταθίου ένα προς ένα και, βεβαίως, εισηγήθηκε πως η πρωτόδικη απόφαση, στην οποία η ουσία αυτών των επιχειρημάτων είχε εξεταστεί, είναι ορθή.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τα επιχειρήματα του κ. Ευσταθίου. Δεν μπορούμε να δεχτούμε πως κάτω από τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης ήταν απαραίτητο για να υπάρξει αδίκημα να ήταν ονομαστικά γνωστοί οι παραπονούμενοι και να είχαν αυτοί παραπονεθεί. Υπήρχε ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου η γραπτή κατάθεση και, βεβαίως, η προφορική μαρτυρία του αστυνομικού πάνω στην οποία ουσιαστικά στηρίχτηκε η καταδίκη. O μάρτυρας αναφέρθηκε σε ευρείας έκτασης διαμαρτυρίες, υβρισίες, χρήση ακτίνων λέιζερ εναντίον προσώπων και δεν θεωρούμε ότι το γεγονός ότι αυτός ο μάρτυρας, χωρίς να είχε κατευθυνθεί η προσοχή του προς οτιδήποτε άλλο κατά την ακρόαση, κατέθεσε ότι επικεντρώθηκε στον εφεσείοντα, τον οποίο γνώριζε, δημιουργεί υπόβαθρο γεγονότων για να μπορούν να υποστηριχθούν τα θεωρητικά επιχειρήματα του ευπαίδευτου συνηγόρου για την υπεράσπιση. Ούτε μπορούμε να δεχτούμε ότι μπορεί να τίθεται ζήτημα σ' αυτή την υπόθεση αντίληψης για ενέργειες με εχθρική πρόθεση όταν τα επανειλημμένα φτυσίματα στρέφονταν κάτω από τις περιστάσεις που περιγράφηκαν εναντίον των μελών της αντίπαλης ομάδας. Δεν θεωρούμε ότι μπορεί να τίθεται σ' αυτή την περίπτωση ζήτημα πολλαπλότητας ούτε και αοριστίας με την έννοια που το έχει θέσει ο κ. Ευσταθίου. Επίσης δεν συμφωνούμε με την εισήγησή του πως ήταν προαπαιτούμενο να αποδειχτεί ότι το φτύσιμο συνδέεται με αθλητικές ενέργειες. Βεβαίως, οφθαλμοφανώς συνδεόταν εν προκειμένω, ως μέρος της ευρύτερης εχθρικής συμπεριφοράς από πολλούς, αλλά, εν πάση περιπτώσει, μεταξύ των διαζεύξεων που χρησιμοποιεί το άρθρο, είναι και η διάπραξη του αδικήματος μέσα σε αθλητικό χώρο και ακριβώς αυτή ήταν η κατηγορία.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.