ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
(2009) 2 ΑΑΔ 55
27 Ιανουαρίου, 2009
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 93/2008)
Ποινή ― Πρόκληση θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης, κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154 ― Εφεσείων, δάσκαλος, με λευκό ποινικό μητρώο, επιδεικνύοντας στιγμιαία αμέλεια τραυμάτισε θανάσιμα πεζό ο οποίος διασταύρωνε δρόμο ― Καθυστέρηση στην προώθηση της υπόθεσης ― Επιβολή ποινής προστίμου €3.500, στέρηση του δικαιώματος κατοχής ή απόκτησης άδειας οδήγησης για περίοδο 12 μηνών και 5 βαθμών ποινής ― Επικυρώθηκε κατ' έφεση.
Ποινή ― Επιμέτρηση ― Μετριαστικοί παράγοντες ― Καθυστέρηση 14 μηνών μετά το ατύχημα στην προώθηση υπόθεσης κάτω από το Άρθρο 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154.
Το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου 2005 ο εφεσείων οδηγώντας με κανονική ταχύτητα το όχημά του στη λεωφόρο Μεσόγης στην Πάφο, παρέλειψε να αντιληφθεί εγκαίρως ζεύγος που διασταύρωνε τη λεωφόρο και τους κτύπησε, τραυματίζοντας θανάσιμα το σύζυγο και ελαφρά τη σύζυγο.
Ο φωτισμός στο συγκεκριμένο σημείο της πιο πάνω λεωφόρου δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικός και τόσο το θύμα όσο και η σύζυγός του φορούσαν σκούρα ρούχα. Ο εφεσείων, ο οποίος οδηγούσε με κανονική ταχύτητα, την ελάττωσε σε κάποια στιγμή εξ αιτίας της κίνησης που είδε εκτός δρόμου σε κέντρο στο οποίο εξελισσόταν γαμήλια δεξίωση, γύρισε το κεφάλι του προς τα αριστερά για να ελέγξει προς εκείνη την κατεύθυνση και παρέλειψε να δει εγκαίρως το θύμα και τη σύζυγό του που βρίσκονταν περίπου στο μέσο του δρόμου, στην προσπάθειά τους να τον διασταυρώσουν.
Ο εφεσείων βρέθηκε ένοχος για πρόκληση θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154 και τιμωρήθηκε με ποινή προστίμου €3.500, στέρηση του δικαιώματος κατοχής ή απόκτησης άδειας οδήγησης για περίοδο 12 μηνών και περαιτέρω σε πέντε βαθμούς ποινής.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την ποινή ως έκδηλα ανεπαρκή, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να είχε επιβληθεί ποινής φυλάκισης, έστω με αναστολή.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο (α) προσέγγισε την υπόθεση με πλήρη επίγνωση της σοβαρότητάς της ενόψει της φύσης της, της ποινής που προβλέπει ο νόμος αλλά και της ανησυχητικής συχνότητας με την οποία διαπράττονται τέτοιας φύσεως αδικήματα και (β) συνυπολόγισε με τα πιο πάνω τους ελαφρυντικούς παράγοντες που υφίσταντο υπέρ του εφεσείοντος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει βάσιμος λόγος επέμβασής του στην επιβληθείσα ποινή.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Παπαδήμα-Λάρμου, E.Δ.), (Ποινική Yπόθεση Aρ. 14181/06), ημερομηνίας 12/5/08.
Λαμπρινή Λάμπρου-Ουστά, για τον Eφεσείοντα.
Ρ. Ερωτοκρίτου με Α. Στυλιανού, ασκούμενη δικηγόρο, για τον Eφεσίβλητο.
Ο Eφεσίβλητος είναι παρών.
Ex tempore
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: O εφεσείων είχε παραδεχθεί ενοχή σε κατηγορία για πρόκληση θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 και η έφεση που ασκήθηκε από το Γενικό Εισαγγελέα αφορά στην ποινή που του επιβλήθηκε και που συνίστατο σε πρόστιμο €3.500, στέρηση του δικαιώματος κατοχής ή απόκτησης άδειας οδήγησης για περίοδο 12 μηνών και περαιτέρω σε πέντε βαθμούς ποινής. Κατά την εισήγηση του εφεσείοντα η ποινή είναι εκδήλως ανεπαρκής. Όπως τη διαμόρφωσε κατά την εξέλιξη της αγόρευσής της η ευπαίδευτος συνήγορος, θα έπρεπε να είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης, έστω με αναστολή.
Το ατύχημα επισυνέβη το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου 2005 στη λεωφόρο Μεσόγης που αποτελεί μέρος του κύριου δρόμου Πάφου - Π. Χρυσοχούς. Το τραγικό θύμα, μαζί με τη σύζυγό του, διασταύρωναν το δρόμο. Ο εφεσείων που οδηγούσε το αυτοκίνητο του, με αριθμό εγγραφής ΗΜΕ 130, παρέλειψε να τους αντιληφθεί εγκαίρως και τους κτύπησε. Αποτέλεσμα ήταν ο θανάσιμος τραυματισμός του συζύγου και ο ελαφρύς τραυματισμός της συζύγου.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο προσέγγισε την υπόθεση με πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της ενόψει της φύσης της, της ποινής που προβλέπει ο νόμος αλλά και της ανησυχητικής συχνότητας με την οποία διαπράττονται τέτοιας φύσης αδικήματα. Έκαμε συναφώς εκτεταμένη αναφορά στη νομολογία, ορθά αναφερόμενος στο καθήκον για επιμέτρηση της ποινής στο πλαίσιο του συνόλου των δεδομένων της περίπτωσης. Κατέληξε σε απόφαση για αποφυγή επιβολής ποινής φυλάκισης αφού συνυπολόγισε τη φύση της μεμπτής συμπεριφοράς του εφεσίβλητου. Η αμέλεια που επέδειξε ήταν στιγμιαία. Δεν είχε το στοιχείο της εγωιστικής συμπεριφοράς ή της αδιαφορίας για την ασφάλεια των άλλων. Ενώ οδηγούσε με κανονική ταχύτητα, την οποία μάλιστα ελάττωσε σε κάποια στιγμή εξ αιτίας της κίνησης που είδε εκτός δρόμου σε κέντρο στο οποίο εξελισσόταν γαμήλια δεξίωση, γύρισε το κεφάλι του προς τα αριστερά για να ελέγξει προς εκείνη την κατεύθυνση και παρέλειψε να δει εγκαίρως το θύμα και τη συζυγό του που βρίσκονταν περίπου στο μέσο του δρόμου, στην προσπάθειά τους να τον διασταυρώσουν. Συναφώς, συνυπολόγισε τις κακές συνθήκες φωτισμού στο σημείο και το γεγονός πως το θύμα και η σύζυγός του φορούσαν σκούρα ρούχα. Μαζί με τα πιο πάνω, πρόσδωσε σημασία στις προσωπικές περιστάσεις του εφεσείοντα. Ο εφεσείων είναι δάσκαλος με λευκό ποινικό μητρώο. Περαιτέρω, υπήρξε καθυστέρηση στην προώθηση της υπόθεσης αφού η ποινική κατηγορία καταχωρήθηκε 14 μήνες μετά το ατύχημα.
Ο εφεσείων δεν αμφισβήτησε οτιδήποτε σε σχέση με την καθοδήγηση του Δικαστηρίου αναφορικά με τις αρχές που διέπουν το ζήτημα. Επίσης δεν αμφισβήτησε οτιδήποτε σε σχέση με τις προσωπικές περιστάσεις και όσα άλλα το Πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη κατά την επιμέτρηση της ποινής. Υποστήριξε πως δικαιολογείται να παρέμβουμε εξ αιτίας της αντίληψης που προώθησε ότι η αμέλεια που επέδειξε ο εφεσίβλητος δεν ήταν στιγμιαία. Ζητήσαμε διευκρίνιση αυτής της θέσης αλλά ως τέτοια δόθηκε το γεγονός ότι ο εφεσείων, εκ των πραγμάτων ήταν ένοχος παράλειψης αφού δεν είδε εγκαίρως το θύμα και τη σύζυγό του. Υποδείξαμε πως αν δεν υπήρχε τέτοιας μορφής παράλειψη δεν θα μπορούσε να τίθεται καν ζήτημα ποινικής ευθύνης. Από το σύνολο των στοιχείων όπως τα εξηγεί το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην πολυσέλιδη απόφασή του, όπου ακριβώς αναλύει το καθένα, δεν διαπιστώνουμε σφάλμα της φύσης που συζητήθηκε.
Καταλήγουμε πως δεν έχει στοιχειοθετηθεί λόγος για τον οποίο θα ήταν δικαιολογημένη η παρέμβασή μας. Η έφεση απορρίπτεται.
H έφεση απορρίπτεται.