|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 2 ΑΑΔ 357
21 Απριλίου, 2008
(Παραλήφθηκε στο Tμήμα Nομικών Eκδόσεων στις 26/5/08)
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΛΗΣ Α. ΨΥΛΛΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ (AP. 1),
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 157/2007)
Συνταγματικό Δίκαιο ― Συνταγματικότητα νόμου ― Κατά πόσο οι περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Κανονισμοί του 1984 (Κ.Δ.Π. 66/84), όπως τροποποιήθηκαν, αναφορικά με την υποχρεωτική χρήση προστατευτικού κράνους για οδήγηση δικύκλου, παραβιάζουν την αρχή της ισότητας η οποία κατοχυρώνεται με το Άρθρο 28 του Συντάγματος και είναι ως εκ τούτου αντισυνταγματικοί.
Το θέμα που συζητήθηκε στην υπόθεση αυτή αφορά το κατά πόσο οι περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Κανονισμοί του 1984 (Κ.Δ.Π. 66/84), όπως τροποποιήθηκαν, που επιβάλλουν την υποχρέωση για οδήγηση δικύκλου με τη χρήση προστατευτικού κράνους, είναι αντισυνταγματικοί.
Ο εφεσείων υποστήριξε πως έτυχε άνισης μεταχείρισης, κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος, επειδή η υποχρέωση που επιβάλλουν οι προαναφερθέντες Κανονισμοί δεν συνοδεύτηκε και με εξαιρέσεις, όπως οι εξαιρέσεις που προβλέφθηκαν σε σχέση με την υποχρέωση πρόσδεσης με ζώνη ασφαλείας που επιβάλλει σε οδηγούς μηχανοκινήτων οχημάτων, άλλων από μοτοσυκλέτες ή μοτοποδήλατα, ο περί Οδικής Ασφαλείας Νόμος του 1986 (Ν.174/86). Ο χειρισμός του ζητήματος από το νομοθέτη, όπως πρότεινε, στην πραγματικότητα, του αποστερούσε το δικαίωμα να οδηγεί μοτοσυκλέτα ή μοτοποδήλατο, αφού δεν προνοούσε εξαιρέσεις για άτομα που για λόγους υγείας, ενδεχομένως, να μην μπορούσαν να οδηγούν με τη χρήση προστατευτικού κράνους.
Αποφασίστηκε ότι:
Οι παράμετροι των δύο ρυθμίσεων είναι προδήλως διαφορετικές μεταξύ τους. Το στοιχείο αυτό καθιστά αβάσιμη την εισήγηση του εφεσείοντος πως βρισκόμαστε μπροστά σε ανομοιογενή ρύθμιση ομοίων περιπτώσεων, δυσμενή για τον ίδιο. Ορθά λοιπόν κρίθηκε πρωτοδίκως πως δεν στοιχειοθετήθηκε παράβαση της αρχής της ισότητας.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Αντωνίου v. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 299.
Έφεση εναντίον Kαταδίκης.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Παντελή, E.Δ.), (Ποινική Yπόθεση Aρ. 16466/06), ημερομηνίας 26/6/07.
Ο Εφεσείων παρουσιάζεται αυτοπροσώπως.
Χρ. Κυθραιώτου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, ενώ παραδέχθηκε πως οδηγούσε μηχανοκίνητο δίκυκλο χωρίς τη χρήση προστατευτικού κράνους, αρνήθηκε ενοχή επειδή, όπως υποστήριξε, οι περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Κανονισμοί του 1984 (Κ.Δ.Π. 66/84), όπως τροποποιήθηκαν, που επέβαλαν αυτή την υποχρέωση, είναι αντισυνταγματικοί. Η αντισυνταγματικότητα, όπως επεξήγησε και ενώπιόν μας, δεν αφορούσε στην πράγματι δυνατότητα θέσπισης τέτοιας υποχρέωσης, αλλά στο γεγονός ότι η επιβολή της υποχρέωσης δεν συνοδεύτηκε και με εξαιρέσεις, όπως οι εξαιρέσεις που προβλέφθηκαν σε σχέση με την υποχρέωση πρόσδεσης με ζώνη ασφαλείας που επιβάλλει σε οδηγούς μηχανοκινήτων οχημάτων, άλλων βέβαια από μοτοσυκλέτες ή μοτοποδήλατα, ο περί Οδικής Ασφαλείας Νόμος του 1986 (Ν.174/86). Η έφεση αφορά στην πρωτόδικη κρίση πως και να παρακάμπτονταν ορισμένες επιμέρους αδυναμίες της εισήγησης, ειδικά σε σχέση με το καθήκον συγκεκριμενοποίησης του επιχειρήματος με αντιπαραβολή του νομοθετήματος με τη συγκεκριμένη συνταγματική πρόνοια, έλειπε το στοιχείο της ομοιότητας μεταξύ των δύο περιπτώσεων.
Ο εφεσείων επανέλαβε και ενώπιόν μας τα ίδια επιχειρήματα, στο πλαίσιο της γενικής του θέσης πως έτυχε άνισης μεταχείρισης, κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος, έναντι οδηγών άλλων μηχανοκινήτων οχημάτων που μπορούσαν να εξαιρεθούν, για λόγους υγείας, από την υποχρέωση για πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας, όταν επίσης για ιατρικούς λόγους, για τους οποίους παρουσίασε στη διοίκηση και ιατρικό πιστοποιητικό, επιβαλλόταν να υπάρχει και στην περίπτωση του προστατευτικού κράνους ανάλογη εξαίρεση. Ο χειρισμός του ζητήματος από το νομοθέτη, όπως πρότεινε, στην πραγματικότητα, του αποστερούσε το δικαίωμα να οδηγεί μοτοσυκλέτα ή μοτοποδήλατο.
Στην Αντωνίου ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 299, κατά την εξέταση της συνταγματικότητας της υποχρέωσης οδηγών μηχανοκινήτων οχημάτων για πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας, εξηγήθηκε η φύση του δικαιώματος οδήγησης. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
"Το δικαίωμα της οδήγησης δεν αποτελεί απόρροια της ανθρώπινης φύσης αλλά επίκτητο δικαίωμα που παρέχεται από τη νομοθεσία για την ευχερέστερη μετακίνηση του ατόμου. Στην υπόθεση Louroutziatis v. The Republic υπεδείχθη ότι η άσκηση του δικαιώματος της οδήγησης συναρτάται με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει η νομοθεσία για την άσκησή του. Η επιβολή υποχρέωσης για τη χρήση ζώνης ασφαλείας έχει διπλό σκοπό - την προστασία του οδηγού και εκείνη άλλων προσώπων που χρησιμοποιούν το δρόμο στο βαθμό και έκταση που η χρήση της παρέχει μεγαλύτερη ευχέρεια στον οδηγό για την προστασία της ασφάλειάς τους. Αποτελεί μέτρο προστασίας της προσωπικής ασφάλειας για το οποίο η πολιτεία έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση βάσει του Άρθρου 11 να μεριμνά. Αφήνεται ελεύθερη η εκλογή του οδηγού ως προς τη μετάβασή του σε οποιοδήποτε μέρος της επιλογής του. Ταυτόχρονα, η ελευθερία δράσης του δεν τίθεται υπό τον έλεγχο οποιουδήποτε τρίτου προσώπου ή αρχής. Η υποχρέωση για τη χρήση ζώνης ασφαλείας δε διαφέρει από άλλους περιορισμούς, όπως το όριο ταχύτητας, που επιβάλλονται από τον κώδικα οδικής ασφαλείας."
Εν προκειμένω, το αντικείμενο της ρύθμισης διαφέρει σε βαθμό που καθιστά την εισήγηση πως βρισκόμαστε μπροστά σε ανομοιογενή ρύθμιση, δυσμενή για τον εφεσείοντα, ομοίων περιπτώσεων, αβάσιμη. Είναι προδήλως διαφορετικές οι παράμετροι όταν στη μια περίπτωση αντικείμενο της ρύθμισης είναι η οδήγηση μηχανοκινήτου οχήματος άλλου από μοτοποδήλατο ή μοτοσυκλέτα, με αναφορά στην πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας και στην άλλη η οδήγηση μοτοσυκλετών και μοτοποδηλάτων με την υποχρέωση να φέρουν οι οδηγοί τους προστατευτικό κράνος, σε σχέση με το οποίο ο νομοθέτης έκρινε πως δε θα έπρεπε να εισαχθούν εξαιρέσεις.
Ορθά, λοιπόν, κρίθηκε πρωτοδίκως πως δεν στοιχειοθετήθηκε παράβαση της αρχής της ισότητας και η έφεση απορρίπτεται.
H έφεση απορρίπτεται.