|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 2 ΑΑΔ 440
22 Οκτωβρίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΛΗΣ Δ. ΛΟΪΖΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 158/2007)
Επίθεση με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης, κατά παράβαση των διατάξεων του περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Νόμου του 2000, Ν.119(Ι)/2000, όπως τροποποιήθηκε από το Ν.212 (Ι)/04 ― Συμπεριφορά η οποία προκάλεσε ψυχική βλάβη σε ανήλικο μέλος της οικογένειας ― Δημόσια εξύβριση, κατά παράβαση του Άρθρου 99 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154 ― Κατά πόσο η δοθείσα μαρτυρία αποδείκνυε την ενοχή του κατηγορουμένου πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας.
Ποινική Δικονομία ― Κλήση μαρτύρων ― Συνιστά υποχρέωση του μέρους που επιθυμεί να τους παρουσιάσει.
Στο χώρο στάθμευσης πολυκατοικίας στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα όπου διαμένει η πρώην σύζυγος του εφεσείοντος με το ανήλικο παιδί τους ηλικίας 3 ετών, διαδραματίστηκε το επεισόδιο το οποίο οδήγησε στις σχετικές κατηγορίες. Ο εφεσείων παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση. Όπως κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο ο εφεσείων επιτέθηκε και εξύβρισε την πρώην σύζυγό του ύστερα από φιλονικία που είχε σχέση με την πρόσβαση στο τέκνο του.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων υποστηρίζει ότι η ενοχή του δεν αποδείχτηκε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας γιατί, μεταξύ άλλων, παρόλον ότι ζήτησε από το δικαστήριο να είναι όλοι οι μάρτυρες παρόντες, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Εγείρει επίσης διάφορους λόγους για να δείξει ότι η απόφαση θα πρέπει να παραμεριστεί.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η δοθείσα μαρτυρία παρουσιάζει συνοχή και δεν φαίνεται οτιδήποτε που να δημιουργεί αμφιβολίες για την ορθότητα των συμπερασμάτων του Δικαστηρίου. Η κλήση μαρτύρων είναι υποχρέωση του μέρους που επιθυμεί να τους παρουσιάσει.
2. Η μαρτυρία για τα όποια ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί του εφεσείοντος, προήλθε από τον ίδιο τον εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Υπόθ. Αρ. 19311/06), ημερομηνίας 21/6/07.
Ο Εφεσείων είναι απών.
Ελ. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου απαγγέλλεται από το Δικαστή Νικολαΐδη.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε για επίθεση με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης, κατά παράβαση των διατάξεων του περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Νόμου του 2000, Ν.119(Ι)/2000, όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 212(Ι)/04, για συμπεριφορά η οποία προκάλεσε ψυχική βλάβη σε ανήλικο μέλος της οικογένειας και για δημόσια εξύβριση, κατά παράβαση του άρθρου 99 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Το επεισόδιο διαδραματίστηκε στο χώρο στάθμευσης πολυκατοικίας στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα που διαμένει η πρώην σύζυγος του εφεσείοντα και το ανήλικο παιδί τους ηλικίας τριών ετών. Όπως κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο ο εφεσείων επιτέθηκε και εξύβρισε την πρώην σύζυγό του ύστερα από φιλονικία που είχε σχέση με την πρόσβαση στο τέκνο του. Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι ενώ ήταν κανονισμένο να παραλάβει το παιδί του στις 12 το μεσημέρι, η παραπονούμενη μετέβη με το άτομο με το οποίο συμβιώνει και το παιδί της για θαλάσσιο μπάνιο και επέστρεψε γύρω στις 4 το απόγευμα. Η παραπονούμενη, αντίθετα, υποστηρίζει ότι, άνκαι ο εφεσείων πράγματι δικαιούται να παραλαμβάνει το παιδί του στις 12 το μεσημέρι, εκείνη την ημέρα είχε τηλεφωνήσει από το πρωί και της ζήτησε να πάρει το παιδί στις 4 μ.μ.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων υποστηρίζει ότι η ενοχή του δεν αποδείχτηκε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας γιατί, μεταξύ άλλων, παρόλον ότι ζήτησε από το δικαστήριο να είναι όλοι οι μάρτυρες παρόντες, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Εγείρει επίσης διάφορους λόγους για να δείξει ότι η απόφαση θα πρέπει να παραμεριστεί.
Η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί. Τίποτε από όσα έχει πει ο εφεσείων πλήττει το κύρος της απόφασης. Είναι φανερό ότι όλα τα παράπονα του είτε στερούνται υπόβαθρου, είτε πηγάζουν από την άγνοια της διαδικασίας, μια και ο εφεσείων τόσο πρωτοδίκως, όσο και κατ' έφεση προτίμησε να μην εκπροσωπηθεί από δικηγόρο. Το πρωτόδικο δικαστήριο φρόντισε πέραν της μίας φοράς να τον ρωτήσει κατά πόσο επιθυμούσε το διορισμό δικηγόρου, ενώ της ίδιας αντιμετώπισης έτυχε και από το Εφετείο.
Η δοθείσα μαρτυρία παρουσιάζει συνοχή και δεν φαίνεται οτιδήποτε που να δημιουργεί αμφιβολίες για την ορθότητα των συμπερασμάτων του δικαστηρίου. Είναι φανερό για παράδειγμα ότι η αναγραφή των λέξεων «ορκίζεται και λέγει» στην αρχή της ανώμοτης κατάθεσής του στο δικαστήριο, οφείλεται καθαρά σε λάθος της στενογράφου, αφού χωρίς αμφιβολία ο εφεσείων προέβη σε ανώμοτη κατάθεση. Τα παράπονά του όσον αφορά την απουσία μαρτύρων από το δικαστήριο, δεν προωθούν την υπόθεσή του, αφού όπως προβλέπεται από την Ποινική Δικονομία η κλήση μαρτύρων είναι υποχρέωση του μέρους που επιθυμεί να τους παρουσιάσει. Περαιτέρω τόσο το παράπονο του εφεσείοντα ότι η Δρ. Μ. Αχιλλέως δεν μπόρεσε να διαβάσει δυσανάγνωστο πιστοποιητικό, όσο και το ότι η αστυνομία δεν κάλεσε κάποια μάρτυρα η οποία τελικά δεν εντοπίστηκε ούτε από τον εφεσείοντα, είναι εντελώς χωρίς σημασία. Επίσης χωρίς σημασία είναι και ο ισχυρισμός του ότι επειδή η πρώην σύζυγός του ήταν αλλοδαπή θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί μεταφραστής. Προφανώς η παραπονούμενη, άνκαι Ρωσίδα, ομιλεί ικανοποιητικά την ελληνική και αυτό φαίνεται από τη μαρτυρία της όπως καταγράφτηκε στα πρακτικά.
Πριν τελειώσουμε αξίζει μια μικρή αναφορά στους πρόσθετους λόγους έφεσης. Ο εφεσείων υποστήριξε ότι η καταδίκη του ήταν προαποφασιζόμενη για λόγους που ο ίδιος μόνο γνωρίζει, ότι υπήρξε κακοδικία, ενώ η δίκη ήταν «στημένη από εισαγγελία και δικαστήριο», ισχυρισμούς βεβαίως στους οποίους τελικά ούτε καν αναφέρθηκε. Ένας από τους πρόσθετους λόγους έφεσης φέρει τον εφεσείοντα να διερωτάται με ποια μαρτυρία διαπιστώθηκαν ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί του. Εκτός του ότι στην πρωτόδικη απόφαση καμιά αναφορά δεν γίνεται σε τέτοιου είδους προβλήματα στο ανήλικο τέκνο των διαδίκων, ο ίδιος ο εφεσείων κατά την κατάθεσή του ενώπιον του Δικαστηρίου, αναφέρει ότι το τέκνο τους παρουσιάζει καθυστέρηση δύο χρόνων. Συνεπώς η μαρτυρία για τα όποια ψυχολογικά προβλήματα του παιδιού, προήλθε από τον ίδιο τον εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.