|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 2 ΑΑΔ 205
25 Aπριλίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΕΛΛΗ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ,
Εφεσείουσα,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 132/2006)
Απόδειξη ? Βάρος αποδείξεως σε ποινική υπόθεση ? Η Κατηγορούσα Αρχή φέρει το βάρος αποδείξεως της κατηγορίας πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ? Καταδικαστική απόφαση για αμελή οδήγηση ? Ακυρώθηκε κατ' έφεση λόγω του ότι τα περιστατικά της υπόθεσης δεν αποδείκνυαν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τα συστατικά της κατηγορίας.
Αμελής οδήγηση ? Απότομη εμφάνιση γάτου στην πορεία αυτοκινήτου ? Κατά πόσο το αποτέλεσμα της όποιας στιγμιαίας αντίδρασης της οδηγού, που ήταν η σύγκρουση και ο τραυματισμός της ίδιας και των συνεπιβάτιδών της, ήταν στοιχεία που πρόσθεταν στην απόδειξη της κατηγορίας για αμελή οδήγηση.
Η εφεσείουσα κατηγορήθηκε για αμελή οδήγηση και χρήση κινητού τηλεφώνου με τα χέρια κατά την οδήγηση, κατά παράβαση των σχετικών άρθρων του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Νόμου του 1972, όπως τροποποιήθηκε.
Η εκδοχή της εφεσείουσας ήταν ότι ενώ οδηγούσε με ταχύτητα 100χ.α.ω. είδε μπροστά της ένα γάτο ο οποίος κινήθηκε από αριστερά προς δεξιά μέσα στη λωρίδα κυκλοφορίας που οδηγούσε. Στην προσπάθειά της να τον αποφύγει έστριψε απότομα το τιμόνι προς τα αριστερά με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και να κτυπήσει σε όχθο εκτός του καταστρώματος του δρόμου και να τραυματιστεί τόσο η ίδια όσο και οι φίλες της που επέβαιναν στο ίδιο αυτοκίνητο.
Η δικαστής, η οποία εκδίκασε πρωτοδίκως την υπόθεση, δέχθηκε την εκδοχή της εφεσείουσας. Έκρινε όμως πως η επιλογή της να προσπαθήσει να αποφύγει το γάτο αντί να τον πατήσει, δεν ήταν αυτή που αναμενόταν από ένα συνετό οδηγό.
Το Δικαστήριο καταδίκασε την εφεσείουσα και στις δύο προαναφερόμενες κατηγορίες.
Η εφεσείουσα καταχώρησε έφεση. Η έφεση σε σχέση με την δεύτερη κατηγορία, αποσύρθηκε εν όψει υπόδειξης από το Ανώτατο Δικαστήριο στο δικηγόρο της εφεσείουσας πως το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε τη μαρτυρία συνεπιβάτιδας φίλης της εφεσείουσας πως η τελευταία οδηγούσε με το δεξί μόνο χέρι στο τιμόνι, ενώ στο άλλο κρατούσε το κινητό της τηλέφωνο από το οποίο και μιλούσε.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Εφόσον το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε την εκδοχή της εφεσείουσας, για την απότομη εμφάνιση του γάτου μπροστά στο αυτοκίνητό της, το αποτέλεσμα της όποιας στιγμιαίας αντίδρασής της, που ήταν η σύγκρουση και ο σοβαρός τραυματισμός της ίδιας και των συνεπιβάτιδών της, δεν ήταν στοιχεία που προσθέτουν στην απόδειξη της κατηγορίας για αμελή οδήγηση. Η αντίδραση ενός οδηγού, ο οποίος ενδεχομένως αποφεύγει δυστύχημα με εξαιρετική δεξιοτεχνία στην οδήγηση, δεν είναι σταθερό συγκριτικό κριτήριο, το οποίο, όταν δεν υπάρχει, οδηγεί στην καταδίκη κατηγορουμένου για αμελή οδήγηση. Τα περιστατικά της εξεταζόμενης υπόθεσης δέον να αποδεικνύουν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τα συστατικά της κατηγορίας.
2. Εν όψει των ανωτέρω, η εφεσείουσα αθωώνεται στην κατηγορία για αμελή οδήγηση.
Η έφεση επιτράπηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπόθ. Αρ. 3862/04), ημερομηνίας 25/4/06.
Στ. Οικονόμου, για την Εφεσείουσα.
Μ. Θεοκλήτου - Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Στις 28.4.2003 η εφεσείουσα οδηγούσε το αυτοκίνητο της ΕΜΜ498 με συνεπιβάτιδες 3 φίλες της, από την Πάφο προς τη Λεμεσό. Σε κάποιο σημείο του δρόμου πριν από τη Λεμεσό έγινε δυστύχημα όταν η εφεσείουσα έστριψε το αυτοκίνητο απότομα στα αριστερά. Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν να χάσει τον έλεγχο της οδήγησης του αυτοκινήτου, το οποίο κτύπησε σε όχθο εκτός του καταστρώματος του δρόμου. Οι φίλες της και η ίδια τραυματίστηκαν, μία απ΄αυτές πολύ σοβαρά.
Η εφεσείουσα κατηγορήθηκε για αμελή οδήγηση και χρήση κινητού τηλεφώνου με τα χέρια κατά την οδήγηση, κατά παράβαση των σχετικών άρθρων του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Νόμου του 1972, όπως τροποποιήθηκε.
Η εκδοχή της εφεσείουσας ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν πως ενώ οδηγούσε με ταχύτητα περίπου 100 χ.α.ω. είδε απότομα μπροστά της ένα γάτο ο οποίος κινήθηκε από τα αριστερά προς τα δεξιά του δρόμου μέσα στη λωρίδα κυκλοφορίας που οδηγούσε. Μόλις είδε το γάτο έστριψε απότομα το τιμόνι του αυτοκινήτου της προς τα αριστερά για να τον αποφύγει με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να γίνει το δυστύχημα, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω. Μία από τις φίλες της, που τραυματίστηκε σοβαρά, κατέθεσε πως η εφεσείουσα οδηγούσε το αυτοκίνητο της «με αρκετή ταχύτητα» και ταυτόχρονα μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο της κρατώντας το τιμόνι μόνο με το δεξί χέρι. Της υπέδειξε μάλιστα να πηγαίνει πιο σιγά και να προσέχει Δέχθηκε πως μίλησαν όλες οι φίλες για γάτο, αλλά η ίδια δεν ανέφερε στην κατάθεση της να είδε γάτο στο δρόμο.?λλη φίλη της παρέας είπε πως η ταχύτητα τους ήταν κανονική και πως είδε το γάτο που πετάχτηκε μπροστά στο αυτοκίνητο οπόταν και ένιωσε την απότομη στροφή του οχήματος και ακολούθως συνέβη το δυστύχημα. Το μόνο που θυμόταν ήταν την προσπάθεια της εφεσείουσας να αποφύγει το γάτο, ενώ ταυτόχρονα η ίδια έβαλε τις στριγκλιές.
Η δικαστής δέχτηκε τον ισχυρισμό της εφεσείουσας πως πετάχτηκε απότομα στο δρόμο τους ένας γάτος, τον οποίο προσπάθησε να αποφύγει. Έκρινε όμως πως η επιλογή της εφεσείουσας να προσπαθήσει να αποφύγει το γάτο αντί να τον πατήσει, δεν ήταν αυτή που αναμενόταν από ένα συνετό οδηγό. Αναφέρει επί του προκειμένου η δικαστής τα εξής: «Με βάση τις καλά καθιερωμένες αρχές ως προς το καθήκον φροντίδας και μέριμνας που οφείλεται σε κάθε πρόσωπο που κατά λογική πρόβλεψη μπορεί να επηρεαστεί από τις πράξεις του οδηγού ότι το καθήκον αυτό της κατηγορούμενης δεν επεκτεινόταν και απέναντι στο γάτο αλλά προϋπήρχε και εξακολουθούσε να υπάρχει καθόλο το χρονικό διάστημα προς τα πρόσωπα τα οποία υπήρχαν εντός του οχήματος της.»
Από το περιεχόμενο της πρωτόδικης απόφασης αναδεικνύεται, ίσως λόγω των ιδιαίτερων περιστατικών της υπόθεσης, η σύγχυση της δικαστού αναφορικά με τη φύση της ποινικής δίκης με την αστική. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα γνωστά, ότι δηλαδή στην ποινική δίκη η κατηγορούσα αρχή οφείλει να αποδείξει την κατηγορία εις βάρος του κατηγορούμενου πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Ζητήματα αστικής ευθύνης αποφασίζονται στην πολιτική δίκη, όπου ο ενάγων έχει διαφορετικό βάρος απόδειξης. Εφόσον το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε την εκδοχή της εφεσείουσας, για την απότομη εμφάνιση του γάτου μπροστά στο αυτοκίνητο της, το αποτέλεσμα της όποιας στιγμιαίας αντίδρασης της, που ήταν η σύγκρουση και ο σοβαρός τραυματισμός της ίδιας και των φιλενάδων της, δεν ήταν στοιχεία που προσθέτουν στην απόδειξη της κατηγορίας για αμελή οδήγηση. Η αντίδραση ενός οδηγού, ο οποίος ενδεχομένως αποφεύγει ένα δυστύχημα ?? εξαιρετική δεξιοτεχνία στην οδήγηση, δεν είναι σταθερό συγκριτικό κριτήριο, το οποίο, όταν δεν υπάρχει, οδηγεί στην καταδίκη κατηγορούμενου για αμελή οδήγηση. Τα περιστατικά της εξεταζόμενης υπόθεσης δέον να αποδεικνύουν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τα συστατικά της κατηγορίας.
Κρίνουμε επομένως πως η καταδίκη της εφεσείουσας στην πρώτη κατηγορία ήταν εσφαλμένη και παραμερίζεται. Η εφεσείουσα αθωώνεται στην κατηγορία αυτή.
Αναφορικά με τη δεύτερη κατηγορία η έφεση αποσύρθηκε, και κατ' ακολουθίαν απορρίφθηκε, όταν υποδείξαμε στο δικηγόρο της εφεσείουσας πως το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε τη μαρτυρία συνεπιβάτιδας φίλης της εφεσείουσας πως η τελευταία οδηγούσε με το δεξί μόνο χέρι στο τιμόνι, ενώ στο άλλο κρατούσε το κινητό της τηλέφωνο από το οποίο και μιλούσε.
Η έφεση επιτρέπεται.