|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 2 ΑΑΔ 134
3 Μαρτίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 23/2006)
Ποινική Δικονομία ― Διαταγή για κράτηση του εφεσείοντος μέχρι τη δίκη του ενώπιον του Κακουργιοδικείου ― Έφεση εναντίον σχετικής διαταγής ― Συγκατηγορούμενοι ― Απόλυση υπό όρους των συγκατηγορουμένων του εφεσείοντος ― Κατά πόσο εδικαιολογείτο η διαφοροποίηση της περίπτωσης του εφεσείοντος από εκείνη των συγκατηγορουμένων του.
Στην υπόθεση αυτή το πρωτόδικο Δικαστήριο διέταξε την κράτηση του εφεσείοντος μέχρι τις 16/3/06, ημέρα κατά την οποία θα εδικάζετο η υπόθεση του ενώπιον του Κακουργιοδικείου, επειδή υπήρχε πιθανότητα να διαπράξει όμοια ή άλλα αδικήματα αν αφηνόταν ελεύθερος, αφού βαρυνόταν με δύο προηγούμενες καταδίκες. Μια του 1989 και μια του 2004. Και επίσης επειδή υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να μην παρουσιαστεί στη δίκη. Οι συγκατηγορούμενοι του εφεσείοντος, κατηγορούμενοι 3 και 4, αφέθηκαν ελεύθεροι υπό όρους.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Ο συνήγορος της εφεσίβλητης δήλωσε απερίφραστα ότι δεν υποστήριζε ότι υπήρχε κίνδυνος να μην εμφανιστεί ο εφεσείων και επίσης ότι δεν έπρεπε να είχε προσδοθεί σημασία στην πολύ παλαιά προηγούμενη καταδίκη του 1989. Επομένως ότι παραμένει ως αιτιολογικό στήριγμα της πρωτόδικης απόφασης είναι η κρίση πως η καταδίκη του εφεσίβλητου το 2004 σε φυλάκιση ενός έτους, έδειχνε κίνδυνο να διαπράξει άλλα αδικήματα αν αφηνόταν ελεύθερος. Εν τούτοις, ο συνήγορος για την εφεσίβλητη δεν επικεντρώθηκε στην προηγούμενη καταδίκη. Αναφέρθηκε σε άλλες εκκρεμούσες υποθέσεις για να δείξει ροπή του εφεσείοντος προς τη διάπραξη παρόμοιας φύσης αδικημάτων, όσο και αν δεν μεσολάβησε στο μεταξύ άλλη καταδίκη του, που ήταν ο λόγος για τον οποίο, όπως εξήγησε, υποστήριζε τη διαταγή για την κράτηση του.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ενώ το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν εδικαιολογείτο η κράτηση των συγκατηγορούμενων του εφεσείοντος στη βάση των υποθέσεων που εκκρεμούσαν εναντίον τους, δεν υιοθέτησε και στην περίπτωση του εφεσείοντος την ίδια προσέγγιση, διαφοροποιώντας, μη δικαιολογημένα, την περίπτωση του εφεσείοντος από εκείνη των συγκατηγορουμένων του. Όταν μάλιστα, ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, με βάση τα στοιχεία που βρίσκονται ενώπιον του Εφετείου, με υφιστάμενες τις εκκρεμούσες υποθέσεις αλλά και την προηγούμενη καταδίκη, την 1/12/05 στην Ποινική Έφεση 281/05, η εφεσίβλητη συμφώνησε πως ο εφεσείων θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος πλέον, υπό όρους.
2. Κάτω από τις ιδιαίτερες περιστάσεις της περίπτωσης, ενόψει του συνόλου των στοιχείων, δεν θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί η περίπτωση του εφεσείοντα από εκείνη των συγκατηγορουμένων του που αφέθηκαν ελεύθεροι.
Η έφεση επιτράπηκε. Το Ανώτατο Δικαστήριο διέταξε την απόλυση του εφεσείοντος υπό όρους, τους οποίους θα καθόριζε αφού άκουε τα μέρη.
Έφεση εναντίον Κράτησης.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπόθεση Αρ. 1016/06), ημερομηνίας 16/3/06.
Ο Εφεσείων Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης, άλλως Ετζιεβίτ, παρουσιάζεται αυτοπροσώπως.
Ρ. Βραχίμης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Κωνσταντινίδης, Δ..
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Τέσσερα πρόσωπα παραπέμφθηκαν στο Kακουργιοδικείο για μεγάλο αριθμό κατηγοριών που περιλάμβανε συνομωσίες προς διάπραξη κακουργήματος, κυκλοφορία ακυρωθέντων εγγράφων, καταρτισμό εγγράφων χωρίς εξουσία και απόσπαση χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις. Η κατηγορούσα αρχή ενέστη στην απόλυσή τους και ζήτησε την κράτησή τους μέχρι τις 16.3.06 κατά την οποία θα συνεδρίαζε το Kακουργιοδικείο και το πρωτόδικο δικαστήριο, αφού ανέλυσε με πληρότητα τις αρχές που διέπουν το θέμα, κατέληξε ως εξής: Διέταξε την κράτηση του πρώτου κατηγορουμένου επειδή υπήρχε κίνδυνος μη εμφάνισής του ενώπιον του Κακουργιοδικείου αφού είναι μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Διέταξε την απόλυση των κατηγορουμένων 3 και 4 υπό όρους αφού δεν διαπίστωσε την ύπαρξη λόγου ο οποίος, κατά τις καθιερωμένες αρχές, δικαιολογούσε την κράτησή τους. Διέταξε την κράτηση του εφεσείοντα - κατηγορουμένου 2, επειδή υπήρχε πιθανότητα να διαπράξει, αν αφηνόταν ελεύθερος, όμοια ή άλλα αδικήματα, αφού βαρυνόταν με δυο προηγούμενες καταδίκες. Μια του 1989 και μια του 2004. Επιπρόσθετα, όπως εξήγησε περαιτέρω, επειδή ισχυρισμός του αναφορικά με την κατάληξη άλλης παρόμοιας φύσης διαδικασίας, ήταν ανακριβής. Πράγμα που, όπως εκτιμήθηκε, «μείωσε την αξιοπιστία του ισχυρισμού του, ο οποίος δεν μπορεί να ακυρώσει τη θέση της Κατηγορούσας Αρχής, ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να μην παρουσιαστεί..».
Εκτός από τον εφεσείοντα άσκησε έφεση και ο τρίτος κατηγορούμενος. Η έφεση του τρίτου κατηγορουμένου, με αριθμό 26/06, αφορούσε σε ένα από τους όρους υπό τους οποίους αφέθη ελεύθερος και ήδη αυτός ο όρος παραμερίστηκε αφού συγκατατέθηκε συναφώς και η εφεσίβλητη.
Σημειώνουμε εξ αρχής δυο απερίφραστες δηλώσεις του ευπαιδεύτου συνηγόρου για την εφεσίβλητη. Σύμφωνα με την πρώτη, δεν υποστήριζε ότι υπήρχε κίνδυνος να μην εμφανιστεί ο εφεσείων. Πράγματι δεν υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος για διαφοροποίηση, επί του προκειμένου, της περίπτωσης του εφεσείοντα από την περίπτωση των κατηγορουμένων 2 και 3 η δε έστω ανακριβής αναφορά στην κατάληξη άλλης υπόθεσης για την οποία, εν πάση περιπτώσει, ο εφεσείων έδωσε ενώπιόν μας πειστική εξήγηση, δεν προσφερόταν ως στοιχείο σχετικό προς την εμφάνιση ή μη του εφεσείοντα ενώπιον του Κακουργιοδικείου. Σύμφωνα με τη δεύτερη, επίσης ορθή, εισήγηση του κ. Βραχίμη δεν θα έπρεπε να είχε, εν πάση περιπτώσει, προσδοθεί σημασία στην πολύ παλαιά προηγούμενη καταδίκη του 1989. Επομένως, ό,τι παραμένει ως αιτιολογικό στήριγμα της πρωτόδικης απόφασης είναι η κρίση πως η καταδίκη του εφεσίβλητου το 2004, ας σημειωθεί σε φυλάκιση ενός έτους, έδειχνε κίνδυνο να διαπράξει άλλα αδικήματα αν αφηνόταν ελεύθερος. Εν τούτοις, δεν ήταν ακριβώς σ' αυτή την προηγούμενη καταδίκη που επικεντρώθηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος για την εφεσίβλητη. Οι δυο πλευρές, κατά τη συζήτηση του θέματος, αναφέρθηκαν σε άλλες υποθέσεις εναντίον του εφεσείοντα, ειδικά αφορώσες σε διαδικασίες για την κράτησή του ή μη κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητας της δίκης του. Ο εφεσείων τις επικαλείται για να δείξει πως, μετά την προηγούμενη καταδίκη του, σε κάθε περίπτωση αφηνόταν ελεύθερος υπό όρους, επιλογή που κατά την εισήγησή του θα έπρεπε να γίνει και εν προκειμένω. Ο κ. Βραχίμης, με αναφορά και σε άλλες εκκρεμούσες υποθέσεις, για να δείξει ροπή του εφεσείοντα προς τη διάπραξη παρόμοιας φύσης αδικημάτων, όσο και αν δεν μεσολάβησε στο μεταξύ άλλη καταδίκη του, που ήταν ο λόγος για τον οποίο, όπως εξήγησε, υποστήριζε τη διαταγή για την κράτησή του.
Όμως, το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ήταν διατεθειμένο να στηριχτεί στην αναφορά της Κατηγορούσας Αρχής σε άλλες υποθέσεις που εκκρεμούσαν εναντίον του. Μάλιστα, σ' αυτή τη βάση, που αφορούσε και τους κατηγορούμενους 1 και 3, έκρινε πως δεν δικαιολογείτο η κράτησή τους για τέτοιο λόγο. Δεν τίθεται υπό αναθεώρηση σ' αυτή τη διαδικασία αυτή η ευνοϊκή για τον εφεσείοντα πτυχή της πρωτόδικης απόφασης και δεν νομίζουμε πως θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την ορθότητα αυτής της προσέγγισης και να διαφοροποιήσουμε την περίπτωση του εφεσείοντα από εκείνη των συγκατηγορουμένων του επί του σημείου. Όταν, μάλιστα, ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, με βάση τα στοιχεία που βρίσκονται ενώπιόν μας, με υφιστάμενες τις αναφερθείσες εκκρεμούσες υποθέσεις αλλά και την προηγούμενη καταδίκη, την 1.12.05 στην Ποινική Έφεση 281/05, η εφεσίβλητη συμφώνησε πως ο εφεσείων θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος πλέον, υπό όρους.
Καταλήγουμε πως, κάτω από τις ιδιαίτερες περιστάσεις της περίπτωσης, ενόψει του συνόλου των στοιχείων, δεν θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί η περίπτωση του εφεσείοντα από εκείνη των συγκατηγορουμένων του που αφέθηκαν ελεύθεροι. Η έφεση επιτυγχάνει. Η διαταγή για την κράτηση του εφεσείοντα παραμερίζεται. Θα ακούσουμε τα μέρη για τους όρους υπό τους οποίους θα αφεθεί ελεύθερος.
Η έφεση επιτρέπεται. Το Ανώτατο Δικαστήριο διατάζει την απόλυση του εφεσείοντος υπό όρους, τους οποίους θα καθορίσει αφού ακούσει τα μέρη.