|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 2 ΑΑΔ 420
25 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΑΡΕΣΤΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7391)
Συμπεράσματα Δικαστηρίου ― Αυθαίρετα συμπεράσματα πρωτόδικου Δικαστηρίου σε υπόθεση υπέρβασης του επιτρεπομένου ορίου ταχύτητας κατά παράβαση των Άρθρων 6(2)(3) και 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου, Ν. 86/72 ― Η επέμβαση του Εφετείου κρίθηκε αναγκαία.
Ο εφεσείων καταδικάστηκε για υπέρβαση ορίου ταχύτητας κατά παράβαση των Άρθρων 6(2)(3) και 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72.
Με την τελική του κατάληξη το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε ότι ο εφεσείων οδηγούσε "με ταχύτητα μεγαλύτερη του επιτρεπομένου ορίου ταχύτητας, δηλαδή με ταχύτητα 73 χ.α.ω. αντί 50 χ.α.ω. κατά παράβαση του Άρθρου 6(2)(3) του Νόμου 86/72".
O εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Τα όσα αναφέρονται από το πρωτόδικο Δικαστήριο πριν την τελική του κατάληξη, δεν δίδουν τη δυνατότητα στο Εφετείο αλλά ούτε και στον εφεσείοντα, να γνωρίζουν για ποιο λόγο και με βάση ποια γεγονότα καταδικάστηκε: Ήταν γιατί υπερέβη καθορισμένο όριο ταχύτητας ή γιατί οδηγούσε με ταχύτητα πέραν των 50 χ.α.ω.
2. Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν λανθασμένη και πρέπει να ακυρωθεί.
Η έφεση επιτράπηκε. Ο εφεσείων αθωώθηκε και απαλλάγηκε. Το πρωτόδικο διάταγμα για έξοδα ακυρώθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από τον Κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας-Αμμοχώστου, (Υπόθεση Αρ. 3119/02), ημερ. 23/12/02, με την οποία καταδικάστηκε για υπέρβαση ορίου ταχύτητας κατά παράβαση των Άρθρων 6(2)(3) και 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72.
Αιμ. Λεμονάρης, για τον Εφεσείοντα.
Δ. Παπαμιλτιάδους, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Ex Tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ:�Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Π. Αρτέμης, Δ.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε για υπέρβαση ορίου ταχύτητας κατά παράβαση των άρθρων 6(2)(3) και 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72.
Ο εφεσείων, ενώ οδηγούσε στην οδό Ξυλοφάγου στην Αγία Νάπα, ελέγχθηκε με ραντάρ και διαπιστώθηκε ότι η ταχύτητα του ήταν 73 χ.α.ω. Έχει προκύψει και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως υπήρχε πινακίδα που καθόριζε το όριο ταχύτητας σε 50 χιλ. στο συγκεκριμένο δρόμο, αλλά αυτή η πινακίδα ήταν μετά το σημείο που οδηγούσε ο εφεσείων. Επίσης, από τη μαρτυρία προέκυψε ότι στην περιοχή αυτή υπήρχε ένας σταθμός βενζίνης καθώς και ένα ξενοδοχείο κοντά στο οποίο βρισκόταν ο αστυνομικός που ήλεγξε τον εφεσείοντα.
Με την τελική του κατάληξη το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε ότι ο εφεσείων οδηγούσε «με ταχύτητα μεγαλύτερη του επιτρεπομένου ορίου ταχύτητας, δηλαδή με ταχύτητα 73 χ.α.ω αντί 50 χ.α.ω κατά παράβαση του άρθρου 6(2)(3) του Νόμου 86/72.»
Το άρθρο 6(2) προνοεί τα ακόλουθα:
«(2) Τη συναινέση του Αρχηγού της Αστυνομίας, η αρμοδία αρχή δύναται να ορίση, αναφορικώς προς οιανδήποτε οδόν, ανώτατον ή κατώτατον όριον ταχύτητος, όπερ, καθ' όσον αφορά εις οδόν κειμένην εν τη κατωκημένη περιοχή οιασδήποτε πόλεως ή χωρίου, δεν δύναται να υπερβαίνη τα τεσσαράκοντα μίλια την ώραν. το ούτω καθοριζόμενον όριον ταχύτητος θέλει αναγραφή επί πινακίδων τοποθετουμένων επί των οδών κατά τοιούτον τρόπον ώστε ευχερώς να διακρίνωσι ταύτας οι χρησιμοποιούντες τας τοιαύτας οδούς οδηγοί. η αρμοδία αρχή δύναται, ωσαύτως τη συναινέσει του Αρχηγού της Αστυνομίας, να μεταβάλη παν ούτω ορισθέν όριον ταχύτητος:
Νοείται ότι μέχρις ου η αρμοδία αρχή προβή εις τον ορισμόν τοιούτου ορίου ταχύτητος, τούτο δεν δύναται να υπερβαίνη, εντός των κατωκημένων περιοχών οιασδήποτε πόλεως ή χωρίου το όριον των τριάκοντα μιλίων την ώραν.»
Είναι προφανές, από το τι αναφέρεται πριν την τελική κατάληξη από το πρωτόδικο Δικαστήριο, και που επισημαίνουμε πιο κάτω, πως δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε, ούτε και ο εφεσείων, για ποιο λόγο και με βάση ποια γεγονότα καταδικάστηκε: Ήταν γιατί υπερέβη καθορισμένο όριο ταχύτητας ή γιατί οδηγούσε με ταχύτητα πέραν των 50 χ.α.ω. σε κατοικημένη περιοχή;
Πρώτα πρώτα, το Δικαστήριο άφησε να νοηθεί ότι η ύπαρξη της πινακίδας στο δρόμο, που βρισκόταν μετά το σημείο που ελέχθηκε ο εφεσείων και την ύπαρξη της οποίας γνώριζε ο εφεσείων, αποδείκνυε ότι το όριο ταχύτητος στο συγκεκριμένο δρόμο ήταν 50 χ.α.ω. Εάν με αυτή την παρατήρηση το πρωτόδικο Δικαστήριο εννοούσε ότι, επειδή υπήρχε πινακίδα στο σημείο εκείνο, ολόκληρος ο δρόμος και πριν από την πινακίδα, ήταν υποκείμενος σε όριο ταχύτητας, το συμπέρασμα του αυτό ήταν εντελώς αυθαίρετο.
Ακολούθως, το πρωτόδικο Δικαστήριο παρατήρησε πως, έστω και αν δεν υπήρχε πινακίδα, ίσχυε η επιφύλαξη του άρθρου 6(2), που αναφέρεται σε όριο ταχύτητας 30 μιλίων σε κατωκημένη περιοχή.
Επισημαίνουμε όμως πως στην παρούσα περίπτωση δεν θα μπορούσε ο εφεσείων να καταδικαστεί με βάση την επιφύλαξη, καθότι η επιφύλαξη, όπως την παραθέσαμε πιο πάνω, προνοεί για την ύπαρξη ορίου σε κατοικημένες περιοχές μέχρις ότου η αρμόδια αρχή προβεί σε ορισμό ορίου ταχύτητας. Στην παρούσα περίπτωση, η αρμόδια αρχή προέβη σε ορισμό ορίου και καθόρισε ότι αυτό το όριο θα άρχιζε από το σημείο της πινακίδας. Ως εκ τούτου δε θα μπορούσε ο εφεσείων να καταδικαστεί με βάση την επιφύλαξη, έστω και αν η περιοχή μπορούσε να θεωρηθεί ως κατοικημένη, με βάση τα γεγονότα.
Πέρα απ' αυτά, το Δικαστήριο ανέφερε ότι, εφόσον προηγουμένως υπήρχε όριο ταχύτητας 30 χ.α.ω σε γέφυρα, που το γνώριζε ο εφεσείων, θα μπορούσε λογικά να θεωρηθεί ότι απ΄εκεί μέχρι την επόμενη πινακίδα των 50 χ.α.ω., θα έπρεπε να τηρείται το όριο των 30 χ.α.ω. Το γεγονός αυτό όμως δε θα μπορούσε να επηρεάσει την κατηγορία που αντιμετώπιζε ο εφεσείων, αφού στις λεπτομέρειες του αδικήματος αναφέρεται υπέρβαση ορίου 50 χιλ. και όχι 30.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους είναι πρόδηλο πως η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν λανθασμένη και πρέπει να ακυρωθεί.
Με βάση τα όσα έχουμε αναφέρει η έφεση γίνεται αποδεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται και ο εφεσείων αθωώνεται και απαλλάττεται. Το πρωτόδικο διάταγμα για έξοδα ακυρώνεται.
Η έφεση επιτρέπεται. Ο εφεσείων αθωώνεται και απαλλάττεται. Το πρωτόδικο διάταγμα για έξοδα ακυρώνεται.