|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 2 ΑΑΔ 120
28 Φεβρουαρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
E.L.K. TRADING LTD,
Εφεσιβλήτων.
(Πoινική Έφεση Αρ. 7257)
Απόδειξη ― Μαρτυρία ― Συμπέρασμα ενοχής κατηγορούμενου ― Δύναται να εξαχθεί μόνο με την προσαγωγή άμεσης πρωτογενούς μαρτυρίας που να συνδέει τον κατηγορούμενο με τη διάπραξη του αδικήματος.
Ποινική Δικονομία ― Κατηγορητήριο ― Δυνατότητα συνύπαρξης μόνο συναφών κατηγοριών.
Η εφεσίβλητη εταιρεία η οποία αντιμετώπιζε τρεις κατηγορίες που αφορούσαν τα αδικήματα της διατήρησης τροφίμων που ήταν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, της πώλησης αυτών των τροφίμων και της πώλησης τροφίμων με ψηλό βαθμό βακτηριδίων που τα καθιστούσαν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, αθωώθηκε στο στάδιο της μη απόδειξης εκ πρώτης όψεως υπόθεσης εναντίον της, λόγω έλλειψης άμεσης μαρτυρίας που να τη συνδέει με τη προμήθεια των χυμών σε συγκεκριμένο περίπτερο στο οποίο, σύμφωνα με την Κατηγορούσα Αρχή, η εφεσίβλητη εταιρεία προμήθευσε χυμούς φρούτων.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την πρωτόδικη απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η αναφορά στην απόδειξη, τεκμήριο Α για αναγνώριση, του ονόματος της εφεσίβλητης εταιρείας δεν αποτελεί μαρτυρία που να αποδεικνύει την πώληση από την εταιρεία των χυμών στον περιπτεριούχο καθώς και η παρατήρηση του Δικαστηρίου ότι η απόδειξη αυτή είχε παραμείνει τεκμήριο για αναγνώριση και ουδέποτε κατετέθη ως μαρτυρία, είναι ορθές.
2. Η πρώτη κατηγορία δεν συνάδει με τις δύο άλλες και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κατηγορητήριο.
Η έφεση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Έφεση εναντίον αθωωτικής απόφασης.
Έφεση από την κατηγορούσα αρχή εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπόθεση Αρ. 23158/01) ημερ. 7/2/02, με την οποία εφεσίβλητη εταιρεία αθωώθηκε πρωτόδικα σε τρεις κατηγορίες που αφορούσαν τα αδικήματα της διατήρησης τροφίμων που ήταν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, της πώλησης αυτών των τροφίμων και της πώλησης τροφίμων με ψηλό ολικό αριθμό βακτηριδίων, που τα καθιστούσαν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, κατά παράβαση των σχετικών Δημοτικών Κανονισμών Λευκωσίας 1965-1980, καθώς και Άρθρων του Νόμου 111/85 και του Νόμου 54(Ι)/96.
Α. Παντελίδης, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Φλωρίδης, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη εταιρεία αθωώθηκε πρωτόδικα σε τρεις κατηγορίες που αφορούσαν τα αδικήματα της διατήρησης τροφίμων που ήταν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, της πώλησης αυτών των τροφίμων και της πώλησης τροφίμων με ψηλό ολικό αριθμό βακτηριδίων, που τα καθιστούσαν ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση, κατά παράβαση των σχετικών Δημοτικών Κανονισμών Λευκωσίας 1965 - 1980, καθώς και άρθρων του Νόμου 111/85 και του Νόμου 54(Ι)/96.
Η υπόθεση της Κατηγορούσας Αρχής, δηλαδή του εφεσείοντα Δήμου Λευκωσίας, ήταν ότι η εφεσίβλητη εταιρεία επρομήθευσε χυμούς φρούτων στο περίπτερο του Νίκου Τιμοθέου, οι οποίοι μετά από δειγματοληψία αποδείχθηκαν να είναι, όπως λεπτομερώς αναφέρθηκε στη μαρτυρία, ακατάλληλοι για ανθρώπινη κατανάλωση λόγω της περιεκτικότητάς τους σε βακτηρίδια.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανέλυσε τη μαρτυρία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση, γιατί με τη μαρτυρία δεν συνδέθηκε η προμήθεια στο περίπτερο των χυμών από την εφεσίβλητη-κατηγορούμενη εταιρεία. Ως αποτέλεσμα η εφεσίβλητη αθωώθηκε και απαλλάγηκε και από τις τρεις κατηγορίες.
Είναι η θέση των εφεσειόντων πως είχε αποδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση με τη μαρτυρία, με βάση κυρίως το γεγονός ότι πάνω στους χυμούς αναγραφόταν το όνομα της κατασκευάστριας εταιρείας.
Εξετάσαμε με προσοχή τα στοιχεία που είχε ενώπιόν της η πρωτόδικος Δικαστής, καθώς και την ανάλυση που έκαμε της μαρτυρίας, η οποία μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Είναι μεν γεγονός ότι αποδείχθηκε η ακαταλληλότητα των χυμών, αλλά πουθενά δεν υπάρχει άμεση πρωτογενής μαρτυρία που να συνδέει την εφεσίβλητη με το γεγονός της προμήθειας των χυμών στο περίπτερο. Ο περιπτεριούχος αναφερόταν στη μαρτυρία του σε κάποιο Λένα και σε υπάλληλό του, που παρέδωσε τους πιο πάνω χυμούς, αλλά πουθενά στη μαρτυρία δεν φαίνεται ότι η προμήθεια έγινε από την κατασκευάστρια εταιρεία. Επιπρόσθετα, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε πως η πρώτη κατηγορία δεν συνάδει με τις άλλες δύο, αφού αφορά διατήρηση των χυμών στο περίπτερο από την εφεσίβλητη και οι άλλες δύο κατηγορίες αφορούν πώληση από την εφεσίβλητη προς τον ιδιοκτήτη του περιπτέρου. Δεν μπορεί ως εκ τούτου να συνυπάρχουν οι κατηγορίες αυτές. Είτε διατηρούσε η εφεσίβλητη εταιρεία τους χυμούς στο περίπτερο, είτε τους είχε ήδη πωλήσει και η διατήρηση πλέον στο περίπτερο εγίνετο από τον περιπτεριούχο.
Συμφωνούμε και με τη διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η αναφορά στην απόδειξη, τεκμήριο Α για αναγνώριση, του ονόματος της εφεσίβλητης εταιρείας δεν αποτελεί μαρτυρία που να αποδεικνύει την πώληση από την εταιρεία των χυμών στο περιπτεριούχο και επίσης με την παρατήρηση του Δικαστηρίου πως η απόδειξη αυτή, εν πάση περιπτώσει, είχε παραμείνει τεκμήριο για αναγνώριση και ουδέποτε κατετέθη ως μαρτυρία.
Με βάση τα πιο πάνω, καταλήγουμε πως η πρωτόδικη απόφαση ήταν ορθή και δεν χωρεί επέμβασή μας.
Η έφεση απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.