|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 2 ΑΑΔ 126
14 Μαρτίου, 2001
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7035)
Τροχαία αδικήματα ― Αμελής οδήγηση ― Επικίνδυνη οδήγηση ― Εγκατάλειψη τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας ― Καταδίκη εφεσείοντος στη βάση αντιφατικών ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την εμπλοκή του σε τροχαίο ατύχημα ― Η επέμβαση του Εφετείου κρίθηκε αναγκαία.
Απόδειξη ― Αντιφατικά ευρήματα πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Δεν μπορούν να στηρίξουν καταδίκη.
Η έφεση αυτή, η οποία εστρέφετο εναντίον της καταδίκης του εφεσείοντος για τα αδικήματα της αμελούς οδήγησης, της επικίνδυνης οδήγησης και της εγκατάλειψης του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας, έγινε αποδεκτή, καθότι η καταδίκη αναφορικά με τις δύο πρώτες κατηγορίες, προέκυπτε από αντιφατικά συμπεράσματα του δικαστηρίου σε σχέση με τον εφεσείοντα και το συγκατηγορούμενό του. Αναφορικά δε με την κατηγορία της εγκατάλειψης του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας έλειπε το στοιχείο της εμπλοκής σε δυστύχημα.
Η έφεση επιτράπηκε.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Σάκος ν. Δημοκρατίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 115.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, Υπόθεση Αρ. 1913/99, ημερομηνίας 4/12/2000, με την οποία καταδικάστηκε για τρία αδικήματα, εκείνα της αμελούς οδήγησης, της επικίνδυνης οδήγησης και της εγκατάλειψης τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας και του επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης και στέρησης του δικαιώματος κατοχής άδειας οδηγού.
Ε. Βραχίμη με Α. Αλεξάνδρου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Κανναουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Εφεσείων Παρών.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚHΣ, Π.: Η απόφαση δόθηκε αμέσως μετά από την ολοκλήρωση της ακρόασης στις 8.3.2001, χωρίς όμως να δοθεί σε οποιαδήποτε έκταση το αιτιολογικό της. Τούτο περιέχεται στην απόφαση που ακολουθεί.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Με την έφεση προσβάλλεται η καταδίκη του εφεσείοντα για τρία αδικήματα, εκείνα της αμελούς οδήγησης, της επικίνδυνης οδήγησης και της εγκατάλειψης τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας, όπως και οι ακόλουθα επιβληθείσες ποινές φυλάκισης και στέρησης του δικαιώματος κατοχής άδειας οδηγού.
Μετά το πέρας της αγόρευσης της ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον εφεσείοντα επί της καταδίκης, ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία δήλωσε ότι δεν προτίθετο να υποστηρίξει την καταδίκη εφ΄όσον, ως προς τις κατηγορίες της αμελούς οδήγησης και επικίνδυνης οδήγησης, τη θεωρούσε ως προκύπτουσα από αντιφατικά συμπεράσματα του δικαστηρίου σε σχέση με τον εφεσείοντα και το συγκατηγορούμενό του, ως προς δε την κατηγορία της εγκατάλειψης τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας έλειπε το στοιχείο της εμπλοκής σε δυστύχημα. Αυτοί ήσαν και οι κύριοι λόγοι για τους οποίους η κα Βραχίμη είχε επιχειρηματολογήσει επί της εφέσεως.
Συμφωνούμε με την προσέγγιση των ευπαιδεύτων συνηγόρων. Η καταδίκη του εφεσείοντα στις κατηγορίες της αμελούς και της επικίνδυνης οδήγησης είχε βασισθεί σε ένα και μόνο διαπιστωθέν από το δικαστήριο στοιχείο αμέλειας, την παράλειψή του, όταν ελάττωσε σχεδόν τελείως την ταχύτητά του με πρόθεση να στρίψει δεξιά, να δείξει την πρόθεσή του αυτή στο συγκατηγορούμενό του ο οποίος τον ακολουθούσε. Το δικαστήριο όμως είχε ήδη διαπιστώσει ότι, παρά την παράλειψη αυτή του εφεσείοντα, ο συγκατηγορούμενός του ήταν αμελής καθ΄όσον είχε επαρκή ορατότητα ώστε να αντιλαμβάνετο τις ενέργειες του εφεσείοντα και να ακινητοποιούσε το δικό του όχημα αντί, προσπερνώντας τον εφεσείοντα, να οδηγήσει το όχημά του στην άλλη πλευρά του δρόμου και να συγκρουσθεί με οχήματα που έρχονταν από απέναντι. Η αντιφατικότητα των δύο διαπιστώσεων του δικαστηρίου είναι εμφανής. Αν η παράλειψη του εφεσείοντα να δείξει την πρόθεσή του να στρίψει δεξιά δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με την εκδηλωθείσα στη συνέχεια αμέλεια του συγκατηγορούμενού του ως προς τις συνθήκες της όλης παρουσίας του στο δρόμο, τότε δεν ήταν αμέλεια συσχετιζόμενη προς συγκεκριμένο καθήκον επίδειξης προσοχής. Και αμέλεια γενικά και αόριστα βέβαια ("negligence in the air") δεν υπάρχει. Τούτο καθιστούσε την καταδίκη του εφεσείοντα για αμελή οδήγηση και επικίνδυνη οδήγηση αβάσιμη. Στην Σάκος ν. Δημοκρατίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 115, υπεδείχθη ότι καταδίκη βασιζόμενη σε εύρημα αντιφατικό προς καταδίκη σε άλλη κατηγορία καθίσταται ως εκ τούτου λανθασμένη και αβάσιμη.
Ακόλουθα, και η καταδίκη του εφεσείοντα για εγκατάλειψη τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας κατάρρεε, εφόσον η ισχυριζόμενη εμπλοκή του στο δυστύχημα εβασίζετο στην ευθύνη του για αυτό. Εδώ διαπιστώνεται και άλλη αντίφαση στην προσέγγιση του δικαστηρίου, το οποίο αποφάνθηκε ότι η εμπλοκή του εφεσείοντα προέκυπτε από το γεγονός ότι ελάττωσε πλήρως την ταχύτητά του σε σημείο του δρόμου στο οποίο δεν υπήρχε πρόσβαση από αριστερά για όσους τον ακολουθούσαν, με αποτέλεσμα ο συγκατηγορούμενός του να αναγκασθεί να τον προσπεράσει από δεξιά. Τούτο μάλιστα, θεώρησε το δικαστήριο, ήταν και ένας από τους βασικούς παράγοντες που συνέβαλαν στο δυστύχημα. Αυτά όμως αντιμάχονται και αναιρούν την προηγούμενη κατάληξη του δικαστηρίου ότι η αμέλεια και η μόνη αμέλεια του εφεσείοντα ήταν η παράλειψή του να δείξει την πρόθεσή του να στρίψει δεξιά. Τοσούτο μάλλον αφού η όλη υπόθεση της Αστυνομίας βασίζετο στη θέση ότι του δυστυχήματος προηγήθηκε σύγκρουση μεταξύ του εφεσείοντα και του συγκατηγορούμενού του, ενώ το δικαστήριο ουσιαστικά προέβη σε εύρημα ότι δεν απεδείχθη τέτοια σύγκρουση.
Η έφεση λοιπόν επιτυγχάνει και η καταδίκη του εφεσείοντα στη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατηγορία, ακόλουθα δε και οι επιβληθείσες ποινές, παραμερίζονται. Ο εφεσείων αθωώνεται και απαλλάττεται σε κάθε κατηγορία.
Η έφεση επιτρέπεται.