|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1998) 2 ΑΑΔ 157
29 Ιουνίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΙΩΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6475)
Ποινική Δικονομία — Παραδοχή κατηγορουμένου — Ο Δικαστής έχει καθήκον να ελέγχει ότι η παραδοχή υποστηρίζεται από τα γεγονότα που εκτίθενται ενώπιόν του — Σε αντίθετη περίπτωση, πρέπει να δώσει οδηγίες για την καταχώριση μη παραδοχής και όχι να απαλλάξει τον κατηγορούμενο.
Μηχανοκίνητα Οχήματα — Αλλαγή, μετατροπή ή προσαρμογή της μηχανής ή του συστήματος οδηγήσεως ή πεδήσεως ή του κορμού κινητήρος ή του πλαισίου ή του αμαξώματος εγγεγραμμένου μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς άδεια, κατά παράβαση των σχετικών Κανονισμών — Ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης από το Εφετείο, λόγω σφάλματος του Δικαστηρίου επί της ουσίας.
Ο εφεσίβλητος κατηγορήθηκε για αλλαγή μηχανής εγγεγραμμένου μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς άδεια, κατά παράβαση των Κανονισμών 55(1) και 72 των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984 (Κ.Δ.Π 66/84), όπως τροποποιήθηκαν. Ο εφεσίβλητος παραδέχθηκε ενοχή. Το Δικαστήριο έκρινε ότι τα γεγονότα, που υπήρχαν ενώπιόν του, δε στοιχειοθετούσαν το αδίκημα το οποίο περιγράφεται στον Κανονισμό 55(1) και για το λόγο αυτό, τον αθώωσε. Ο Γενικός Εισαγγελέας εφεσίβαλε την απόφαση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο επέτρεψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
1. Η προσέγγιση του Δικαστηρίου ήταν δικονομικά εσφαλμένη. Εφ' όσον το Δικαστήριο σχημάτισε την άποψη ότι τα γεγονότα δε στοιχειοθετούσαν το αδίκημα, όφειλε να έθετε το ζήτημα και να καταχωρούσε μη παραδοχή.
2. Tα γεγονότα της υπόθεσης στοιχειοθετούσαν αδίκημα στη βάση της πρόνοιας (α) του Άρθρου 55(1) των Kανονισμών. Tο Δικαστήριο έσφαλε και επί της ουσίας εξετάζοντας το αδίκημα στη βάση της απαγόρευσης του Άρθρου 55(1)(γ), αντί στη βάση της απαγόρευσης του Άρθρου 55(1)(α). Εσφαλμένα ήταν που το Δικαστήριο δεν αποδέχτηκε την παραδοχή του εφεσίβλητου και τον αθώωσε.
Η έφεση επιτρέπεται.
Aναφερόμενη Yπόθεση:
Ηρακλέους v. Δήμου Λεμεσού (1993) 2 Α.Α.Δ. 410.
Έφεση εναντίον αθωωτικής απόφασης.
Έφεση από το Γενικό Eισαγγελέα της Δημοκρατίας εναντίον της απόφασης ημερομηνίας 18/3/98 του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Ποινική Yπόθεση Aρ. 50402/97) με την οποία ο Mατθαίου, E.Δ., αθώωσε και απάλλαξε τον κατηγορούμενο στην κατηγορία αλλαγής μηχανής εγγεγραμμένου μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς άδεια, κατά παράβαση των Κανονισμών 55(1) και 72 των περί Mηχανοκινήτων Oχημάτων και Tροχαίας Kινήσεως Kανονισμών του 1984 (K.Δ.Π. 66/84).
Μ. Μαλαχτού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσείοντα.
Ο εφεσίβλητος εμφανίζεται αυτοπροσώπως.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η αστυνομία προσήψε εναντίον του εφεσίβλητου κατηγορία για αλλαγή μηχανής εγγεγραμμένου μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς άδεια, κατά παράβαση των Κανονισμών 55(1) και 72 των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984 (Κ.Δ.Π. 66/84), όπως τροποποιήθηκαν. Η απαγόρευση εκτίθεται στον Κανονισμό 55(1). Καθίσταται δε αδίκημα, δυνάμει του Κανονισμού 72, στον οποίο προβλέπεται η ποινή.
Ο εφεσίβλητος εμφανίστηκε και παραδέχθηκε ενοχή. Ο αστυνομικός εισαγγελέας επικαλέστηκε τότε ως γεγονότα της υπόθεσης τα όσα εκτίθεντο σε έκθεση του εξεταστή, την οποία κατέθεσε ως τεκμήριο. Η έκθεση περιείχε το ιστορικό της διερεύνησης και σύνοψη των καταθέσεων μαρτύρων. Διακρίνονταν μέσα από αυτό το υλικό τα γεγονότα, που ήταν άλλωστε σύντομα και απλά. Επρόκειτο ωστόσο για εξέλιξη που δεν μπορεί να επικροτηθεί. Τα όσα συνέθεταν τα γεγονότα θα έπρεπε να είχαν συγκεντρωθεί από το διαθέσιμο υλικό και να είχαν εκτεθεί προφορικά στο δικαστήριο. Δεν υπήρξε πάντως αμφισβήτηση ως προς αυτά και δεν παρίσταται ανάγκη να μας απασχολήσει το θέμα περαιτέρω.
Συνοψίζουμε τα γεγονότα. Στις 29 Ιουλίου, 1996, πρόσωπο άλλο από τον εφεσίβλητο οδηγούσε στον κύριο δρόμο Λευκωσίας-Τροόδους το μοτοποδήλατο με αρ. εγγραφής NQ 142. Ανακόπηκε για έλεγχο. Από εξετάσεις που ακολούθησαν, διαπιστώθηκε ότι κατά το Φεβρουάριο-Μάρτιο του ίδιου έτους ο εφεσίβλητος, που ήταν ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης, είχε προβεί σε αλλαγή της μηχανής. Τοποθετήθηκε, στη θέση της παλαιάς, νέα μεταχειρισμένη την οποία του πώλησε ο μηχανικός που εκτέλεσε την εργασία. Με αυτά λοιπόν, το δικαστήριο προχώρησε και εξέδωσε την ακόλουθη απόφαση:
"Δικαστήριο: Έχω ακούσει με προσοχή τα γεγονότα στην κατηγορία και είχα επίσης την ευκαιρία να μελετήσω το ΤΕΚΜ 1. Από τα γεγονότα ενώπιόν μου φαίνεται ότι το τί υπήρξε ήταν η αντικατάσταση της προηγούμενης μηχανής του μοτοποδηλάτου με μηχανή ταυτόσημου κυβισμού με την προηγούμενη μηχανή. Όπως φαίνεται στον κανονισμό 55(1) από τα στοιχεία του αδικήματος αυτού είναι σε τελική κατάληξη η μετατροπή του οχήματος σε όχημα άλλου τύπου ή κατηγορία οχήματος, ως εκ τούτου παρά την παραδοχή του κατηγορούμενου κρίνω ότι με τα γεγονότα τα οποία υπάρχουν ενώπιόν μου δε στοιχειοθετείται το αδίκημα το οποίο περιγράφεται στον κανονισμό 55 παράγραφος 1. Για το λόγο αυτό ο κατηγορούμενος αθωώνεται."
Επρόκειτο για προσέγγιση δικονομικά εσφαλμένη. Εφόσον το δικαστήριο σχημάτισε την άποψη ότι τα γεγονότα δε στοιχειοθετούσαν το αδίκημα, όφειλε να έθετε το ζήτημα και να καταχωρούσε μη παραδοχή. Καθώς επεσήμανε το Εφετείο στην Ηρακλέους v. Δήμου Λεμεσού (1993) 2 Α.Α.Δ. 410 (στη σελ. 423):
"Ο Δικαστής έχει καθήκον να ελέγξει ότι παραδοχή κατηγορουμένου σε απάντηση στην κατηγορία υποστηρίζεται από τα γεγονότα που εκτίθενται ενώπιόν του και, σε ενάντια περίπτωση, να δώσει οδηγίες για την καταχώριση μη παραδοχής."
Ενόψει δε της φύσης του ζητήματος, θα αναμέναμε ότι στην προκείμενη περίπτωση, πριν από τη μεταβολή, θα παρεχόταν η ευκαιρία στα μέρη να εκφέρουν τις δικές τους απόψεις.
Μπορούμε όμως εδώ να αντιπαρέλθουμε τη σημειωθείσα σοβαρή δικονομική παρέκκλιση. Κι αυτό ενόψει του αποτελέσματος στο οποίο αγόμαστε επί της ουσίας της κατηγορίας, που είναι άλλωστε ό,τι έχει θέσει, με την έφεσή του κατά της αθώωσης, ο Γενικός Εισαγγελέας. Το άρθρο 55(1), στο μέρος που εδώ ενδιαφέρει, έχει ως εξής:
"55. - (1) Απαγορεύεται η αλλαγή, μετατροπή ή προσαρμογή της μηχανής ή του συστήματος οδηγήσεως ή πεδήσεως ή του κορμού κινητήρος ή του πλαισίου ή του αμαξώματος εγγεγραμμένου μηχανοκινήτου οχήματος ή οιαδήποτε αλλαγή, μετατροπή ή προσαρμογή επηρεάζουσα τας διαστάσεις ή το βάρος τοιούτου οχήματος, ή οιαδήποτε αλλαγή, προσαρμογή ή μετατροπή, συμπεριλαμβανομένης και της προσθήκης καθίσματος ή υαλοπινάκων εις τας πλευράς του οχήματος, ως εκ της οποίας μετατρέπεται το όχημα εις άλλον τύπον ή κατηγορίαν οχήματος, εκτός εάν ......."
Είναι νομίζουμε προφανές, ότι το δικαστήριο έσφαλε και επί της ουσίας. Με τη διάταξη διαλαμβάνεται η απαγόρευση σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις. Οι οποίες είναι:
α) ".... η αλλαγή, μετατροπή ή προσαρμογή της μηχανής ή του συστήματος οδηγήσεως ή πεδήσεως ή του κορμού κινητήρος ή του πλαισίου ή του αμαξώματος εγγεγραμμένου μηχανοκινήτου οχήματος ...."
β) ".... ή οιαδήποτε αλλαγή, μετατροπή ή προσαρμογή επηρεάζουσα τας διαστάσεις ή το βάρος τοιούτου οχήματος ...."
γ) ".... ή οιαδήποτε αλλαγή, προσαρμογή ή μετατροπή, συμπεριλαμβανομένης και της προσθήκης καθίσματος ή υαλοπινάκων εις τας πλευράς του οχήματος, ως εκ της οποίας μετατρέπεται το όχημα εις άλλον τύπον ή κατηγορίαν οχήματος ....."
Τα γεγονότα εδώ στοιχειοθετούν το αδίκημα στη βάση της πρώτης πρόνοιας. Ενώ το δικαστήριο εξέτασε την κατηγορία με αναφορά σε στοιχείο της τρίτης. Καταλήγουμε, ότι εσφαλμένα ήταν που το δικαστήριο δεν αποδέχθηκε την παραδοχή του εφεσίβλητου και τον αθώωσε.
Η έφεση επιτρέπεται. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Αποκαθίσταται η παραδοχή στην κατηγορία. Και, σύμφωνα με καθιερωμένη πρακτική, θα προχωρήσουμε να εξετάσουμε το ζήτημα ποινής.
H έφεση επιτρέπεται.