|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:A583
(2016) 1 ΑΑΔ 2912
22 Δεκεμβρίου, 2016
[ΠΑΝΑΓΗ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ,
Εφεσείων-Καθ' ου η αίτηση,
v.
ΑΝΔΡΕΑ ΜΕΝΕΛΑΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Αιτητή.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 6/2012)
Διαιτησία ― Αίτηση παραμερισμού διαιτητικής απόφασης ― Κατά πόσον ήταν ορθή πρωτόδικη απόφαση με τη οποία έγινε δεκτή αίτηση του εφεσίβλητου διαιτητή για διαγραφή του από διάδικος στην εν λόγω διαδικασία ― Επέμβαση Εφετείου ― Με την επίδοση της αίτησης στον εφεσίβλητο, αυτός κατέστη διάδικος με δυνατότητα να ενεργήσει, περιλαμβανομένου δικαιώματος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, καταχωρώντας ένσταση.
Διαιτησία ― Η επίδοση αίτησης, με την οποία επιδιώκεται η απομάκρυνση διαιτητή, στον ίδιο είναι επιβεβλημένη. Σ' αυτό κατατείνει η σύγχρονη πρακτική των Αγγλικών Δικαστηρίων. Η αίτηση επιδίδεται στον διαιτητή, οποτεδήποτε αποδίδεται σ' αυτόν απρεπής διαγωγή, για ουσιαστικούς ή τεχνικούς λόγους ― Το δικαίωμα του διαιτητή να ακούεται, οποτεδήποτε του προσάπτεται μομφή για απρεπή διαγωγή, συνιστά, απόρροια της φυσικής δικαιοσύνης.
Διαιτησία ― Αίτηση απομάκρυνσης διαιτητή ― Εάν οι ισχυρισμοί για απρεπή διαγωγή αποτύχουν, ο διαιτητής δικαιούται, εάν εμφανιστεί, σε έξοδα, όπως δικαιούται και στα έξοδα τυχόν ένορκης δήλωσης που θα έχει καταθέσει ― Εάν οι ισχυρισμοί επιτύχουν, τότε δεν καταδικάζεται στα έξοδα, εκτός σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως είναι ο δόλος ή όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία ― Είναι σε εξαιρετικές περιστάσεις που είναι δυνατό το Δικαστήριο να επιτρέψει τη συνέχιση της αίτησης εάν αυτή δεν έχει επιδοθεί στο διαιτητή.
[Πέραν των ως άνω αναφερομένων τίτλων, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της.]
Η έφεση επέτυχε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Moseley v. Simpson [1873] LR 16 EQ 226,
Τράπεζα Κύπρου Λτδ v. Dynacon Ltd (1998) 1 Α.Α.Δ. 1978,
Μινέρβα Ασφαλιστική Εταιρεία (Δημόσια) Λτδ v. Λόντου (2012) 1 Α.Α.Δ. 738,
Port Sudan Cotton Co v. Govindaswamy Chettiar & Sons [1977] 1 Lloyd' s Rep. 166,
Bank Mellat v. GAA Development and Construction Co [1988] 2 Lloyd' s Reports 44.
Έφεση.
Έφεση από τον Καθ' ου η αίτηση εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Λοΐζου, Ε.Δ.), (Αίτηση Αρ. 313/2011), ημερομηνίας 4/4/2011.
Αγ. Γεωργιάδης με Τ. Κολακίδου (κα), για τον Εφεσείοντα.
Γ. Παπαθεοδώρου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Τ.Θ. Οικονόμου, Δ..
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Ο εφεσίβλητος ενήργησε ως διαιτητής στη διαιτησία μεταξύ της εταιρείας Eftychios Parpas (Construction) Limited και του εφεσείοντα, εκδίδοντας διαιτητική απόφαση.
Τη διαιτητική αυτή απόφαση επεδίωξε να παραμερίσει ο εφεσείοντας με αίτησή του στην οποία συνένωσε ως καθ΄ων η αίτηση τόσο την εν λόγω εταιρεία, όσο και τον εφεσίβλητο, στον οποίο αποδίδει κακή συμπεριφορά και κακό χειρισμό της υπόθεσης, παράτυπη και χωρίς δικαιοδοσία διεξαγωγή της διαιτησίας και έκδοση απόφασης, έλλειψη αμεροληψίας, έλλειψη επαρκούς και νόμιμης αιτιολογίας και για εμφανή λάθη και ελαττώματα.
Ακολούθως, ο εφεσίβλητος με ενδιάμεση αίτησή του πέτυχε τη διαγραφή του από διάδικος, κάτι που αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας έφεσης.
Η ουσία της προσβαλλόμενης απόφασης στηρίχθηκε στην αντίληψη που επικρατούσε παλαιότερα και εντοπίστηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο καταγεγραμμένη στη 13η έκδοση του συγγράμματος Russell on Arbitration σελ. 413, με παραπομπή στην υπόθεση Moseley v. Simpson [1873] LR 16 EQ 226, 237, περί του ότι δεν απαιτείται επίδοση τέτοιας αίτησης στον διαιτητή. Θεώρησε δε, περαιτέρω το Δικαστήριο, ότι η κυπριακή αυθεντία επί του θέματος Τράπεζα Κύπρου Λτδ v. Dynacon Ltd (1998) 1 Α.Α.Δ. 1978, στην οποία θα αναφερθούμε κατωτέρω, δεν είχε εφαρμογή λόγω διαφορετικών γεγονότων και ειδικότερα λόγω του ότι εκεί είχε επιδιωχθεί η απομάκρυνση του διαιτητή από διαιτησία η οποία δεν είχε ολοκληρωθεί και επειδή θεώρησε ότι ο διαιτητής είχε καταστεί διάδικος στην πρωτόδικη διαδικασία, ενώ στην παρούσα, όχι.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος του εφεσείοντα εισηγήθηκε ενώπιον μας, με σχετικές παραπομπές, ότι η αντίληψη επί της οποίας βασίστηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο έχει πλέον ξεπεραστεί και ότι η νομολογία έχει διασαφηνιστεί επί του θέματος επιβάλλοντας επίδοση της αίτησης για απομάκρυνση διαιτητή, στον ίδιο, ως αναγκαίο μέτρο, οποτεδήποτε του αποδίδεται απρεπής διαγωγή.
Αντιθέτως, ο ευπαίδευτος δικηγόρος του εφεσιβλήτου υπεστήριξε την πρωτόδικη απόφαση, εισηγούμενος ότι η απλή επίδοση στον εφεσείοντα δεν μπορούσε από τρίτο πρόσωπο, ως είναι, να τον καταστήσει διάδικο σε μια διαφορά που αφορούσε δύο άλλα πρόσωπα, ήτοι την εν λόγω εταιρεία και τον εφεσείοντα. Υπέδειξε δε, ότι ο εφεσίβλητος δεν κατέστη διάδικος στην πρωτόδικη διαδικασία με βάση τη Δ.9 κ.10 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών ή άλλως πως, παραπέμποντας στην υπόθεση Μινέρβα Ασφαλιστική Εταιρεία (Δημόσια) Λτδ v. Λόντου (2012) 1 Α.Α.Δ. 738.
Η νομική αρχή που διέπει το ζήτημα έχει όντως μεταβληθεί και αποτυπώνεται στην υπόθεση Τράπεζα Κύπρου Λτδ v. Dynacon Ltd (ανωτέρω), απ' όπου η ακόλουθη χαρακτηριστική αναφορά:
«Ο δικηγόρος του μας παρέπεμψε στη 19η έκδοση του Russell on the Law of Arbitration, στην οποία υιοθετείται η θέση, αντίθετα με προηγούμενες εκδόσεις του Συγγράμματος, ότι η επίδοση αίτησης, με την οποία επιδιώκεται η απομάκρυνση διαιτητή, στον ίδιο είναι επιβεβλημένη. Σ' αυτό κατατείνει η σύγχρονη πρακτική των Αγγλικών Δικαστηρίων. Η αίτηση επιδίδεται στο διαιτητή, οποτεδήποτε αποδίδεται σ' αυτό απρεπής διαγωγή, για ουσιαστικούς ή τεχνικούς λόγους.»
Στην ίδια υπόθεση εξηγείται ότι:
«Το δικαίωμα του διαιτητή να ακούεται, οποτεδήποτε του προσάπτεται μομφή για απρεπή διαγωγή, συνιστά, όπως σημειώνεται στο Russell (ανωτέρω), απόρροια της φυσικής δικαιοσύνης.»
Δεν βρίσκουμε ότι η διαφορά που επικαλέστηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο συνιστά έγκυρο στοιχείο διαφοροποίησης της παρούσας υπόθεσης από την υπόθεση Τράπεζα Κύπρου.
Για να δοθεί η πλήρης διάσταση της νομολογίας, που παρά τις διακυμάνσεις είναι πλέον η κρατούσα, παραθέτουμε, από όσα μας παρέπεμψε ο ευπαίδευτος δικηγόρος του εφεσείοντα, στο ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα Mustill & Boyd, Commercial Arbitration (London, 2nd ed., 1989, Butterworth), σελ. 553:
«Whenever an application is made to the Court to set aside or remit an award on grounds of misconduct, "technical" or otherwise, the notice of motion should be served on the arbitrator or umpire concerned. He may then either (a) take an active part in the proceedings or (b) file an affidavit for the assistance of the court or (c) take no action.»
Στο ίδιο σύγγραμμα υποδεικνύεται, με παραπομπή στην υπόθεση Port Sudan Cotton Co v. Govindaswamy Chettiar & Sons [1977] 1 Lloyd's Rep. 166, ότι εάν οι ισχυρισμοί για απρεπή διαγωγή αποτύχουν, ο διαιτητής δικαιούται, εάν εμφανιστεί, σε έξοδα, όπως δικαιούται και στα έξοδα τυχόν ένορκης δήλωσης που θα έχει καταθέσει. Εάν οι ισχυρισμοί επιτύχουν, τότε δεν καταδικάζεται στα έξοδα, εκτός σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως είναι ο δόλος ή όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία. Τέλος αναφέρεται, με παραπομπή στην υπόθεση Bank Mellat v. GAA Development and Construction Co [1988] 2 Lloyd's Reports 44, ότι είναι σε εξαιρετικές περιστάσεις που είναι δυνατό το Δικαστήριο να επιτρέψει τη συνέχιση της αίτησης εάν αυτή δεν έχει επιδοθεί στο διαιτητή.
Υπό το φως των ανωτέρω, η πρωτόδικη απόφαση κρίνεται εσφαλμένη. Με την επίδοση της αίτησης στον εφεσίβλητο, αυτός κατέστη διάδικος με δυνατότητα να ενεργήσει ως αναφέρεται ανωτέρω, περιλαμβανομένου δικαιώματος να υπερασπιστεί τον εαυτό του καταχωρώντας ένσταση.
Η έφεση επιτρέπεται και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται με €2500 έξοδα πλέον ΦΠΑ υπέρ του εφεσείοντα και εναντίον του εφεσίβλητου.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.