|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 398
19 Φεβρουαρίου, 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ,
Εφεσείων - Ενάγων,
ν.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
(ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ),
Εφεσιβλήτου - Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 261/2009)
Αγωγή ― Προδήλως αβάσιμη αγωγή ― Έλλειψη νομιμοποίησης έγερσης αγωγής ― Ο εφεσείων δεν νομιμοποιείτο να εγείρει πρωτοδίκως την αγωγή του, η οποία κατέστη προδήλως αβάσιμη, όπως και δεν είχε οποιοδήποτε έρεισμα να εγείρει την έφεση ― Δεν κατέστη ποτέ συνιδιοκτήτης του επίδικου ακινήτου και δεν καταχώρησε την αγωγή εκπροσωπώντας τη διαχείριση της περιουσίας της αποβιώσασας μητέρας του, ούτε και τη θεία του που ήταν οι συνιδιοκτήτριες των μεριδίων που θα του μεταβιβάζονταν ― Επιπλέον υπήρχαν θέματα που καλύπτονταν από δεδικασμένο αναφορικά με ένδικα μέσα που ελήφθησαν εναντίον Κτηματολογικής απόφασης για αναγκαστική πώληση του επίδικου ακινήτου κατόπιν έκδοσης πιστοποιητικού αδιανεμήτου.
Επικυρώθηκε κατ' έφεση σχετική πρωτόδικη κρίση.
[Πέραν των ως άνω αναφερομένων, η απόφαση διαβάζεται ως έχει].
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση.
Έφεση από τον Ενάγοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Καρακάννα, Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 2715/2005), ημερομ. 22/7/2009.
Ο εφεσείων εμφανίζεται αυτοπροσώπως.
Δ. Παπαμιλτιάδους, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Ex tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: - Ο εφεσείων καταχώρησε αγωγή η οποία αφορούσε τα 2/5 μερίδια ακινήτου τα οποία, κατά τη θέση του, ανήκουν σ' αυτόν ως νόμιμο ιδιοκτήτη, διά δωρεάς το 1/5 από τη μητέρα του και το άλλο 1/5 από τη θεία του. Ο εφεσείων στο κλητήριο του ζητούσε ακύρωση πώλησης που έγινε μέσω του Κτηματολογίου του εν λόγω κτήματος και, επίσης, ακύρωση της εγγραφής των 2/5 επ' ονόματι του προσώπου το οποίο το αγόρασε. Όπως, επίσης, και διάταγμα για εγγραφή επ' ονόματί του των 2/5 μεριδίων του κτήματος. Εζητούσε και άλλες θεραπείες ο εφεσείων, περιλαμβανομένης δήλωσης για επίσπευση των αστυνομικών ερευνών σε ποινική καταγγελία δικαστικής έρευνας για εξέταση των πράξεων και παραλείψεων των Κτηματολογικών Αρχών σε σχέση με τα όσα είχαν γίνει και πάρα πολλά επί μέρους συναφή.
Όπως προέκυψε από την ακρόαση της υπόθεσης, το όλο θέμα ηγέρθη στις 30.8.2004 όταν ο εφεσείων, η μητέρα του και η θεία του προσήλθαν στο Κτηματολόγιο και κατέθεσαν έγγραφα μεταβίβασης των μεριδίων τους στο όνομά του. Το Κτηματολόγιο όμως τους πληροφόρησε ότι δεν μπορούσε να προβεί σε μεταβίβαση διότι το κτήμα έπαυσε να ανήκει στη μητέρα του και στη θεία του κατά το 1/5 στην κάθε μια, εφόσον, μετά από την έκδοση πιστοποιητικού αδιανεμήτου, είχε πωληθεί εξ ολοκλήρου σε άλλο πρόσωπο διά δημοπρασίας την 1.12.1996. Όλη η υπόθεση, λοιπόν, του εφεσείοντα εβασίζετο στο ότι κακώς είχε πωληθεί το κτήμα με αυτό τον τρόπο από το Κτηματολόγιο και η απαίτησή του εναντίον της Δημοκρατίας, ήταν ακριβώς ότι το Κτηματολόγιο είχε ενεργήσει κατά παράβαση των δικών του δικαιωμάτων και ότι ο ίδιος δικαιούτο στις θεραπείες τις οποίες ζητούσε. Σημείωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι, σε σχέση με την πώληση διά δημοπρασίας, η μητέρα και η θεία του εφεσείοντα είχαν καταχωρήσει αίτηση-έφεση η οποία απερρίφθη, όπως απερρίφθη και ακόλουθη έφεση εναντίον της απόφασης, καθώς και άλλες διαδικασίες ως προς τις οποίες η Δημοκρατία ισχυρίζετο ότι τα θέματα τα οποία αποφασίστηκαν εκεί συνιστούσαν και δεδικασμένο.
Η ευπαίδευτη πρωτόδικος δικαστής, μετά από πλήρη ακρόαση, αποφάσισε, ουσιαστικά επί τη βάσει των αδιαμφισβήτητων γεγονότων, ότι ο εφεσείων δεν κατέστη ποτέ ιδιοκτήτης του επίδικου ακινήτου κατά τα 2/5 που αφορούσε η υπόθεση. Ούτε η επιθυμία της μητέρας και της θείας του να μεταβιβάσουν σ' αυτόν τα μερίδιά τους ούτε και η απλή καταγραφή αυτής της επιθυμίας, σύμφωνα με ένα τεκμήριο που παρουσιάστηκε, δεν αρκούσαν ώστε να θεωρηθεί ότι υπήρξε μεταβίβαση. Πράγμα το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει, όπως υπέδειξε το Δικαστήριο, με τις ενδεδειγμένες διαδικασίες πριν από την πώληση δια δημοπρασίας του ακινήτου στο άλλο πρόσωπο. Υπέδειξε, επίσης, το Δικαστήριο ότι, εν πάση περιπτώσει, ο εφεσείων, εγείροντας την αγωγή προσωπικά, δεν εκπροσωπούσε καν τη διαχείριση της περιουσίας της αποβιώσασας Κυριακής Χατζησάββα η οποία ήταν η μητέρα του, ούτε βεβαίως και τη θεία του.
Ακούσαμε την έφεση στη βάση εκτεταμένων λόγων έφεσης και εκτεταμένου περιγράμματος αγόρευσης στο οποίο ο εφεσείων εκθέτει όλα τα παράπονά του για την πρωτόδικη διαδικασία και τις ενέργειες των κτηματολογικών αρχών. Υποδείξαμε στον εφεσείοντα ότι εκείνο το οποίο, πρωτίστως, ενδιέφερε ήταν κατά πόσο υπήρχε απάντηση στη θέση, η οποία αποτέλεσε και τη βάση της κατάληξης του Δικαστηρίου, ότι δηλαδή ο ίδιος δεν νομιμοποιείτο να ζητά τις θεραπείες οι οποίες εζητούντο, αφού ουδέποτε κατέστη ιδιοκτήτης. Ουσιαστικά δεν ακούσαμε απάντηση προς τούτο και πρέπει να αναφέρουμε, περαιτέρω, ότι το θέμα δεν θίγεται ούτε αμέσως στους λόγους έφεσης ώστε να θεωρείται ότι η σχετική κατάληξη του Δικαστηρίου προσβάλλεται με σαφήνεια. Ο εφεσείων μας παρέπεμψε σε πληρεξούσιο στο οποίο είχε αναφερθεί η μητέρα του και η θεία του κατά την επιδίωξη της μεταβίβασης. Όμως, αυτό είναι εντελώς άσχετο προς το θέμα το οποίο απασχολεί εδώ, αφού εκείνο το πληρεξούσιο αφορούσε ακριβώς την εξυπηρέτηση της μεταβίβασης του 1/5 μεριδίου εκάστης. Σαφώς δε, δεν έδιδε ούτε δικαίωμα ιδιοκτησίας, όπως θα απαιτείτο να υπάρχει ως προϋπόθεση για καταχώρηση της αγωγής αυτής, αλλά ούτε και δικαίωμα στον εφεσείοντα να καταχωρίσει αγωγή εκ μέρους της μητέρας και της θείας του. Εν πάση περιπτώσει δε, η αγωγή, όπως σημειώσαμε, κατεχωρήθη από τον ίδιο προσωπικά και όχι ως εκπροσωπούντα τη μητέρα του και τη θεία του.
Μας παρέπεμψε, επίσης, ο εφεσείων σε ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου που αφορούσε αίτημα της Δημοκρατίας όπως εκδικαστεί ένσταση που είχε εγερθεί ως προδικαστική ένσταση στην υπεράσπιση και με την οποία απόφαση απερρίφθη το αίτημα. Εκείνο που απερρίφθη όμως δεν ήταν εκείνο που αντιλαμβάνεται ο εφεσείων, η ουσία, δηλαδή, της προδικαστικής ένστασης, αλλά το αίτημα όπως η ένσταση δικαστεί προδικαστικά. Η ουσία παρέμεινε μέχρι τέλους και αποφασίστηκε στο τέλος της ημέρας σε συνάρτηση και με τα γεγονότα τα οποία είχαν προκύψει από την ακρόαση, δηλαδή τα όσα είχαν γίνει κατά την επιδίωξη της μεταβίβασης όπως και τα προηγηθέντα σε σχέση με την πώληση του κτήματος.
Η άλλη διάσταση βεβαίως της υπόθεσης, στην οποία ο εφεσείων έθεσε το βάρος των εισηγήσεων του, αφορά την ορθότητα των διαδικασιών του Κτηματολογίου και ήταν, ακριβώς, η εισήγηση του ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να είχε ελέγξει την ορθότητα των πράξεων και παραλείψεων και να μην είχε περιοριστεί σε οτιδήποτε άλλο. Να παρατηρήσουμε, βεβαίως, ότι μέρος των πράξεων εκείνων ήδη καλύπτεται από δικαστικές αποφάσεις οι οποίες αφορούσαν τη διαδικασία πώλησης και άλλες διαδικασίες, στις οποίες και ο ίδιος ο εφεσείων έχει αναφερθεί στην έφεση την οποία μας παρουσίασε. Και εκείνο το οποίο εν πάση περιπτώσει προκύπτει, είναι ότι το Δικαστήριο, όχι μόνο δεν μπορεί να υπεισέλθει στα θέματα που καλύπτονται ήδη από δεδικασμένο αλλά και δεν μπορεί να υπεισέλθει με γενικό τρόπο, όπως γίνεται επίκληση, στην ορθότητα ή όχι πράξεων και διαδικασιών παρά μόνο, εφόσον έχει κινηθεί από πρόσωπο το οποίο νομιμοποιείται να ζητά αυτά τα πράγματα. Στην προκείμενη περίπτωση, παραμένει κυρίαρχο το γεγονός ότι ο εφεσείων δεν νομιμοποιείτο να εγείρει την αγωγή του, η οποία και προδήλως αβάσιμη ήταν, όπως και δεν έχει οποιοδήποτε έρεισμα να εγείρει την έφεση, η οποία και αυτή είναι προδήλως αβάσιμη.
Η έφεση λοιπόν απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον του εφεσείοντα όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίπτεται.