|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 353
17 Μαρτίου, 2010
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΛΟΥΗΣ Χ"ΛΟÏΖΗ,
Εφεσείων-Εναγόμενος,
v.
ΧΑΡΟΥΛΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
Εφεσίβλητης-Ενάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 362/2006)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Απόδοση αποκλειστικής ευθύνης σε ιδιοκτήτη σκύλου ο οποίος ανέκοψε την πορεία του οχήματος της ενάγουσας ― Ενάγουσα, στην προσπάθειά της να αποφύγει τον σκύλο αναγκάστηκε να κάμει ελιγμό, παρεξέκλινε και ανετράπη ― Επικύρωση πρωτόδικης απόφασης κατ' έφεση.
Απόδειξη ― Αξιοπιστία μαρτύρων ― Αξιολόγηση αξιοπιστίας μαρτύρων ― Αποτελεί κατ' εξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Η αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων ήταν ορθή και δεν παρεχόταν πεδίο για επέμβαση του Εφετείου για ανατροπή των σχετικών ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Η έφεση αυτή στρέφεται εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία αποδόθηκε αποκλειστική ευθύνη στον εφεσείοντα για πρόκληση τροχαίου ατυχήματος. Το ατύχημα συνέβηκε στις 11.1.2001, όταν αιφνιδίως ο σκύλος του εφεσείοντος ανέκοψε την πορεία του οχήματος που οδηγούσε η εφεσίβλητη, της οποίας το όχημα αναγκάστηκε να κάμει ελιγμό για να τον αποφύγει, παρεξέκλινε της πορείας του και ανετράπη. Το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εναντίον του εφεσείοντος για το συμφωνηθέν ποσό των £2.500 πλέον τόκο, για τη ζημιά που είχε υποστεί η εφεσίβλητη. Η έφεση αφορά αποκλειστικά στη σύνδεση του ατυχήματος με τον σκύλο του εφεσείοντος.
Ο συνήγορος του εφεσείοντος επικαλέσθηκε λάθος στην έκθεση απαιτήσεως σε σχέση με την ημερομηνία του ατυχήματος, υποστηρίζοντας ότι ο αστυφύλακας που κλήθηκε στη σκηνή ήταν σε άλλο ατύχημα που αναφερόταν άσχετο με το επίδικο. Επικαλέσθηκε επίσης λάθος στην περιγραφή του ζώου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η λανθασμένη ημερομηνία του ατυχήματος (11.1.2002) στην έκθεση απαιτήσεως δεν δημιουργούσε οποιαδήποτε επίπτωση. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο περί λάθους αφού το κλητήριο ένταλμα καταχωρήθηκε το 2001. Όταν δε κατά τη δίκη η εφεσείουσα αναφέρθηκε στην 11.1.2001 δεν προβλήθηκε οποιασδήποτε μορφής ένσταση. Εξ άλλου, από αναφορές του αστυφύλακα, προέκυπτε πως ήταν το 2001 και όχι άλλο το ορθό έτος.
2. Δεν ετίθετο θέμα λάθους κατά την περιγραφή του σκύλου από την εφεσίβλητη. Το σπίτι από το οποίο, κατά τον ισχυρισμό της βγήκε ο σκύλος, στην οδό Αγαπήνωρος, ανήκε στον εφεσείοντα. Περαιτέρω, μετά το δυστύχημα, είδε τον ίδιο σκύλο να περιφέρεται εκεί και να μπαινοβγαίνει στην αυλή του σπιτιού του εφεσείοντος. Στο τέλος, όταν έφθασε και ο εφεσείων στην οικία, τον είδε να παίρνει τον ίδιο σκύλο στην αυλή του και να τον δένει. Τα πιο πάνω επιβεβαιώνοντο και με τη μαρτυρία του αστυφύλακα.
3. Ούτε και το ζήτημα του χρώματος του σκύλου μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σημασία στην περίπτωση. Η αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων είναι κατ' εξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου και δεν έχει στοιχειοθετηθεί οποιοσδήποτε λόγος για παρέμβαση του Εφετείου.
Η έφεση απορρίφθηκε με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α..
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Στυλιανού, E.Δ.), (Aγωγή Aρ. 7546/01), ημερομ. 18.8.2006.
Η. Ηλία, για τον Εφεσείοντα.
Χ. Ιωάννου για Χρ. Πουργουρίδη, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη διεκδίκησε αποζημιώσεις από τον εφεσείοντα επειδή αιφνιδίως ο σκύλος του της ανέκοψε την πορεία και από τον ελιγμό που αναγκάστηκε να κάμει για να τον αποφύγει το αυτοκίνητο που οδηγούσε, με αριθμό ΑΑV 479, παρεξέκλινε και ανετράπη. Το ύψος της ζημιάς στη βάση πλήρους ευθύνης συμφωνήθηκε και το θέμα αφορούσε στην ευθύνη του εφεσείοντα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, στηριγμένο στην αξιόπιστη, όπως έκρινε, μαρτυρία της εφεσίβλητης και του αστυνομικού που κάλεσε ως μάρτυρα, αποφάσισε πως στοιχειοθετήθηκε πλήρης ευθύνη του εφεσείοντα. Επομένως, εξέδωσε εναντίον του απόφαση για το συμφωνηθέν ποσό των £2.500, πλέον τόκο.
Η έφεση αφορά, ακριβώς, στο ζήτημα της αξιοπιστίας, ειδικά σε σχέση με το κατά πόσο ο σκύλος που δημιούργησε τον κίνδυνο ανήκε, όπως έγινε δεκτό στον εφεσείοντα. Προβλήθηκαν και ισχυρισμοί αναφορικά με την καθόλου αξιοπιστία της εφεσίβλητης σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο έγινε το δυστύχημα και, έστω, της δυνατότητας αποφυγής που είχε, αλλά αυτά χωρίς οποιοδήποτε υπόβαθρο. Ενώπιόν μας δε ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα ακριβώς διευκρίνισε πως η έφεση αφορά αποκλειστικά στη σύνδεση του ατυχήματος με τον σκύλο του εφεσείοντα.
Δεν θα ήταν δυνατό να τεθεί ζήτημα λάθους κατά την περιγραφή του ζώου από την εφεσίβλητη. Το σπίτι από το οποίο, κατά τον ισχυρισμό της βγήκε ο σκύλος, στην οδό Αγαπήνωρος, ανήκε στον εφεσείοντα. Περαιτέρω, μετά το δυστύχημα, είδε τον ίδιο σκύλο να περιφέρεται εκεί και να μπαινοβγαίνει στην αυλή του σπιτιού του εφεσείοντα. Στο τέλος, όταν έφθασε και ο εφεσείων στην οικία, τον είδε να παίρνει τον ίδιο σκύλο στην αυλή του και να το δένει. Το ίδιο και σε σχέση με τη μαρτυρία του αστυφύλακα Π. Κανάρη που κλήθηκε στη σκηνή. Εξεταστής της υπόθεσης ανέλαβε ο συνάδελφός του που το συνόδευε και που μετά απεβίωσε. Δεν είχε, επομένως, αναλάβει ο ίδιος κάποιο συγκριμένο ρόλο. Είδε όμως τον εφεσείοντα να παίρνει το σκύλο που περιφερόταν εκεί και να τον οδηγεί στο σπίτι του. Θα έπρεπε για να ήταν διαφορετικά τα πράγματα να είχαν πει, και οι δυο, ψέματα στο Δικαστήριο.
Με τους λόγους έφεσης ακριβώς επιχειρείται η θεμελίωση της εισήγησης πως το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε όταν δέχθηκε τη μαρτυρία της εφεσίβλητης και του αστυφύλακα. Επίσης όταν απέρριψε τη μαρτυρία του ίδιου του εφεσείοντα. Αυτός αναγνώρισε ότι ήταν ακριβώς εκείνο το σπίτι του και ότι είχε σκύλο αλλά αρνήθηκε πως είχε οδηγήσει το σκύλο που πράγματι περιφερόταν εκεί, μετά το δυστύχημα, στο σπίτι του. Αντίθετα, όπως ισχυρίστηκε, τον έδιωξε. Τον πλησίασε αστυνομικός που βρισκόταν εκεί αλλά μόνο για να ζητήσει, εξ όσων θυμόταν, το όνομά του. Για να ενισχύσει δε τη θέση του κάλεσε τον κτηνίατρο Δ. Δαμιανού, φίλο του, σύμφωνα με τη μαρτυρία του οποίου ο σκύλος του εφεσείοντα τότε ήταν χρώματος μαύρου, μπεζ και άσπρου ενώ, κατά τη μαρτυρία της εφεσείουσας και του αστυφύλακα, το χρώμα του σκύλου που εκείνοι είδαν ήταν μαύρο με καφέ. Το μεγαλύτερο μέρος όμως της επιχειρηματολογίας του εφεσείοντα, επικεντρώθηκε σε δυο πτυχές σε σχέση με το χρόνο και τον τόπο του ατυχήματος. Από τις οποίες, όπως προτείνει, δημιουργείται δικογραφικής υφής πρόβλημα αλλά και ζήτημα ουσίας αφού, από τα δεδομένα, θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι ο αστυφύλακας είναι σε άλλο ατύχημα που αναφερόταν άσχετο με το επίδικο.
Πρόκειται για δυο εντελώς αδικαιολόγητες τοποθετήσεις. Πρώτα ως προς το ζήτημα του τόπου. Τονίστηκε ότι ο αστυφύλακας αναφέρθηκε στην Αγία Φύλα ενώ η περιοχή του ατυχήματος είναι στον Άγιο Συλά. Όμως ο αστυνομικός μίλησε για την οδό Αγαπήνωρος και το σπίτι του εφεσείοντα που τον είδε εκεί, όπως και την εφεσείουσα. Μετά, ως προς το χρόνο. Στην Έκθεση Απαίτησης αναφέρεται ως ημερομηνία του ατυχήματος η 11.1.2002. Με την Υπεράσπιση δεν επισημαίνεται οτιδήποτε σε σχέση με την ημερομηνία αλλά, αντίθετα, γίνεται αναφορά στο «εν λόγω δυστύχημα». Ότι η αναφορά στην 11.1.2002 οφειλόταν σε λάθος είναι αυταπόδεικτο. Στη γενική οπισθογράφηση του κλητηρίου αναφέρεται η 11.1.2001, που είναι η ημερομηνία του ατυχήματος και κατά τη μαρτυρία της εφεσίβλητης. Η 11.1.2002 δεν θα μπορούσε παρά να είχε αναφερθεί κατά λάθος αφού το κλητήριο ένταλμα καταχωρήθηκε το 2001. Όταν δε κατά τη δίκη η εφεσείουσα αναφέρθηκε στην 11.1.2001 δεν προβλήθηκε οποιασδήποτε μορφής ένσταση. Αντίθετα και ο ίδιος ο δικηγόρος του εφεσείοντα είχε αναφερθεί στις 11.1.2001 όταν εξέταζε τον εφεσείοντα. Ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως η λανθασμένη αναφορά στην ημερομηνία στην Έκθεση Απαίτησης δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε επίδραση. Ο αστυφύλακας αναφέρθηκε σε τρίτη ημερομηνία, την 11.1.2000 και συνεπώς, κατά την εισήγηση, προφανώς είναι άλλο το ατύχημα στο οποίο παρέστη. Δεν προκύπτει πως είχε εγερθεί τέτοιο θέμα πρωτοδίκως αλλά, εν πάση περιπτώσει, είναι εύστοχες οι επισημάνσεις επί αυτού από την πλευρά της εφεσίβλητης. Η λανθασμένη ημερομηνία αναφέρθηκε από το δικηγόρο ως εισαγωγική τοποθέτηση, χωρίς να είχε υπάρξει ένσταση ή άλλη προσπάθεια διευκρίνησης. Ενώ, στη συνέχεια, από άλλες αναφορές του αστυφύλακα, προέκυπτε πως ήταν το 2001 και όχι άλλο το ορθό έτος. Όταν ρωτήθηκε για το όνομα της οδηγού του αυτοκινήτου απάντησε «τώρα είναι από το 2001, δεν θυμούμαι το όνομα». Περαιτέρω, όταν αντεξεταζόταν σε σχέση με την πείρα του, προσδιόρισε ως χρόνο του δυστύχηματος διάστημα τριών χρόνων από την πρόσληψή του στην αστυνομία, το 1998.
Έχουμε εξετάσει όλα τα δεδομένα μαζί και την επισήμανση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως το ζήτημα του χρώματος του σκύλου δεν μπορούσε να έχει σημασία στην περίπτωση. Η διαφορά του μπεζ από το καφέ ήταν σχετική και, πάντως, εδώ υπήρχε η μαρτυρία πως τον αναφερθέντα σκύλο που ταυτίστηκε με το σκύλο που προκάλεσε το δυστύχημα, τον πήρε ο ίδιος ο εφεσείων στο σπίτι του, από όπου είχε προηγουμένως βγει. Η αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων είναι κατ' εξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου και δεν έχει στοιχειοθετηθεί οποιοσδήποτε λόγος για τον οποίο θα ήταν δυνατό να παρέμβουμε.
Η έφεση απορρίπτεται με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α..
Η έφεση απορρίπτεται με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α..