|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 1 ΑΑΔ 269
13 Μαρτίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΗΛ ΣΚΟΥΤΕΛΛΑΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΙΧΑΗΛ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 84/2006)
Συμβάσεις ― Σύμβαση πώλησης ακινήτου ― Ακυρώσιμο συμβάσεων που συνάπτονται ως αποτέλεσμα ισχυριζόμενων ψευδών παραστάσεων και/ή εξαναγκασμού ― Άρθρο 19 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ.149 ― Ποία η θεραπεία του αθώου μέρους.
Ο εφεσείων συμφώνησε να αγοράσει τεμάχιο γης στον Άγιο Τύχωνα της Επαρχίας Λεμεσού από τον εφεσίβλητο έναντι της συμφωνηθείσας τιμής των £33.500. Το εμβαδόν του εν λόγω κτήματος, όπως αναγραφόταν στο πιστοποιητικό εγγραφής του εφεσίβλητου ήταν 1.524 τ.μ., ενώ στα κτηματολογικά αρχεία διαπιστώθηκε πως το κτήμα είχε εμβαδόν 1.078 τ.μ. Ο εφεσείων καταχώρησε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού ζητώντας μείωση της συμφωνηθείσας αξίας κατά £9,804, ώστε να αναπροσαρμοστεί η τιμή αγοράς του κτήματος σε £23,696 και ταυτόχρονα να υποχρεωθεί ο εφεσίβλητος να του μεταβιβάσει το κτήμα έναντι αυτής της τιμής. Όμως το Δικαστήριο δεν τον δικαίωσε. Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
Η επισήμανση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η θεραπεία που ζητούσε ο εφεσείων είναι άγνωστη στο νόμο, γιατί με αυτή επιδιώκετο να διαμορφώσει το Δικαστήριο νέα συμφωνία για τα μέρη, στην οποία να προβλέπεται μειωμένη τιμή πώλησης, είναι ορθή. Θεωρητικά, και να είχε δίκαιο ο εφεσείων ότι δηλαδή υπήρξε θύμα ψευδών παραστάσεων που του έγιναν από τον εφεσίβλητο, η θεραπεία που είχε προβλέπεται στο Άρθρο 19 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ.149. Ο εφεσείων όμως δεν ζητούσε την ακύρωση της συμφωνίας, αν αυτή καθ' υπόθεση ήταν ακυρώσιμη, μήτε και αποζημιώσεις για παράβαση της. Έπεται πως η θεραπεία που ζητούσε ο εφεσείων δεν μπορούσε να δοθεί.
Η έφεση απορρίφθηκε με €4000 ευρώ έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος, περιλαμβανομένου του Φ.Π.Α.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Σατολιάς, Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 4174/01), ημερομ. 31.1.06.
Λ. Κολατσής, για τον Εφεσείοντα.
Σ. Τόκα, για τον Εφεσίβλητο.
Ex-tempore
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Ο εφεσείων υπέγραψε στις 15.12.2000 συμφωνία με τον εφεσίβλητο με τον οποίο αγόρασε το τεμάχιο γης, με αρ.501,Φ/Χ LIV/45 στην τοποθεσία «Διπλοστράτι» στον Άγιο Τύχωνα της επαρχίας Λεμεσού, ιδιοκτησίας του τελευταίου. Η συμφωνηθείσα τιμή ήταν £33.500, έναντι της οποίας καταβλήθηκαν £500 ως προκαταβολή με την υπογραφή της συμφωνίας, ενώ το υπόλοιπο συμφωνήθηκε να καταβληθεί στις 30.10.2001 ή ενωρίτερα, οπόταν και το κτήμα θα μεταβιβαζόταν στον εφεσείοντα. Όταν ο εφεσείων μετέβη στο κτηματολόγιο για να καταθέσει αντίγραφο της συμφωνίας για σκοπούς ειδικής εκτέλεσης διαπιστώθηκε πως το τεμάχιο δεν είχε εμβαδό 1,524 τ.μ. αλλά 1,078. Να σημειώσουμε όμως πως το εμβαδό, όπως αναγραφόταν στο πιστοποιητικό εγγραφής του εφεσίβλητου ήταν πράγματι 1,524 τ.μ., αλλά έγινε μεταγενέστερη διόρθωση των κτηματολογικών σχεδίων, όπου το εμβαδό καθορίστηκε σε 1,078 τ.μ. Ο εφεσείων γνώριζε το επίδικο κτήμα, αφού αυτό ήταν όμορο δικής του ακίνητης ιδιοκτησίας. Λόγω της διαφοράς στο εμβαδό του κτήματος, που διαπιστώθηκε όπως είπαμε πιο πάνω, με αγωγή που καταχώρισε ο εφεσείων στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού ζητούσε μείωση της συμφωνηθείσας αξίας κατά £9,804, ώστε να αναπροσαρμοστεί η τιμή αγοράς του κτήματος σε £23,696 και ταυτόχρονα να υποχρεωθεί ο εφεσίβλητος να του μεταβιβάσει το κτήμα έναντι αυτής της τιμής.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο στη μακροσκελή του απόφαση επιλήφθηκε όλων των θεμάτων όπως παρουσιάστηκαν ενώπιον του, ιδιαίτερα κατά πόσο το εμβαδό του κτήματος ήταν ουσιώδης όρος της συμφωνίας και αν ο εφεσίβλητος ήταν υπεύθυνος οποιωνδήποτε ψευδών παραστάσεων προς τον εφεσείοντα αναφορικά με το εμβαδό του κτήματος. Οι διαπιστώσεις του Δικαστηρίου, στη βάση της αξιολόγησης της μαρτυρίας στην οποία προέβη, ήσαν υπέρ του εφεσίβλητου. Δεν θα μας απασχολήσουν όμως αυτά τα ζητήματα διότι η υπόθεση αποφασίζεται τελικά επί ενός μόνο νομικού σημείου, το οποίο επεσήμανε και ο πρωτόδικος Δικαστής.
Η θεραπεία που ζητούσε με την αγωγή του ο εφεσείων είναι άγνωστη στο νόμο, γιατί με αυτή επιδιώκετο να διαμορφώσει το Δικαστήριο νέα συμφωνία για τα μέρη, στην οποία να προβλέπεται μειωμένη τιμή πώλησης του ακινήτου και κάτι τέτοιο δεν μπορούσε ασφαλώς να κάνει το Δικαστήριο. Θεωρητικά, και να είχε δίκαιο ο εφεσείων ότι δηλαδή υπήρξε θύμα ψευδών παραστάσεων που του έγιναν από τον εφεσίβλητο, η θεραπεία που είχε προβλέπεται στο Άρθρο 19 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ.149. Ο εφεσείων όμως δεν ζητούσε την ακύρωση της συμφωνίας, αν αυτή καθ' υπόθεση ήταν ακυρώσιμη, μήτε και αποζημιώσεις για παράβαση της. Όπως ορθά υπέδειξε το πρωτόδικο Δικαστήριο αόριστη αναφορά στα δικόγραφα του εφεσείοντος για αποζημιώσεις είχε ουσιαστικά εγκαταληφθεί. Να επισημάνουμε πως η αξία του επίδικου κτήματος κατά τον ουσιώδη χρόνο, σύμφωνα με ειδικό, ήταν μεγαλύτερη από τη συμφωνηθείσα. Ο εφεσείων επέμεινε καθ΄ όλην τη διάρκεια της δίκης, αλλά και ενώπιον μας, πως το Δικαστήριο θα έπρεπε να αναπροσαρμόσει την τιμή της αγοράς στη σύμβαση και να υποχρεώσει τον εφεσίβλητο να προβεί στη μεταβίβαση του κτήματος. Όπως υποδείξαμε πιο πάνω τέτοια θεραπεία δεν μπορούσε να δοθεί.
Η έφεση ως εκ τούτου απορρίπτεται με €4000 ευρώ έξοδα περιλαμβανομένου του ΦΠΑ εις βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με €4000 ευρώ έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος, περιλαμβανομένου του Φ.Π.Α.