|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 1051
11 Σεπτεμβρίου, 2007
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
IRONHOLD ESTATES LTD,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 261/2005)
Εργοδότης και εργοδοτούμενος ― Τερματισμός απασχόλησεως ― Συλλογική σύμβαση ― Αξίωση εργοδοτούμενου για δεδουλευμένες οφειλές κατά τη διάρκεια εργοδότησής του ― Παραγραφή σχετικής αξίωσης ― Άρθρο 12(10)(Α) του περί Ετησίων Αδειών μετ' Απολαβών Νόμου του 1967, (Ν.8/67), όπως τροποποιήθηκε ― Εφαρμοστέες αρχές.
Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών Λάρνακας, εξετάζοντας την αξίωση του εφεσείοντος για πληρωμή των ωφελημάτων που, κατά τον ισχυρισμό του, είχε να λαμβάνει κατά την περίοδο της εργοδότησής του στο ξενοδοχείο των εφεσιβλήτων την περίοδο 26.3.2001 - 15.9.2003, κατέληξε ότι η εργοδότηση του εφεσείοντος διεπόταν από τις πρόνοιες της Συλλογικής Σύμβασης που ίσχυε κατά το χρόνο της εργοδότησής του. Επιδίκασε προς όφελός του μέρος μόνο των όσων αξίωνε, καθ' ότι έκρινε ότι μεγάλο μέρος αυτών είχε παραγραφεί. Κατ' εφαρμογή του Άρθρου 12(10)(Α) του περί Ετησίων Αδειών μετ' Απολαβών Νόμου του 1967, (Ν.8/67), (όπως τροποποιήθηκε με το Ν.169(Ι)/2002), (ο «Νόμος»), το οποίο προβλέπει ότι «Αίτηση στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών υποβάλλεται εντός δώδεκα μηνών από την ημερομηνία κατά την οποία ανέκυψε το προς υποβολή αιτήσεως δικαίωμα.....» και των προνοιών της Συλλογικής Σύμβασης, σύμφωνα με τις οποίες τα διάφορα ωφελήματα εργοδοτουμένων καταβάλλονται σε καθορισμένο χρόνο, κατέληξε ότι δεν επιτρέπεται συσσώρευση και διεκδίκησή τους μετά τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Εάν ο εργοδότης αρνηθεί να παραχωρήσει την άδεια, η οποία, σύμφωνα με το Άρθρο 8.3 της Συλλογικής Σύμβασης, παραχωρείται υποχρεωτικά και το αργότερο μέχρι 31 Μαρτίου εκάστου έτους, ο εργοδοτούμενος πρέπει να την διεκδικήσει εντός δώδεκα μηνών. Διαφορετικά παραγράφεται. Το Δικαστήριο, ελλείψει στοιχείων για το ακριβές ποσό των ωφελημάτων κάθε χρόνου, επιδίκασε μόνο όσα δήλωσαν οι εφεσίβλητοι ως οφειλόμενα ποσά - (£742,19, £119,10 - αναλογία 13ου και 14ου μισθού, £138,00 - για τέσσερις ελεύθερες ημέρες που εργάστηκε (off), σύνολο £999,29.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Κατά τη συζήτηση της έφεσης οι συνήγοροι των δύο μερών συμφώνησαν όπως τροποποιηθεί η πρωτόδικη απόφαση, έτσι ώστε το επιδικασθέν υπέρ του εφεσείοντος ποσό των £138,00 αντικατασταθεί με το ποσό των £2.012,00 γεγονός που διαφοροποιεί το συνολικό ποσό από £ 999,29 σε £2.873,29. Περιόρισαν τους λόγους έφεσης σε ένα και μόνο - κατά πόσο, δηλαδή, ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι το προαναφερθέν άρθρο του Νόμου, που καθορίζει το χρόνο παραγραφής της αξίωσης, εφαρμόζεται και για δεδουλευμένες οφειλές κατά τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης. Ο εφεσείων υπέβαλε ότι ο χρόνος παραγραφής των επίδικων ωφελημάτων άρχισε στις 15.9.2003, ημέρα τερματισμού των υπηρεσιών του, με την παράλειψη των εφεσιβλήτων να καταβάλουν τα διάφορα ωφελήματα.
Αποφασίστηκε ότι:
Ούτε το γράμμα ούτε το πνεύμα των όρων της Συλλογικής Σύμβασης επιτρέπουν τη συσσώρευση και μεταφορά των ωφελημάτων τα οποία προβλέπουν από έτος σε έτος μέχρι τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Οι προθεσμίες που τάσσονται στη Συλλογική Σύμβαση σκοπό έχουν να γνωρίζει ο εργοδοτούμενος μέχρι πότε καταβάλλονται τα διάφορα ωφελήματα και να τα διεκδικήσει εάν δεν καταβληθούν. Τα περί πρακτικής που ακολουθείται δεν έχουν νόημα, ενόψει της ρητής νομοθετικής διάταξης του Άρθρου 12 (10) (Α) του Νόμου.
Ο λόγος έφεσης δεν ευσταθεί.
Η πρωτόδικη απόφαση, στην έκταση που οι συνήγοροι συμφώνησαν, παραμερίζεται. Το ποσό της αναλογίας για τις τέσσερις ελεύθερες ημέρες που εργάστηκε (off) καθορίζεται σε £ 2.012,00 και το συνολικό ποσό, για το οποίο και εκδίδεται απόφαση, σε £ 2.873,29.
Η έφεση απορρίφθηκε. Δεν εκδόθηκε
διαταγή για έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών Λάρνακας (Αίτηση Αρ. 639/03), ημερομ. 30/5/05.
Λ. Γεωργιάδου, μαζί με Ζ. Νικολάου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Χατζηχριστοδούλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Ε. Παπαδοπούλου.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων, μετά τον τερματισμό των υπηρεσιών του στο ξενοδοχείο των εφεσιβλήτων HENIPA στις 15/9/2003, καταχώρισε στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών Λάρνακας την υπ' Αρ. 639/03 υπόθεση. Αξίωνε αποζημιώσεις για παράνομη απόλυση, διάφορα ποσά για ελεύθερες ημέρες που εργάστηκε (off), δημόσιες αργίες, αργίες Κυριακών, αναλογία 13ου και 14ου μισθού, ετήσιες άδειες μετ' απολαβών, για την περίοδο που εργοδοτήθηκε στους εφεσίβλητους. Ισχυριζόταν ότι η εργοδότησή του την περίοδο 26/3/2001 - 15/9/2003 έγινε στη βάση της Συλλογικής Σύμβασης που ίσχυε κατά το χρόνο της εργοδότησής του και ότι εδικαιούτο στα αξιούμενα ποσά.
Οι εφεσίβλητοι την πιο πάνω θέση την απέρριπταν. Ισχυρίζονταν ότι η απόλυσή του ήταν νόμιμη και οφειλόταν στη μείωση του όγκου των εργασιών τους.
Με την έναρξη της ακρόασης, δηλώθηκαν ως παραδεκτά γεγονότα η περίοδος απασχόλησης του εφεσείοντα - 26/3/2001 - 15/9/2003 - ο τελευταίος μισθός του, που ήταν £1.050,00, πλέον 13ος μισθός και 30% 14ος μισθός.
Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού ανέλαβε να καταβάλει στον εφεσείοντα την πληρωμή λόγω πλεονασμού, έτσι ακούστηκε μόνο η αξίωσή του για πληρωμή των ωφελημάτων που, κατά τον ισχυρισμό του, είχε να λαμβάνει κατά την περίοδο της εργοδότησής του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, μετά που αξιολόγησε την ενώπιόν του μαρτυρία, κατέληξε ότι η εργοδότηση του εφεσείοντα διεπόταν από τις πρόνοιες της Συλλογικής Σύμβασης που ίσχυε κατά το χρόνο της εργοδότησής του. Επιδίκασε προς όφελός του μέρος μόνο των όσων αξίωνε, καθ' ότι έκρινε ότι μεγάλο μέρος αυτών είχε παραγραφεί. Κατ' εφαρμογή του Άρθρου 12(10)(Α) του περί Ετησίων Αδειών μετ' Απολαβών Νόμου του 1967, (Ν. 8/67), (όπως τροποποιήθηκε με το Ν.169(Ι)/2002), (ο «Νόμος»), το οποίο προβλέπει ότι «Αίτηση στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών υποβάλλεται εντός δώδεκα μηνών από την ημερομηνία κατά την οποίαν ανέκυψε το προς υποβολήν αιτήσεως δικαίωμα ...» και των προνοιών της Συλλογικής Σύμβασης, σύμφωνα με τις οποίες τα διάφορα ωφελήματα εργοδοτουμένων καταβάλλονται σε καθορισμένο χρόνο, κατέληξε ότι δεν επιτρέπεται συσσώρευση και διεκδίκησή τους μετά τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Η άδεια, η οποία, σύμφωνα με το Άρθρο 8.3 της Συλλογικής Σύμβασης, παραχωρείται υποχρεωτικά και το αργότερο μέχρι 31 Μαρτίου εκάστου έτους, εάν δεν παραχωρηθεί, δε μεταφέρεται από έτος σε έτος και δεν παραχωρείται σε χρήμα. Εάν ο εργοδότης αρνηθεί να την παραχωρήσει, ο εργοδοτούμενος πρέπει να την διεκδικήσει εντός δώδεκα μηνών, όπως προβλέπει το Άρθρο 12(10)(Α) του Νόμου, διαφορετικά παραγράφεται. Ανάλογα κατέληξε και για την πληρωμή εργασίας κατά τις ημέρες αργιών και κατά τις Κυριακές. Ελλείψει στοιχείων για το ακριβές ποσό των ωφελημάτων κάθε χρόνου, επιδίκασε μόνο όσα δήλωσαν οι εφεσίβλητοι ως οφειλόμενα ποσά - (£742,19, £119,10 - αναλογία 13ου και 14ου μισθού, £138,00 - για τέσσερις ελεύθερες ημέρες που εργάστηκε (off), σύνολο £999,29).
Κατά το στάδιο της ενώπιόν μας συζήτησης της υπόθεσης, οι συνήγοροι των δύο μερών συμφώνησαν όπως η πρωτόδικη απόφαση τροποποιηθεί, έτσι ώστε το επιδικασθέν υπέρ του εφεσείοντα ποσό των £138,00 αντικατασταθεί με το ποσό των £2.012,00, γεγονός που διαφοροποιεί το συνολικό ποσό από £999,29 σε £2.873,29. Περιόρισαν τους λόγους έφεσης σε ένα και μόνο - κατά πόσο, δηλαδή, ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι το Άρθρο 12(10)(Α) του Νόμου, που καθορίζει το χρόνο παραγραφής της αξίωσης, εφαρμόζεται και για δεδουλευμένες οφειλές κατά τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης.
Η συνήγορος του εφεσείοντα, με τον περιορισμό των λόγων έφεσης και την εκ συμφώνου τροποποίηση της πρωτόδικης απόφασης, δήλωσε ότι διεκδικεί έξοδα μόνο σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης.
Είναι η θέση του εφεσείοντα ότι ο χρόνος παραγραφής των επίδικων ωφελημάτων άρχισε στις 15/9/2003, δηλαδή την ημέρα τερματισμού των υπηρεσιών του. Υπέβαλε ότι εκείνη την ημέρα, με την παράλειψη των εφεσιβλήτων να καταβάλουν τα διάφορα ωφελήματα, άρχισε και ο χρόνος παραγραφής τους.
Έχουμε εξετάσει την εισήγηση του εφεσείοντα. Δε συμφωνούμε ότι ο χρόνος γένεσης του δικαιώματος για διεκδίκηση των ωφελημάτων του αρχίζει μετά τη λύση της εργασιακής σχέσης. Ούτε το γράμμα ούτε το πνεύμα των όρων της Συλλογικής Σύμβασης που τα προβλέπουν επιτρέπουν τη συσσώρευση και μεταφορά τους από έτος σε έτος μέχρι τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Οι προθεσμίες που τάσσονται στη Συλλογική Σύμβαση δεν είναι χωρίς σημασία. Σκοπό έχουν να γνωρίζει ο εργοδοτούμενος μέχρι πότε τα διάφορα ωφελήματα καταβάλλονται - και, εάν δεν καταβληθούν, να τα διεκδικήσει - και ο εργοδότης μέχρι πότε πρέπει να τα καταβάλει. Τα περί πρακτικής που ακολουθείται δεν έχουν νόημα, ενόψει της ρητής νομοθετικής διάταξης του Άρθρου 12(10)(Α) του Νόμου.
Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι ο λόγος έφεσης δεν ευσταθεί.
Η πρωτόδικη απόφαση, στην έκταση που οι συνήγοροι συμφώνησαν, παραμερίζεται. Το ποσό της αναλογίας για τις τέσσερις ελεύθερες ημέρες που εργάστηκε (off) καθορίζεται σε £2.012,00 και το συνολικό ποσό, για το οποίο και εκδίδεται απόφαση, σε £2.873,29.
Η έφεση απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται.�Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.