|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 954
20 Ιουλίου, 2007
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ,
Εφεσείων - Χρεώστης,
ν.
MARKETRENDS FINANCE LTD,
Εφεσιβλήτων - Πιστωτών.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12019)
Έφεση ? Θέματα τα οποία δεν εγείρονται και δεν διερευνώνται κατά την πρωτόδικη διαδικασία, όπως και θέματα τα οποία δεν αποτελούν αντικείμενο λόγου έφεσης, δεν εξετάζονται από το Εφετείο κατ' έφεση.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου εξέδωσε διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του εφεσείοντος - χρεώστη για χρέος £30.661,97 πλέον τόκους και έξοδα. Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της απόφασης του Δικαστηρίου.
Ο εφεσείων πρόβαλε ως λόγο έφεσης ότι η διαδικασία της πτώχευσης χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά και ως μέτρο εκτέλεσης. Η αιτιολογία του λόγου αυτού συναρτήθηκε με την άποψη ότι θα έπρεπε οι εφεσίβλητοι να προχωρήσουν με αίτηση μηνιαίων δόσεων. Επικουρικά, ο εφεσείων επικαλέστηκε την άρνηση των εφεσιβλήτων να αποδεχθούν προτάσεις για εξόφληση του χρέους και, άντ' αυτού, προτίμησαν τη διαδικασία πτώχευσης.
Ενώπιον του Αν?τ?του Δικαστηρίου ο δικηγόρος του εφεσείοντος συζήτησε άλλο θέμα. Υποστήριξε πως το διάταγμα πτώχευσης δεν έπρεπε να εκδοθεί, επειδή δεν υπήρχε περιουσία να παραληφθεί.
Αποφασίστηκε ότι:
Το θέμα ως προς το κατά πόσο το διάταγμα πτώχευσης δεν έπρεπε να εκδοθεί επειδή δεν υπήρχε περιουσία να παραληφθεί, δεν είχε εγερθεί πρωτοδίκως και δεν διερευνήθηκε με οποιοδήποτε τρόπο, ώστε να υπάρχει επ' αυτού η αναγκαία δικαστική διαπίστωση. Επί πλέον, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει λόγος έφεσης επί του προκειμένου. Ο λόγος έφεσης, όπως είχε διατυπωθεί, δεν προωθήθηκε και, αφού ό,τι συζητήθηκε ως το μόνο σημείο της έφεσης δεν είναι δυνατό να εξεταστεί, η έφεση πρέπει να απορριφθεί.
Η έφεση απορρίφθηκε με £700 έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Υπόθ. Αρ. 8/04), ημερομ. 26.3.04.
Χρ. Κληρίδης, για τον Εφεσείοντα.
Δ. Διομήδους για Καλλή, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Ε. Παπαδοπούλου.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Με την παρούσα έφεση, αμφισβητείται η ορθότητα απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ημερομηνίας 26/3/2004, με την οποία εκδόθηκε εναντίον του εφεσείοντα διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του.
Θα αναφερθούμε στους λόγους έφεσης, αφού πρώτα παραθέσουμε σε συντομία το ιστορικό της υπόθεσης και τα ευρήματα που οδήγησαν στην έκδοση του διατάγματος.
Στις 17/1/2003, εκδόθηκε εναντίον του εφεσείοντα - (εγγυητή) - και του πρωτοφειλέτη απόφαση στην Αγωγή Αρ. 12913/02 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας για το ποσό των £30.661,97, πλέον τόκους και έξοδα. Οι εφεσίβλητοι, με ειδοποίηση πτώχευσης ημερομηνίας 4/11/2003, κάλεσαν τον εφεσείοντα να καταβάλει το εξ αποφάσεως χρέος. Ο εφεσείων αμφισβήτησε την ειδοποίηση πτώχευσης ανεπιτυχώς και οι εφεσίβλητοι καταχώρησαν αίτηση πτώχευσης. Πρόβαλε, με την ένστασή του σ' αυτήν, ότι η αίτηση έγινε καταχρηστικά, με αποκλειστικό σκοπό τον εξαναγκασμό του σε άμεση πληρωμή του ποσού. Είχαν, ισχυρίστηκε, οι εφεσίβλητοι τη δυνατότητα να καταχωρίσουν αίτηση πληρωμής του ποσού διά μηνιαίων δόσεων και δεν το έπραξαν. Απέρριψαν, επίσης, προτάσεις, που υπέβαλαν σ' αυτούς τόσο ο ίδιος όσο και ο πρωτοφειλέτης, εμμένοντες στη διαδικασία της πτώχευσης, την οποία χρησιμοποιούν ως μέτρο εκτέλεσης, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που ο ίδιος θα υποστεί - είναι ασφαλιστής και θα χάσει την εργασία του - και οι οποίες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερες από την ωφέλεια που αυτοί θα αποκομίσουν.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού κατέγραψε στην απόφασή του τα γεγονότα που συνοψίσαμε πιο πάνω και αναφέρθηκε στη νομολογία σε σχέση με το τι συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας, απέρριψε τις θέσεις του εφεσείοντα. Οι εφεσίβλητοι, κατέληξε, είχαν να λαμβάνουν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, που παρέμενε απλήρωτο για μεγάλο διάστημα, και δεν είναι δυνατό, με την καταχώριση της αίτησης, να αποδίδεται σ' αυτούς κίνητρο άλλο από την επιθυμία τους να εισπράξουν το οφειλόμενο ποσό. Ούτε, κατέληξε, το γεγονός ότι ναυάγησαν οι διαβουλεύσεις που έγιναν για εξεύρεση τρόπου διευθέτησης του εξ αποφάσεως χρέους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αίτηση πτώχευσης είναι καταχρηστική, όπως δεν είναι τέτοια εκ του λόγου και μόνο ότι ο εφεσείων θα υποστεί τις συνέπειες της πτώχευσης. Μετά την απόρριψη όλων όσων ο εφεσείων έθεσε για να καταδείξει το καταχρηστικό της αίτησης, το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε και διαπίστωσε, προτού εκδώσει το σχετικό διάταγμα, ότι πληρούνταν όλες οι προϋποθέσεις του περί Πτωχεύσεως Νόμου, ΚΕΦ. 5,
Διατυπώθηκαν δύο λόγοι έφεσης. Ο πρώτος, κατά την ενώπιόν μας συζήτηση, αποσύρθηκε και απομένει το κατά πόσο, από τη μαρτυρία, προκύπτει ότι η διαδικασία της πτώχευσης χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά και ως μέτρο εκτέλεσης. Η αιτιολογία αυτού του λόγου έφεσης συναρτήθηκε με την άποψη ότι θα έπρεπε οι εφεσίβλητοι να προχωρήσουν με αίτηση μηνιαίων δόσεων, όσο και αν, με αυτή, θα μπορούσε να καθυστερήσει η είσπραξη του ποσού. Επικουρικά, ο εφεσείων επικαλέστηκε την άρνηση των εφεσιβλήτων να αποδεχθούν προτάσεις για εξόφληση του χρέους και, αντ' αυτού, προτίμησαν τη διαδικασία πτώχευσης, προφανώς ως μέτρο εκτέλεσης που θα απέδιδε σε συντομότερο χρόνο.
Ενώπιόν μας ο κ. Κληρίδης συζήτησε άλλο θέμα. Υποστήριξε πως το διάταγμα πτώχευσης δεν έπρεπε να εκδοθεί, επειδή δεν υπήρχε περιουσία να παραληφθεί. Θέσαμε στον κ. Κληρίδη το γεγονός ότι πρωτοδίκως δεν είχε εγερθεί τέτοιο θέμα και, περαιτέρω, τη διάσταση της επιχειρηματολογίας του προς το λόγο έφεσης. Καίτοι τα αναγνώρισε, πρόσθεσε πως παρέχεται δυνατότητα εξέτασης του θέματος, ως θέμα, σε τελική ανάλυση, δικαιοδοτικής φύσης και μας παρέπεμψε, συναφώς, σε σημείο από την αντεξέταση του εφεσείοντα, σύμφωνα με το οποίο αυτός δεν είχε οποιαδήποτε περιουσία.
Το θέμα δεν είχε εγερθεί πρωτοδίκως και δεν είχε διερευνηθεί με οποιοδήποτε τρόπο, ώστε να είχαμε επ' αυτού την αναγκαία δικαστική διαπίστωση. Επί πλέον, όπως έχουμε ήδη επισημάνει, ούτως ή άλλως, δεν έχουμε λόγο έφεσης επί του προκειμένου. Ο λόγος έφεσης, όπως είχε διατυπωθεί, δεν προωθήθηκε και, αφού ό,τι συζητήθηκε ως το μόνο σημείο της έφεσης δεν είναι δυνατό να εξεταστεί, η έφεση δεν μπορεί παρά να απορριφθεί.
Η έφεση απορρίπτεται με £700,00, υπέρ των εφεσιβλήτων.
Η έφεση απορρίπτεται με £700 έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.