|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2007) 1 ΑΑΔ 692
7 Ιουνίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
DANSK MOLLER INDUSTRY A.S.,
Εφεσείοντες - Απαιτητές - Αιτητές,
ν.
1. BENTEX MINERALS CO. LTD,
2. ΠΡΩΗΝ ΜΕΤΟΧΟΙ ΤΗΣ BANTEX MINERAL CO LTD:
(A) ZEEVE M. BERDY,
(B) WILLIAM F. BERDY,
(Γ) FRELIN TRADING CO LTD,
(Δ) GEO. K. SERAPHIM & SON LTD,
Εφεσιβλήτων - Καθ' ων η απαίτηση - Καθ' ων η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 320/2005)
Διαιτησία ? "Διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του Άρθρου 34(1) του περί Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας Νόμου του 1987 ? Αίτηση ακυρώσεως ? Χωρεί μόνο κατά της "διαιτητικής απόφασης" και μόνο εφόσον συντρέχει ένας από τους λόγους που απαριθμούνται εξαντλητικά στο Άρθρο 34(2) ? Κατά πόσο το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να εξετάσει την αίτηση ακυρώσεως στην προκείμενη περίπτωση.
Ο Διαιτητής τερμάτισε την ενώπιόν του διαιτητική διαδικασία των εφεσειόντων - απαιτητών - αιτητών (οι εφεσείοντες) στηριζόμενος στο Άρθρο 25(α) του περί Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας Νόμου του 1987 (ο Νόμος).
Οι εφεσείοντες, με αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Ε.Δ. Λάρνακας, ζήτησαν την ακύρωση της απόφασης του Διαιτητή. Οι εφεσίβλητοι προέβαλαν ένσταση. Το Ε.Δ. Λάρνακας, αφού άκουσε τους διαδίκους, απέρριψε την αίτηση.
Οι εφεσείοντες καταχώρησαν έφεση.
Μετά την επιφύλαξη της απόφασής του, το Εφετείο εξέτασε αυτεπάγγελτα το ερώτημα κατά πόσο το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε, στην προκείμενη περίπτωση, δικαιοδοσία να επιληφθεί της αίτησης ακυρώσεως.
Οι δικηγόροι των εφεσιβλήτων εισηγήθηκαν ότι κάθε απόφαση του Διαιτητή με την οποία τερματίζεται η διαιτητική διαδικασία, όπως εκείνη που λαμβάνεται στα πλαίσια του ?ρθρου 25(α) του Νόμου, συνιστά "διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του ?ρθρου 34(1) και, επομένως, στην προκείμενη περίπτωση, το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της αιτήσεως ακυρώσεως.
Αποφασίστηκε ότι:
"Διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του Άρθρου 34(1) του Νόμου συνιστά απόφαση του Διαιτητή επί της ουσίας της διαφοράς. Στην προκείμενη περίπτωση η απόφαση του Διαιτητή, η οποία λήφθηκε στη βάση του Άρθρου 25(α) του Νόμου (λόγω της παράλειψης των εφεσειόντων να υποβάλουν την έκθεση απαιτήσεώς τους μέσα στην καθορισθείσα ημερομηνία) δεν ήταν απόφαση επί της ουσίας της διαφοράς. Επομένως το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της αιτήσεως ακυρώσεως.
Η έφεση επιτράπηκε χωρίς έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Αίτ. Αρ. 6/05), ημερομ. 22/9/05.
Χρ. Νικολάου, για τους Εφεσείοντες.
Α. Ταλιαδώρος, για τους Εφεσίβλητους 1.
Γ. Παπαπέτρου, για τους Εφεσίβλητους 2.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ..
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Τον Αύγουστο του 2001 οι εφεσείοντες, στηριζόμενοι στον περί Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας Νόμο του 1987 (ο Νόμος), αποτάθηκαν στο δικηγόρο κ. Αντώνη Ανδρέου (ο Διαιτητής) για να διεξαγάγει διαιτησία με σκοπό την επίλυση διαφοράς τους και, συνακόλουθα, απαίτησής τους εναντίον των εφεσιβλήτων.
Σε πολύ αρχικό στάδιο προσεβλήθη από τους εφεσίβλητους, με αίτηση ακυρώσεως, παρεμπίπτουσα απόφαση του διαιτητή, αναφορικά με τη δικαιοδοσία του, την οποία το Ε.Δ. Λάρνακας απέρριψε στις 17.6.2004. Ακολούθησε εμφάνιση, στις 10.9.2004, ενώπιον του Διαιτητή, με σκοπό τον προγραμματισμό της διαδικασίας, οπότε και δόθηκαν οδηγίες όπως οι εφεσείοντες υποβάλουν έκθεση απαιτήσεως εντός 45 ημερών. Όμως οι εφεσείοντες παρέλειψαν να τηρήσουν την προθεσμία και, συνακόλουθα, ζήτησαν από το Διαιτητή παράταση χρόνου. Οι λόγοι που επικαλέσθηκαν ήταν ότι αναμενόταν, αναγκαστικά, η απόφαση του Ε.Δ. Λάρνακας για την παρεμπίπτουσα απόφαση του Διαιτητή, ότι οι εφεσείοντες ήταν στο εξωτερικό, ότι οι Δανοί δικηγόροι τους δεν είχαν συμπληρώσει έγκαιρα τα στοιχεία και ή τις τροποποιήσεις τους στο προσχέδιο της εκθέσεως απαιτήσεως και ότι, τέλος, οι εφεσείοντες χρειάζονταν περαιτέρω χρόνο για να συγκεντρώσουν το έγγραφο υλικό που θα έπρεπε να επισυνάψουν στην έκθεση απαιτήσεως προς υποστήριξη των ισχυρισμών τους. Οι εφεσίβλητοι προέβαλαν ένσταση. Ο Διαιτητής, αφού άκουσε τα μέρη, απέρριψε την αίτηση και, στηριζόμενος στο άρθρο 25(α) του Νόμου, τερμάτισε τη διαιτητική διαδικασία.
Ακολούθησε αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Ε.Δ. Λάρνακας με την οποία οι εφεσείοντες ζήτησαν την ακύρωση της απόφασης του Διαιτητή. Οι εφεσίβλητοι προέβαλαν ένσταση. Το Ε.Δ. Λάρνακας, αφού άκουσε τους διαδίκους, εξέδωσε, στις 22.9.2005, την απόφασή του, απορρίπτοντας την αίτηση.
Με την ενώπιόν μας έφεση, οι εφεσείοντες αμφισβητούν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης.
Μετά την καταχώρηση των περιγραμμάτων, και αφού ακούσαμε τους δικηγόρους των διαδίκων και επιφυλάξαμε την απόφασή μας, θεωρήσαμε ορθό, αφού μελετήσαμε το Νόμο σε συνάρτηση με την έφεση, να επανανοίξουμε την ακρόαση για να ακούσουμε τις εισηγήσεις των δικηγόρων των διαδίκων επί του ερωτήματος κατά πόσο απόφαση του Διαιτητή που λαμβάνεται στα πλαίσια του άρθρου 25(α) του Νόμου, όπως στην προκείμενη περίπτωση, αποτελεί "διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του άρθρου 34(1) του ίδιου Νόμου, ώστε να μπορεί να προσβληθεί με αίτηση ακυρώσεως στο Επαρχιακό Δικαστήριο. Θέσαμε, με άλλα λόγια, αυτεπάγγελτα το ερώτημα κατά πόσο το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε, στην προκείμενη περίπτωση, δικαιοδοσία να επιληφθεί της αιτήσεως ακυρώσεως.*
Ο δικηγόρος των εφεσειόντων μας ανέφερε ότι, ως έχει ο Νόμος, δεν μπορεί να τοποθετηθεί με βεβαιότητα. Οι δικηγόροι των εφεσιβλήτων, από την άλλη, τοποθετήθηκαν. Εισηγήθηκαν ότι κάθε απόφαση του Διαιτητή με την οποία τερματίζεται η διαιτητική διαδικασία, όπως εκείνη που λαμβάνεται στα πλαίσια του άρθρου 25(α) του Νόμου, συνιστά "διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του άρθρου 34(1) και, επομένως, στην προκείμενη περίπτωση, το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της αιτήσεως ακυρώσεως.
Η άποψη των δικηγόρων των εφεσιβλήτων δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Νόμου, στα ζητήματα που υπόκεινται στις διατάξεις του, παρέμβαση του Δικαστηρίου χωρεί μόνο ως ο Νόμος ορίζει. Το άρθρο 34(1) του Νόμου προβλέπει ότι αίτηση ακυρώσεως χωρεί μόνο κατά της "διαιτητικής απόφασης" και μόνο εφόσον συντρέχει ένας από τους λόγους που απαριθμούνται εξαντλητικά στο άρθρο 34(2). Θεωρούμε ότι, απόφαση που λαμβάνεται στα πλαίσια του άρθρου 25(α), ήτοι απόφαση με την οποία ο Διαιτητής τερματίζει τη διαιτητική διαδικασία λόγω παραλείψεως, χωρίς σπουδαίο λόγο, του μέρους που έχει την απαίτηση να υποβάλει την έκθεση απαιτήσεως μέσα στην καθορισθείσα προθεσμία, δεν συνιστά "διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του άρθρου 34(1). "Διαιτητική απόφαση" μέσα στην έννοια του άρθρου 34(1) συνιστά, κατά την άποψή μας, μόνο η απόφαση του Διαιτητή επί της ουσίας της διαφοράς. Δεν είχε, επομένως, στην προκείμενη περίπτωση, το Επαρχιακό Δικαστήριο δικαιοδοσία να επιληφθεί της αιτήσεως ακυρώσεως.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση, όπως και η διαταγή για τα έξοδα, παραμερίζεται. Δοθέντος ότι η έφεση πέτυχε για λόγο που εγείραμε αυτεπάγγελτα, δεν θα εκδώσουμε διαταγή για τα έξοδα της έφεσης.
Η έφεση επιτρέπεται χωρίς έξοδα.