|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 463
16 Απριλίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
1. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΕΛΕΝΤΡΙΤΗΣ,
2. ΕΥΕΛΘΩΝ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ,
Εφεσείοντες,
ν.
PETER & KATI ENTERPRISES LTD,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 204/2005)
Ιδιοκτήτης και ενοικιαστής ― Έξωση ― Αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο ― Κατά πόσο δικαιοδοσία για εκδίκαση της αγωγής είχε το Επαρχιακό Δικαστήριο ή το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων ― Κατά πόσο είχαν δημιουργηθεί δικαιώματα θέσμιου ενοικιαστή υπέρ των ενοικιαστών σύμφωνα με το Άρθρο 2 του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983 (Ν. 23/83).
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας απέρριψε προδικαστική ένσταση των εναγομένων σύμφωνα με την οποία αυτοί ισχυρίζονταν ότι, με την καταχώρηση της αίτησης εξώσεως Ε13/02, από τους ενάγοντες στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων Αμμοχώστου, οι εναγόμενοι κατέστησαν θέσμιοι ενοικιαστές και επομένως αποκλειστική αρμοδιότητα για την επίλυση της επίδικης διαφοράς είχε το προαναφερόμενο δικαστήριο και όχι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας.
Οι εναγόμενοι εφεσίβαλαν την απόφαση. Οι ενάγοντες υποστήριξαν ότι η καταχώρηση της προαναφερόμενης αίτησης εξώσεως στο προαναφερόμενο δικαστήριο και στη συνέχεια η απόσυρσή της με επιφύλαξη δικαιωμάτων και άδεια του δικαστηρίου, δεν μπορεί να δημιουργεί οποιαδήποτε δικαιώματα θέσμιας ενοικιάσεως υπέρ των εναγομένων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού έλαβε υπ' όψιν τον ορισμό του θέσμιου ενοικιαστή, σύμφωνα με το Άρθρο 2 του Ν. 23/83 και τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, αποφάνθηκε ότι δεν είχαν δημιουργηθεί δικαιώματα θέσμιου ενοικιαστή υπέρ των εναγομένων στην εξεταζόμενη υπόθεση. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι δεν είχε αποκλειστική αρμοδιότητα για επίλυση της διαφοράς το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων αλλά το Επαρχιακό Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπόθ. Αρ. 6307/03), ημερομ. 13.6.05.
Ν. Ανδρέου, για τους Εφεσείοντες.
Α. Χαραλάμπους, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Νικολάτος.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την έφεση αυτή εγείρεται μόνον ένα θέμα. Κατά τους εναγομένους-εφεσείοντες το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε την προδικαστική τους ένσταση, σύμφωνα με την οποία αυτοί ισχυρίζονταν ότι, με την καταχώριση της αίτησης εξώσεως Ε13/02, από τους ενάγοντες-εφεσίβλητους, στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων Αμμοχώστου, οι εφεσείοντες κατέστησαν θέσμιοι ενοικιαστές και επομένως ότι την αποκλειστική αρμοδιότητα για την επίδικη διαφορά είχε το προαναφερόμενο δικαστήριο και όχι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι ενάγοντες-εφεσίβλητοι καταχώρισαν την προαναφερόμενη αίτηση εξώσεως στο προαναφερόμενο δικαστήριο, την οποίαν όμως στη συνέχεια απέσυραν με επιφύλαξη των δικαιωμάτων τους και με την άδεια του δικαστηρίου. Στην προαναφερόμενη αίτηση τους οι εφεσίβλητοι προέβαιναν στον ισχυρισμό ότι με διπλοσυστημένη επιστολή τους ημερ. 5.4.2002 είχαν τερματίσει τη μεταξύ των διαδίκων συμφωνία ενοικίασης ημερ. 29.6.2001. Κατά τους εφεσείοντες η καταχώριση της προαναφερόμενης αίτησης εξώσεως και η παραδοχή, σε εκείνη την αίτηση, των εφεσιβλήτων, ότι είχαν τερματίσει τη συμφωνία ενοικιάσεως μεταξύ τους και των εφεσειόντων σε συνδυασμό με το ότι οι εφεσείοντες συνέχιζαν να κατέχουν το επίδικο υποστατικό και μετά τον τερματισμό, συνεπάγετο ότι οι εφεσείοντες κατέστησαν θέσμιοι ενοικιαστές σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 23/83 και επομένως ότι αποκλειστική αρμοδιότητα για την επίλυση της επίδικης διαφοράς είχε το κατά τόπο αρμόδιο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων, που ήταν εκείνο της Αμμοχώστου.
Οι εφεσίβλητοι στην επιχειρηματολογία τους επίσης κάνουν αναφορά στο άρθρο 2 του Ν. 23/83 όπου ορίζεται ότι θέσμιος ενοικιαστής είναι ο ενοικιαστής ακινήτου (που καλύπτεται από τον προαναφερόμενο νόμο), ο οποίος κατά τη λήξη ή τον τερματισμό της πρώτης ενοικιάσεως εξακολουθεί να κατέχει το ακίνητο. Υποβάλλουν όμως ότι η καταχώριση της προαναφερόμενης αίτησης εξώσεως, από τους εφεσίβλητους, στο προαναφερόμενο δικαστήριο και στη συνέχεια η απόσυρση της αίτησης εκείνης με επιφύλαξη δικαιωμάτων και άδεια του δικαστηρίου, δεν μπορεί να δημιουργεί οποιαδήποτε δικαιώματα θεσμίας ενοικιάσεως υπέρ των εφεσειόντων. Περαιτέρω υποβάλλουν ότι ο ισχυρισμός τους (των εφεσιβλήτων), που φαίνεται στην προαναφερόμενη αίτησή τους, ότι τερμάτισαν τη συμφωνία ενοικιάσεως τους με τους εφεσείοντες, σε συγκεκριμένη ημερομηνία, εφόσον δεν αποδείχθηκε με μαρτυρία και εφόσον στη συνέχεια η αίτηση στην οποία περιείχετο ο ισχυρισμός εκείνος αποσύρθηκε, δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε αποδεικτική αξία ούτε και να δημιουργεί οποιαδήποτε δικαιώματα υπέρ των εφεσειόντων.
Μελετήσαμε τα ενώπιόν μας στοιχεία με προσοχή και καταλήξαμε στο ότι τόσο η θέση του πρωτοδίκου δικαστηρίου, όπως εκφράζεται στην απόφασή του με την οποία απορρίφθηκε η προδικαστική ένσταση των εφεσειόντων, όσον και η θέση των εφεσιβλήτων, όπως εκφράζεται στην επιχειρηματολογία τους, είναι ορθές.
Έχοντας υπόψη τον ορισμό του θέσμιου ενοικιαστή, σύμφωνα με το άρθρο 2 του προαναφερόμενου νόμου και τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, κατά το χρόνο που ηγέρθηκε ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου η προδικαστική ένσταση των εφεσειόντων αναφορικά με την έλλειψη δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου που να δείχνουν ότι το δικαστήριο εκείνο δεν είχε δικαιοδοσία. Συμφωνούμε με τις θέσεις του πρωτοδίκου δικαστηρίου και των εφεσιβλήτων ότι ούτε η προαναφερόμενη αίτηση εξώσεως, που στη συνέχεια αποσύρθηκε με επιφύλαξη δικαιωμάτων και άδεια του δικαστηρίου, αλλά ούτε και η ατεκμηρίωτη και μη αποδειχθείσα θέση των εφεσιβλήτων που καταγράφηκε στην προαναφερόμενη αίτησή τους, ότι αυτοί τερμάτισαν τη μεταξύ των διαδίκων συμφωνία ενοικιάσεως σε συγκεκριμένη ημερομηνία, μπορούν από μόνα τους να δημιουργήσουν δικαιώματα θεσμίου ενοικιαστή υπέρ των εφεσειόντων, με συνέπεια αποκλειστικήν αρμοδιότητα επίλυσης της επίδικης διαφοράς να έχει το αρμόδιο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων και όχι το αρμόδιο Επαρχιακό Δικαστήριο.
Για τους προαναφερόμενους λόγους θεωρούμε την πρωτόδικη απόφαση ως ορθή και την έφεση ως αβάσιμη.
Ως εκ τούτου η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.