|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 355
20 Μαρτίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΚΟΥΜΑ BROUSA,
Εφεσείoυσα,
v.
1. ΑΝΔΡΕΑ ΦΑΡΦΑΡΑ,
2. ΧΑΡΟΥΛΑΣ ΑΓΗΣΙΛΑΟΥ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12100)
Συμβάσεις ― Συμφωνία αγοράς κατοικίας ― Άρνηση αγοραστή να καταβάλει προς τους πωλητές το υπόλοιπο του συμφωνηθέντος τιμήματος, παρά το γεγονός ότι αποδέχθηκε την κατοχή της επίδικης κατοικίας, την οποία και χρησιμοποιούσε, καταλογίζοντας στους αγοραστές την μη δυνατότητα πρόσβασης προς αυτή ― Κατά πόσο οι πωλητές παρέβησαν την συμφωνία οπόταν και ο αγοραστής δεν είχε πλέον συμβατική υποχρέωση για καταβολή του υπολοίπου του τιμήματος.
Ο εφεσίβλητος 1 είναι σύζυγος της εφεσίβλητης 2. Είναι πολιτικός μηχανικός και σχεδίασε δύο κατοικίες οι οποίες και ανηγέρθηκαν σε αυλή που βρίσκεται πίσω από υφιστάμενη οικοδομή ιδιοκτησίας της εφεσίβλητης 2. Μία από τις κατοικίες πωλήθηκε με γραπτή συμφωνία, ημερομηνίας 13/3/98, που υπογράφτηκε από τον εφεσίβλητο 1, πληρεξούσιο αντιπρόσωπο της εφεσίβλητης 2 και την εφεσείουσα. Η εφεσείουσα ανέλαβε κατοχή και δια???ει στην οικία από 1/7/1998. Στις 12/9/2001 εκδόθηκε πιστοποιητικό εγγραφής ιδιοκτησίας των δύο κατοικιών στην εφεσίβλητη 2. Η εφεσείουσα κλήθηκε να δεχτεί μεταβίβαση της κατοικίας που αγόρασε αφού πληρώσει το υπόλοιπο της συμφωνηθείσας αξίας, αρνήθηκε όμως να το πράξει. Η άρνηση εδράζεται στον ισχυρισμό πως δεν υλοποιήθηκε η πρόνοια στη συμφωνία για την απρόσκοπτη πρόσβαση στην αυλή της κατοικίας της και στο χώρο στάθμευσης, λόγω της ύπαρξης ράμπας δίπλα από την μπροστινή οικοδομή.
Η εφεσίβλητη 2 καταχώρησε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, αντικείμενο της παρούσας έφεσης. Η εφεσείουσα με ανταπαίτηση, ζητούσε ειδική εκτέλεση της συμφωνίας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως εφόσον η εφεσείουσα παρέλαβε την κατοικία στην οποία διαμένει από τον Ιούλιο του 1998, οφείλει να τιμήσει τη σύμβαση αγοράς καταβάλλοντας το υπόλοιπο της αξίας της, ώστε να εκδοθεί και ο τίτλος επ' ονόματι της. Δεν δικαιούται προβάλλοντας τους ισχυρισμούς για την ύπαρξη της ράμπας να αρνείται να καταβάλει το υπόλοιπο του τιμήματος. Το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου 1 για το ποσό των Θ26.000 το οποίο αποτελεί το ποσό τραπεζικής εγγύησης που ο ίδιος έδωσε προς τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Στέγης από όπου η εφεσείουσα είχε διευθετήσει το δάνειο της για την αγορά της επίδικης κατοικίας και το οποίο αναγκάστηκε να πληρώσει όταν έληξε η καθορισθείσα ημερομηνία ισχύος της εγγύησης.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
Η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι πολύ ορθή. Η εφεσείουσα δεν μπορεί εφόσον αποδέκτηκε την κατοχή της κατοικίας την οποία και χρησιμοποιεί από το 1998, να ισχυρίζεται παράβαση συμφωνίας εκ μέρους των εφεσιβλήτων προβάλλοντας τους ισχυρισμούς για τη ράμπα. Ορθά, επομένως, το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου 1 για το ποσό που αξιωνόταν στην αγωγή, και που δημιουργήθηκε υπό τις προαναφερθείσες περιστάσεις.
Η έφεση απορρίφθηκε με £1.200 έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Υπόθ. Αρ. 372/02), ημερ. 9.6.04.
Κ. Χ"Ιωάννου, για την Εφεσείουσα.
Χρ. Γεωργιάδης, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Ο εφεσίβλητος 1, πολιτικός μηχανικός, σχεδίασε δύο κατοικίες, οι οποίες και αναγέρθηκαν σε αυλή που βρίσκεται πίσω από υφιστάμενη οικοδομή, ιδιοκτησίας της συζύγου του, εφεσίβλητης 2. Μία από αυτές τις κατοικίες πωλήθηκε στην εφεσείουσα με γραπτή συμφωνία, ημερομηνίας 13.3.98, που υπογράφτηκε από τον εφεσίβλητο 1, πληρεξούσιο αντιπρόσωπο της εφεσίβλητης 2 και την εφεσείουσα. Η τελευταία ανέλαβε κατοχή, και έκτοτε διαμένει στην κατοικία, από 1.7.1998. Πιστοποιητικό εγγραφής ιδιοκτησίας των δύο κατοικιών εκδόθηκε στην εφεσίβλητη 2 στις 12.9.2001 και μολονότι κλήθηκε η εφεσείουσα να δεχτεί μεταβίβαση της κατοικίας που αγόρασε, αφού πληρώσει το υπόλοιπο της συμφωνηθείσας αξίας, αρνήθηκε να το πράξει. Η άρνηση εδράζεται στον ισχυρισμό της εφεσείουσας πως δεν υλοποιήθηκε η συμφωνηθείσα πρόνοια για την απρόσκοπτη πρόσβαση στην αυλή της κατοικίας της και στο χώρο στάθμευσης που δικαιούται. Συγκεκριμένα, δίπλα από τη μπροστινή οικοδομή υπάρχει ράμπα, η οποία είναι στην αρχή της ανηφορική στη συνέχεια επίπεδη για 1,2 μέτρα και μετά κατηφορική. Το επίπεδο σημείο της ράμπας, πάντοτε κατά τους ισχυρισμούς της εφεσείουσας, χρησιμοποιείται από τους ενοίκους της μπροστινής κατοικίας ως βεράντα, όπου και τοποθετούνται διάφορα αντικείμενα. Η ράμπα αυτή, όπως την περιγράψαμε, παρακωλύει την απρόσκοπτη πρόσβαση της εφεσείουσας στην κατοικία της, καθώς η ίδια διατείνεται.
Επειδή η εφεσείουσα δεν είχε πλήρη τραπεζική διευκόλυνση, ώστε να εξοφλήσει το υπόλοιπο της αξίας της κατοικίας που αγόρασε, ο εφεσίβλητος 1 την διευκόλυνε, προσφέροντας ο ίδιος τραπεζική εγγύηση £26.000 προς τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Στέγης από όπου η εφεσείουσα είχε διευθετήσει το δάνειο της. Το ποσό αυτό αναγκάστηκε να πληρώσει ο εφεσίβλητος 1 στις 14.11.2001, όταν έληξε η καθορισθείσα ημερομηνία ισχύος της εγγύησης. Δεν αντικαταστάθηκε δε ο ίδιος ως εγγυητής από την εφεσείουσα, όπως συμφωνήθηκε, εφόσον η τελευταία δεν ήταν εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια της κατοικίας, ώστε να την υποθηκεύσει για εγγύηση του πιο πάνω ποσού.
Η εφεσίβλητη 2, εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια της επίδικης κατοικίας, κάλεσε την εφεσείουσα να προσέλθει στο κτηματολόγιο για να εγγραφεί αυτή επ΄ονόματι της, αφού βεβαίως πληρώσει το υπόλοιπο. Η τελευταία αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να καταχωριστεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, η αγωγή, αντικείμενο της παρούσας έφεσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, έκρινε, και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μας, πως εφόσον η εφεσείουσα παρέλαβε την κατοικία, στην οποία διαμένει από τον Ιούλιο του 1998, οφείλει να τιμήσει τη σύμβαση αγοράς καταβάλλοντας το υπόλοιπο της αξίας της, ώστε να εκδοθεί και ο τίτλος επ΄ονόματι της. Δεν δικαιούται προβάλλοντας τους ισχυρισμούς για την ύπαρξη της ράμπας να αρνείται να καταβάλει το υπόλοιπο του τιμήματος.
Η θέση της εφεσείουσας στο πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν πως δεν οφείλει τίποτε, ενόψει των ισχυρισμών της για τη ράμπα, χωρίς να δικογραφηθεί ή να παρουσιαστεί οποιαδήποτε μαρτυρία με την οποία να τεκμηριώνεται θετικά, και με ποσά, οποιαδήποτε τυχόν ζημιά έχει υποστεί από την ύπαρξη αυτής της ράμπας, την οποία βεβαίως να ανταπαιτεί. Δεν μπορεί όμως, εφόσον έχει αποδεχθεί την κατοχή της επίδικης κατοικίας, την οποία και χρησιμοποιεί από το 1998, να ισχυρίζεται παράβαση συμφωνίας εκ μέρους των εφεσιβλήτων, προβάλλοντας τους ισχυρισμούς για τη ράμπα. Ορθά, επομένως, το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου 1 για το ποσό που αξιωνόταν στην αγωγή, και που δημιουργήθηκε υπό τις περιστάσεις που περιγράφουμε. Είναι δε αξιοπερίεργο, και βεβαίως νομικά απαράδεκτο, να ανταπαιτεί η εφεσείουσα ειδική εκτέλεση της συμφωνίας, όταν αυτή της προσφέρθηκε από την εφεσίβλητη 2, η δε προσφορά επαναλήφθηκε και ενώπιον μας. Βεβαίως θα εννοεί ειδική εκτέλεση, εφόσον προηγουμένως θα ικανοποιούνταν οι απαιτήσεις της για τη ράμπα. Ασχοληθήκαμε με όσους λόγους έφεσης, άπτονται της ουσίας της υπόθεσης, η οποία και στηρίζεται στα αδιαμφισβήτητα γεγονότα, που παραθέσαμε πιο πάνω, και επί των οποίων η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου εκφράστηκε ορθά. Η έφεση απορρίπτεται με £1,200 έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με £1.200 έξοδα.