|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 1424
22 Δεκεμβρίου, 2006
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΚΩΣΤΑ,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΣΙΑΜΙΣΙΗ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 195/2005)
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Ευρήματα αξιοπιστίας μαρτύρων και γεγονότων του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Τροχαίο ατύχημα ― Στη βάση της μαρτυρίας που το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε ως αξιόπιστη ορθά καταλογίστηκε αποκλειστική ευθύνη στον εφεσείοντα-ενάγοντα ― Προϋποθέσεις επέμβασης Εφετείου επί του ζητήματος της αξιοπιστίας και των γεγονότων του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Ο εφεσείων-ενάγων τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη γύρω στις 5.30 μ.μ. στις 19/12/1999. Το ατύχημα συνέβη ενώ ο εφεσίβλητος-εναγόμενος οδηγούσε το αυτοκίνητο του στη Λεωφόρο Ανθουπόλεως στη Λευκωσία και ο εφεσείων-ενάγων βρισκόταν επί του οδοστρώματος. Οι διάδικοι έδωσαν διαφορετικές εκδοχές σε σχέση με την πρόκληση του ατυχήματος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε την εκδοχή του εφεσίβλητου-εναγόμενου ότι ενώ οδηγούσε με ταχύτητα περίπου 25μ.α.ω. αντελήφθη ξαφνικά τον εφεσείοντα-ενάγοντα που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο αριστερά και πίσω από ένα βαν που ήταν σταθμευμένο μερικώς στο δρόμο, να χάνει την ισορροπία του και να μπαίνει με βήμα προς τα πίσω στο οδόστρωμα. Χρησιμοποίησε τότε τα φρένα του και σταμάτησε, χωρίς όμως να αποφύγει το ατύχημα, αφού ο εφεσείων-ενάγων χτύπησε στο εμπρόσθιο αριστερό πλευρό του αυτοκινήτου του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέδωσε αποκλειστική ευθύνη για το ατύχημα στον εφεσείοντα-ενάγοντα.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητούνται τα ευρήματα αξιοπιστίας και γεγονότων του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Αποφασίστηκε ότι:
Η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν όχι μόνο επιτρεπτή κάτω από τις συνθήκες, αλλά η εκδοχή που αποδέχθηκε υποστηριζόταν και από άλλη μαρτυρία. Η μαρτυρία αυτή ήταν το μέρος που προκλήθηκε η ζημιά στο αυτοκίνητο του εφεσίβλητου-εναγόμενου και το μέρος του σώματος του εφεσείοντος-ενάγοντος που τραυματίστηκε.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπ.�Αρ. 9472/01), ημερ. 26/5/05.
Μ. Κυριακόπουλος, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Πανταζή για Κ. Κούσιο, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεχόμενο την εκδοχή του εναγομένου και απορρίπτοντας εκείνη του ενάγοντα, απέρριψε αγωγή του τελευταίου για αποζημιώσεις λόγω τραυματισμού του σε τροχαίο ατύχημα.
Το ατύχημα συνέβη γύρω στις 5.30 μ.μ. στις 19.12.1999 και ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει, παρόλο όμως τούτο σε καμμία από τις εκδοχές των διαδίκων δεν υπήρξε ισχυρισμός ότι το γεγονός αυτό συνέβαλε με οποιοδήποτε τρόπο στην πρόκληση του ατυχήματος. Εξάλλου, σύμφωνα και με τη μαρτυρία, ο δρόμος στο σημείο του δυστυχήματος ήταν φωτισμένος.
Το ατύχημα συνέβη ενώ ο εφεσίβλητος-εναγόμενος οδηγούσε το αυτοκίνητο του στη Λεωφόρο Ανθουπόλεως στη Λευκωσία και την ίδια στιγμή ο εφεσείων-ενάγων βρισκόταν επί του οδοστρώματος. Ήταν η εκδοχή του εφεσείοντα-ενάγοντα ότι στεκόταν στο σημείο εκείνο με σκοπό να δει κάποια βάρκα που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο, αφού ήταν πρόθεσή του να την αγοράσει. Στο σημείο που έγινε το ατύχημα υπήρχε αυτοκίνητο βαν σταθμευμένο μερικώς στο δρόμο, αλλά με το μεγαλύτερο του μέρος στο πεζοδρόμιο. Παράλληλα με το αυτοκίνητο αυτό και μεταξύ του και του τέλους του πεζοδρομίου προς τις κατοικίες, βρισκόταν η βάρκα πάνω σε τροχούς. Σύμφωνα με τη μαρτυρία που δόθηκε από τον αστυνομικό που εξέτασε την υπόθεση, η βάρκα δεν ήταν ορατή από το μέρος του δρόμου όπου βρισκόταν το σημείο όπου κτυπήθηκε ο εφεσείων-ενάγων, αφού το σταθμευμένο βαν ήταν ψηλότερο από τη βάρκα. Η βάρκα αυτή εξείχε μόνο λίγο πέρα από το πίσω μέρος του σταθμευμένου οχήματος.
Ο εφεσείων-ενάγων ισχυρίστηκε ότι τη στιγμή εκείνη ο δρόμος ήταν καθαρός και γι΄αυτό στάθηκε μέσα στο οδόστρωμα για να δει τη βάρκα από το πλευρό της και ενώ βρισκόταν εκεί, χωρίς να αντιληφθεί οτιδήποτε, κτυπήθηκε από το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσίβλητος-εναγόμενος.
Αντίθετα, η εκδοχή του εφεσίβλητου-εναγομένου ήταν ότι ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο του με ταχύτητα περίπου 25 μ.α.ω, αντελήφθη ξαφνικά τον πεζό που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο αριστερά του και πίσω από το βαν να χάνει την ισορροπία του και να μπαίνει με βήμα προς τα πίσω στο οδόστρωμα. Χρησιμοποίησε τότε τα φρένα του και σταμάτησε, χωρίς όμως να αποφύγει το ατύχημα, αφού ο εφεσείων-ενάγων χτύπησε στο εμπρόσθιο αριστερό πλευρό του αυτοκινήτου του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αιτιολογώντας τα συμπεράσματα και την απόφασή του, απέρριψε την εκδοχή του εφεσείοντα-ενάγοντα και δέχθηκε εκείνη του εφεσίβλητου-εναγομένου, καταλήγοντας πως ο εφεσείων-ενάγων ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για το ατύχημα και τον τραυματισμό του.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητούνται τα ευρήματα αξιοπιστίας και γεγονότων του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Είναι γνωστές οι αρχές με βάση τις οποίες το Εφετείο επεμβαίνει σε τέτοια ευρήματα, αφού θεωρείται πως η κρίση επ' αυτών των θεμάτων εναπόκειται πρωτίστως στο εκδικάζον πρωτόδικα Δικαστήριο, που έχει την ευκαιρία να δει και να ακούσει τους μάρτυρες. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε οτιδήποτε περισσότερο, παρά να εξετάσουμε την αιτιολόγηση των ευρημάτων του Δικαστηρίου και να κρίνουμε αν η κατάληξη του ήταν δικαιολογημένη, κάτω από τις περιστάσεις.
Υπέβαλε ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα-ενάγοντα πως το εύρημα του Δικαστηρίου ότι ο δρόμος ήταν ανηφορικός στο σημείο εκείνο και ίσως γι' αυτό το λόγο δεν φάνηκαν ίχνη τροχοπεδήσεως, ήταν γεγονός που προσμετρούσε εναντίον της αποδοχής του εκδοχής του εφεσίβλητου-εναγομένου, αφού προέκυπτε από τη μαρτυρία ότι ήταν κατηφορικός ο δρόμος. Κατά την κρίση μας το θέμα τούτο δεν έχει καμμιά σημασία στην έκβαση της υπόθεσης, αφού προκύπτει από την υπόλοιπη μαρτυρία και την τελική θέση του αυτοκινήτου του εφεσίβλητου-εναγομένου πως το αυτοκίνητό του πράγματι σταμάτησε στο σημείο που έγινε η σύγκρουση με τον πεζό. Ως εκ τούτου, το αν άφησε ίχνη τροχοπεδήσεως ή όχι, δεν έχει καμμιά σημασία.
Συμφωνούμε απόλυτα με το πρωτόδικο Δικαστήριο πως το γεγονός ότι από το σημείο που ισχυριζόταν ο εφεσείων-ενάγων ότι κοίταζε τη βάρκα δεν ήταν ορατή αυτή, δεν υποστηρίζει την εκδοχή που αυτός πρόβαλε. Επιπρόσθετα, το γεγονός της ζημιάς στο οποίο αναφέρθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι δηλαδή η ζημιά στο αυτοκίνητο του εφεσίβλητου-εναγομένου ήταν στο αριστερό εμπρόσθιο φτερό, μάλλον υποστηρίζει την εκδοχή του εφεσίβλητου-εναγομένου, αφού θα ήταν λογικό μια τέτοια ζημιά να βρισκόταν στην μπροστινή αριστερή γωνία του αυτοκινήτου εάν η εκδοχή του εφεσείοντα-ενάγοντα ήταν ορθή. Περαιτέρω, το ότι ο τραυματισμός του εφεσείοντα-ενάγοντα ήταν στο δεξί και όχι στο αριστερό πόδι, όπως θα αναμενόταν, αφού το αυτοκίνητο ερχόταν από τα αριστερά του, δεν συνάδει με την εκδοχή του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε δύο εντελώς διαφορετικές εκδοχές ενώπιόν του και είχε να επιλέξει μεταξύ αυτών των εκδοχών. Τούτο ήταν που έπραξε και κατά την άποψη μας αιτιολόγησε πλήρως την επιλογή του. Η κατάληξη του ήταν όχι μόνο επιτρεπτή κάτω από τις συνθήκες, αλλά η εκδοχή που αποδέχθηκε υποστηριζόταν, όπως προαναφέραμε και από άλλη μαρτυρία.
Ενόψει της κατάληξης μας η εξέταση της αντέφεσης καθίσταται άνευ αντικειμένου.
Κατά συνέπεια κρίνουμε πως δεν χωρεί επέμβασή μας και απορρίπτουμε την έφεση, με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.