|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 1358
18 Δεκεμβρίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΚΛΑΠΠΗΣ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 59/2005)
Εργοδότης και εργοδοτούμενος ― Τερματισμός απασχολήσεως εργοδοτούμενου χωρίς προειδοποίηση λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς ― Άρθρο 5(ε) και (στ) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν. 24/67 όπως τροποποιήθηκε) ― Κατά πόσο η συμπεριφορά του εργοδοτούμενου δικαιολογούσε την άμεση απόλυσή του.
Στις 19/9/2003 η εφεσίβλητη εταιρεία τερμάτισε τις υπηρεσίες του εφεσείοντος χωρίς προειδοποίηση, λόγω ορισμένων ενεργειών του, που προκάλεσαν προβλήματα και αναστάτωση στη λειτουργία της.
Το ερώτημα ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν αν η περίπτωση εντασσόταν στο Άρθρο 5 (ε) και (στ) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν. 24/67 όπως τροποποιήθηκε) ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ότι οι εφεσίβλητοι απέσεισαν το βάρος που είχαν να αποδείξουν ότι ο εφεσείων ήταν ένοχος τέτοιας συμπεριφοράς ώστε να υπόκειται σε απόλυση χωρίς προειδοποίηση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έδωσε θετική απάντηση στο ερώτημα και κατέληξε πως η απόλυση του εφεσείοντος ήταν νόμιμη.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση. Με τον πρώτο λόγο έφεσης εισηγήθηκε πως απαγορευόταν η απόλυση στην περίπτωσή του αφού αυτός βρισκόταν με άδεια ασθενείας. Ο εφεσείων επικαλέσθηκε συναφώς το Άρθρο 9(6) του Νόμου. Με το δεύτερο λόγο έφεσης προσβλήθηκε ως εσφαλμένο το συμπέρασμα πως η περίπτωση εμπίπτει στο Άρθρο 5(ε) και (στ) του Νόμου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η διάταξη την οποία επικαλέστηκε ο εφεσείων αφορά σε περιπτώσεις προειδοποίησης και δεν αναιρεί το δικαίωμα απόλυσης, χωρίς προειδοποίηση, όταν συντρέχουν οι πρόνοιες του Άρθρου 5 (βλ. συναφώς και το Άρθρο 15 του Νόμου).
2. Η κρίση πως ευλόγως οι εργοδότες θα μπορούσαν να επιλέξουν τον τερματισμό της απασχόλησης με αναφορά στη διαγωγή που επέδειξε ο εφεσείων, ήταν δικαιολογημένη.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπ.�Αρ. 140/04), ημερ. 20/1/05.
Χρ. Κιτρομηλίδης, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Νικολάου, για τους Εφεσίβλητους.
Ex tempore
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων απολύθηκε από τους εφεσίβλητους χωρίς προειδοποίηση και το ερώτημα πρωτοδίκως ήταν αν η περίπτωση εντασσόταν στο άρθρο 5(ε) και (στ) του Περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν.24/67 όπως τροποποιήθηκε), ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ότι οι εφεσίβλητοι απέσεισαν το βάρος που είχαν να αποδείξουν ότι ο εφεσείων ήταν ένοχος διαγωγής τέτοιας που να τον καθιστoύσε υποκείμενο σε απόλυση χωρίς προειδοποίηση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στην εξέλιξη της εργοδότησης του εφεσείοντα και στα προβλήματα που άρχισαν να αναφύονται λίγο πριν την απόλυση του, ενόψει της στάσης του να μην προωθεί τα συμφέροντα των εφεσιβλήτων αλλά στην ουσία να τα αντιμάχεται. Οι εργοδότες προσπάθησαν να βρουν τρόπο συνεννόησης αλλά τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο ενόψει δύο περιστατικών που ακολούθησαν. Ο εφεσείων δεν παρουσιάστηκε στην εργασία του στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου 2003 χωρίς να είχε ειδοποιήσει προηγουμένως τους εργοδότες του. Παρουσιάστηκε, όμως, φορώντας κολλάρο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2003 προσκομίζοντας ιατρικό πιστοποιητικό που συνιστούσε ανάπαυση από 11 Σεπτεμβρίου μέχρι 21 Σεπτεμβρίου 2003, λόγω οξείας αυχεναλγίας. Οι εφεσείοντες θορυβήθηκαν από τη μη παρουσία του στην εργασία και του απέστειλαν επιστολή αλλά δεν ήταν αυτό εν τέλει το πρόβλημα. Αποκορύφωμα, όπως το χαρακτήρισε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήταν δύο περιστατικά στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου 2003. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση:
«Στις 16.9.03 ο αιτητής παρουσιάστηκε στη Βιομηχανική περιοχή Λατσιών, στο εργαστήριο κάποιου Φεσά, στο οποίο η Εταιρεία έδωσε ένα πριόνι της για επισκευή. Το πριόνι αυτό ήταν το κύριο μηχάνημα για τις εργασίες του Σφαγείου. Η αξία του όταν αγοράστηκε ήταν περίπου £2750 και ζύγιζε 35-40 κιλά.
Το πριόνι αυτό μαζί με άλλα πριόνια και άλλα αντικείμενα αγοράστηκε από την Εταιρεία από το Γ. Δημητρίου & Υιοί Λτδ και αποτελούσε περιουσία της Εταιρείας.
Όταν το πριόνι επιδιορθώθηκε, η Εταιρεία έστειλε τον υπάλληλο της Δημήτρη Δημητρίου για να το παραλάβει. Εκεί όμως παρουσιάστηκε κι' ο αιτητής και με τη βία απέσπασε το πριόνι από τον εν λόγω υπάλληλο και το έβαλε στο αυτοκίνητο του. Αναγκάστηκε τότε η Εταιρεία να καταγγείλει το περιστατικό στην Αστυνομία. Ο αιτητής το επέστρεψε όταν του παρουσίασαν το έγγραφο αγοράς από την Εταιρεία. Η εξήγηση που έδωσε ο αιτητής είναι ότι πίστευε ότι ήταν δικό του, το πλήρωσε στον Φεσά και θα το έπαιρνε στο σπίτι του όχι στο Σφαγείο.
Εκτός από το πιο πάνω περιστατικό, την επόμενη μέρα, η Εταιρεία χρειάστηκε πριόνια για το Σφαγείο και έστειλε υπάλληλο της να φέρει μικρά πριόνια από το κατάστημα στα Λατσιά. Πάλιν ο αιτητής αρνήθηκε να τα δώσει λέγοντας ότι είναι δικά του μέχρι πάλιν να πεισθεί ότι τα πώλησε αφού του έδειξαν την υπογραφή του.
Αυτές οι ενέργειες του αιτητή προκάλεσαν προβλήματα και αναστάτωση στην λειτουργία της Εταιρείας και έτσι η Εταιρεία του έστειλε στις 19.9.03 επιστολή τερματίζοντας την απασχόληση του.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, με παραπομπή στη νομολογία και με την υπόδειξη πως το κριτήριο, συσχετισμένο προς ό,τι θα ήταν λογικά αναμενόμενο από τον εργοδότη κάτω από τις περιστάσεις, είναι αντικειμενικό, κατέληξε πως πράγματι ήταν νόμιμη η απόλυση του εφεσείοντα.
Με την έφεση εγείρονται δύο ζητήματα. Σύμφωνα με το πρώτο, απαγορευόταν η απόλυση στην περίπτωση αφού ο εφεσείων βρισκόταν με άδεια ασθενείας. Ο εφεσείων επικαλέστηκε συναφώς το άρθρο 9(6) του Νόμου σύμφωνα με το οποίο:
«Η παροχή προειδοποίησης σε εργοδοτούμενο ο οποίος απουσιάζει από την εργασία του λόγω ανικανότητας ή ασθένειας απαγορεύεται διά περίοδο μέχρι έξι μηνών από την πρώτη ημέρα της απουσίας του.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την όμοια εισήγηση που υποβλήθηκε ενώπιον του με τη λακωνική υπόδειξη πως η διάταξη, που αφορά σε προειδοποίηση, δεν τυγχάνει εφαρμογής στην υπόθεση και, πράγματι, δεν χρειάζεται να προσθέσει ένας οτιδήποτε πέρα από το να υπογραμμίσει πως αυτή η διάταξη αφορά σε περιπτώσεις προειδοποίησης και δεν αναιρεί το δικαίωμα απόλυσης, χωρίς προειδοποίηση, όταν συντρέχουν οι πρόνοιες του άρθρου 5 (βλ. συναφώς και το άρθρο 15 του Νόμου).
Σύντομοι μπορούμε να είμαστε και σε σχέση με τον δεύτερο λόγο έφεσης σύμφωνα με τον οποίο τα περιστατικά, όπως τα διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν δικαιολογούν το συμπέρασμα πως η περίπτωση εμπίπτει στο άρθρο 5(ε) και (στ) του Νόμου. Σε συμφωνία με την εισήγηση των εφεσιβλήτων δεν διαπιστώνουμε σφάλμα στην πρωτόδικη απόφαση που να δικαιολογεί παρέμβαση μας. Η κρίση πως ευλόγως οι εργοδότες θα μπορούσαν να επιλέξουν τον τερματισμό της απασχόλησης με αναφορά σε τέτοια διαγωγή, ήταν δικαιολογημένη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.