|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 546
15 Ιουνίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
C. POUPAKIS TRANSPORT LTD,
Εφεσείοντες,
v.
ΜΑΡΘΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12168)
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση για παραμερισμό απόφασης που εκδόθηκε ερήμην ― Ο αιτητής οφείλει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι έχει εκ πρώτης όψεως καλή υπεράσπιση στην αγωγή και επίσης ότι υπάρχει σοβαρός λόγος για την παράλειψή του να καταχωρήσει εντός των προθεσμιών εμφάνιση και να αποταθεί στο Δικαστήριο για παραμερισμό της απόφασης.
Η εφεσίβλητη-ενάγουσα και ο σύζυγός της ήταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου της εφεσείουσας-εναγόμενης εταιρείας. Η εφεσίβλητη καταχώρησε αγωγή αξιώνοντας ποσό ύψους £5.900,00 ως υπόλοιπο που της όφειλε η εφεσείουσα για, κατ' ισχυρισμό, λογιστικές και άλλες συναφείς υπηρεσίες που της παρέσχε. Το κλητήριο ένταλμα επιδόθηκε στο σύζυγο της εφεσίβλητης, υπό την ιδιότητα του ως διοικητικού συμβούλου της εφεσείουσας, και επειδή δεν καταχωρίστηκε εμφάνιση από την εφεσείουσα, εκδόθηκε απόφαση εναντίον της.
Η εφεσείουσα υπέβαλε αίτηση για παραμερισμό της απόφασης στο στάδιο έκδοσης εντάλματος κατάσχεσης κινητών. Η αίτηση απορρίφθηκε. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η επίδοση ήταν νομότυπη. Το Δικαστήριο όμως δεν εξέτασε το κατά πόσο, κάτω από τα περιστατικά της υπόθεσης, ήταν ή όχι δικαιολογημένη ή μη καταχώρηση σημειώματος εμφάνισης, ενόψει του ισχυρισμού πως ουδέποτε η έγερση της αγωγής γνωστοποιήθηκε από το σύζυγο της εφεσίβλητης που δέχθηκε της επίδοση, προς οποιοδήποτε άλλο. Ούτε εξέτασε και τους ισχυρισμούς πως την ίδια ημέρα ο σύζυγος της εφεσίβλητης κίνησε αγωγή, επίσης κατά της εφεσείουσας, επίδοση για την οποία δέχθηκε, αυτή τη φορά, η σύζυγός του με αποτέλεσμα να εκδοθεί και πάλι για τον ίδιο λόγο απόφαση. Εκείνη η απόφαση παραμερίστηκε και εκκρεμεί άλλη έφεση κατά της απόφασης για τον παραμερισμό της.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή της για παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Οι εξηγήσεις της εφεσείουσας σε σχέση με την παράλειψή της να καταχωρήσει σημείωμα εμφάνισης και την καταχώρηση της αίτησής της για παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης, είναι επαρκείς και ικανοποιητικές και αυτό ανεξάρτητα από το ζήτημα του κατά πόσο η επίδοση ήταν νομότυπη ή όχι.
2. Η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο παραμερισμός της πρωτόδικης απόφασης μόνο με αγωγή μπορούσε να επιτευχθεί, επειδή, κατ' ισχυρισμό, λήφθηκε με δόλο, δεν ευσταθεί. Η αίτηση είχε αυτόνομο δικό της έρεισμα τη Δ.17, Κ.10, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, ως αφορώσα σε απόφαση που εκδόθηκε λόγω παράλειψης καταχώρησης σημειώματος εμφάνισης και το θέμα ασφαλώς ενέπιπτε στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου στο πλαίσιο της αίτησης που υποβλήθηκε.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα υπέρ της εφεσείουσας. Δεν εκδόθηκε διαταγή για έξοδα πρωτοδίκως.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπ. Αρ. 6586/02), ημερ. 2/9/04.
Χρ. Χριστοφή, για τους Εφεσείοντες.
Α. Ευτυχίου, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη - ενάγουσα ήταν διοικητικός σύμβουλος της εφεσείουσας - εναγομένης εταιρείας. Με την αγωγή της διεκδίκησε ποσό ύψους £5.900,00 ως υπόλοιπο οφειλομένων για λογιστικές και άλλες συναφείς υπηρεσίες, τις οποίες κατ' ισχυρισμό παρέσχε δυνάμει προφορικής συμφωνίας. Το Κλητήριο Ένταλμα επιδόθηκε στο σύζυγό της, που ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εφεσείουσας και, επειδή δεν καταχωρίστηκε εμφάνιση από την εφεσείουσα, εκδόθηκε απόφαση εναντίον της.
Η εφεσείουσα, όταν πληροφορήθηκε για το γεγονός της έκδοσης της απόφασης αφού πλέον είχε εκδοθεί ένταλμα κατάσχεσης κινητών, το οποίο της κοινοποιήθηκε, υπέβαλε αίτηση για παραμερισμό. Αυτή απορρίφθηκε και ασκήθηκε η παρούσα έφεση.
Απασχόλησε κατ' αρχάς το πρωτόδικο Δικαστήριο το κατά πόσο η επίδοση ήταν νομότυπη και έκρινε πως παρά τη σχέση της εφεσίβλητης με το πρόσωπο που δέχθηκε την επίδοση, δηλαδή το σύζυγό της, αφού ο τελευταίος εξακολουθούσε να είναι διοικητικός σύμβουλος της εταιρείας, η επίδοση πράγματι ήταν νομότυπη. Αυτό όμως χωρίς να εξετάσει το κατά πόσο, κάτω από τα περιστατικά της περίπτωσης, ήταν δικαιολογημένη η μη καταχώριση σημειώματος εμφάνισης, ενόψει του ισχυρισμού πως ουδέποτε η έγερση της αγωγής γνωστοποιήθηκε από το σύζυγο της εφεσίβλητης που δέχθηκε την επίδοση, προς οποιοδήποτε άλλο. Χωρίς ακόμα να εξετάσει και τους συναφείς ισχυρισμούς πως την ίδια ημέρα ο σύζυγος της εφεσίβλητης κίνησε άλλη αγωγή, επίσης κατά της εφεσείουσας, επίδοση για την οποία δέχθηκε, αυτή τη φορά, η σύζυγός του, με αποτέλεσμα να εκδοθεί και σε εκείνη την περίπτωση απόφαση λόγω παράλειψης καταχώρισης σημειώματος εμφάνισης της εφεσείουσας. Όπως πληροφορούμαστε, εκείνη η απόφαση παραμερίστηκε και εκκρεμεί άλλη έφεση κατά της απόφασης για τον παραμερισμό της. Επίσης πληροφορηθήκαμε πως το ίδιο περίπου έγινε και σε δύο άλλες περιπτώσεις.
Δε θα εμπλακούμε σε συζήτηση αναφορικά με το κατά πόσο η επίδοση στο σύζυγο ήταν νομότυπη ή όχι. Απόφαση που εκδίδεται λόγω παράλειψης καταχώρισης σημειώματος εμφάνισης μπορεί να παραμεριστεί και εφόσον αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση και, περαιτέρω, εφόσον, για να πάρουμε την αυστηρότερη εκδοχή, καταδεικνύεται καλός λόγος για τον οποίο δεν καταχωρίστηκε το σημείωμα εμφάνισης μέσα στην προθεσμία που προβλέπουν οι Θεσμοί ή/και επεξηγείται ικανοποιητικά και η καταχώριση της αίτησης για παραμερισμό, κατά το χρόνο που αυτή καταχωρήθηκε. Κάτω από τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, το ελάχιστο που μπορεί να λεχθεί είναι πως η εφεσείουσα εξήγησε επαρκώς και ικανοποιητικά τα πιο πάνω και αυτό ανεξάρτητα, όπως έχουμε πει, από το ζήτημα του κατά πόσο η επίδοση ήταν νομότυπη ή όχι.
Απομένει το ζήτημα της ύπαρξης υπεράσπισης. Με την ένορκο δήλωση που υποστηρίζει την ένσταση της, η εφεσείουσα ήταν σαφής. Αρνείτο καθ' ολοκληρίαν τη βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η αξίωση και απέδιδε στην ενάγουσα δημιουργία υπόθεσης πλασματικής, εκ του μη όντος, μάλιστα σε συμπαιγνία ή/και δόλο με το σύζυγό της. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εκτίμησε πως ενδεχομένως, επειδή στην ένορκη δήλωση περιλαμβάνονταν και ισχυρισμοί για επιπτώσεις άλλες, πέραν των όσων αφορούσαν στην αξίωση, η αγωγή θα έπρεπε να πάρει τη μορφή της παράγωγης αγωγής (derivative action). Δε χρειάζεται να συζητήσουμε ούτε αυτό το θέμα. Εκείνο που τώρα αναζητούμε είναι το κατά πόσο η εφεσείουσα έδειξε συζητήσιμη υπεράσπιση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, χωρίς να στρέψει την προσοχή του προς τους ουσιαστικούς ισχυρισμούς της εφεσείουσας, θεώρησε πως επειδή αυτοί περιλάμβαναν και αναφορά σε δόλο, η αίτηση ήταν απαράδεκτη επειδή, σύμφωνα με τη Δ.33, θ.15, ο παραμερισμός απόφασης που κατ' ισχυρισμό λήφθηκε με δόλο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αγωγή.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτή την προσέγγιση. Οι ισχυρισμοί για δόλο ήταν ενταγμένοι στην ουσιαστική υπεράσπιση που πρόβαλλε η εφεσείουσα ή, το πιο πολύ, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αφορούσαν στις περιστάσεις κάτω από τις οποίες προκλήθηκε η μη καταχώριση εμφάνισης. Η αίτηση είχε αυτόνομο δικό της έρεισμα τη Δ.17, Κ.10, των Θεσμών περί Πολιτικής Δικονομίας, ως αφορώσα σε απόφαση που εκδόθηκε λόγω παράλειψης καταχώρισης σημειώματος εμφάνισης και το θέμα ασφαλώς ενέπιπτε στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου στο πλαίσιο της αίτησης που υποβλήθηκε.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η απόφαση που εκδόθηκε κατά της εφεσείουσας παραμερίζεται και βέβαια θα πρέπει η εφεσείουσα να προχωρήσει με την καταχώριση εμφάνισης, για τα περαιτέρω.
Τα έξοδα της έφεσης επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας. Σε ό,τι αφορά τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας άφησε να εννοηθεί, με αναφορά και στη σχετική διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου στις άλλες υποθέσεις όπου η αίτηση για παραμερισμό εγκρίθηκε, πως το ορθό θα ήταν να μην εκδοθεί διαταγή για έξοδα πρωτοδίκως. Αυτή είναι και η κατάληξή μας.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα υπέρ της εφεσείουσας. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα πρωτοδίκως.