|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 1403
18 Νοεμβρίου, 2005
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Λ. ΚΙΛΛΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΝΑΠΑ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΗΜΕΡ. 28.6.2005 ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΟΡΙΣΘΕΙ ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΛΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΓΓΥΗΤΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΙΤΗΤΗΣ.
(Αίτηση Aρ. 109/2005)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari και Prohibition ― Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Certiorari και Prohibition εναντίον διαιτητικής απόφασης ― Άρνηση άδειας, υπήρχε δυνατότητα άσκησης εναλλακτικού ένδικου μέσου και δεν στοιχειοθετήθηκαν εξαιρετικές περιστάσεις ώστε το Δικαστήριο να επέμβει σ' αυτό το ζήτημα με το ένδικο μέσο που χρησιμοποιήθηκε.
Ο αιτητής, εναντίον του οποίου είχε εκδοθεί διαιτητική απόφαση για ποσό £29.759,36 σ. με τόκο προς 9% ετησίως από την ημέρα της απόφασης μέχρις εξοφλήσεως, δεν εφεσίβαλε τη διαιτητική απόφαση αλλά ούτε και υπέβαλε αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης. Καταχώρησε μονομερή αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης των ενταλμάτων Certiorari και Prohibition εναντίον της πιο πάνω διαιτητικής απόφασης. Στην ένορκη δήλωση η οποία συνοδεύει την αίτηση ο αιτητής αναφέρει πως δεν γνώριζε ότι μπορούσε να καταχωρήσει έφεση κατά της διαιτητικής απόφασης και κατά συνέπεια παρήλθε η προθεσμία καταχώρησης έφεσης χωρίς να ληφθεί τέτοιο ένδικο μέσο.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση και αποφάνθηκε ότι:
Ενόψει όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο αιτητής απέτυχε να αποδείξει εκ πρώτης όψεως υπόθεση κατά τρόπο που να του δίδει το δικαίωμα να προχωρήσει στη διαδικασία έκδοσης των αιτουμένων ενταλμάτων. Επίσης ο αιτητής δεν καταχώρησε έφεση που αποτελούσε τη φυσική θεραπεία αναθεώρησης διαιτητικής απόφασης την οποία είχε στη διάθεση του, και δεν συντρέχει οποιαδήποτε εξαιρετική περίπτωση τέτοια που να του δίδει το δικαίωμα να καταχωρήσει την παρούσα αίτηση.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αίτηση.
Αίτηση από τον εναγόμενο-αιτητή για άδεια καταχώρισης αίτησης για έκδοση διατάγματος Certiorari και Prohibition προς ακύρωση της διαιτητικής απόφασης ημερ. 28/6/05 του διαιτητή κ. Γ. Έλληνα για ποσό £29.759,36σ. συν τόκο προς 9% ετησίως από 28/6/05 μέχρις εξοφλήσεως, ως οφειλόμενο από αυτόν ως εγγυητή αναφορικά με γραμμάτιο του πρωτοφειλέτη.
Χρ. Χατζηστερκώτης, για τον Αιτητή.
(Ex-Tempore)
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με τη μονομερή αυτή αίτηση ο αιτητής ζητά άδεια για έκδοση ενταλμάτων Certiorari και Prohibition με σκοπό την ακύρωση διαιτητικής απόφασης και συγκεκριμένα της διαιτητικής απόφασης, ημερ. 28.6.2005, του διαιτητού κ. Γεωργίου Έλληνα για ποσό £29.759,36 σ. με τόκο προς 9% ετησίως από 28.6.2005 μέχρις εξοφλήσεως.
Στην παράγραφο (9) της ενόρκου δηλώσεως του αιτητή, ημερ. 14.11.2005, η οποία συνοδεύει την αίτηση, ο αιτητής αναφέρει πως δεν γνώριζε ότι μπορούσε να καταχωρήσει έφεση κατά της προαναφερόμενης διαιτητικής απόφασης και κατά συνέπεια παρήλθε η προθεσμία καταχώρισης έφεσης χωρίς να ληφθεί τέτοιο ένδικο μέτρο.
Είναι θεμελιωμένη αρχή της νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι προνομιακά εντάλματα εκδίδονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις για να ελέγξει το Ανώτατο Δικαστήριο τα κατώτερα δικαστήρια, αλλά η έκδοση προνομιακών ενταλμάτων, κατά κανόνα, δεν γίνεται εφόσον υπάρχει εναλλακτική θεραπεία όπως το δικαίωμα έφεσης. Αυτή τη θεμελιωμένη αρχή την έχει επιβεβαιώσει πολύ πρόσφατα, στις 16.11.2005, ο αδελφός Δικαστής Αρτέμης στην Αίτηση 110/2005 για χορήγηση άδειας καταχώρισης αίτησης για έκδοση διαταγμάτων Certiorari και Prohibition. Στην Αίτηση 110/2005 δικηγόρος της αιτήτριας ήταν ο κ. Χατζηστερκώτης και η αίτηση αφορούσε και πάλι απόφαση του διαιτητή κ. Γεώργιου Έλληνα σε διαφορά μεταξύ της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Δερύνειας και άλλων προσώπων.
Στην προκείμενη περίπτωση η διαιτητική απόφαση εκδόθηκε εναντίον του αιτητή ως εγγυητή του κ. Βαγγέλη Λαγού, πρωτοφειλέτη, αναφορικά με το γραμμάτιο υπ. αρ. 97, όπως αναγράφεται στη διαιτητική απόφαση. Το παράπονο του αιτητή είναι ότι η απόφαση του διαιτητή, ημερ. 28.6.2005, αναφορικά με την οποία ζητά άδεια για έκδοση των προαναφερόμενων προνομιακών ενταλμάτων, δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με συμφωνητικό έγγραφο ημερ. 2.2.1996 για ποσό £10.000.- στο οποίο ο αιτητής υπέγραψε ως εγγυητής και πάλι του κ. Βαγγέλη Λαγού. Από τα ενώπιον μου όμως τεθέντα στοιχεία, και συγκεκριμένα το τεκμήριο 4 επί της ενόρκου δηλώσεως του αιτητή που υποστηρίζει την αίτηση, αλλά και το τεκμήριο Α που κατέθεσε σήμερα στο δικαστήριο ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή, είναι προφανές ότι ο αιτητής κλήθηκε να παρουσιαστεί στα γραφεία της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Δερύνειας στις 28.6.2005 για να παραστεί σε διαδικασία επίλυσης διαφοράς μεταξύ της προαναφερόμενης Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας και του ιδίου σε σχέση με χρέος του πρωτοφειλέτη κ. Βαγγέλη Λαγού, το οποίο ανερχόταν στις £28.519,96 σ. όταν στάληκε η ειδοποίηση ημερ. 23.5.2005, τεκμήριο 4 επί της ενόρκου δηλώσεως του αιτητή. Είναι επίσης προφανές από τη διαιτητική απόφαση, η οποία εκδόθηκε στις 28.6.2005, ότι ο αιτητής κ. Κιλλής ήταν παρών στη διαιτητική διαδικασία και παραδέχθηκε το χρέος του ως εγγυητής του κ. Λαγού. Το χρέος αναφέρεται στο γραμμάτιο αρ. 97 για ποσό £29.759,36 σ. κεφάλαιο κατά την 28.6.2005 πλέον τόκο 9% από 28.6.2005 μέχρις εξοφλήσεως.
Έχοντας υπόψη όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον μου καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο αιτητής απέτυχε στην παρούσα υπόθεση να αποδείξει εκ πρώτης όψεως υπόθεση κατά τρόπο που να του δίνει το δικαίωμα σε άδεια για να προχωρήσει στη διαδικασία της εκδόσεως προνομιακών ενταλμάτων Certiorari και Prohibition. Αφού έλαβα επίσης υπόψη το ότι η φυσική θεραπεία αναθεώρησης διαιτητικής απόφασης, την οποία είχε ο αιτητής, ήταν η θεραπεία της εφέσεως εναντίον της διαιτητικής απόφασης, μέτρο το οποίο δεν έλαβε ο αιτητής, αλλά ούτε και υπέβαλε, όπως αντιλαμβάνομαι, οποιαδήποτε αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρισης εφέσεως, θεωρώ ότι στην προκείμενη περίπτωση δεν συντρέχει οποιαδήποτε εξαιρετική περίπτωση τέτοια που να δίνει το δικαίωμα στον αιτητή να καταχωρήσει την παρούσα αίτηση.
Κατά συνέπεια και για τους λόγους που σε συντομία προσπάθησα να εξηγήσω, θεωρώ ορθό και δίκαιο να ασκήσω τη διακριτική μου ευχέρεια εις βάρος του αιτητή και ως εκ τούτου η αίτηση του απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.