|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 533
8 Απριλίου, 2005
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
1. ANTWERP DIAMOND POLISHER LTD,
2. ΦΙΛΟΚΥΠΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
3. ΜΑΡΘΑ ΜΑΡΚΙΔΟΥ,
4. ΣΩΤΗΡΟΥΛΛΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
Εφεσείοντες,
v.
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΛΤΔ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11570)
Μαρτυρία ― Προσέγγιση πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την αντεξέταση μαρτύρων σε χωριστή εκδίκαση απαίτησης και ανταπαίτησης και αξιολόγηση μαρτυρίας στο σύνολό της ― Κατά πόσο αποτελούσε την ορθή προσέγγιση.
Μαρτυρία ― Έγγραφα ― Φωτοτυπία εγγράφου ― Κατά πόσο ορθά δεν έγινε αποδεκτή ως τεκμήριο κατά τη δίκη.
Έξοδα ― Αποτέλεσμα της δίκης ― Έξοδα, ακολουθούν κατά κανόνα το αποτέλεσμα της δίκης, εκτός αν συντρέχουν γεγονότα που δικαιολογούν απόκλιση από τον κανόνα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε την αξίωση της εφεσίβλητης τράπεζας Κύπρου και εξέδωσε απόφαση υπέρ της και εναντίον των εφεσειόντων για το ποσό των US$250.000 που αντιπροσώπευε υπόλοιπο δανείου το οποίο είχε παραχωρήσει στην εφεσείουσα 1 δυνάμει συμφωνίας ημερ. 20.10.1992 με εγγύηση και υποθήκη των εφεσειόντων 2, 3 και 4. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την ανταπαίτηση της εφεσείουσας 1 για το ποσό των US$4.862,00 ως το κέρδος που θα είχε αποκομίσει αν η εφεσίβλητη δεν υπαναχωρούσε από την ισχυριζόμενη προφορική συμφωνία κοινής επιχείρησης εμπορίας διαμαντιών. Απέρριψε επίσης και την διαζευκτική ανταπαίτηση της εφεσείουσας 1 για US$3.212.600,00 ως το κέρδος που θα είχε αποκομίσει αν είχε συνεργασθεί με άλλους προτιθέμενους συνεργάτες αντί με την εφεσίβλητη. Το Δικαστήριο είχε εκδικάσει χωριστά και κατ' ακολουθία απαίτηση και ανταπαίτηση.
Οι λόγοι έφεσης που προβλήθηκαν είναι οι ακόλουθοι:
1) Αν και απαίτηση και ανταπαίτηση εκδικάσθηκαν χωριστά (όσο και κατ' ακολουθία), το Δικαστήριο, κατά την εκδίκαση της απαίτησης, δεν επέτρεψε την αντεξέταση των μαρτύρων της εφεσίβλητης για τον σκοπό προβολής της θέσης των εφεσειόντων περί κοινοπραξίας ενώ κατά την εκδίκαση της ανταπαίτησης επέτρεψε την εξέταση των μαρτύρων της εφεσίβλητης σε υπεράσπιση στην ανταπαίτηση επ' αυτού του θέματος, δεν διαχώρισε τη μαρτυρία που προήλθε και από τις δύο διαδικασίες, καταλήγοντας σε εύρημα αξιοπιστίας της μαρτυρίας της εφεσίβλητης ως προς το δάνειο.
2) Υπήρχαν αντιφάσεις στη μαρτυρία που καθιστούσαν ακροσφαλές το εύρημα του Δικαστηρίου ότι εδόθη άδεια της Κεντρικής Τράπεζας.
3) Κακώς το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν επέτρεψε την παρουσίαση επιστολής που θα επιβεβαίωνε την εκδοχή των εφεσειόντων για κοινή επιχείρηση.
4) Το ποσό του δανείου ήταν US$225.000,00 και όχι US$250.000,00.
Η εφεσίβλητη καταχώρησε αντέφεση ως προς το ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν της επιδίκασε έξοδα επί της απορριφθείσας ανταπαίτησης των εφεσειόντων.
Αποφασίστηκε ότι:
Α. Έφεση
1. Το ότι δεν επετράπη αντεξέταση σε μάρτυρα της εφεσίβλητης επί της εκδοχής για κοινοπραξία κατά την εκδίκαση της απαίτησης ήταν απόλυτα και λογικά ακόλουθο της μη συνεκδίκασης της απαίτησης και της ανταπαίτησης. Κατά την εκδίκαση της ανταπαίτησης όμως ήταν εξ ίσου απόλυτα λογικό και ακόλουθο ότι ο μάρτυρας μπορούσε να εξετασθεί και να αντεξετασθεί ακριβώς ως μάρτυρας υπεράσπισης στην ανταπαίτηση.
2. Η βασική διαπίστωση του Δικαστηρίου είναι ότι η άδεια εδόθη. Τα περαιτέρω λεχθέντα ήταν εκ του περισσού και σε περίπτωση που το εύρημα εκείνο δεν ευσταθούσε και ουδόλως έθεταν το εύρημα του Δικαστηρίου υπό αμφιβολία.
3. Δεν ήταν δικονομικά λανθασμένη η μη αποδοχή ως τεκμηρίου της εν λόγω επιστολής εφόσον η εφεσίβλητη ενίστατο, ακόμη δε περισσότερο αφού, επρόκειτο για φωτοτυπία για την κατάθεση της οποίας ως τέτοιας δεν τέθηκε καν το αναγκαίο υπόβαθρο. Επιπλέον, η επιστολή αυτή προήρχετο από την εφεσείουσα 1 και έτσι συνιστούσε προσπάθεια αυτοενίσχυσης της αξιοπιστίας της εκδοχής της ώστε η αξία της ήταν μηδαμινή.
4. Οι εφεσείοντες δέχονται στην υπεράσπισή τους ότι εδόθη τελικά το συνολικό ποσό των US$250.000,00. Αυτή ήταν εξ άλλου και η μαρτυρία της εφεσίβλητης η οποία κρίθηκε αξιόπιστη αλλά και ο ίδιος ο εφεσείων 2 το αποδέχθηκε όπως και άλλος μάρτυρας των εφεσειόντων.
Β. Αντέφεση
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε όταν δεν επιδίκασε τα έξοδα της ανταπαίτησης όχι μόνο διότι η ανταπαίτηση εκδικάσθηκε χωριστά από την απαίτηση αλλά και διότι δεν υπήρχε λόγος απόστασης από τη γενική αρχή. Επιδικάζονται λοιπόν στην εφεσίβλητη και έξοδα επί του συνόλου της ανταπαίτησης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα. Η αντέφεση επιτράπηκε με έξοδα, εκτός από τις εμφανίσεις για ακρόαση αφού έφεση και αντέφεση ακούσθηκαν μαζί.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 29/11/02 (Αρ. Αγωγής 1010/96) εξετάζοντας χωριστά και κατ' ακολουθία απαίτηση και ανταπαίτηση αποδέκτηκε τη μαρτυρία της ενάγουσας Τράπεζας και εξέδωσε απόφαση ως η απαίτησή της για το υπόλοιπο δανείου US$250.000 το οποίο είχε παραχωρήσει στην Εφεσείουσα 1 δυνάμει συμφωνίας ημερομηνίας 20.10.1992 με εγγύηση και υποθήκη των Εφεσειόντων 2, 3 και 4, καθώς και εκποίηση της υποθήκης και απέρριψε την υπεράσπιση της εναγόμενης 7 για σύναψη προφορικής συμφωνίας με την ενάγουσα για κοινοπραξία επιχείρησης εμπορίας διαμαντιών βάσει της οποίας η εναγόμενη 1 ανταπαιτούσε ποσό US$4.862.000.- ως το κέρδος που θα είχε αποκομίσει αν η Εφεσίβλητη δεν υπαναχωρούσε, όπως έπραξε, από τη συμ-
φωνία κοινοπραξίας, που θα κάλυπτε συνολικά 45 πράξεις αγοραπωλησίας, μετά από τη συμπλήρωση της πρώτης πράξης.
Χρ. Χριστοφόρου, για τους Εφεσείοντες.
Μ. Χατζηλευτέρη, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Εφεσίβλητη Τράπεζα Κύπρου απαίτησε με αγωγή της το υπόλοιπο δανείου US$250.000 το οποίο είχε παραχωρήσει στην Εφεσείουσα 1 δυνάμει συμφωνίας ημερομηνίας 20.10.1992 με εγγύηση και υποθήκη των Εφεσειόντων 2, 3 και 4, καθώς και εκποίηση της υποθήκης. Οι Εφεσείοντες με την υπεράσπιση τους ισχυρίσθησαν ότι το ποσό των US$250.000 στα πλαίσια προφορικής συμφωνίας τους με την Εφεσίβλητη για κοινή επιχείρηση εμπορίας διαμαντιών. Ανταπαίτησε μάλιστα η Εφεσείουσα 1 εναντίον της Εφεσίβλητης ποσό US$4.862.000,00 ως το κέρδος που θα είχε αποκομίσει αν η Εφεσίβλητη δεν υπαναχωρούσε, όπως έπραξε, από τη συμφωνία κοινοπραξίας, που θα κάλυπτε συνολικά 45 πράξεις αγοραπωλησίας, μετά από τη συμπλήρωση της πρώτης πράξης. Η ανταπαίτηση βασίσθηκε σε παράβαση της συμφωνίας κοινοπραξίας σε συνάρτηση με δόλο εκ μέρους της Εφεσίβλητης κατά το ότι είχε πείσει την Εφεσείουσα 1 για την κοινοπραξία μαζί της αντί με άλλους προτιθέμενους συνεργάτες ενώ στην πραγματικότητα, ως εμπορική τράπεζα, δεν είχε τέτοια δυνατότητα, εξ ου και τελικά υπαναχώρησε από τη συμφωνία. Διαζευκτικά η Εφεσείουσα 1 ανταπαίτησε US$3.212.600,00 ως το κέρδος που θα είχε αποκομίσει αν είχε συνεργασθεί με τους άλλους προτιθέμενους συνεργάτες αντί με την Εφεσίβλητη. Η Εφεσείουσα 3 κατεχώρησε χωριστή υπεράσπιση ισχυριζόμενη ακυρότητα της συμφωνίας εγγύησης και της υποθήκης και ανταπαιτώντας ακύρωση τους.
Το Δικαστήριο, δικάζοντας χωριστά αλλά κατ' ακολουθία απαίτηση και ανταπαίτηση, απεδέχθη τη μαρτυρία της Εφεσίβλητης και δεν απεδέχθη τη μαρτυρία των Εφεσειόντων. Απεφάσισε έτσι ότι απεδείχθη η συμφωνία δανείου, η οποία υποστηρίζετο και από τα σχετικά έγγραφα (και η οποία, εξ άλλου, ουσιαστικά δεν αμφισβητείτο από τους Εφεσείοντες παρά μόνο εντάσσετο στα πλαίσια της κατ' ισχυρισμό τους συμφωνίας για κοινοπραξία), και απέρριψε την εκδοχή των Εφεσειόντων για προφορική συμφωνία κοινής επιχείρησης. Αυτό οδηγούσε σε επιτυχία της απαίτησης (πλην του μέρους που αφορούσε τη χρέωση προμηθειών και άλλων εξόδων που δεν εκάλυπτε η συμφωνία) και αποτυχία της ανταπαίτησης. Μια νομική υπεράσπιση την οποία πρόβαλαν οι Εφεσείοντες, ότι η συμφωνία δανείου ήταν άκυρη καθ' όσον, προκειμένου περί δανείου σε ξένο συνάλλαγμα, δεν εξασφαλίσθηκε εκ των προτέρων η σχετική άδεια της Κεντρικής Τράπεζας, επίσης απορρίφθηκε στη βάση ευρήματος ότι η άδεια είχε ληφθεί.
Οι λόγοι έφεσης δεν είναι απόλυτα ευκρινείς. Ούτε αφορούν ευθέως τις θεμελιακές παρά μάλλον επί μέρους πτυχές του πράγματος. Ένα παράπονο (πρώτος λόγος έφεσης) φαίνεται να είναι ότι, αν και απαίτηση και ανταπαίτηση εκδικάσθησαν χωριστά (όσο και κατ' ακολουθία), κατά την εκδίκαση της απαίτησης το Δικαστήριο δεν επέτρεψε την αντεξέταση των μαρτύρων της Εφεσίβλητης για το σκοπό προβολής της θέσης των Εφεσειόντων περί κοινοπραξίας ενώ κατά την εκδίκαση της ανταπαίτησης επέτρεψε την εξέταση των μαρτύρων της Εφεσίβλητης σε υπεράσπιση στην ανταπαίτηση επ' αυτού του θέματος, παρέθεσε δε τη μαρτυρία που προήλθε και από τις δύο διαδικασίες χωρίς να τη διαχωρίσει, καταλήγοντας σε εύρημα αξιοπιστίας της μαρτυρίας της Εφεσίβλητης ως προς το δάνειο. Όπως προκύπτει από την αιτιολογία του λόγου έφεσης, αυτός φαίνεται να αφορά μόνο τη μαρτυρία του κ. Ποταμίτη, ΜΕ1 στην απαίτηση και επίσης ΜΥ4 στην ανταπαίτηση, Διευθυντή καταστήματος της Εφεσίβλητης, ο οποίος και διεκπεραίωσε το δάνειο.
Το ότι δεν επετράπη αντεξέταση του κ. Ποταμίτη επί της εκδοχής για κοινοπραξία κατά την εκδίκαση της απαίτησης ήταν απόλυτα και λογικά ακόλουθο του ότι απαίτηση και ανταπαίτηση δεν συνεκδικάσθησαν. Κατά την εκδίκαση της ανταπαίτησης όμως ήταν εξ ίσου απόλυτα λογικό και ακόλουθο ότι ο κ. Ποταμίτης μπορούσε να εξετασθεί και αντεξετασθεί ακριβώς ως μάρτυρας υπεράσπισης στην ανταπαίτηση. Το ότι η μαρτυρία του παρατέθηκε και αξιολογήθηκε στο σύνολο της ήταν ορθό και δεν μπορούσε να ήταν διαφορετικά, τοσούτο μάλλον αφού τα θέματα συμπλέκοντο. Ειδικά μάλιστα επί του θέματος που αναφέρεται στο λόγο έφεσης, την άδεια της Κεντρικής Τράπεζας, είναι οι Εφεσείοντες που είχαν εγείρει τούτο ως θέμα υπεράσπισης και ήταν πλήρως θεμιτό για τον κ. Ποταμίτη να επεκταθεί επ' αυτού ιδιαιτέρως εφ' όσον, όπως υποδεικνύει και η ευπαίδευτη συνήγορος για την Εφεσίβλητη, του ετέθη στην αντεξέταση του από τον ίδιο το συνήγορο των Εφεσειόντων.
Το ίδιο θέμα εγείρεται περαιτέρω στον όγδοο λόγο έφεσης με επέκταση σε εισήγηση ότι κακώς έγινε δεκτή η μαρτυρία της Εφεσίβλητης και απερρίφθη η μαρτυρία των Εφεσειόντων. Πέραν λοιπόν των όσων αναφέραμε, να πούμε ότι τίποτα από όσα αναφέρονται στην αιτιολογία του όγδοου λόγου έφεσης δεν εκθεμελιώνουν την κρίση του Δικαστηρίου για την αξιοπιστία, έργο του οποίου και όχι του Εφετείου είναι η αξιολόγηση μαρτυρίας.
Παραπονούνται ακόμα οι Εφεσείοντες (δεύτερος λόγος έφεσης) ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ αφ' ενός της διαπίστωσης του Δικαστηρίου ότι εδόθη άδεια της Κεντρικής Τράπεζας βάσει της μαρτυρίας του κ. Ποταμίτη και αφ' ετέρου της περαιτέρω αναφοράς του ότι και αν ακόμα δεν εγίνετο δεκτή η μαρτυρία του κ. Ποταμίτη επ' αυτού η απουσία εκ των προτέρων άδειας δεν καθιστούσε τη συμφωνία άκυρη, αντίφαση που καθιστούσε ακροσφαλές το εύρημα του Δικαστηρίου ότι εδόθη άδεια.
Ουδέν τοιούτο προκύπτει. Η βασική διαπίστωση του Δικαστηρίου είναι ότι η άδεια εδόθη. Τα περαιτέρω λεχθέντα ήσαν εκ του περισσού και σε περίπτωση που το εύρημα εκείνο δεν ευσταθούσε και ουδόλως έθεταν το εύρημα του Δικαστηρίου υπό αμφιβολία. Όπως υποδείξαμε δε και κατά την ακρόαση, το εύρημα εκείνο δεν προσβάλλεται άλλως πως με αναφορά στη διατύπωση του λόγου έφεσης. Και άλλως να ήταν όμως, η μαρτυρία στην οποία αναφέρονται οι Εφεσείοντες δεν έχει τη δυνατότητα ανατροπής του ευρήματος ότι η άδεια είχε εξασφαλισθεί τηλεφωνικώς εκ των προτέρων. Για να μην πούμε ότι, επί των ενώπιον μας δεδομένων και χωρίς να εξετάζουμε το θέμα στην πληρότητα του, δεν φαίνεται να ήταν ούτε νομικά λανθασμένη η άποψη του Δικαστηρίου ότι ακόμα και στην απουσία εκ των προτέρων άδειας η συμφωνία δεν θα καθίστατο άκυρη.
Άλλο παράπονο των Εφεσειόντων (τρίτος λόγος έφεσης) είναι ότι κακώς το Δικαστήριο δεν επέτρεψε την παρουσίαση επιστολής που θα επιβεβαίωνε την εκδοχή των Εφεσειόντων για κοινή επιχείρηση. Η επιστολή, η οποία υποτίθεται ότι συνόδευσε επιταγή για U$15.000 και ανέφερε ότι η εν λόγω επιταγή ήταν το μερίδιο της Εφεσίβλητης από την πρώτη πράξη εμπορίας διαμαντιών, δεν έγινε αποδεκτή διότι, αν και επιχειρήθηκε να παρουσιασθεί ως προερχόμενη από την Εφεσείουσα 1, έφερε άλλο αν και παραπλήσιο όνομα αποστολέα. Αυτό, λέγουν οι Εφεσείοντες, ήταν και σε αντίφαση με την εκ συμφώνου κατάθεση ως τεκμηρίων άλλων επιστολών με το ίδιο όνομα αποστολέα.
Δικονομικά δεν βλέπουμε πως ήταν λανθασμένη η μη αποδοχή ως τεκμηρίου της εν λόγω επιστολής εφόσον η Εφεσίβλητη ενίστατο, τοσούτο μάλλον αφού, όπως παρατηρεί και η ευπαίδευτη συνήγορος για την Εφεσίβλητη, επρόκειτο όχι για πρωτότυπο αλλά για φωτοτυπία για την κατάθεση της οποίας ως τέτοιας δεν τέθηκε καν το αναγκαίο υπόβαθρο. Εξ άλλου, η παρουσίαση άλλων επιστολών ως τεκμηρίων εκ συμφώνου κατά την έναρξη της ακρόασης ουδόλως ενίσχυε τη δυνατότητα παρουσίασης της επιστολής αυτής για την οποία υπήρχε ένσταση. Πέραν τούτων, η επιστολή αυτή προήρχετο από την ίδια την Εφεσείουσα 1 και έτσι συνιστούσε προσπάθεια αυτοενίσχυσης της αξιοπιστίας της εκδοχής της ώστε η αξία της να ήταν μηδαμινή. Και οπωσδήποτε η όλη κρίση της αναξιοπιστίας της εκδοχής των Εφεσειόντων για κοινή επιχείρηση είχε τέτοιες θεμελιακές παραμέτρους που ουδόλως επηρεάζοντο από την εν λόγω επιστολή.
Ως προς τον τέταρτο και τον πέμπτο λόγο έφεσης δεν είναι καθαρό τι ακριβώς παραπονούνται οι Εφεσείοντες. Στο βαθμό που φαίνονται να αμφισβητούν ότι το ποσό που εδόθη βάσει του δανείου ήταν όχι US$250.000,00 αλλά US$225.000,00, η απάντηση εδόθη από το ίδιο το Δικαστήριο, ότι δηλαδή στην υπεράσπιση δέχονται ότι εδόθη τελικά το συνολικό ποσό των US$250.000,00 του δανείου. Αυτή εξ άλλου ήταν και η μαρτυρία της Εφεσίβλητης η οποία εκρίθη αξιόπιστη αλλά και ο ίδιος ο Εφεσείων 2 το αποδέχθηκε όπως και άλλος μάρτυρας των Εφεσειόντων. Στο βαθμό που οι Εφεσείοντες φαίνονται να εισηγούνται ότι κατά την ακρόαση δεν αμφισβήτησαν τη λήψη όλου του ποσού παρά μόνο το ότι δεν εδόθη όλο από την αρχή, και ότι το Δικαστήριο παρεξήγησε τη στάση τους με αποτέλεσμα να επηρεασθεί αρνητικά κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας τους, η απάντηση είναι και πάλι ότι η αξιοπιστία εκρίθη σε πολύ ευρύτερες παραμέτρους και όχι στη βάση της παρατήρησης του Δικαστηρίου πέριξ της οποίας φαίνεται να τοποθετείται το παράπονο των Εφεσειόντων, που εν πάση περιπτώσει ήταν ορθή, ότι η υποβολή στους μάρτυρες της Εφεσίβλητης ερωτήσεων που εφαίνοντο να αμφισβητούν την παροχή όλου του ποσού ήταν σε αντίφαση με την ίδια την υπεράσπιση.
Ο λόγος έφεσης 6 είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτός είτε ως προς τη συντακτική του διατύπωση είτε ως προς το παράπονο το οποίο θέτει είτε ως προς το ποία πτυχή της απόφασης θεωρεί λανθασμένη είτε ως προς το αποτέλεσμά του. Αρκεί να πούμε ότι το γενικό θέμα στο οποίο φαίνεται να απευθύνεται, τη μεταφορά του συνολικού ποσού των US$15.000,00 από το λογαριασμό του Εφεσείοντα εις πίστη της Εφεσίβλητης, είναι σαφέστατο στην απόφαση όπως σαφέστατο είναι και το ότι το Δικαστήριο απεφάνθη ότι η Εφεσίβλητη δεν εδικαιούτο να χρεώσει προμήθειες και άλλα έξοδα, και έτσι αφαίρεσε το ποσό αυτό και το υπολόγισε έναντι του ποσού του δανείου. Είναι απορίας άξιον διατί παραπονούνται ως προς τούτο οι Εφεσείοντες.
Ο λόγος έφεσης 7 σοφώς απεσύρθη κατά την ακρόαση.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.
Υπάρχει αντέφεση ως προς το ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν επεδίκασε έξοδα στην Εφεσίβλητη επί της απορριφθείσας ανταπαίτησης των Εφεσειόντων. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι η αντέφεση αντιλαμβάνεται πλήρως τη διαταγή του Δικαστηρίου. Το Δικαστήριο επεδίκασε έξοδα στην Εφεσίβλητη, προφανώς επί της απαίτησης. Η εκδίκαση της απαίτησης όμως περιλάμβανε και την υπεράσπιση. Εφ' όσον υπεράσπιση και ανταπαίτηση παρουσιάσθησαν μαζί, η διαταγή περιλάμβανε το σύνολο των ακροάσεων που αφορούσαν την υπεράσπιση (και ανταπαίτηση). Η διαταγή του Δικαστηρίου λοιπόν για μη επιδίκαση εξόδων για την απόρριψη της ανταπαίτησης φαίνεται να περιορίζεται στην υπεράσπιση στην ανταπαίτηση. Το Δικαστήριο δεν εξήγησε γιατί έπραξε έτσι. Είναι όμως βέβαιο ότι έσφαλε. Όχι μόνο διότι η ανταπαίτηση εκδικάσθηκε χωριστά από την απαίτηση. Αλλά και διότι δεν υπήρχε λόγος απόστασης από τη γενική αρχή. Επιδικάζονται λοιπόν στην Εφεσίβλητη και έξοδα επί του συνόλου της ανταπαίτησης. Επιδικάζονται επίσης έξοδα επί της αντέφεσης, εφόσον αυτή επιτυγχάνει, όχι όμως ως προς τις εμφανίσεις για ακρόαση αφού έφεση και αντέφεση ακούσθησαν μαζί.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα. Η αντέφεση επιτρέπεται με έξοδα, εκτός από τις εμφανίσεις για ακρόαση αφού έφεση και αντέφεση ακούσθηκαν μαζί.