|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 1656
20 Νοεμβρίου, 2003
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΑΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΖΩΗΣ ΤΣΑΚΚΙΡΗ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11354)
Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο ― Εκτέλεση αλλοδαπής δικαστικής απόφασης ― Διέπεται από το lex fori ― Αίτημα για προσωπική κράτηση εξ αποφάσεως χρεώστου προς εκτέλεση απόφασης δυνάμει πρόνοιας του Ελληνικού Δικαστηρίου ― Απόρριψη αιτήματος επειδή με αυτό επιδιώκετο η εκτέλεση της απόφασης με μέσο ανύπαρκτο στη Κυπριακή Δικονομία.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου απέρριψε αίτηση του εφεσείοντος με την οποία εζητείτο η προσωπική κράτηση της εφεσίβλητης για περίοδο πέντε μηνών ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου. Στην εν λόγω απόφαση αναφέροντο - εκτός από την υποχρέωση της εφεσίβλητης να καταβάλει στον εφεσείοντα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων και έξοδα - τα ακόλουθα: "Απαγγέλλει εναντίον της εναγομένης προσωπική κράτηση, τη διάρκεια της οποίας ορίζει σε πέντε (5) μήνες, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης". Ο εφεσείων είχε εξασφαλίσει προηγουμένως διάταγμα αναγνώρισης, εγγραφής και εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης δυνάμει του Κυρωτικού της Σύμβασης μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας σε Θέματα Αστικού, Οικογενειακού, Εμπορικού και Ποινικού Δικαίου Νόμου του 1984, Ν. 55/84. Το Δικαστήριο βασίστηκε στο Άρθρο 25(1) του Νόμου 55/84, το οποίο εκφράζει τη γενικότερη αρχή του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου ότι:
"Η απόφαση εκτελείται σύμφωνα με τη νομοθεσία του Συμβαλλόμενου Μέρους στο έδαφος του οποίου γίνεται η εκτέλεση".
Η ισχύς του Κυπριακού Δικαίου οδηγούσε στο Άρθρο 15 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 το οποίο προνοεί ότι:
"Καμιά δικαστική απόφαση ή διάταγμα για την πληρωμή χρημάτων δεν εκτελείται παρά μόνο δυνάμει των διατάξεων του Νόμου αυτού".
Το Δικαστήριο κατέληξε ότι καθόσον η προσωπική κράτηση δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των μέσων εκτέλεσης που προνοούνται στο Άρθρο 14 του Κεφ. 6, η αίτηση δεν μπορούσε να ευσταθήσει.
Ο εφεσείων υποστήριξε κατ' έφεση ότι το θέμα δεν αφορούσε το μέσο εκτέλεσης της απόφασης, αλλά το εκτελεστέο του συνόλου της απόφασης σύμφωνα με το Άρθρο 25(2). Υποστήριξε επίσης ότι η πρόνοια για προσωπική κράτηση θα μπορούσε να εφαρμοστεί καθόσον είναι ανάλογη της πρόνοιας του Άρθρου 91 του Κεφ. 6 σε συνάρτηση με το Άρθρο 14(1)(ε) του ιδίου Νόμου και σε συσχετισμό με τα Άρθρα 120(1) και 123 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το Άρθρο 25(2) δεν είναι καθόλου σχετικό με το θέμα που εξετάζεται στην παρούσα υπόθεση.
2. Η ταξινόμηση της προσωπικής κράτησης ως μέρους της απόφασης ή μέσου εκτέλεσης αυτής είναι κατ' εξοχήν αρμοδιότητα του lex fori και του δικαστηρίου του lex fori. Σύμφωνα δε με το Κυπριακό Δίκαιο η προσωπική κράτηση στα πλαίσια απόφασης για καταβολή οφειλομένου ποσού, λόγω μη εξόφλησης επιταγής, στην προκειμένη περίπτωση, δεν συνιστά μέρος της απόφασης αλλά μέσο εκτέλεσής της το οποίο είναι ανύπαρκτο στη δικονομία μας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
3. Δεν είναι η διαδικασία του Άρθρου 91 που επιδιώχθηκε και που αφορά την είσπραξη καθυστερημένων δόσεων πληρωμής εξ αποφάσεως χρέους αλλά η απευθείας κράτηση της εφεσίβλητης προς εκτέλεση της απόφασης δυνάμει της πρόνοιας του Ελληνικού Δικαστηρίου, ούτε επρόκειτο για είσπραξη χρηματικής ποινής στα πλαίσια του Κεφ. 155 που εν πάση περιπτώσει δεν θα μπορούσε να γίνει στην Κύπρο αν επιβάλλετο από ξένο Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 26/3/02 (Αρ. Αγωγής 70/00) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή του για προσωπική κράτηση της εφεσίβλητης για περίοδο πέντε μηνών σύμφωνα με απόφαση την οποία εξασφάλισε εναντίον της από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου και η οποία, κατόπιν αίτησής του, αναγνωρίστηκε και κατέστη εκτελεστή με διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου.
Στ. Στυλιανού, για τον Εφεσείοντα.
Κ. Κωνσταντίνου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων με αγωγή του εναντίον της εφεσίβλητης εξασφάλισε απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με την οποία η εφεσίβλητη υποχρεώνετο να του καταβάλει ποσό Δρ. 15.680.000 και Δρ. 510.000 έξοδα. Συγχρόνως η απόφαση κηρρύσετο προσωρινά εκτελεστή για το ποσό των Δρ. 7.000.000. Αναφέροντο περαιτέρω τα ακόλουθα:
"Απαγγέλει εναντίον της εναγομένης προσωπική κράτηση, την διάρκεια της οποίας ορίζει σε πέντε (5) μήνες, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης."
Στις 15.9.2002 ο αιτητής, στα πλαίσια αίτησής του στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου όπου διέμενε η εφεσίβλητη, εξασφάλισε διάταγμα αναγνώρισης, εγγραφής και εκτέλεσης της απόφασης δυνάμει του Κυρωτικού της Σύμβασης μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας σε Θέματα Αστικού, Οικογενειακού, Εμπορικού και Ποινικού Δικαίου Νόμου του 1984, Ν55/84. Ακολούθως υπέβαλε αίτηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου με την οποία ζητούσε την προσωπική κράτηση της εφεσίβλητης για περίοδο πέντε μηνών ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης σύμφωνα με την πρόνοια που παρετέθη πιο πάνω.
Το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα. Βασίστηκε προς τούτο στο άρθρο 25(1) του διέποντος το όλο θέμα Ν55/84, το οποίο εκφράζει γενικότερη αρχή του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στην πρόνοια ότι:
"Η απόφαση εκτελείται σύμφωνα με τη νομοθεσία του Συμβαλλόμενου Μέρους στο έδαφος του οποίου γίνεται η εκτέλεση".
Η ισχύς του Κυπριακού Δικαίου οδηγούσε στο άρθρο 15 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6, το οποίο προνοεί ότι:
"Καμιά δικαστική απόφαση ή διάταγμα για την πληρωμή χρημάτων δεν εκτελείται παρά μόνο δυνάμει των διατάξεων του Νόμου αυτού".
Καθόσον η προσωπική κράτηση δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των μέσων εκτέλεσης που προνοούνται στο άρθρο 14 του Κεφ. 6, η αίτηση, κατέληξε ο ευπαίδευτος Δικαστής, δεν μπορούσε να ευσταθεί.
Δεν θα μας απασχολήσει για πολύ ο πρώτος λόγος έφεσης ο οποίος αφορά στο ότι το Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη του εισήγηση του εφεσείοντα ότι η ένσταση της εφεσίβλητης στην αίτησή του ήταν παράτυπη και αντικανονική και δεν έπρεπε να ληφθεί υπόψη. Το θέμα δεν αφορούσε γεγονότα που να συναρτώντο προς την ένσταση αλλά την ίδια τη νομιμοποίηση της αίτησης και τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα και έτσι θα έπρεπε να εξεταστεί, ανεξαρτήτως αν η αναφορά στο άρθρο 25(1) περιείχετο ή όχι σε κανονική ή αντικανονική ένσταση.
Ως προς την ουσία τώρα, ο δεύτερος λόγος έφεσης δεν αμφισβητεί την αρχή του άρθρου 25(1) ότι η απόφαση εκτελείται σύμφωνα με το lex fori. Η εισήγηση που γίνεται είναι μάλλον ότι το θέμα δεν αφορούσε το μέσο εκτέλεσης της απόφασης αλλά το εκτελεστέο του συνόλου της απόφασης σύμφωνα με το άρθρο 25(2) το οποίο προνοεί:
"Το δικαστήριο που αποφασίζει για τη σχετική με την εκτέλεση αίτηση περιορίζεται μόνο στη διαπίστωση της συνδρομής των όρων και προϋποθέσεων που καθορίζονται στα άρθρα 21, 22, 23 και 24 αυτής της Σύμβασης".
Σύμφωνα με τον εφεσείοντα, το Δικαστήριο, περιοριζόμενο στη διαπίστωση των προϋποθέσεων αναγνώρισης και εκτέλεσης που προβλέπονται ιδιαίτερα στο άρθρο 22, στη συνέχεια εκτελεί την έτσι αναγνωρισθείσα και εγγραφείσα απόφαση στο σύνολό της, περιλαμβανομένης της πρόνοιας για προσωπική κράτηση που αποτελούσε μέρος της απόφασης.
Εδώ όμως εδράζεται και η θεμελιακά λανθασμένη αντίληψη του πράγματος από τον εφεσείοντα. Το άρθρο 25(2) δεν είναι καθόλου σχετικό επί του προκειμένου. Αφορά τη διαπίστωση, στο προηγούμενο στάδιο της εξέτασης της αίτησης για αναγνώριση και εκτέλεση της απόφασης, των προς τούτο προϋποθέσεων ιδιαίτερα του άρθρου 22. Η διαπίστωση της συνδρομής των προϋποθέσεων εκείνων δεν εξαντλεί το στάδιο της εκτέλεσης που μόνο βάσει του lex fori μπορεί να γίνει, ούτε επισφραγίζει παν το αναφερόμενο στην απόφαση ως μέρος της έτσι αναγνωρισθείσας ως εκτελεστής απόφασης. Το ότι η πρόνοια για προσωπική κράτηση εμφανίζεται στο όλο γραπτό κείμενο της απόφασης δεν την καθιστά αναγκαστικά και μέρος αυτής. Η ίδια μάλιστα η απόφαση χαρακτηρίζει την οριζόμενη προσωπική κράτηση "ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης". Πέραν τούτων όμως, η ταξινόμηση της προσωπικής κράτησης ως μέρους της απόφασης ή μέσου εκτέλεσης αυτής είναι κατ΄ εξοχήν αρμοδιότητα του lex fori και του δικαστηρίου του lex fori. Αναμφιβόλως δε, η προσωπική κράτηση στα πλαίσια απόφασης για καταβολή οφειλόμενου χρηματικού ποσού, λόγω μη εξόφλησης επιταγής στην προκειμένη περίπτωση, δεν συνιστά, σύμφωνα με την αντίληψη του δικαίου μας, μέρος της απόφασης παρά μόνο μέσο εκτέλεσής της το οποίο, ανύπαρκτο στη δικονομία μας, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να εφαρμοστεί, για να μην πούμε ότι ενδεχομένως να συνιστά και οιωνεί ποινική πρόνοια αλλοδαπού δικαίου που και σε εκείνη τη βάση δεν θα εφαρμόζετο στην Κύπρο.
Άλλη εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον εφεσείοντα στα πλαίσια του δεύτερου λόγου έφεσης που επεκτείνεται και στον τρίτο λόγο έφεσης είναι ότι η πρόνοια για προσωπική κράτηση θα μπορούσε να εφαρμοστεί καθόσον είναι ανάλογη της πρόνοιας του άρθρου 91 του Κεφ. 6 σε συνάρτηση με το άρθρο 14(1)(ε) του ιδίου Νόμου και σε συσχετισμό με τα άρθρα 120(1) και 123 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Η σύντομη απάντηση είναι ότι δεν είναι η διαδικασία του άρθρου 91 που επιδιώχθηκε και που αφορά στην είσπραξη καθυστερημένων δόσεων πληρωμής εξ αποφάσεως χρέους όπως αυτές καθορίστηκαν από το Δικαστήριο αλλά η απευθείας κράτηση της εφεσίβλητης προς εκτέλεση της απόφασης δυνάμει της πρόνοιας του Ελληνικού Δικαστηρίου, ούτε επρόκειτο για είσπραξη χρηματικής ποινής στα πλαίσια του Κεφ. 155 που εν πάση περιπτώσει δεν θα μπορούσε να γίνει στην Κύπρο αν επιβάλλετο από ξένο Δικαστήριο.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Εν όψει όμως του ότι δεν κατεχωρήθη περίγραμμα αγόρευσης της εφεσίβλητης σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου και έτσι η εφεσίβλητη δεν ακούστηκε καθόλου, δεν θα εκδοθεί διάταγμα για έξοδα.
Η�έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.