|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 1942
9 Δεκεμβρίου, 2002
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155(4) ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
(ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΑΛΛΩΣ ΤΑΚΗ ΣΠΑΝΙΑ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΤΑΛΜΑ ΕΡΕΥΝΑΣ
ΗΜΕΡ. 5.11.2002 ΤΟΥ Ε.Δ. ΛΕΜΕΣΟΥ.
(Αίτηση Αρ. 134/2002)
Προνομιακά εντάλματα ― Mandamus ― Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Mandamus με το οποίο να διατάσσεται η Διευθύντρια του Τμήματος Τελωνείων να επιστρέψει στον αιτητή έγγραφα και άλλα αντικείμενα τα οποία είχαν παραληφθεί μετά από ένταλμα έρευνας του Δικαστηρίου από την οικία και το γκαράζ του ― Απόρριψη αίτησης, απουσίαζε στοιχείο απαραίτητο για έκδοση εντάλματος Mandamus, ήτοι, το στοιχείο εξαναγκασμού εκτέλεσης δημοσίου καθήκοντος το οποίο προσιδιάζει προς τη φύση των καθηκόντων της Διευθύντριας του Τμήματος Τελωνείων.
Τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής και οι νομικές αρχές στη βάση των οποίων το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Mandamus, προκύπτουν επαρκώς από τις πιο πάνω εισαγωγικές σημειώσεις.
Το Ανώτατο Δικαστήριο παρατήρησε ότι η παρούσα υπόθεση διαφοροποιείται από την Inland Revenue Commissioners a.o. v. Rossminster Ltd την οποία επικαλέσθηκε ο συνήγορος του αιτητή και ότι εν πάση περιπτώσει η επιδιωκόμενη θεραπεία δεν θα ήταν η αρμόζουσα στις περιστάσεις της προκείμενης υπόθεσης.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Inland Revenue Commissioners a.o. v. Rossminster Ltd [1980] 1 All E.R. 80.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή για άδεια του Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος Mandamus με το οποίο να διατάσσεται η Διευθύντρια του Τμήματος Τελωνείων να επιστρέψει στον αιτητή έγγραφα και άλλα αντικείμενα που παρελήφθησαν από την οικία και το γκαράζ του στις 5.11.2002 δυνάμει εντάλματος έρευνας το οποίο εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού στις 5/11/02 με το οποίο εξουσιοδοτούσε έρευνα στην οικία του αιτητή, επειδή, σύμφωνα με τη θέση του ιδίου, τα έγγραφα που παρελήφθησαν δεν ήσαν κατ' εξουσιοδότηση του εντάλματος εφόσον το ένταλμα εξουσιοδοτούσε μόνο την έρευνα και όχι την παραλαβή οποιωνδήποτε αντικειμένων, περαιτέρω δε, ότι εν πάση περιπτώσει το ένταλμα δεν εξουσιοδοτούσε την έρευνα στο γκαράζ του αιτητή.
Χρ. Κατσούρης για Χρ. Πουργουρίδη, για τον Αιτητή.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Με την αίτηση αυτή ζητείται άδεια του Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος Mandamus με το οποίο να διατάσσεται η Διευθύντρια του Τμήματος Τελωνείων να επιστρέψει στον Αιτητή έγγραφα και άλλα αντικείμενα (που αντιλαμβάνομαι είναι τα files στα οποία φυλάττονται τα έγγραφα) που παρελήφθησαν από την οικία και το γκαράζ του Αιτητή στις 5.11.2002.
Όπως φαίνεται από τα γεγονότα που αναφέρονται στην αίτηση και στην ένορκη δήλωση που τη συνοδεύει, υπήρξε ένταλμα το οποίο εξεδόθη από το Δικαστήριο στις 5.11.2002 και το οποίο εξουσιοδοτούσε έρευνα στην οικία του Αιτητή στην οδό Π. Χαράκη 56, Μέσα Γειτονιά. Έγινε έρευνα στην οικία αλλά και στο γκαράζ του Αιτητή το οποίο βρίσκεται σε άλλη διεύθυνση, στη διεύθυνση Γρίβα Διγενή 24 στη Μέσα Γειτονιά, και παρελήφθησαν έγγραφα τόσο από την οικία όσο και από το γκαράζ.
Είναι η θέση του Αιτητή ότι τα έγγραφα που παρελήφθησαν δεν ήσαν κατ΄εξουσιοδότηση του εντάλματος εφόσον το ένταλμα εξουσιοδοτούσε μόνο την έρευνα και όχι την παραλαβή οποιωνδήποτε αντικειμένων. Περαιτέρω δε ότι εν πάση περιπτώσει δεν εξουσιοδοτούσε την έρευνα στο γκαράζ του Αιτητή. Περαιτέρω αναφορά γίνεται στο γεγονός ότι η διεύθυνση της οικίας του Αιτητή είναι λανθασμένη όπως εμφαίνεται στο ένταλμα ερεύνης. Κυρίως για τους λόγους αυτούς ζητείται η άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση εντάλματος Mandamus που να διατάζει την επιστροφή των εγγράφων αυτών.
Έθεσα ευθέως στον ευπαίδευτο συνήγορο για τον Αιτητή κατά την παρουσίαση της αιτήσεως κατά πόσο η παρούσα θα ήταν αρμόζουσα περίπτωση παραχωρήσεως άδειας εφόσον το προνομιακό ένταλμα Mandamus το οποίο επιδιώκεται να εκδοθεί δεν φαίνεται να συνάδει με τις συνθήκες στις οποίες βασίζεται η αίτηση. Συγκεκριμένα, το προνομιακό ένταλμα Mandamus εκδίδεται για να εξαναγκάσει την εκτέλεση κάποιου δημόσιου καθήκοντος το οποίο προσιδιάζει προς τη φύση του λειτουργήματος το οποίο είναι επιφορτισμένο να εκτελέσει το πρόσωπο εναντίον του οποίου στρέφεται το ένταλμα. Στην προκειμένη περίπτωση το στοιχείο αυτό, όπως παρατήρησα, εφαίνετο να ελλείπει εφόσον η παράδοση των εγγράφων δεν ήταν τέτοια, έστω και αν θεωρείτο ότι αυτά ελήφθησαν παράνομα, ώστε να προσιδιάζει προς τη φύση των καθηκόντων της Διευθύντριας του Τμήματος Τελωνείων ως προς την εκτέλεση δημόσιου καθήκοντος.
Ο κ. Πουργουρίδης με παρέπεμψε στην υπόθεση Inland Revenue Commissioners a.o. v. Rossminster Ltd [1980] 1 All ER 80, παρατηρώντας ότι αυτή αφορούσε ουσιαστικά πανομοιότυπα γεγονότα και πανομοιότυπη θεραπεία. Έχω μελετήσει την υπόθεση αυτή και έχω να παρατηρήσω ότι στην περίπτωση εκείνη υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές. Πρώτο, το επιδιωκόμενο διάταγμα δεν ήταν της φύσης Mandamus αλλά της φύσης Certiorari, και δεύτερο, η υπόθεση δεν εβασίσθη στην παραδοσιακή διαδικασία εκδόσεως προνομιακού εντάλματος αλλά στη διαδικασία η οποία προβλέπεται στα Rules of the Supreme Court (RSC), Order 53, για δικαστική αναθεώρηση (judicial review). Είναι σημαντικό το απόσπασμα το οποίο βρίσκεται στη σελ. 104 από την απόφαση του Lord Scarman στο οποίο και παραπέμπω:
"The application for judicial review is a recent procedural innovation in our law. It is governed by RSC Ord 53, r 2, which was introduced in 1977. The rule made no alteration to the substantive law; nor did it introduce any new remedy. But the procedural reforms introduced are significant and valuable. Judicial review is now the procedure for obtaining relief by way of prerogative order, ie mandamus, prohibition or certiorari. But it is not confined to such relief: an applicant may now obtain a declaration or injunction in any case where in the opinion of the court 'it would be just and convenient for the declaration or injunction to be granted on an application for judicial review'. Further, on an application, the court may award damages, provided that the court is satisfied that damages could have been awarded, had the applicant proceeded by action. The rule also makes available at the court's discretion discovery, interrogatories and cross-examination of deponents. And, where the relief sought is a declaration, an injunction or damages but the court considers it should not be granted on an application for judicial review, the court may order the proceedings to continue as if the had been begun by writ.
Thus the application for judicial review, where a declaration, an injunction or damages are sought, is a summary way of obtaining a remedy which could be obtained at trial in an action begun by writ; and it is available only where in all the circumstances it is just convenient. If issues of fact, or law and fact, are raised which it is neither just nor convenient to decide without the full trial process, the court may dismiss the application or order, in effect, a trial. In the present case there are, in my judgment, insuperable objections to the granting of a declaration in proceedings for judicial review. With all respect to the Court of Appeal, the evidence is not such that a court could safely say at this stage that the officers had no reasonable cause to believe that what they seized might be required as evidence. A trial is necessary if justice is to be done. The applicants could have asked for the proceedings to be continued as if begun by writ, but did not, no doubt because they have already begun proceedings by writ issued in the Chancery Division. I agree with the views expressed by the Divisional Court on this point as well as on the point relating to the validity of the warrants."
Το απόσπασμα δίνει την ευρύτητα της δικαστικής εξουσίας δυνάμει του Order 53(2) που δεν περιορίζεται στα προνομιακά διατάγματα αλλά περιλαμβάνει δήλωση ή διάταγμα (declaration or injunction), που ήταν η επιδίωξη στην υπόθεση εκείνη, όπως και άλλες θεραπείες, σημειώνει δε και τους περιορισμούς του. Εν πάση περιπτώσει, όπως παρατηρήθηκε, "the rule made no alteration to the substanding law". Έτσι, όχι μόνο το Δικαστήριο αυτό δεν διαθέτει την εξουσία να επιληφθεί του θέματος με την ευρύτητα που παρέχεται από το RSC Order 53 αλλά και εν πάση περιπτώσει η επιδιωκόμενη θεραπεία δεν θα ήταν αρμόζουσα στις περιστάσεις της προκείμενης υπόθεσης.
Για τους λόγους αυτούς η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.