|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 1631
21 Οκτωβρίου, 2002
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
Λ.Χ.Α. ΔΟΜΙΚΙ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Εφεσείοντες,
ν.
ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΜΗΤΡΟΚΛΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11092)
Πολιτική Δικονομία ― Συνοπτική απόφαση για δικηγορικά έξοδα ― Δυνατότητα έκδοσής της και μετά από την εξόφληση του ποσού της απαίτησης.
Το θέμα που εξετάστηκε στην παρούσα έφεση αφορά το κατά πόσο τα έξοδα μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο αίτησης για συνοπτική απόφαση μετά από την εξόφληση του ποσού της απαίτησης από τον εναγόμενο-καθ' ου η αίτηση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως η εκκρεμότητα της απαίτησης για ουσιαστική θεραπεία, συνιστά προϋπόθεση για εξέταση αίτησης για συνοπτική απόφαση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, υιοθετώντας την αγγλική απόφαση στην υπόθεση Danesfield Securities Ltd v. Sonuga and City Equities [1996] The Times, December 31, στην οποία αποφασίστηκε ότι ο ενάγων μπορεί να ζητήσει συνοπτική απόφαση για να πάρει διάταγμα εξόδων, ακόμα και σε περίπτωση που δεν έχει καμιά άλλη απαίτηση για ουσιαστική θεραπεία, αποδέχθηκε την έφεση και παρέπεμψε την υπόθεση στο πρωτόδικο Δικαστήριο προς εκδίκαση της αίτησης για συνοπτική απόφαση.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Danesfield Securities Ltd v. Sonuga and City Equities [1996], The Times, December 31.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 14/5/01 (Αρ. Αγωγής 12744/00) με την οποία απέρριψε την αίτησή τους για συνοπτική απόφαση εναντίον του εναγόμενου όσον αφορά ποσό £63,- το οποίο αντιπροσώπευε τα δικηγορικά έξοδα για την καταχώριση αγωγής με το οποίο απαιτούσαν από τον εναγόμενο £223 ένεκα χρέους από πώληση εμπορευμάτων επί πιστώσει, ποσό το οποίο στο μεταξύ εξόφλησε ο εναγόμενος.
Π. Πετράκης, για τους Εφεσείοντες.
Κ. Γαβριηλίδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Οι εφεσείοντες, με αγωγή που κίνησαν εναντίον του εφεσίβλητου στις 15.12.2000, απαίτησαν ΛΚ223.- για χρέος από πώληση εμπορευμάτων επί πιστώσει πλέον ΛΚ63.- έξοδα.
Ο εφεσίβλητος, στην υπεράσπιση που καταχώρισε στις 19.1.2001, ισχυρίστηκε ότι η πώληση των εμπορευμάτων ήταν τοις μετρητοίς και αρνήθηκε ότι οφείλει (στους εφεσείοντες) το ποσό της απαίτησης.
Στις 19.1.2001, δηλαδή, την ημερομηνία που ο εφεσίβλητος καταχώρισε την υπεράσπισή του, καταχώρισαν και οι εφεσείοντες αίτηση για συνοπτική απόφαση μόνο για το ποσό των εξόδων (ΛΚ63) της αγωγής. Προς υποστήριξη της αίτησης, αναφέρθηκε ενόρκως ότι στις 18.12.2000, τρεις ημέρες μετά από την καταχώριση της αγωγής, προσήλθε στα γραφεία των εφεσειόντων η σύζυγος του εφεσίβλητου και εξόφλησε το ποσό της απαίτησης όχι όμως και τα έξοδα της αγωγής. Αναφέρθηκε συναφώς ότι της εξόφλησης του ποσού της απαίτησης, προηγήθηκε τηλεφωνική συνομιλία των εφεσειόντων με τον εφεσίβλητο ο οποίος, δήλωσε πως δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει τα δικηγορικά έξοδα ενώ για την είσπραξή τους, επέμεναν οι εφεσείοντες.
Ο εφεσίβλητος στην ένστασή του κατά της αίτησης για συνοπτική απόφαση, αρνήθηκε τον ισχυρισμό των εφεσειόντων περί πληρωμής του ποσού της απαίτησης μετά την καταχώριση της αγωγής και επανέλαβε ότι η αγορά των εμπορευμάτων ήταν τοις μετρητοίς και όχι επί πιστώσει.
Η πρωτόδικος δικαστής με αναφορά στις αρχές οι οποίες διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου σε αιτήσεις για συνοπτική απόφαση με βάση τη Διαταγή 18, των Κανόνων Πολιτικής Δικονομίας, που είναι αντίστοιχη της αγγλικής Order 14, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ενόψει του αναντίλεκτου γεγονότος της εξόφλησης του ποσού της απαίτησης, ανεξάρτητα αν ο χρόνος της εξόφλησης ήταν πριν ή μετά την καταχώριση της αγωγής, η απαίτηση των εφεσειόντων έπαυσε να υπάρχει και συνεπώς η αίτηση για συνοπτική απόφαση μόνο για τα έξοδα «είναι άνευ αντικειμένου και ουσίας». Ο λόγος (ratio decidendi) της εκκαλούμενης απόφασης είναι ότι η εκκρεμότητα πληρωμής δικηγορικών εξόδων δεν αποτελεί μέρος της απαίτησης στο δικόγραφο της αγωγής και συνεπώς «..... δεν είναι δυνατόν να επιζητείται συνοπτική απόφαση για τα δικηγορικά έξοδα όταν η απαίτηση δεν υφίσταται πλέον και έχει πλήρως εξοφληθεί.».
Συνάγεται από τα πιο πάνω ότι η πρωτόδικος δικαστής θεώρησε πως η εκκρεμότητα της απαίτησης για ουσιαστική θεραπεία, συνιστά προϋπόθεση για εξέταση αίτησης για συνοπτική απόφαση.
Η απόφαση επί του θέματος, εφεσιβάλλεται ως νομικά εσφαλμένη. Κατόπιν έρευνας, εντοπίσαμε την Danesfield Securities Ltd v. Sonuga and City Equities [1996] The Times, December 31 στην οποία αποφασίστηκε ότι ο ενάγων μπορεί να ζητήσει συνοπτική απόφαση για να πάρει διάταγμα εξόδων, ακόμα και σε περίπτωση που δεν έχει καμιά άλλη απαίτηση για ουσιαστική θεραπεία. Υιοθετούμε την αγγλική απόφαση, το σκεπτικό της οποίας, μεταφέρουμε αυτούσιο από τους Times (31.12.96):
«A plaintiff could apply for summary judgment in order to obtain an order for costs even though he had no other claim for substantive relief.
Mr. Nicholas Strauss, QC, sitting as a deputy judge of the Queen΄s Bench Division, so held in a reserved judgment on November 27 allowing an appeal by the plaintiffs, Danesfield Securities Ltd, against the decision of Master Rose on October 16, 1996 to refuse to grant them summary judgment against the defendants, Adeoye Olugbenga Sonuga and City Equities Ltd. The plaintiffs had originally applied for injunctions but, after the defendants gave various undertakings, they limited the relief sought to costs.
HIS LORDSHIP said that the defendants had submitted that it was not appropriate for the plaintiffs to proceed by way of Order 14 of the Rules of the Supreme Court, so as to obtain judgment for costs only, once it had become clear that they had no other claim for substantive relief.
Nothing in the relevant rules led to that conclusion. Order 14, rules 1 and 3 entitled a plaintiff to seek summary judgment when there was no defence to a claim. If there was no defence to that claim but all that the plaintiff required on an application for summary judgment was an order for costs, there was no reason why the court should not make such an order in isolation. Any other conclusion would require the plaintiff to proceed to a full trial even if there was no triable issue. That would be absurd."
Κατόπιν των ανωτέρω, καταλήγουμε ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι εσφαλμένη. Η αίτηση των εφεσειόντων για συνοπτική απόφαση μόνο για τα δικηγορικά έξοδα έπρεπε να είχε εξεταστεί.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα. Η εκκαλούμενη απόφαση, περιλαμβανομένου και του διατάγματος για τα έξοδα παραμερίζονται. Η υπόθεση αναπέμπεται στο πρωτόδικο Δικαστήριο προς εκδίκαση της αίτησης για συνοπτική απόφαση.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα.