|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1850
30 Νοεμβρίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
MODITIS CONCETE WORKS LIMITED,
Εφεσείοντες,
v.
1. ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
2. ΣΟΦΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10811)
Μαρτυρία — Ευρήματα γεγονότων — Αξιοπιστία μαρτύρων — Αξιολόγηση μαρτυρίας από το πρωτόδικο Δικαστήριο — Είχε αξιολογηθεί και αιτιολογηθεί ορθά και δεν παρεχόταν οποιοδήποτε έρεισμα για επέμβαση του Εφετείου.
Μαρτυρία — Εμπειρογνώμονες — Η άποψη του Δικαστηρίου ότι συγκεκριμένος μάρτυρας δεν μπορούσε να θεωρηθεί πραγματογνώμων δεν αντιστρατεύετο την παράλληλη αποδοχή της μαρτυρίας του που δεν αφορούσε την έκφραση γνώμης πραγματογνώμονα, αλλά γεγονότα.
Έξοδα — Ακολουθούν το αποτέλεσμα, εκτός εάν υπάρχουν λόγοι περί του αντιθέτου — Διακριτική εξουσία εκδικάζοντος Δικαστηρίου η οποία ασκείται δικαστικά.
Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες καταχώρησαν αγωγή αξιώνοντας αποζημιώσεις εναντίον της εφεσείουσας-εναγομένης για ζημιά την οποία υπέστησαν σε σχέση με την πλάκα οικοδομής τους επειδή η εφεσείουσα-εναγόμενη παρέβη την υποχρέωση της να τους προμηθεύσει με σκυρόδεμα προδιαγραφών 25Ν/mm, όπως είχαν συμφωνήσει, και τους προμήθευσε με σκυρόδεμα κατώτερης ποιότητας. Ζητούσαν αποζημιώσεις ύψους £6.559,10 ως το ποσό που θα απαιτείτο για επιδιόρθωση της πλάκας.
Η εφεσείουσα στην υπεράσπιση της αρνήθηκε τον ισχυρισμό των εφεσιβλήτων αναφορικά με τις προδιαγραφές του σκυροδέματος. Διατύπωσε επίσης την εναλλακτική θέση ότι η ακαταλληλότητα του σκυροδέματος, αν αυτή ήθελε αποδειχθεί, οφείλετο στον τρόπο παραλαβής, τοποθέτησης και επίστρωσης του από τους εφεσίβλητους.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι το σκυρόδεμα ήταν κατώτερης ποιότητας και χαμηλότερης αντοχής από την συμφωνηθείσα ποιότητα. Αυτό προέκυπτε και από τη μαρτυρία των εφεσιβλήτων και από τη μαρτυρία της εφεσείουσας. Το Δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις £3.641,10 υπέρ του εφεσίβλητου.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση. Οι λόγοι έφεσης αφορούν κατά κύριο λόγο τα ευρήματα του Δικαστηρίου, τον τρόπο αξιολόγησης της μαρτυρίας, τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις και τη μη επιδίκαση εξόδων εναντίον της εφεσίβλητης 2 της οποίας η παράλληλη απαίτηση απορρίφθηκε εφ' όσον δεν είχε αποδειχθεί ότι συνεβλήθη και αυτή με τον εφεσείοντα.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν έχει τεκμηριωθεί ούτε και συντρέχει λόγος επέμβασης στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς την αξιολόγηση της μαρτυρίας, συμπεριλαμβανομένης και της αξιολόγησης της αξιοπιστίας των μαρτύρων.
2. Η μαρτυρία ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν αρκούντως επαρκής και συγκεκριμένη για να δικαιολογείται το επιδικασθέν ποσό των αποζημιώσεων, βάσει αυτής.
3. Υπό τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, η απόφαση για τη μη επιδίκαση εξόδων εναντίον της εφεσίβλητης 2, ευρίσκεται εντός των πλαισίων της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη-εταιρεία κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 7/4/00 (Αρ. Αγωγής 2544/93) με την οποία κρίθηκε ότι το παραδοθέν από αυτήν προς τους ενάγοντες σκυρόδεμα ήταν ελαττωματικό, μειωμένης αντοχής και κατώτερης ποιότητας από το παραγγελθέν και επεδίκασε υπέρ του ενάγοντα 1 αποζημιώσεις ύψους £3,641.10.-, ενώ απορρίφθηκε η παράλληλη απαίτηση της εναγόμενης 2 και δεν επιδικάστηκαν έξοδα εναντίον της.
Πιριλίδης, για τους Εφεσείοντες.
Γ. Χριστοδούλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤEΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η έφεση προέρχεται από την εναγόμενη εταιρεία σε αγωγή με την οποία οι ενάγοντες (Εφεσίβλητοι) αξίωναν αποζημιώσεις για ζημιά την οποία υπέστησαν σε σχέση με την πλάκα οικοδομής τους. Η θέση τους στην έκθεση απαίτησης ήταν ότι συμφώνησαν με την Εφεσείουσα να τους προμηθεύσει σκυρόδεμα προδιαγραφών 25Ν/mm2 για την κατασκευή της εν λόγω πλάκας και ότι η Εφεσείουσα, κατά παράβαση της υποχρέωσης της, τους προμήθευσε με σκυρόδεμα πολύ κατώτερης ποιότητας με αποτέλεσμα να υστερεί ουσιαστικά η αντοχή της πλάκας. Ζητούσαν έτσι αποζημιώσεις ανερχόμενες σε £6,559.10 ως το ποσό που θα απαιτείτο για επιδιόρθωση της πλάκας ώστε να ενισχυθεί η αντοχή της.
Η βασική θέση της Εφεσείουσας στην υπεράσπιση της συνίστατο σε άρνηση του ισχυρισμού ότι το σκυρόδεμα θα ήταν προδιαγραφών 25Ν/mm2 και διατύπωση ισχυρισμού ότι αυτό θα ήταν συγκεκριμένης αναλογίας τσιμέντου-άμμου-τσακιλιού, περαιτέρω δε σε άρνηση του ισχυρισμού ότι το παραδοθέν σκυρόδεμα ήταν ακατάλληλο. Υπήρχαν και άλλες επακόλουθες επί μέρους αρνήσεις. Η Εφεσείουσα στην υπεράσπιση διατύπωσε επίσης την εναλλακτική θέση ότι, αν ήθελε αποδειχθεί ότι το παραδοθέν σκυρόδεμα ήταν όντως ακατάλληλο, η ακαταλληλότητα αυτή προήλθε εξ υπαιτιότητας των Εφεσιβλήτων ως προς τον τρόπο παραλαβής, τοποθέτησης και επίστρωσης του σκυροδέματος. Περαιτέρω αναφορά σε κώλυμα των Εφεσιβλήτων να έχουν οποιαδήποτε αξίωση για ακαταλληλότητα του σκυροδέματος εφ' όσον το είχαν παραλάβει και αποδεχθεί άνευ ενστάσεως, δεν προωθήθηκε στην ακρόαση, όπως παρατηρεί και η ευπαίδευτη δικαστής ενώπιον της οποίας ήχθη η υπόθεση, και έτσι δεν εξετάσθηκε, ούτε βέβαια αποτελεί επίδικο θέμα στην έφεση.
Η ευπαίδευτη δικαστής προέβη, επί της προσαχθείσας μαρτυρίας, σε μια κατάληξη η οποία διέπει θεμελιακά τα πράγματα: ότι, όπως ισχυρίζοντο οι Εφεσίβλητοι, η συμφωνία των μερών ήταν για παράδοση σκυροδέματος με ποιότητα αντοχής C25 και ότι το προμηθευθέν σκυρόδεμα ήταν κατώτερης ποιότητας και χαμηλότερης αντοχής. Τούτο προέκυπτε και από τη μαρτυρία των Εφεσίβλητων, και ιδιαίτερα των Μ.Ε.1 και Μ.Ε.6, και από τη μαρτυρία της Εφεσείουσας και ιδιαίτερα των Μ.Υ.1 και Μ.Υ.3.
Τα ευρήματα αυτά του δικαστηρίου δεν προσβάλλονται ευθέως με την έφεση. Οι λόγοι έφεσης αφορούν κατά κύριο λόγο τα περαιτέρω ευρήματα του δικαστηρίου, και την ανάλογη προσέγγιση του της μαρτυρίας, ότι η μειωμένη αντοχή του σκυροδέματος δεν οφείλετο, όπως ισχυρίζετο η Εφεσείουσα, σε λανθασμένο τρόπο τοποθέτησης του, και ότι οι αποδειχθείσες αποζημιώσεις ανήρχοντο σε £3,641.10, ποσό που και επιδικάσθηκε στον Εφεσίβλητο 1 - η παράλληλη απαίτηση της Εφεσίβλητης 2 απορρίφθηκε εφ' όσον δεν απεδείχθη ότι συνεβλήθη και αυτή με τον Εφεσείοντα, συνιστά δε λόγο έφεσης η μη επιδίκαση εξόδων εναντίον της.
Δοθέντος ότι η βασική κατάληξη του δικαστηρίου δεν προσβάλλεται με τους λόγους έφεσης, η έφεση καθίσταται κατά το πλείστο μετέωρη. Τούτο συναρτάται και προς την προκύπτουσα αντιφατικότητα της εναλλακτικής θέσης στην υπεράσπιση ότι αν το σκυρόδεμα ήταν όντως ελαττωματικό τούτο οφείλετο στον κακό τρόπο τοποθέτησης του. Η ουσιαστική διαφορά των μερών ήταν κατά πόσο η μειωμένη αντοχή της πλάκας οφείλετο στην ελαττωματικότητα του σκυροδέματος ή στον κακό τρόπο τοποθέτησης του. Η κατάληξη του δικαστηρίου ότι το παραδοθέν σκυρόδεμα ήταν ελαττωματικό και έτσι μειωμένης αντοχής αφαιρούσε οποιοδήποτε υπόβαθρο από τη θέση ότι η μειωμένη αντοχή του οφείλετο στον κακό τρόπο τοποθέτησης του, αφού η μειωμένη αντοχή της πλάκας ήταν πλέον δεδομένη ως εκ της ελαττωματικότητας του σκυροδέματος και δεν θα μπορούσε να είχε θεραπευθεί με οποιοδήποτε τρόπο και αν ετοποθετείτο το σκυρόδεμα. Δεν θα ήταν λοιπόν πλέον υπεράσπιση για την Εφεσείουσα να λέγει ότι, αν και το σκυρόδεμα που παρέδωσε ήταν ελαττωματικό ώστε να επηρεάζεται η αντοχή της πλάκας, η μειωμένη αντοχή της θα έπρεπε να αποδοθεί στον κακό τρόπο τοποθέτησης του σκυροδέματος.
Πέραν τούτων όμως, οι λόγοι έφεσης δεν θα μπορούσαν να γίνουν δεκτοί ούτε επί των δικών τους όρων. Τίποτε από ότι λέγεται στα πλαίσια του πρώτου λόγου, που προσβάλλει ως αναιτιολόγητη την αποδοχή της μαρτυρίας του Μ.Ε.2 (του Εφεσίβλητου 1), δεν καταδεικνύει λόγο επέμβασης μας με την προσέγγιση του δικαστηρίου ως του κατ' εξοχήν κριτή της αξιοπιστίας. Η άποψη του δικαστηρίου ότι ο Εφεσίβλητος 1 δεν μπορούσε να θεωρηθεί πραγματογνώμων ουδόλως αντιστρατεύεται την παράλληλη αποδοχή της μαρτυρίας του που αφορούσε όχι την έκφραση γνώμης πραγματογνώμονα αλλά γεγονότα. Ούτε οι επί μέρους αναφορές σε κατ' ισχυρισμό σύγκρουση της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 1 με άλλη μαρτυρία ανατρέπουν την προσέγγιση του δικαστηρίου ώστε να καθίσταται ο Μ.Ε.2 αντικειμενικά αξιόπιστος. Το δικαστήριο έκρινε την αξιοπιστία του με βάση όλη την ενώπιον του μαρτυρία η οποία δεν αποκαλύπτει τέτοια σύγκρουση και ασυμβατότητα που να οδηγεί σε λανθασμένη και μη εύλογη αντίληψη των πραγμάτων.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης προσβάλλει ως εσφαλμένη την αξιολόγηση της μαρτυρίας του Μ.Υ.1 (διευθυντή της Εφεσείουσας) ως προς τον τρόπο τοποθέτησης του σκυροδέματος. Η αιτιολογία που δίδεται όμως παραδόξως δεν αναφέρεται βασικά στην ίδια τη μαρτυρία του Μ.Υ.1 αλλά σε πτυχές της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 1, που δεν έχουν ποσώς να κάνουν με την αξιολόγηση της μαρτυρίας του Μ.Υ.1. Ως προς δε τη μαρτυρία του Εφεσίβλητου, ότι έχουμε πει σε σχέση με τον πρώτο λόγο έφεσης ισχύει και εδώ. Η μόνη αναφορά στη μαρτυρία του Μ.Υ.1 είναι ότι το δικαστήριο παρέλειψε να λάβει υπ' όψη του ότι ο Μ.Υ.1 ήταν παρών στην οικοδομή από τις 9 π.μ. μέχρι τις 1 μ.μ. που τελείωσε η παράδοση του σκυροδέματος. Αυτό όμως δεν είναι έτσι. Εκείνο που τόνισε η ευπαίδευτη δικαστής ήταν ότι ο Μ.Υ.1 δεν παρακολούθησε τη διαδικασία τοποθέτησης του μπετόν και έτσι δεν μπορούσε να αναφερθεί στον τρόπο τοποθέτησης του, σε συνάρτηση με τη θέση της Εφεσείουσας ότι η μειωμένη αντοχή της πλάκας οφείλετο στον κακό τρόπο τοποθέτησης του σκυροδέματος. Ελέγχεται ορθή λοιπόν η ακόλουθη κατάληξη του δικαστηρίου που προσβάλλεται ειδικά με τον τέταρτο αλλά και τον πέμπτο λόγο έφεσης, ότι από πλευράς υπεράσπισης δεν εδόθη μαρτυρία ως προς τον τρόπο τοποθέτησης του σκυροδέματος και ότι η μόνη σχετική μαρτυρία ήταν εκείνη του Εφεσίβλητου 1 η οποία παρέμεινε αναντίλεκτη και η οποία αναιρούσε την προβληθείσα εναλλακτική υπεράσπιση. Στον τέταρτο λόγο έφεσης γίνεται αναφορά στη μαρτυρία του Μ.Υ.3, την οποία και απεδέχθη το δικαστήριο, ως στηρίζουσα τη θέση της Εφεσείουσας. Η ευπαίδευτη δικαστής όμως ορθά θεώρησε τη σημασία της μαρτυρίας του Μ.Υ.3 ως περιοριζόμενη στην έκφραση γνώμης για την ποιότητα του σκυροδέματος και ως μη επεκτεινόμενη στον τρόπο που έγινε η τοποθέτηση του σκυροδέματος αφού ο Μ.Υ.3 δεν είχε δική του γνώση των πραγματικών γεγονότων. Η ευπαίδευτη δικαστής επελήφθη πλήρως του θέματος αυτού και παρατήρησε στη σ. 22:
"Παρά το ότι όλοι οι μάρτυρες που κλήθηκαν από την υπεράσπιση αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις που έχει η κακή τοποθέτηση του μπετόν στην τελική αντοχή της πλάκας, θέση που έγινε δεχτή και από τους Μ.Ε. 3 & 4 κρίνω ότι η θέση της υπεράσπισης ότι η χαμηλή αντοχή του μπετόν οφείλετο σε αυτούς τους παράγοντες παρέμεινε ατεκμηρίωτη και εκθετή σε απόρριψη. Καμία μαρτυρία δεν δόθηκε ως προς τον τρόπο που έγινε η τοποθέτηση του μπετόν ούτε ως προς τον τρόπο που έγινε η συντήρηση του πέραν της μαρτυρίας του Ενάγοντα 2. Υπήρξε κοινή διαπίστωση των Μ.Ε. 3 & 4 καθώς επίσης και των Μ.Υ.2 & 3 ότι για να γίνει ορθή τοποθέτηση μπετόν για μια πλάκα της έκτασης της επίδικης χρειάζονταν περισσότερα άτομα από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν, που σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ενάγοντα 1 περιορίζονταν σε δύο άτομα και στη χρήση ενός δονητή. Όμως αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δεν τεκμηριώνουν τη θέση της υπεράσπισης ότι η χαμηλή αντοχή του μπετόν παρατηρήθηκε στην επίδικη πλάκα λόγω αμέλειας των Εναγόντων κατά την τοποθέτηση και συντήρηση του μπετόν. Για όλους τους πιο πάνω λόγους κρίνω ότι η θέση της υπεράσπισης δεν ευσταθεί και αποτελεί εύρημα του Δικαστηρίου ότι η Εναγομένη Εταιρεία, κατά παράβαση της μεταξύ της και του ενάγοντα 1 συμφωνίας, παρέδωσε σκυρόδεμα χαμηλότερης αντοχής από τη συμφωνηθείσα."
Δεν προκύπτει λανθασμένη αντίληψη των ενώπιον του δικαστηρίου δεδομένων που να δικαιολογούσε επιτυχία του τέταρτου και του πέμπτου λόγου έφεσης. Στον πέμπτο λόγο έφεσης γίνεται και ειδική αναφορά στη μαρτυρία του Μ.Υ.1 ως αναιρούσας τους όρους βάσει των οποίων, σε σχέση με τη συντήρηση των ληφθέντων δειγμάτων του σκυροδέματος, ενήργησε ο Μ.Ε.6, ο οποίος εκρίθη από το δικαστήριο ως εμπειρογνώμων και η μαρτυρία του οποίου αφορούσε τον έλεγχο της αντοχής του σκυροδέματος. Ο χαρακτηρισμός από το δικαστήριο του Μ.Ε.6 ως εμπειρογνώμονα και η αποδοχή της μαρτυρίας του προσβάλλεται και στον έκτο λόγο έφεσης σε συνάρτηση με τη διαδικασία που ακολούθησε για διαπίστωση της αντοχής του σκυροδέματος. Στην αιτιολογία δεν αναφέρεται οτιδήποτε που να αναιρεί τη θεώρηση του Μ.Ε.6 από το δικαστήριο ως εμπειρογνώμονα μόνο ως προς τον έλεγχο της αντοχής του σκυροδέματος. Ως προς την αποδοχή της ορθότητας της διαδικασίας που ακολούθησε ο Μ.Ε.6 για τον έλεγχο της αντοχής του σκυροδέματος, τα αναφερόμενα στην αιτιολογία δεν καταδεικνύεται ότι αναιρούν το συμπέρασμα του ότι τα δείγματα που έλεγξε ήσαν αντοχής κάτω του C25. Εξ άλλου όμως, η κατάληξη του δικαστηρίου ότι η αντοχή της πλάκας ήταν κάτω του C25 βασίσθηκε όχι μόνο στη μαρτυρία του Μ.Ε.3 αλλά και στη μαρτυρία του ίδιου του εμπειρογνώμονα μάρτυρα της Εφεσείουσας Μ.Υ.3, η αποδοχή της μαρτυρίας του οποίου δεν αμφισβητείται βέβαια με την έφεση.
Σε άλλο πλαίσιο είναι ο τρίτος λόγος έφεσης ο οποίος προσβάλλει ως αναιτιολόγητη την κατάληξη του δικαστηρίου ότι απεδείχθησαν οι επιδικασθείσες αποζημιώσεις £3,641.10. Σε αιτιολογία του λέγεται, πέραν της αναφοράς στο ποσό των £82.60 που επιδικάσθηκε για έξοδα ελέγχου και αναλύσεων και που ορθά αιτιολογήθηκε από το δικαστήριο, ότι κακώς το Δικαστήριο βασίσθηκε στη μαρτυρία της Μ.Ε.8 η οποία ήταν ασαφής και μη συγκεκριμένη. Η ευπαίδευτη δικαστής όμως αναγνώρισε και η ίδια ότι η Μ.Ε.8 δεν επεξήγησε τους γενικούς υπολογισμούς της με βάση τους οποίους κατέληξε στην προσφορά της ανερχόμενη σε £8,100 για την επιδιόρθωση της πλάκας, εξ ου και δεν θεώρησε ως αποδειχθέντα τα ποσά της προσφοράς και περιόρισε τις αποζημιώσεις στην έκταση που υπήρχε πιο συγκεκριμένη μαρτυρία ότι η χρέωση στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν £12.64 τ.μ. για την αμμοβολή και £6.75 τ.μ. για την τοποθέτηση σχάρας σε σχέση με μια επιφάνεια 150 τ.μ. Η μαρτυρία αυτή μάλιστα δόθηκε σε υποβολή της ίδιας της υπεράσπισης κατά την αντεξέταση της Μ.Ε.8 ως ακολούθως:
"Ε. Να υποθέσω ότι το τι κάνατε, η αμμοβολή τότε κόστιζε σαν υπηρεσία προς την εταιρεία σας προς £12.64 το μέτρο το οποίο πολλαπλασιάσατε επί 150 μ. εμβαδόν και καταλήξατε στο ποσό που είπατε περίπου;
Α. Μάλιστα.
Ε. Το θέμα της σχάρας, το πωλούσε τότε η εταιρεία σας £6.75 το μέτρο και πολλαπλασιάσατε με το 150 που ζητήθηκε;
Α. Μάλιστα."
Η Μ.Ε.8 εξήγησε δε, περαιτέρω αντεξεταζόμενη, ότι εκείνη καθόρισε τις τιμές αυτές βάσει υφιστάμενου φάσματος τιμών, σε συνάρτηση με την επιφάνεια που αφορούσε η περίπτωση. Εξ άλλου, δεν πρέπει να λησμονείται ότι εδώ δεν επρόκειτο για εκτελεσθείσα εργασία, ώστε να αναμένονται ακόμα και αποδείξεις πληρωμής, αλλά για υπολογισμό αξίας εργασίας που θα εκτελείτο.
Θεωρούμε ότι η μαρτυρία ήταν αρκούντως επαρκής και συγκεκριμένη για να δικαιολογείται η επιδίκαση αποζημιώσεων για το συνολικό ποσό των £3,641.10 βάσει αυτής.
Απομένει ο έβδομος λόγος έφεσης που αφορά τη μη επιδίκαση εξόδων κατά της Εφεσίβλητης 2. Λαμβανομένου υπ' όψη ότι η απαίτηση των Εφεσιβλήτων διατυπώθηκε και προωθήθηκε ενιαία, όπως και η υπεράσπιση σε αυτή, σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, και ότι το θέμα του κατά πόσο και η ίδια η Εφεσίβλητη 2 συνεβλήθη με την Εφεσείουσα δεν ήταν ουσιαστικά επίδικο θέμα, η απόφαση της ευπαιδεύτου δικαστή να μην επιδικάσει έξοδα εναντίον της Εφεσίβλητης 2 δεν ελέγχεται λανθασμένη ως εκτός των πλαισίων της διακριτικής ευχέρειάς της.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.