|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1258
14 Σεπτεμβρίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
Μ. Μ. HEALTH HABITAT LTD,
Εφεσείουσα-Εναγομένη,
v.
1. ΣΤΑYΡΟΥ ΠΟΓΙΑΤΖH,
2. P.S. THERMOSTAR LTD,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10822)
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Εύρημα πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η ενάγουσα είχε συμπληρώσει και παραδώσει την συμφωνηθείσα εργασία στην εναγόμενη ― Έκδοση απόφασης υπέρ της ενάγουσας για το υπόλοιπο της συμφωνηθείσας και εκτελεσθείσας εργασίας ― Η μαρτυρία είχε αξιολογηθεί σωστά και δεν υπήρχε περιθώριο επέμβασης του Εφετείου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο με την απόφαση του επεδίκασε στην εφεσίβλητη 2-ενάγουσα 2 το ποσό των £8.268 με τόκο προς 9% ετησίως από 15/5/93 ως υπόλοιπο συμφωνηθείσης και εκτελεσθείσης εργασίας, σχετικά με την προμήθεια και εγκατάσταση πλήρους συστήματος κεντρικής θέρμανσης, σωληνώσεων νερού και παροχών στα είδη υγιεινής στο ξενοδοχείο της εφεσείουσας-εναγομένης στον Πεδουλά. Με την υπεράσπιση της, η εφεσείουσα είχε ισχυριστεί ότι οι εφεσίβλητοι είχαν υποχρέωση να εκτελέσουν τις εργασίες που ανέλαβαν κατά τρόπο εύλογα επιδέξιο, ικανό και κατάλληλο, πράγμα που δεν έπραξαν.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού αξιολόγησε την εκατέρωθεν μαρτυρία, αποδέχθηκε τη μαρτυρία που δόθηκε για τους εφεσίβλητους ενώ απέρριψε εξ ολοκλήρου τη μαρτυρία που δόθηκε για την εφεσείουσα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι οι λόγοι έφεσης που προβλήθηκαν εναντίον της πρωτόδικης απόφασης δεν ευσταθούσαν και απέρριψε την έφεση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη εταιρεία κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 24/4/00 (Αρ. Αγωγής 1307/97) με την οποία επιδικάστηκε το ποσό των £8.268 με τόκο 9% ετησίως από 15.5.1993 υπέρ της εφεσίβλητης 2 (ενάγουσας 2) ως υπόλοιπο συμφωνηθείσης και εκτελεσθείσης εργασίας.
Α. Ευτυχίου, για την Eφεσείουσα.
Γ. Καζαντζής, για τους Eφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ..
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.:Η έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία επιδικάστηκε το ποσό των £8.268 με τόκο 9% ετησίως από 15.5.1993 υπέρ της εφεσίβλητης 2 (ενάγουσας 2) ως υπόλοιπο συμφωνηθείσης και εκτελεσθείσης εργασίας.
Σύμφωνα με την έκθεση απαιτήσεως ο εφεσίβλητος 1 (ενάγων 1) που, όπως και η εφεσίβλητη 2, ασχολείτο με την κατασκευή και εγκατάσταση συστημάτων θέρμανσης και κλιματισμού, το Δεκέμβριο του 1985, συμφώνησε γραπτώς με την εφεσείουσα, έναντι αμοιβής £28.000, να προμηθεύσει και εγκαταστήσει πλήρες σύστημα κεντρικής θέρμανσης, σωληνώσεις ζεστού και κρύου νερού και παροχές στα είδη υγιεινής στο υπό ανέγερση ξενοδοχείο «Health Habitat Hotel» της εφεσείουσας στον Πεδουλά. Μεταξύ άλλων, συμφωνήθηκε ότι ο εφεσίβλητος 1 θα εκτελούσε τις εργασίες σύμφωνα με τα σχέδια, την προσφορά και τον κατάλογο, Παράρτημα Γ της προσφοράς. Το Δεκέμβριο του 1992 καταρτίστηκε νέα γραπτή συμφωνία μεταξύ της εφεσίβλητης 2 και της εφεσείουσας η ισχύς της οποίας συνδυάστηκε με εκείνη του Δεκεμβρίου του 1985. Σύμφωνα με τους όρους της δεύτερης συμφωνίας οι εφεσίβλητοι αναλάμβαναν την εκτέλεση συγκεκριμένων εργασιών. Με την εκτέλεσή τους η εφεσείουσα θα κατέβαλλε στην εφεσίβλητη 2 £2.000. Στη συνέχεια, οι εφεσίβλητοι θα συμπλήρωναν την όλη εργασία μέχρι το τέλος Μαρτίου του 1993 οπότε και θα εδικαιούντο £1.000. Το υπόλοιπο ποσό η εφεσείουσα θα το κατέβαλλε σε δύο ίσες δόσεις. Υπολογίστηκε το ποσό της πρώτης συμφωνίας, όπως αυτό αναπροσαρμόστηκε το 1992, στο ύψος των £32.000, αφού δε λήφθηκαν υπόψη και ορισμένα ποσά επιπλέον εργασιών, συμφωνήθηκε ότι το συνολικό ποσό που εδικαιούντο οι εφεσίβλητοι ανήρχετο σε £40.088. Ακολούθως, αφού αφαιρέθηκαν οι πληρωμές που έγιναν μέχρι την ημέρα της συμφωνίας του 1992, συμφωνήθηκε ότι το ποσό που θα οφειλόταν στους εφεσίβλητους όταν θα συμπληρώνονταν οι εργασίες στο τέλος Μαρτίου του 1993 θα ανερχόταν στις £8.268. Οι εφεσίβλητοι ολοκλήρωσαν τις συμφωνηθείσες εργασίες στο τέλος Μαρτίου 1993, όμως, το ποσό των £8.268 δεν τους καταβλήθηκε από την εφεσείουσα.
Με την υπεράσπιση η εφεσείουσα παραδέχθηκε όλους τους ισχυρισμούς στην έκθεση απαιτήσεως των εφεσιβλήτων πλην των ισχυρισμών ότι, τέλος Μαρτίου του 1993, οι εφεσίβλητοι ολοκλήρωσαν τις συμφωνηθείσες εργασίες και ότι τους οφείλεται το αξιούμενο ποσό με τόκο ή οποιοδήποτε ποσό. Σύμφωνα με τους δικούς της ισχυρισμούς, οι εφεσίβλητοι είχαν υποχρέωση να εκτελέσουν τις εργασίες που ανέλαβαν κατά τρόπο εύλογα επιδέξιο, ικανό και κατάλληλο, πράγμα που, για τους λόγους που εξήγησε με λεπτομέρεια, δεν έπραξαν.
Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου έδωσαν μαρτυρία, από πλευράς εφεσιβλήτων, ο Σ. Πογιατζής, εφεσίβλητος 1 και Διευθυντής της εφεσίβλητης 2, από δε πλευράς εφεσειόντων, η Μ. Μάρτιν, ο Τ. Μάρτιν, ο υδραυλικός Κ. Μαυρουδής και ο μηχανολόγος Μ. Κουτούμπας.
Ο Σ. Πογιατζής, αφού αναφέρθηκε στο ιστορικό της υπόθεσης, κατέληξε ότι εκτελέστηκαν όλα όπως συμφωνήθηκαν, το δε Μάιο του 1993 παραδόθηκαν οι εργασίες παρόντων της Μ. Μάρτιν, του Τ. Μάρτιν και του κ. Μαυρονικόλα ο οποίος είχε διοριστεί από τους αρχιτέκτονες. Ήταν κατηγορηματικός ότι όλες οι εργασίες εκτελέστηκαν ορθά. Ουδέποτε οι εφεσείοντες του υπέβαλαν οποιαδήποτε παράπονα, ούτε ποτέ τον κάλεσαν να διορθώσει οτιδήποτε. Μόνο μετά την εκ μέρους του καταχώρηση της αγωγής, με την υπεράσπισή τους, οι εφεσείοντες πρόβαλαν ισχυρισμούς για κακοτεχνίες και άλλα.
Η Μ. Μάρτιν και ο σύζυγός της Τ. Μάρτιν, Διευθυντής της εφεσείουσας, αναφέρθηκαν σε διάφορες, κατά την άποψή τους, κακοτεχνίες στην εκτέλεση των εργασιών των εφεσιβλήτων, το ίδιο δε έπραξαν και οι μάρτυρες υπεράσπισης Κ. Μαυρουδής και Μ. Κουτούμπας. Εξηγώντας γιατί δεν παραπονέθηκαν στους εφεσίβλητους από το 1993, η Μ. Μάρτιν ισχυρίστηκε ότι προσπαθούσαν να «πατσιάρουν» τις κακοτεχνίες αλλά όταν οι ενάγοντες, τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1997, τους ήγειραν αγωγή, τότε και αυτοί πρόβαλαν τους ισχυρισμούς και τις απαιτήσεις τους.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού αξιολόγησε την εκατέρωθεν μαρτυρία, αποδέχθηκε τη μαρτυρία που δόθηκε για τους εφεσίβλητους ενώ απέρριψε εξ ολοκλήρου τη μαρτυρία που δόθηκε για την εφεσείουσα.
Ο πρώτος λόγος έφεσης που προωθήθηκε είναι ότι το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσίβλητη 2 συμπλήρωσε και παρέδωσε τη συμφωνηθείσα εργασία στις 15.3.1993 είναι εσφαλμένο για το λόγο ότι ο μάρτυρας των εφεσιβλήτων Σ. Πογιατζής, στη μαρτυρία του οποίου κυρίως στηρίχθηκε το Δικαστήριο, ήταν «προκατειλημμένος» επειδή είχε συμφέρον να μαρτυρήσει υπέρ των δικών του συμφερόντων, και εκείνων της εταιρείας του, εφεσίβλητης 2, και, επίσης, για το λόγο ότι δεν παρουσιάστηκε άμεση μαρτυρία του επιβλέποντος μηχανικού ότι η εργασία που εκτελέσθηκε από την εφεσίβλητη 2 ελέγχθηκε από τον ίδιο και κρίθηκε ικανοποιητική. Ο λόγος αυτός δεν ευσταθεί. Η εισήγηση ότι ο μάρτυρας Σ. Πογιατζής, εφεσίβλητος 1, ήταν «προκατειλημμένος» δεν υποστηρίζεται από τη μαρτυρία που δόθηκε στο Δικαστήριο εκ μέρους της εφεσείουσας ούτε και τέθηκε τέτοιο ζήτημα κατά την αντεξέτασή του. Ο μάρτυρας, στηριζόμενος σε γραπτές συμφωνίες, αξίωσε το λαβείν του, όπως και της εταιρείας του, για την εργασία που πρόσφερε στην εφεσείουσα. Σε σχέση με την ικανοποίηση του επιβλέποντος μηχανικού κ. Μαυρονικόλα, άμεση μαρτυρία από τον ίδιο δεν δόθηκε, δόθηκε όμως μαρτυρία από το Σ. Πογιατζή ότι, στις 15.5.1993, έγινε έλεγχος και παράδοση της εργασίας παρόντων των Μ. Μάρτιν, Τ. Μάρτιν και του κ. Μαυρονικόλα ο οποίος και ικανοποιήθηκε. Η συνάντηση αυτή δεν αμφισβητήθηκε. Ούτε τέθηκε ζήτημα ότι, την ημέρα εκείνη, η εφεσείουσα αρνήθηκε να παραλάβει την εργασία λόγω κακοτεχνιών ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης που προωθήθηκε είναι ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να απορρίψει τη μαρτυρία των μαρτύρων της εφεσείουσας αναφορικά με τις κακοτεχνίες που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, έγιναν από τους εφεσίβλητους, με αποτέλεσμα να απορριφθεί και η ανταπαίτηση, είναι εσφαλμένη για το λόγο ότι, ενώ η μαρτυρία ήταν σαφής, συγκεκριμένη και αξιόπιστη, απορρίφθηκε χωρίς επαρκή αιτιολογία. Ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανέλυσε τη μαρτυρία των τεσσάρων μαρτύρων της εφεσείουσας, παρέθεσε εκτενώς την αιτιολογία γιατί την απέρριψε ως αναξιόπιστη. Αναφορικά με το ζεύγος Μάρτιν, η αιτιολογία ανάγεται στην αδυναμία τους να δώσουν οποιαδήποτε θετική απάντηση στις ερωτήσεις του συνηγόρου των εφεσιβλήτων με τη συνεχή χρήση του «δεν θυμάμαι», «ίσως», «νομίζω», «μάλλον», στο γεγονός ότι ουδέποτε παραπονέθηκαν στους εφεσίβλητους για οποιαδήποτε κακοτεχνία, στην αδυναμία τους να συνδέσουν τη διαρροή νερού από δύο τουαλέτες, ζήτημα για το οποίο έδωσαν εκτενή μαρτυρία, με την αιτία της διαρροής και, γενικότερα, την αδυναμία τους να συνδέσουν τις εργασίες των εφεσιβλήτων με τις οποιεσδήποτε φθορές ή ζημιές που απέδιδαν στις εργασίες αυτές. Αναφορικά με το μάρτυρα Κ. Μαυρουδή, η αιτιολογία της απόρριψης της μαρτυρίας του ανάγεται στη διαπίστωση ότι αυτός δεν είχε προσωπική γνώση των όσων κατέθετε αφού, ενώ αρχικά μίλησε για λάθη στις σωληνώσεις, τελικά κατέληξε ότι δεν γνώριζε ούτε σε πόσα σημεία υπήρχε λάθος ούτε σε ποια πτέρυγα εφόσον, όπως είπε, τον περισσότερο καιρό δεν εργάστηκε ο ίδιος προσωπικά αλλά ο συνεταίρος του. Επίσης, σε σχέση με τις εργασίες για αλλαγή του φίλτρου, παραδέχθηκε, κατά την αντεξέταση, ότι αυτές ήταν εργασίες που έπρεπε να γίνονται τακτικά και δεν ήταν θέμα κακοτεχνιών ή κακής ποιότητας εξαρτημάτων. Αναφορικά, τέλος, με το μάρτυρα Μ. Κουτούμπα, η αιτιολογία της απόρριψης της μαρτυρίας του ανάγεται στο γεγονός ότι, κατά την αντεξέταση, παραδέχθηκε ότι δεν ολοκλήρωσε τη μελέτη του κατά πόσο η εργασία των εφεσιβλήτων έγινε με τη δέουσα επιμέλεια, δεδομένου ότι ούτε τα σχέδια είδε ούτε την επιθεώρησή του ολοκλήρωσε.
Ο τελευταίος λόγος έφεσης που προωθήθηκε είναι ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να επιδικάσει τόκο 9% επί του ποσού των £8.268, από 15.5.1993, είναι εσφαλμένη για το λόγο ότι δεν στηρίζεται σε επαρκή νομική βάση ούτε υποστηρίζεται από την προσαχθείσα μαρτυρία. Και αυτός ο λόγος είναι αβάσιμος. Με βάση τη γραπτή συμφωνία του Δεκεμβρίου του 1992 (Τεκμήριο 2) το ποσό των £8.268, που οφειλόταν στους εφεσιβλήτους, έφερε τόκο προς 9% ετησίως από την ημερομηνία συμπλήρωσης και παράδοσης της εργασίας. Η ολοκλήρωση της εργασίας και η παράδοσή της προς ικανοποίηση του μηχανικού της εφεσείουσας κ. Μαυρονικόλα έγινε, σύμφωνα με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, που ήδη κρίναμε ως ορθά, στις 15.5.1993. Συνεπώς, το οφειλόμενο ποσό των £8.268 έφερε, από την εν λόγω ημερομηνία, τόκο 9% ο οποίος και ορθά επιδικάστηκε.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.