|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2001) 1 ΑΑΔ 893
26 Ιουνίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΝΙΚΟΣ Χ. ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
1. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΙΑΜΜΑ,
2. ΙΩΑΝΝΗ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ,
3. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10656)
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Αξίωση για αποζημιώσεις για ισχυριζόμενη παράνομη επέμβαση η οποία προκλήθηκε από την κατασκευή δρόμου ― Εύρημα ότι η μαρτυρία ήταν αόριστη και δεν συνέδεε την αξιούμενη ζημιά με την κατ' ισχυρισμό αιτία πρόκλησης της ― Αποφασίστηκε κατ' έφεση ότι η υπόθεση έπρεπε να αντιμετωπισθεί στη βάση ότι ο εφεσείων δεν πρόσβαλε στο αρμόδιο δικαστήριο τη διοικητική απόφαση με την οποία εκδόθηκε στον εφεσίβλητο η άδεια διαίρεσης του κτήματος του η οποία έθετε ως όρο την κατασκευή του επίδικου δρόμου.
Ο εφεσείων-ενάγων ήταν ιδιοκτήτης των τεμαχίων 385, 386 και 387 και ο εφεσίβλητος 1 του ομόρου τεμαχίου 388 στο χωριό Χλώρακα. Τα κτήματα βρισκόντουσαν σε πλαγιά λόφου όπου το τεμάχιο του εφεσίβλητου 1 από το ύψος του δρόμου ανηφόριζε προς την κορφή, ενώ τα τεμάχια του εφεσείοντα κατηφόριζαν από το δρόμο προς τους πρόποδες του λόφου. Ο δρόμος, ο οποίος ήταν ένας δύσβατος αγροτικός χωματόδρομος διαχώριζε τις δύο ιδιοκτησίες. Ο εφεσίβλητος 1 πώλησε το κτήμα του στον εφεσίβλητο 2 και μετά από σχετική αίτηση την οποία υπέβαλε ο εφεσίβλητος 1 εκδόθηκε από την αρμόδια αρχή άδεια διαίρεσης του κτήματος, με τον όρο να κατασκευαστεί ασφαλτοστρωμένος δρόμος συγκεκριμένου μήκους και πλάτους που θα όδευε στον υφιστάμενο αγροτικό χωματόδρομο. Η κατασκευή του δρόμου αυτού είχε ως αποτέλεσμα την ανύψωση της επιφάνειας του, σε σχέση με το υψομετρικό επίπεδο του κτήματος του εφεσείοντος, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι υπέστη ζημιά και κίνησε αγωγή εναντίον των τριών εφεσίβλητων αξιώνοντας ειδικές αποζημιώσεις ύψους £14.340 για παράνομη επέμβαση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η ειδική ζημιά την οποία αξίωνε ο εφεσείων δεν αποδείχθηκε και επεδίκασε συμβολικές αποζημιώσεις ΛΚ10 εναντίον των εφεσίβλητων 1 και 2 ενώ απέρριψε την αγωγή εναντίον του εφεσίβλητου 3.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν έτυχαν της ορθής αξιολόγησης τόσο από τους δικηγόρους αλλά και το Δικαστήριο τα πιο σημαντικά επίδικα νομικά ζητήματα, η επισήμανση των οποίων θα καθιστούσε τη διεκπεραίωση της υπόθεσης απλή.
2. Οι εφεσίβλητοι με άδεια της αρμόδιας διοικητικής αρχής και καθ' υποχρέωση προς τους όρους της κατασκεύασαν τον επίμαχο δρόμο χωρίς η διοικητική αυτή απόφαση να αμφισβητηθεί και να ακυρωθεί από το Δικαστήριο, σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος μετά από προσφυγή του εφεσείοντος ο οποίος, ως επηρεαζόμενος όμορος ιδιοκτήτης, είχε έννομο συμφέρον να την προσβάλει.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 20/9/99 (Αρ. Αγωγής 1812/87) με την οποία απέρριψε την αγωγή του για ειδικές αποζημιώσεις ύψους Λ.Κ. 14.340 λόγω παράνομης επέμβασης των τριών εφεσιβλήτων-εναγομένων σε τεμάχια του κτήματός του στο χωριό Χλώρακα.
Γ. Χ΄Μιχαήλ Κορακοβούνη, για τον Εφεσείοντα.
Κακογιάννη, για τον Εφεσίβλητο 1.
Χρ. Γεωργιάδης, για τον Εφεσίβλητο 2.
Χρ. Ιωαννίδης - Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο 3.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων κίνησε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου εναντίον των τριών εφεσιβλήτων αξιώνοντας ειδικές αποζημιώσεις ύψους ΛΚ.14.340, για παράνομη επέμβαση στα τεμάχια 385, 386 και 387 του κτήματος του με στοιχεία Φ.Σχ.XLV/50, στο χωριό Χλώρακα.
Να παραθέσουμε πρώτα τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα, για να συνεχίσουμε με τα επίδικα ζητήματα όπως τα καθόρισε το πρωτόδικο Δικαστήριο μετά που ανέλυσε στην πολυσέλιδη απόφαση του τη μακρά μαρτυρία που προσκομίστηκε. Προτού προχωρήσουμε να σημειώσουμε πως δεν έτυχαν της ορθής αξιολόγησης τόσο από τους δικηγόρους αλλά και το Δικαστήριο τα πιο σημαντικά επίδικα νομικά ζητήματα, η επισήμανση των οποίων θα καθιστούσε τη διεκπεραίωση της υπόθεσης απλή.
Ο εφεσίβλητος 1 ήταν κατά τον ουσιώδη χρόνο ιδιοκτήτης του ομόρου τεμαχίου 388. Τα κτήματα βρισκόντουσαν σε πλαγιά λόφου όπου το τεμάχιο του εφεσίβλητου 1 από το ύψος του δρόμου ανηφόριζε προς την κορφή, ενώ τα τεμάχια του εφεσείοντα κατηφόριζαν από το δρόμο προς τους πρόποδες του λόφου. Ο δρόμος διαχώριζε τις δυο ιδιοκτησίες. Σύμφωνα με κοινώς αποδεκτή μαρτυρία επρόκειτο περί δύσβατου αγροτικού χωματόδρομου, τον οποίο μόνο μικρά αυτοκίνητα, και με δυσκολία, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν. Ο εφεσίβλητος 1 πώλησε το κτήμα του στον εφεσίβλητο 2. Προφανώς δεν ολοκληρώθηκε η εγγραφή του τίτλου επ' ονόματι του τελευταίου και επειδή επιθυμούσε τη διαίρεση του κτήματος, τη σχετική αίτηση υπέβαλε ο εφεσίβλητος 1, η οποία και εκδόθηκε από την αρμόδια αρχή, με τον όρο να κατασκευαστεί ασφαλτοστρωμένος δρόμος συγκεκριμένου μήκους και πλάτους που θα όδευε στον υφιστάμενο αγροτικό, τον οποίο περιγράψαμε πιο πάνω. Η κατασκευή του δρόμου αυτού είχε ως αποτέλεσμα την ανύψωση της επιφάνειας του, σε σχέση με το υψομετρικό επίπεδο του κτήματος του εφεσείοντα. Είναι γι' αυτό το λόγο που ο τελευταίος ισχυρίζεται πως υπέστη ζημιά, την οποία και εξειδίκευσε στο ποσό που αναφέρουμε στην αρχή της απόφασης μας. Το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τη μαρτυρία που παρουσίασε ο εφεσείων, το καθ' υπολογισμό κόστος κατασκευής ενισχυτικού τοιχώματος για τη συγκράτηση των πλευρών του υψώματος μεταξύ του κτήματος και του δρόμου, καθώς επίσης και για τη δημιουργία πρόσβασης από το κτήμα στο δρόμο. Αυτά τα έξοδα υπολογίζεται να γίνουν όταν θα κτιστούν σπίτια στο κτήμα του εφεσείοντα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανέλυσε και αξιολόγησε τη μαρτυρία, αποφάνθηκε πως η ειδική ζημιά, που καθορίστηκε στο πιο πάνω ποσό, δεν αποδείκτηκε. Έκρινε πως η μέθοδος υπολογισμού της κατ' ισχυρισμό ζημιάς δεν ήταν νομικά ορθή και δεν απέληγε σε αληθινό αποτέλεσμα. Σχολιάζοντας το ζήτημα επισήμανε πως θάπρεπε να παρουσιαστεί μαρτυρία ειδικού εμπειρογνώμονα που να αποδείκνυε μείωση της αξίας, αν υπήρξε, του κτήματος του εφεσείοντα συνεπεία της κατασκευής του δρόμου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε, γενικά, τη συγκεκριμένη μαρτυρία αόριστη, θεωρητική και αστήρικτη, χωρίς να συνδέει την αξιούμενη ζημιά με την κατ' ισχυρισμό αιτία πρόκλησης της. Μ' αυτές τις διαπιστώσεις το Δικαστήριο επιδίκασε συμβολικές αποζημιώσεις Λ.Κ.10, εναντίον των εφεσιβλήτων 1 και 2. Απέρριψε δε την αγωγή εναντίον του εφεσίβλητου 3, Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, κρίνοντας, να πούμε από τώρα ορθά, πως αναμφισβήτητα δεν είχε καμιά ευθύνη στην υπόθεση.
Από τη μαρτυρία που παρουσίασε ο ίδιος ο εφεσείων, και που προήλθε από κτηματολογικό λειτουργό, διαπιστώθηκε πράγματι πως ο εφεσίβλητος 1 εξασφάλισε από την αρμόδια αρχή άδεια διαίρεσης του κτήματος και η κατασκευή του επίμαχου δρόμου έγινε σύμφωνα με τους όρους της. Ο εφεσείων γνώριζε το γεγονός τούτο και μάλιστα έβλεπε την κατασκευή του δρόμου. Δεν πρόσβαλε όμως στο αρμόδιο δικαστήριο ως επηρεαζόμενος όμορος ιδιοκτήτης τη διοικητική απόφαση με την οποία εκδόθηκε στον εφεσίβλητο η άδεια διαίρεσης του κτήματος. Μετά την κατασκευή του δρόμου λειτουργοί της αρμόδιας αρχής επισκέφθηκαν επί τόπου το κτήμα, για σκοπούς έκδοσης του πιστοποιητικού τελικής έγκρισης. Παρατηρήθηκε πως υλικά από τις εργασίες κατασκευής του δρόμου, μεγάλες πέτρες και χώματα, είχαν μαζευτεί στο κτήμα του εφεσείοντα. Απαιτήθηκε από τον εφεσίβλητο η άρση αυτής της οχληρίας. Τούτο έγινε, και στις 26.10.82 εκδόθηκε το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης της διαίρεσης του κτήματος.
Με βάση τα πιο πάνω πραγματικά γεγονότα έχουμε τη γνώμη πως η υπόθεση τελειώνει υπέρ των εφεσιβλήτων, γιατί με άδεια της αρμόδιας διοικητικής αρχής και καθ' υποχρέωση προς τους όρους της κατασκεύασαν τον επίμαχο δρόμο, χωρίς η διοικητική αυτή απόφαση να αμφισβητηθεί και ακυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, σύμφωνα με το άρθρο 146 του Συντάγματος μετά από προσφυγή του εφεσείοντα ή οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου. Η μόνη επέμβαση στο κτήμα του εφεσείοντα ήταν η εναπόθεση χωμάτων και άλλων υλικών που έπεσαν κατά την κατασκευή του πρανούς του δρόμου. Γι' αυτή την προσωρινή επέμβαση ο εφεσείων δεν αξίωσε οποιοδήποτε ποσό γενικών ή ειδικών αποζημιώσεων. Η υπόθεση δεν αντιμετωπίστηκε στη βάση που εμείς αναπτύξαμε. Δεν υπάρχει αντέφεση. Οι εφεσίβλητοι υποστηρίζουν την πρωτόδικη απόφαση. Επομένως η έφεση απορρίπτεται με έξοδα στην κλίμακα που ο ίδιος ο εφεσείων επέλεξε να κινήσει την αγωγή του.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.