|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 671
24 Μαΐου, 2001
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
MOUSTAKAS SHIPPING AGENCIES LTD.,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
PELCOS ENGINEERING LTD.,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10464)
Πολιτική Δικονομία ― Δικόγραφα ― Σκοπός δικογράφων ― Καθορισμός επιδίκων θεμάτων μέσω των δικογράφων.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού εξέδωσε απόφαση εναντίον της εφεσείουσας-εναγόμενης για επιστροφή στην εφεσίβλητη-ενάγουσα του ποσού των $31.000 Δολλαρίων Αμερικής το οποίο η πρώτη κρατούσε προς όφελος της δεύτερης.
Η εφεσείουσα-εναγόμενη εφεσίβαλε την απόφαση και εισηγήθηκε ότι το Δικαστήριο παρέλειψε να εξετάσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ποσού των $31.000. Ο δικηγόρος της εφεσείουσας υπέβαλε ότι, δυνάμει του τεκμηρίου 3, η εφεσίβλητη είχε εκχωρήσει τα δικαιώματά της σε άλλους, έπαψε να είναι δικαιούχος του εν λόγω ποσού και κατά συνέπεια η αγωγή έπρεπε να απορριφθεί γιατί δεν είχε η εφεσίβλητη κανένα δικαίωμα να εγείρει την αγωγή και να διεκδικά χρήματα που δεν της ανήκαν.
Αποφασίστηκε ότι:
Οι εισηγήσεις που προβλήθηκαν εκ μέρους της εφεσείουσας δεν καλύπτονται από την έκθεση υπεράσπισης. Δεν αποτελούν ούτε αποτέλεσαν κατά τη δίκη επίδικα θέματα.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 29/1/99 (Αρ. Αγωγής 1323/94) η οποία διέταξε την επιστροφή προς τους ενάγοντες ποσού $31.000 το οποίο η εναγόμενη εταιρεία, αντιπρόσωπος των πλοιοκτητών, κατακρατούσε προς όφελός της.
Χρ. Πουργουρίδης, για τους Εφεσείοντες.
Γ. Θωμάς, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Μ. Κρονίδης, Δ..
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη Εταιρεία απαίτησε με αγωγή της στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού από την εφεσείουσα την επιστροφή ποσού $31.000 Δολλαρίων Αμερικής, ποσό το οποίο κατακρατούσε προς όφελός της.
Τα γεγονότα που οδήγησαν στην πιο πάνω διαφορά μεταξύ των διαδίκων και έχουν καταγραφεί στην απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου έχουν ως ακολούθως:-
Η εφεσίβλητη ήταν, δυνάμει δύο φορτωτικών ημερομηνίας 24.6.93, η αποδέκτης σιδήρου που φορτώθηκε στο πλοίο VOLGOBALT-174, στο λιμάνι Ταγκαρώ στη Ρωσσία με προορισμό τη Λάρνακα. Η εφεσείουσα, που ασχολείται με την πρακτόρευση πλοίων, διορίστηκε ως αντιπρόσωπος των πλοιοκτητών.
Η εφεσείουσα γνωστοποίησε στην εφεσίβλητη ότι, για να επιτραπεί η εκφόρτωση του πλοίου, απαιτούσε την πληρωμή σ' αυτήν ποσού $110.000 που θα παρέμενε στην κατοχή τους ως ασφάλεια για την πληρωμή του ναύλου του πλοίου VOLGOBALT-174. Τελικά συμφωνήθηκε και δόθηκε στην εφεσείουσα το πιο πάνω ποσό από την Εταιρεία Μηλιώτης και Σπύρου Λτδ. οι οποίοι ήσαν οι τελικοί αγοραστές του σιδήρου, για λογαριασμό της εφεσείουσας, η οποία υπέγραψε έγγραφο ανάληψης υποχρέωσης με την οποία επιβεβαίωνε λήψη του ποσού των $110.000 "ως ασφάλεια για την πληρωμή των ναύλων του πλοίου VOLGOBALT-174". Περαιτέρω η εφεσείουσα ανέλαβε να μην αποξενώσει το πιο πάνω ποσό μέχρι του οριστικού ξεκαθαρίσματος της πληρωμής των ναύλων.
Με δεύτερη συμφωνία μεταξύ των διαδίκων συμφωνήθηκε ότι η εφεσείουσα θα δικαιούται να κατακρατήσει ποσό μέχρι $42.000 "για κάλυψη εξόδων καπετάνιου και "stalion" στο λιμάνι φόρτωσης του σιδήρου".
Στις 8.10.93 κάποιος Vladimir Stoliarov συμφώνησε με τους ενάγοντες ότι το ποσό των $110.000 θα μεταφερθεί στην εταιρεία KAZROS.
Οι οδηγίες όμως προς την εφεσείουσα παρέμειναν οι ίδιες, δηλαδή όπως το ποσό των $110.000 να μην μεταβιβασθεί ή δοθεί παρά μόνο στην εφεσίβλητη. Αυτό επιβεβαιώθηκε με επιστολή της εφεσίβλητης προς την εφεσείουσα ημερ. 11.10.93.
Το ναύλο του πλοίου πληρώθηκε προς τους πλοιοκτήτες. Επίσης παρέμεινε ως αναντίλεκτο γεγονός ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε απαίτηση για πληρωμή οποιουδήποτε ποσού είτε στον καπετάνιο του πλοίου είτε για "Stalion" στο λιμάνι Ταγκαρώ της Ρωσσίας.
Ένεκα τούτου η εφεσίβλητη ζήτησε από την εφεσείουσα την επιστροφή του ποσού των $110.000. Η τελευταία επέστρεψε ποσό $79.000 μόνο. Το υπόλοιπο ποσό των $31.000 παρέμεινε στην κατοχή της αφού αρνήθηκαν να το επιστρέψουν στην εφεσίβλητη.
Στην Έκθεση Υπεράσπισης της εφεσείουσας προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι δικαιωματικά κατακράτησαν το ποσό των $31.000 για έξοδα του πλοίου και δικών τους εξόδων ως πρακτόρων του πλοίου. Προσέτι ισχυρίζονται ότι υπήρξε προφορική συμφωνία μεταξύ των διαδίκων για την κατακράτηση του ποοσύ των $31.000 από την εφεσείουσα για τους ίδιους λόγους.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς της εφεσείουσας ως ανυπόστατους και αναπόδεικτους και δέχθηκε την απαίτηση της εφεσίβλητης. Στην κατάληξη του αυτή το Δικαστήριο κατέληξε αφού αξιολόγησε την ενώπιον του μαρτυρία του διευθυντή της εφεσείουσας ως αναξιόπιστη δίδοντας προς τούτο πλήρη αιτιολογία. Αντίθετα δέχθηκε την μαρτυρία του Διευθυντή της εφεσίβλητης και του μάρτυρα του Κ. Σπύρου, διευθυντή της Εταιρείας Μηλιώτης και Σπύρου Λτδ..
Το Δικαστήριο τελικά εξέδωσε απόφαση για την εφεσίβλητη για το ποσό των $31.000.
Η εφεσείουσα κατεχώρησε την παρούσα έφεση εναντίον της πιο πάνω απόφασης. Προβάλλει τέσσερις λόγους έφεσης. Κατά την προφορική ακρόαση ενώπιον μας απέσυρε τον τέταρτο λόγο έφεσης που αναφέρετο στην αξιοπιστία του μάρτυρα-διευθυντή της εφεσίβλητης.
Οι εναπομείναντες τρεις λόγοι έφεσης είναι συναφείς μεταξύ τους και θα εξετασθούν ως ενιαία οντότητα.
Βασικός άξονας των τριών λόγων εφέσεως είναι η παράλειψη του Δικαστηρίου να εξετάσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ποσού των $31.000. Ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας υπέβαλε ότι, δυνάμει του Τεκμηρίου 3, η εφεσίβλητη έπαψε να είναι δικαιούχος του ποσού και κατά συνέπεια η αγωγή έπρεπε να απορριφθεί γιατί δεν είχε η εφεσίβλητη κανένα δικαίωμα να εγείρει την αγωγή και να διεκδικά χρήματα που δεν της ανήκαν. Το Τεκμήριο 3 είναι συμφωνία μεταξύ κάποιου V. Stoliarov, διευθυντή της KAZROS A.O., και της εφεσίβλητης ότι το ποσό των $110.000 που κατακρατείτο από την εφεσείουσα θα μεταβιβάζετο, σύμφωνα με τις οδηγίες, στην KAZROS A.O. στη Μόσχα. Ο δικηγόρος της εφεσείουσας υπέβαλε ότι το Τεκμήριο 3 συνιστά εκχώρηση και δεσμεύει οριστικά εκείνους που αφορά. Κατά συνέπεια η εφεσείουσα δεν υπείχε υποχρέωση να πληρώσει τον εκχωρητή, δηλαδή την εφεσίβλητη, αφού η τελευταία εκχώρησε τα δικαιώματα της σε τρίτους. Όσο δε αφορά το Τεκμήριο 4, την επιστολή της εφεσίβλητης ημερ. 11.10.93, υπέβαλε ότι αυτή δεν ήταν δυνατό να διαφοροποιήσει μονομερώς τους όρους του Τεκμηρίου 3. Προσέτι υπέβαλε ότι όποιο και αν ήταν το καθεστώς δυνάμει των Τεκμηρίων 1 και 2, αυτό τερματίστηκε με την υπογραφή του Τεκμηρίου 3.
Όμως, όλα όσα πιο πάνω εισηγείται ο δικηγόρος της εφεσείουσας δεν καλύπτονται από την Έκθεση Υπεράσπισης. Δεν αποτελούν ούτε απετέλεσαν κατά τη δίκη επίδικα θέματα. Στην Έκθεση Υπεράσπισης καταγράφεται το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 3 και στην επόμενη παράγραφο αναφέρονται τα εξής:-
"δ) Παρόλ' αυτά οι Εναγόμενοι, κατά ή περί το τέλος Οκτωβρίου 1993 και μετά από παράκληση και/ή οδηγίες των Εναγόντων και/ή θεωρώντας ότι υπήρξε νεώτερη σχετική συμφωνία μεταξύ των Εναγόντων και του συνεταίρου τους, επλήρωσαν κανονικά προς τους Ενάγοντες το ποσό των USD$79.000,- κατακρατώντας το ποσό των USD$31.000,- όπως ρητά συμφωνήθηκε - για τα συμφωνηθέντα και/ή εύλογα έξοδα του πλοίου συμπεριλαμβανομένων και των δικών τους εξόδων ως πρακτόρων του πλοίου.".
Κανένας ισχυρισμός δεν υπάρχει στην Έκθεση Υπεράσπισης για δεσμευτική εκχώρηση του ποσού των $110.000. Αντίθετα, η εφεσείουσα πλήρωσε στην εφεσίβλητη $79.000 χωρίς να επικαλεσθεί οποιαδήποτε συμφωνία εκχώρησης, κατεκράτησε δε το ποσό των $31.000 ως έξοδα του πλοίου και έξοδα δικά της ως πράκτορες του.
Τόσο στην Έκθεση Υπεράσπισης όσο και κατά τη διάρκεια της δίκης το Τεκμήριο 3 αναφέρεται ως μέρος των γεγονότων και όχι ως επίδικο θέμα. Μάλιστα, η εφεσείουσα παραμένει σ΄ αυτή τη θέση, ότι το Τεκμήριο 3 αποτελεί μέρος των γεγονότων, και δεν το καθιστά επίδικο θέμα, αναφέροντας ότι επλήρωσε ποσό $79.000 και κατακράτησε το υπόλοιπο ποσό των $31.000 ως έξοδα του πλοίου και έξοδα πρακτόρευσης του. Ο ισχυρισμός όμως αυτός, ορθά απερρίφθηκε από το Δικαστήριο αφού η εφεσείουσα δεν απέδειξε οποιαδήποτε έξοδα, τα δε έξοδα πρακτόρευσης είχαν πληρωθεί όπως αναφέρεται στα Τεκμήρια 5 και 6. Επίσης, ορθά το Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό της εφεσείουσας ότι υπήρξε οποιαδήποτε μεταγενέστερη προφορική συμφωνία αποδοχής της εφεσίβλητης όπως κατακρατήσει η εφεσείουσα το ποσό των $31.000 ως έξοδα του πλοίου, γιατί τέτοιος ισχυρισμός δεν στοιχειοθετήθηκε με μαρτυρία.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.