|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 138
8 Φεβρουαρίου, 2001
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΑΚΥΡΩΤΙΚΟΥ (CERTIORARI),
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/ Ή ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 20.12.2000 ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΚΑΙ ΕΞΕΔΟΣΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΤΗΤΗ ΙΟΡΔΑΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ.
(Αίτηση Αρ. 5/2001)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Έκδοση διατάγματος παραλαβής μετά από αναβολή της ακρόασης αίτησης πτώχευσης πέραν των επτά ημερών, κατά παράβαση του Κανονισμού 60 των περί Πτωχεύσεως Κανονισμών ― Ακυρώθηκε με ένταλμα Certiorari για υπέρβαση δικαιοδοσίας.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Καταχώριση έφεσης εναντίον της απόφασης με την οποία εξεδόθη διάταγμα παραλαβής, και προσβολή του διατάγματος παραλαβής με αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari ― Κατά πόσο η συνέχιση της αίτησης για certiorari συνιστούσε κατάχρηση δικαστικής διαδικασίας μετά την καταχώριση της έφεσης.
Πτώχευση ― Αίτηση πτώχευσης ― Πρέπει να εκδικάζεται σύντομα εφόσον μάλιστα συναρτάται προς δοθείσα ειδοποίηση πτώχευσης τα δεδομένα της οποίας σχετίζονται άμεσα προς την έγκαιρη εκδίκαση της αίτησης.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε διάταγμα παραλαβής εναντίον του αιτητή μετά από επανειλημμένη αναβολή της υπόθεσης για διάστημα μεγαλύτερο από το διάστημα των επτά ημερών που προβλέπεται από τον Κανονισμό 60 και την πάροδο πέραν του ευλόγου χρονικού διαστήματος για την εκδίκαση της αίτησης.
Με αίτηση που καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο, κατόπιν άδειας ο αιτητής ζήτησε την έκδοση εντάλματος certiorari για ακύρωση του διατάγματος για ισχυριζόμενη υπέρβαση δικαιοδοσίας.
Ο συνήγορος των καθ' ων η αίτηση υποστήριξε ότι η καθυστέρηση δεν οφείλετο στην πλευρά του αλλά στην πλευρά του αιτητή. Ήγειρε επίσης θέμα, κατά πόσο η αίτηση θα μπορούσε να συνεχίσει ενόψει της καταχώρισης έφεσης εναντίον της απόφασης με την οποία εξεδόθη το διάταγμα παραλαβής.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που δικαιολογούν την αίτηση για έκδοση certiorari ανεξάρτητα ή παρά την καταχώριση της έφεσης.
2. Τα ίδια ισχύουν και σε συνάρτηση προς το παράλληλο επιχείρημα ότι ο αιτητής θα μπορούσε να καταχωρήσει αίτηση για αναστολή του διατάγματος παραλαβής.
3. Ο Κανονισμός 60 δεν επιτρέπει την αναβολή ακρόασης αίτησης πτώχευσης πέραν των επτά ημερών και τούτο χωρίς να παρέχει ανεξέλεγκτη άδεια προς το δικαστήριο για αναβολή συνεχώς αίτησης πτώχευσης για διαστήματα έστω και περιοριζόμενα στις επτά μέρες.
4. Το διάστημα των τριών ετών είναι πολύ μεγαλύτερο από το εύλογο χρονικό διάστημα εντός του οποίου θα έπρεπε να εκδικασθεί αίτηση πτώχευσης σύμφωνα με τα συνταγματικά θέσμια.
5. Τα έξοδα δεν θα ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της δίκης λόγω της ευθύνης και των μερών στην κατάληξη στην οποία οδηγήθηκαν τα πράγματα.
Η αίτηση επιτράπηκε χωρίς έξοδα.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή για έκδοση εντάλματος Certiorari για ακύρωση του διατάγματος παραλαβής εναντίον του αιτητή, το οποίο εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην Αίτηση Πτωχεύσεως 27/98 στις 20.12.2000.
Σ. Δράκος, για τον Αιτητή.
Φ. Πελίδης με Γ. Σαζεΐδου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Αιτητής παρών.
Cur. adv. vult.
XATZHXAΜΠΗΣ, Δ.: Η αίτηση αυτή κατεχωρήθη μετά την παραχώρηση άδειας για καταχώρηση της με απόφαση ημερομηνίας 23.1.2001. Αφορά την ακύρωση διατάγματος παραλαβής εναντίον του Αιτητή, το οποίο εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην Αίτηση Πτωχεύσεως 27/98 στις 20.12.2000. Η αίτηση βασίζεται στις παραμέτρους της απόφασης της 23.1.2001, δηλαδή την υπέρβαση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου το οποίο εκδίκασε την αίτηση πτωχεύσεως με την επανειλημμένη αναβολή της υπόθεσης για πέραν του διαστήματος των επτά ημερών που επιτρέπεται από τον Κανονισμό 60 και την πάροδο πέραν του ευλόγου χρονικού διαστήματος για την εκδίκαση της αίτησης ως εκ του χρόνου που το δικαστήριο δαπάνησε για να επιληφθεί της αίτησης και να εκδώσει την απόφαση του συνεπεία των εν λόγω αναβολών.
Ηγέρθη κατ΄αρχή θέμα κατά τη σημερινή ακρόαση, εφόσον τούτο προέκυψε μετά από την καταχώρηση της ένστασης, κατά πόσο η αίτηση θα μπορούσε να συνεχίσει ενόψει της καταχώρησης έφεσης στις 30.1.2001 εναντίον της απόφασης με την οποία εξεδόθη το διάταγμα παραλαβής. Η εισήγηση του ευπαίδευτου συνηγόρου για τον Καθ΄ου η Αίτηση είναι ότι τούτο συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας, λαμβανομένου μάλιστα υπ΄όψη ότι η έφεση, όπως ήδη υποστηρίζει στην ένσταση του, θα ήταν η ορθή διαδικασία, και ως εκ τούτου η συνέχιση της παρούσας αίτησης καθίσταται καταχρηστική μετά από την καταχώρηση της έφεσης.
Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή για το λόγο ότι η αίτηση συναρτάται προς παράγοντες οι οποίοι δεν επηρεάζονται από την έφεση και ιδιαίτερα το γεγονός ότι, όπως επισημαίνεται στην παράγραφο 5 της ενόρκου δηλώσεως του Αιτητή, υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που να δικαιολογούν την αίτηση ανεξάρτητα ή παρά την καταχώρηση, όπως προκύπτει, έφεσης. Η αίτηση αναφέρεται κατ΄αρχή σε τέτοια έκδηλη παρανομία που να στηρίζεται ουσιαστικά και κατά δεύτερο στις συνέπειες τις οποίες θα έχει στον Αιτητή η παράταση της ζωής του διατάγματος παραλαβής αν θα πρέπει να αναμένει μέχρι την εκδίκαση της έφεσης του ώστε να καθίσταται εν πολλοίς άνευ αντικειμένου. Με το δεδομένο ότι η έφεση θα έπρεπε επίσης να καταχωρηθεί εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος, δεν πιστεύω ότι η συνέχιση της αίτησης συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας παρά την παρουσία της έφεσης, χωρίς να εξετάζω βεβαίως κατά πόσο η κατάληξη επί της αίτησης θα επηρέαζε καθ΄οιονδήποτε τρόπο τις δυνατότητες συνέχισης της έφεσης, θέμα που δεν με αφορά στο στάδιο αυτό και υπό την ιδιότητα μου υπό την οποία εκδικάζω την αίτηση.
Η κατάληξη είναι η ίδια και σε συνάρτηση προς το παράλληλο επιχείρημα, ότι ο Αιτητής θα μπορούσε να καταχωρήσει αίτηση για αναστολή του διατάγματος. Στην περίπτωση εκείνη θα ήταν πιστεύω αντινομικό να αναμένεται από τον Αιτητή να καταχωρήσει στο ίδιο το δικαστήριο το οποίο εξέδωσε το διάταγμα αίτηση για αναστολή ενός διατάγματος το οποίο ο ίδιος πιστεύει ότι όφειλε να παραμεριστεί, και επομένως δεν τίθεται θέμα να εξεταστεί τέτοιο ενδεχόμενο.
Προχωρώντας στην ουσία της αίτησης, διαπιστώνω ότι η βασική εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον Καθ΄ου η Αίτηση είναι ότι ο Καθ΄ου η Αίτηση δεν ευθύνετο για τις αναβολές οι οποίες εδίδοντο ή στη μεγάλη καθυστέρηση της εκδίκασης της αίτησης, παρά μόνο ο ίδιος ο Αιτητής ως εκ της επιθυμίας του αφενός να επιτύχει διόρθωση της απόφασης του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων και αφετέρου των διαφορών του με τους δικηγόρους του. Παράλληλα ο κ. Πελίδης αναφέρεται και στην ερμηνεία του Κανονισμού 60 σε συνάρτηση με το άρθρο 93(2) του περί Πτωχεύσεως Νόμου, Κεφ. 5, λέγοντας ότι το ίδιο το άρθρο 93(2) δεν θέτει χρονικό περιορισμό στην αναβολή, ο δε Κανονισμός 60 δεν ισχύει παρά μόνο στην περίπτωση ένστασης και δεν επεκτείνεται στην ακρόαση της αίτησης.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την εισήγηση αυτή. Ο Κανονισμός 60 μου φαίνεται ότι σαφέστατα δεν επιτρέπει την αναβολή ακρόασης αίτησης πτώχευσης πέραν των επτά ημερών και τούτο χωρίς να παρέχει ανεξέλεγκτη άδεια προς το δικαστήριο για αναβολή συνεχώς αίτησης πτώχευσης για διαστήματα έστω και περιοριζόμενα στις επτά μέρες. Ο κανονισμός δεν είναι τυχαίος. Η αίτηση πτώχευσης είναι ένα τέτοιο διάβημα που πρέπει να εκδικάζεται συντομότατα εφόσον μάλιστα συναρτάται προς δοθείσα ειδοποίηση πτώχευσης τα δεδομένα της οποίας σχετίζονται άμεσα προς την έγκαιρη εκδίκαση της αίτησης.
Εν πάση περιπτώσει, στην προκειμένη περίπτωση το δικαστήριο έχει αναβάλει την υπόθεση επανειλημμένα σε βαθμό που να προκαλεί αίσθηση και μάλιστα χωρίς να τηρείται η πρόνοια του Κανονισμού 60 σε σχέση με το ανώτατο όριο της αναβολής σε επτά μέρες. Η παράλειψη αυτή του δικαστηρίου σίγουρα ανάγεται σε υπέρβαση της δικαιοδοσίας του εφόσον καμιά δικαιοδοσία δεν είχε το δικαστήριο να αναβάλει την ακρόαση της αίτησης για διάστημα πέραν των επτά ημερών. Αυτό αποτέλεσε και τη βάση της απόφασης στην ακρόαση της αίτησης για παραχώρηση άδειας καταχώρησης της παρούσας αίτησης και θεωρώ ότι η υπέρβαση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου είναι τέτοια που να μη μπορεί να περισωθεί με οποιοδήποτε επιχείρημα. Τούτο δεν συνιστούσε απλώς παράβαση γράμματος του κανονισμού αλλά, όπως έχω τονίσει, και παράβαση του όλου πνεύματος του κανονισμού και της ουσίας του σκοπού της πτώχευσης. Αν υπάρχει δε οποιαδήποτε κατάχρηση στην παρούσα υπόθεση είναι ακριβώς η κατάχρηση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου. Μια αίτηση πτώχευσης χρειάστηκε τρία ολόκληρα χρόνια να εκδικαστεί κατά παράβαση κάθε κανόνα διαδικασίας και κάθε κανόνα ο οποίος διέπει την ανάγκη σύννομης και εντός ευλόγου χρόνου ακρόασης οποιουδήποτε είδους υποθέσεως και ιδιαίτερα αυτού του είδους.
Τούτο με οδηγεί στο δεύτερο σκέλος της αίτησης η οποία αναφέρεται κατ΄επέκταση στην υπέρβαση του ευλόγου χρονικού ορίου εντός του οποίου θα έπρεπε να είχε εκδικαστεί η αίτηση. Έχω ήδη αναφερθεί στο θέμα αυτό στην απόφαση η οποία συναρτάτο προς την αίτηση για παραχώρηση άδειας καταχώρησης της παρούσας αίτησης, και εκείνο που θα ήθελα να τονίσω και πάλι είναι το γεγονός ότι το διάστημα των τριών ετών πόρρω απέχει, εν πάση περιπτώσει, από το εύλογο χρονικό διάστημα που θα έπρεπε να δαπανείται για την εκδίκαση αίτησης πτώχευσης, σύμφωνα και με τα συνταγματικά θέσμια. Η αίτηση πτώχευσης απλώς έχει παύσει να έχει οποιοδήποτε νόημα με αυτά τα δεδομένα.
Ο κ. Πελίδης έχει αναφερθεί στο γεγονός ότι η καθυστέρηση δεν οφείλετο στην πλευρά του αλλά στην πλευρά του Αιτητή μάλλον. Το ερώτημα για το δικαστήριο όμως δεν είναι αυτό, αλλά κατά πόσο έχει στο τέλος της ημέρας υπάρξει τέτοια καθυστέρηση που να οδηγεί τη διαδικασία εκτός των πλαισίων που ορίζονται από το Σύνταγμα. Πρέπει βεβαίως να παρατηρήσω ότι και οι αναβολές δεν φαίνονται να έχουν δοθεί με ένσταση εκ μέρους του καθ΄ου η αίτηση και ότι το ίδιο το δικαστήριο αναβάλλει την υπόθεση πολλές φορές χωρίς να υπάρχει κατάλληλο πρακτικό που να αιτιολογεί τις αναβολές όπως είναι καθήκον του δικαστηρίου στην έκδοση οποιασδήποτε απόφασης του περιλαμβανομένης απόφασης να αναβάλει την ακρόαση της υπόθεσης. Εν πάση περιπτώσει όμως, αυτό δεν άπτεται του θέματος, το οποίο όπως ανάφερα απολήγει στο τέλος της ημέρας να είναι κατά πόσο το εύλογο χρονικό διάστημα έχει τύχει υπέρβασης. Χωρίς να καθορίζω ποιο είναι αυτό το διάστημα που έπρεπε να εκδικαστεί η αίτηση, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι το δικαστήριο έχει υπερβεί τούτο κατά πολύ. Έχω την άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη πορεία παρά η ακύρωση του διατάγματος όπως και διατάσσεται.
Πιστεύω ότι υπάρχουν λόγοι για τους οποίους να μην ακολουθήσουν τα έξοδα το αποτέλεσμα της αίτησης. Η αίτηση αυτή ήχθη ενώπιον του δικαστηρίου με βάση τα όλα δεδομένα που έχουν καταχωρηθεί κατά την ακρόαση της. Τούτα δείχνουν ότι η ευθύνη για την κατάληξη στην οποία έχουν οδηγηθεί τα πράγματα είναι ευθύνη τόσο του δικαστηρίου το οποίο και υπερέβη την εξουσία του αλλά και καθυστέρησε με δική τους συμμετοχή την ακρόαση της αίτησης, όσο και των μερών τα οποία με την τοποθέτηση τους στις δοθείσες αναβολές από το δικαστήριο όχι μόνο δεν συνεισέφεραν στην διεκπεραίωση της υπόθεσης ως έπρεπε αλλά και την εκτροχίασαν. Δεν θα υπάρξει οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Η αίτηση επιτρέπεται χωρίς έξοδα.