CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 1 ΑΑΔ 1996

Αναφορικά με το Άρθρο 155.4 του Συντάγματος

- και -

Έκδοση διαταγμάτων Certiorari και Prohibition

- και -

16/12/96 που εκδόθηκε στην Μονομερή

(α) εντάλματος certiorari με το οποίο να ακυρώνεται η διαιτητική απόφαση του διαιτητή Θεόδωρου Φωτίου, ημερομηνίας 6.7.1994, η οποία αφορά τη φιλονικία μεταξύ της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Αραδίππου και του αιτητή, ως ενός των εγγυητών των πρωτοφειλετών, και με την οποία αποφασίστηκε όπως ο αιτητής πληρώσει, αλληλεγγύως, το γραμμάτιο 12514/8 για £79.546,57 πλέον τόκους 9% ετησίως από 1.1.1994 μέχρις εξοφλήσεως.

(β) εντάλματος certiorari με το οποίο να ακυρώνεται το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, ημερομηνίας 16.12.1996, όπως η διαιτητική απόφαση της 6.7.1994 εγγραφεί στο βιβλίο των αποφάσεων του δικαστηρίου, και,

(γ) εντάλματος prohibition το οποίο να απαγορεύει στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας να προχωρήσει στη διαδικασία εκδίκασης της Αίτησης μηνιαίων δόσεων, ημερομηνίας 25.4.1996.

Η αίτηση για έκδοση των ενταλμάτων στηρίζεται στη θέση, όπως αναφέρει ο αιτητής στην ένορκή του δήλωση, ότι η διαιτητική απόφαση της 6.7.1994, όπως και το διάταγμα του Δικαστηρίου της 16.2.1996, εκδόθηκαν χωρίς να έχει δοθεί στον αιτητή η ευκαιρία να ακουστεί. Συγκεκριμένα, ο αιτητής ισχυρίζεται ότι έλαβε για πρώτη φορά γνώση ότι είχε διεξαχθεί διαιτησία, και ότι η διαιτητική απόφαση που εκδόθηκε είχε εγγραφεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, μόνο όταν του επιδόθηκε η αίτηση 15/1996 της 25.4.1996 για μηνιαίες δόσεις, οπότε και καταχώρησε αίτηση για ακύρωση της εγγραφής. Έκτοτε, όμως, ο φάκελος του Δικαστηρίου απωλέσθη και επανασυστάθηκε μόλις στις 15.11.1999 με αποτέλεσμα η αίτηση για μηνιαίες δόσεις να επανοριστεί για ακρόαση. Δεν εφεσίβαλε τη διαιτητική απόφαση, όπως είχε δικαίωμα δυνάμει του άρθρου 52(4) του περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου του 1985 (Νόμος 22/85), γιατί δεν γνώριζε την ύπαρξή της εφόσον η καθ΄ης η αίτηση προχώρησε στην εγγραφή της στο Δικαστήριο χωρίς να του την γνωστοποιήσει ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει τα υπό του νόμου προβλεπόμενα ένδικα μέσα για αμφισβήτηση της εγκυρότητας ή της νομιμότητάς της.

Η πιο πάνω θέση του αιτητή δεν είναι αποδεκτή από την καθ΄ης η αίτηση. Η τελευταία ισχυρίζεται ότι ο αιτητής είχε έγκαιρα πλήρη γνώση της διαιτησίας, όπως και της διαιτητικής απόφασης της 6.7.1994. Όσον αφορά την εγγραφή της στο Δικαστήριο στις 16.12.1996 ισχυρίζεται ότι, βάσει της Δ.47 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, η εγγραφή διαιτητικής απόφασης γίνεται χωρίς γνωστοποίηση στην άλλη πλευρά (ex parte).

Από πλευράς αιτητή έδωσε μαρτυρία μόνο ο ίδιος. Ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε του γνωστοποιήθηκε ότι διεξαγόταν διαιτησία αναφορικά με το επίδικο γραμμάτιο, ούτε ότι εκδόθηκε διαιτητική απόφαση εναντίον του, ούτε ότι υποβλήθηκε αίτηση για εγγραφή της διαιτητικής απόφασης στο Δικαστήριο ή ότι η απόφαση εγγράφηκε στο Δικαστήριο. Αντίθετα, στις 22.9.1994, δύο δηλαδή μήνες μετά την έκδοση της διαιτητικής απόφασης, κινήθηκε εναντίον του η υπ΄ αριθμό 4013/94 αγωγή του Ε.Δ. Λάρνακας η οποία αφορούσε το ίδιο ακριβώς ζήτημα ως η διαιτητική απόφαση και η οποία εξακολουθεί να εκκρεμεί. Έλαβε για πρώτη φορά γνώση της διαιτητικής απόφασης και της εγγραφής της στο Δικαστήριο μόνο όταν του επιδόθηκε αίτηση ημερομηνίας 25.4.1996 για εξέταση της οικονομικής του κατάστασης, οπότε και προσέτρεξε στο δικηγόρο του για καταχώρηση αίτησης παραμερισμού της εγγραφής. Αρνήθηκε την ορθότητα της θέσης του Ανδρέα Ζαχαρίου, ο οποίος καταχώρησε ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της ένστασης, ότι ο ισχυρισμός του ότι έλαβε γνώση της διαιτητικής απόφασης μόνο μετά που του επιδόθηκε η αίτηση μηνιαίων δόσεων της 25.4.1996 δεν ήταν ορθός διότι, στις 24.4.1996, ήταν παρών σε συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ΄ης η αίτηση κατά την οποία έγινε πλήρης αναφορά στη διαιτητική απόφαση και, μάλιστα, υπέβαλε αίτημα στο Συμβούλιο για απαλλαγή κάποιων κτημάτων του από το συντηρητικό διάταγμα. Η δική του θέση ήταν ότι όντως είχε παραστεί σε συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου, όπως υποστήριξε ο Ανδρέας Ζαχαρίου, αλλά ο λόγος ήταν γιατί κλήθηκε, μαζί με ένα άλλον εγγυητή, για να τους ζητηθεί να βοηθήσουν να βρεθεί ο άνθρωπος που δανείστηκε τα χρήματα, ο οποίος είχε αναχωρήσει στο εξωτερικό, ώστε να διευθετηθεί η πώληση των κτημάτων που είχε υποθηκεύσει και εξοφληθεί το χρέος. Παρόντες στην ίδια συνεδρία ήταν ο πρωτοφειλέτης Ανδρέας Μακρής και ο συνεγγυητής Γρίβας Τσαρδέλης.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θεόδωρου Φωτίου, ο οποίος κατείχε τη θέση Συνεργατικού Λειτουργού Πρώτης Τάξης και διορίστηκε από τον Έφορο Συνεργατικών Εταιρειών για να ενεργήσει ως διαιτητής στη διαφορά, στις 19.5.1994 ταχυδρόμησε προσωπικά διπλοσυστημένη επιστολή απευθυνόμενη προς τον αιτητή με την οποία τον πληροφορούσε ότι στις 6.7.1994 θα διεξαγόταν διαιτησία αναφορικά με τη διαφορά του με την καθ΄ης η αίτηση, όπως αυτή προέκυπτε από το γραμμάτιο 12514/8, και καθόριζε το χρόνο και τον τόπο όπου θα λάμβανε χώρα η διαδικασία της διαιτησίας. Από το ταχυδρομείο εξασφάλισε πιστοποιημένο κατάλογο των ονομάτων όλων των προσώπων στα οποία έστειλε διπλοσυστημένη επιστολή, στις 19.5.1994. Μεταξύ των ονομάτων, υπ΄ αριθμό 19, ο κατάλογος περιλάμβανε και το όνομα του αιτητή Λευτέρη Μήλου. (Βλ. Τεκμ. Β στην ένορκη δήλωση). Στις 6.7.1994, προτού αρχίσει τη διαδικασία της διαιτησίας, έλεγξε προσωπικά τη διπλοσυστημένη κάρτα του ταχυδρομείου και διαπίστωσε ότι ο αιτητής παρέλαβε την επιστολή της 19.5.1994 και υπέγραψε την κάρτα. Μετά από αυτή τη διαπίστωση έβαλε το σημείο «Ö » έναντι του ονόματος του αιτητή στον πιστοποιημένο κατάλογο του ταχυδρομείου εις ένδειξη ότι αυτός όντως παρέλαβε τη διπλοσυστημένη επιστολή. Σύμφωνα με το ακολουθούμενο σύστημα, η κάρτα καταστράφηκε μετά την πάροδο κάποιου χρόνου. Όταν στις 6.7.1994 η ώρα που είχε οριστεί για έναρξη της διαιτησίας παρήλθε, προχώρησε στην απουσία του αιτητή και εξέδωσε απόφαση εναντίον του (όπως και εναντίον άλλων) για το ποσό των £79.546,57 με τόκο προς 9% από 1.1.1994 μέχρι πλήρους εξοφλήσεως. Δύο-τρεις μέρες μετά την έκδοση της απόφασης ειδοποίησε σχετικά τον αιτητή με επιστολή την οποία ταχυδρόμησε προσωπικά στην ίδια διεύθυνση όπου είχε ταχυδρομήσει και τη διπλοσυστημένη επιστολή της 19.5.1994. Η επιστολή δεν του επιστράφηκε, εξού και συμπεραίνει ότι παραλήφθηκε από τον αιτητή.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ανδρέα Ζαχαρίου, ο οποίος διετέλεσε Γραμματέας της καθ΄ης η αίτηση για 30 περίπου χρόνια (μέχρι το 1998), ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η αγωγή 4013/94 Ε.Δ. Λάρνακας εξακολουθεί να εκκρεμεί εναντίον του δεν είναι αληθής για το λόγο ότι η αγωγή αυτή αποσύρθηκε στις 19.3.1998. (Βλ. Τεκμ. Α στην ένορκη δήλωση). Δεν αληθεύει επίσης ο ισχυρισμός του αιτητή ότι έλαβε γνώση της διαιτητικής απόφασης μόνο όταν του επιδόθηκε η αίτηση μηνιαίων δόσεων γιατί, πολύ προηγουμένως, συγκεκριμένα στις 24.4.1996, ο αιτητής παρευρέθηκε σε συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ΄ης η αίτηση κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε πλήρης αναφορά στη διαιτητική απόφαση και, μάλιστα, ο ίδιος υπέβαλε αίτημα στο Συμβούλιο για απαλλαγή κάποιων κτημάτων του από το συντηρητικό διάταγμα του Δικαστηρίου να μην τα αποξενώσει.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Θεογνωσίας Σαββίδου, στις 16.7.1997 καταχωρήθηκε Memo εις βάρος των κτημάτων του αιτητή δυνάμει του διατάγματος εγγραφής της διαιτητικής απόφασης. Στόχος των ενεργειών του αιτητή είναι να επιτύχει έστω και πρόσκαιρη ακύρωση αυτού του διατάγματος ώστε να σπεύσει να ακυρώσει το Memo και αδικήσει τη Συνεργατική, δεδομένου ότι οι άλλοι συνυπεύθυνοι για εξόφληση του γραμματίου δεν είναι οικονομικά εύποροι.

Έχω μελετήσει με προσοχή τη μαρτυρία τόσο του αιτητή όσο και των μαρτύρων της καθ΄ης η αίτηση. Η μαρτυρία του αιτητή δεν ήταν καθόλου πειστική. Η αγωνιώδης προσπάθειά του να πείσει το Δικαστήριο ότι είχε πλήρη άγνοια της διαιτησίας και της διαιτητικής απόφασης, όπως και η προσπάθειά του να αποφύγει αναφορά σε οτιδήποτε από το οποίο θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι, στην πραγματικότητα, είχε γνώση της διαιτησίας και της διαιτητικής απόφασης, ήταν περισσότερο από εμφανής. Αν και ήταν εγγυητής γραμματίου για ποσό γύρω στις £80.000, και παρόλο που είχε υποθηκεύσει και κτήματά του, εν τούτοις, επέμεινε πεισματικά ότι ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί τις οποιεσδήποτε εξελίξεις αναφορικά με την εξόφλησή του, ούτε ποτέ ανησύχησε μήπως τελικά χάσει τα κτήματα που είχε υποθηκεύσει. Επίσης, αν και παραδέχθηκε ότι παρευρέθηκε στη συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ΄ης η αίτηση της 24.4.1996, εν τούτοις επέμεινε, και πάλι πεισματικά, ότι δεν έγινε οποιαδήποτε αναφορά στη διαιτητική απόφαση της 6.7.1994, πράγμα εντελώς αφύσικο. Ενώ δε, κατά την εν λόγω συνεδρία, ήταν παρόντες και οι Ανδρέας Μακρής και Γρίβας Τσαρδέλης, εν τούτοις, δεν τους κάλεσε ως μάρτυρες για να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενά του. Αντίθετα με τον αιτητή απόλυτα πειστική ήταν η μαρτυρία των μαρτύρων της καθ΄ης η αίτηση, ιδιαίτερα η μαρτυρία του διαιτητή Θεόδωρου Φωτίου την οποία, όπως και τη μαρτυρία του Ανδρέα Ζαχαρίου και Θεογνωσίας Σαββίδου, αποδέχομαι στο σύνολό της ως αξιόπιστη.

Στη βάση της μαρτυρίας, όπως την έχω αξιολογήσει, ευρίσκω ότι ο αιτητής παρέλαβε τη διπλοσυστημένη επιστολή της 19.5.1994 και, επομένως, είχε γνώση ότι στις 6.7.1994 θα διεξαγόταν διαιτησία αναφορικά με τη διαφορά του με την καθ΄ης η αίτηση και, επίσης, ότι παρέλαβε την επιστολή με την οποία ο διαιτητής τον πληροφόρησε για τη διαιτητική απόφαση. Δεν στερήθηκε, επομένως, της ευκαιρίας να ακουσθεί στη διαιτησία ούτε της ευκαιρίας να εφεσιβάλει τη διαιτητική απόφαση. Όσον αφορά την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης στο Δικαστήριο στις 16.12.1996, συμφωνώ με την εισήγηση του δικηγόρου της καθ΄ης η αίτηση ότι, βάσει της Δ.47 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, η εγγραφή μπορούσε να γίνει, όπως και έγινε, μετά από αίτηση ex parte, χωρίς δηλαδή να ειδοποιηθεί ο αιτητής.

Ρ. Γαβριηλίδης

/ΧΤΘ Δ.