|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 1279
24 Ιουνίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΚΙΝΗΤΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΛΕΝΙΑ ΣΤΡΟΒΟΛΙΔΟΥ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Εφεσείοντες,
v.
ΕΥΘΥΜΙΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 8912)
Αστικά αδικήματα — Παράνομη κατοχή διαμερίσματος — Αποτυχία των ιδιοκτητών να αποδείξουν ότι η παραμονή της εναγομένης εις το επίδικο υποστατικό δε στηριζόταν σε ενοικίαση — Δεν τεκμηριώθηκε το αστικό αδίκημα της παράνομης επέμβασης επί του οποίου στηριζόταν η αγωγή και που ήταν η παράνομη είσοδος ή παραμονή στο επίδικο υποστατικό.
Οι εφεσείοντες είναι ιδιοκτήτες ισόγειου διαμερίσματος στη Λευκωσία στο οποίο διαμένει η εφεσίβλητη. Το διαμέρισμα το ενοικίασε το 1963 ή 1964 ο σύζυγος της εφεσίβλητης ως κατοικία της οικογένειας. Το 1977 όταν απεβίωσε ο σύζυγος, η σύζυγος παρέμεινε στο διαμέρισμα ως θέσμιος ενοικιαστής δυνάμει του Άρθρου 2 του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1975 (Ν. 36/75).
Την 1.10.1981 συνήφθηκε γραπτή σύμβαση ενοικίασης του διαμερίσματος μεταξύ του γυιού της εφεσίβλητης Α. Κωνσταντινίδη, συναινούσας και της εφεσίβλητης. Και οι δύο συνέχισαν να διαμένουν στο διαμέρισμα. Κατά το 1986 ο Α. Κωνσταντινίδης, που είχε στο μεταξύ νυμφευθεί, μετακόμισε με τη σύζυγό του σε δικό τους σπίτι. Προέκυψε διαφορά μεταξύ των μερών αναφορικά με το θέμα συνέχισης ή μη της ενοικίασης. Υποστηρίχθηκε από πλευράς εφεσίβλητης ότι ο Α. Κωνσταντινίδης συνέχισε να χρησιμοποιεί το διαμέρισμα και ότι δεν έπαυσε να υφίσταται ενοικίαση και από πλευράς εφεσειόντων ότι η μετακόμιση του Α. Κωνσταντινίδη συνιστούσε εγκατάλειψη του διαμερίσματος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Α. Κωνσταντινίδης ήταν ο νέος ενοικιαστής και ότι αρμόδιο για απάντηση στο ερώτημα αν έληξε εκ των πραγμάτων η θέσμια ενοικίαση της εφεσίβλητης, ήταν το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων. Στη συνέχεια αντιμετώπισε το θέμα επί της βάσης πως, ό,τι και να έγινε, υπήρχε ενοικίαση υπέρ είτε της εφεσίβλητης είτε του Α. Κωνσταντινίδη. Η αγωγή των εφεσειόντων εναντίον της εφεσίβλητης για ισχυριζόμενη παράνομη κατοχή διαμερίσματος, απορρίφθηκε.
Η έφεση στρέφεται κατά του ευρήματος του Δικαστηρίου ότι ο Α. Κωνσταντινίδης εγκατέλειψε το διαμέρισμα. Προβλήθηκε η θέση ότι αφού έπαυσε να είναι ο ίδιος ενοικιαστής, η εφεσίβλητη παρέμεινε εκεί παράνομα.
Αποφασίστηκε ότι:
Η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι ότι αν η εφεσίβλητη δεν παρέμενε στο διαμέρισμα ως ενοικιαστής και ενοικιαστής θεωρείτο ο γυιός της, η δική του ενοικίαση, η οποία εξηγούσε και τη δική της διαμονή στο διαμέρισμα, δεν έπαυσε να ισχύει. Είναι προφανές ότι η αγωγή δεν μπορούσε να επιτύχει εν πάση περιπτώσει.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παρπαρίνος, E.Δ.) που δόθηκε στις 25 Φεβρουαρίου, 1993 (Aρ. Aγωγής 7088/87) με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή τους για ισχυριζόμενη παράνομη κατοχή διαμερίσματος από την εναγόμενη.
Χρ. Τριανταφυλλίδης, για τους Εφεσείοντες.
Στ. Ιερωνυμίδης, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Εκκαλείται η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1993, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή των εφεσειόντων εναντίον της εφεσίβλητης για ισχυριζόμενη παράνομη κατοχή διαμερίσματος.
Οι εφεσείοντες είναι ιδιοκτήτες ισόγειου διαμερίσματος στην οδό Στασάνδρου, αρ. 27Β, στη Λευκωσία, στο οποίο διαμένει η εφεσίβλητη. Το ενοικίασε κατά πρώτο ο σύζυγος της το 1963 ή 1964 ως την κατοικία της οικογένειας: του ιδίου, της εφεσίβλητης και των δύο παιδιών τους. Εκείνος απεβίωσε το 1977 και η εφεσίβλητη παρέμεινε στο διαμέρισμα ως θέσμιος ενοικιαστής δυνάμει του άρθρου 2 του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1975 (Ν. 36/75). Το ένα παιδί, ο κ. Άθως Κωνσταντινίδης, απουσίασε στο εξωτερικό για σπουδές από το 1970 μέχρι το 1980. Όταν επανήλθε, συνέχισε να διαμένει όπως και πριν στο διαμέρισμα. Το άλλο παιδί διέμενε στο διαμέρισμα μέχρι το 1978 που εγκαταστάθηκε στο εξωτερικό.
Την 1 Οκτωβρίου 1981 συνήφθη γραπτή σύμβαση ενοικίασης του διαμερίσματος μεταξύ των εφεσειόντων και του κ. Α. Κωνσταντινίδη, συναινούσας της εφεσίβλητης. Συνέχισαν, εφεσίβλητη και γιός, να διαμένουν στο διαμέρισμα. Κατά το 1986 ο κ. Α. Κωνσταντινίδης, που είχε στο μεταξύ νυμφευθεί, μετακόμισε με τη σύζυγο του σε δικό τους σπίτι. Προέκυψε, αναφορικά με αυτή την εξέλιξη, διελκιστύνδα μεταξύ των μερών. Από πλευράς εφεσίβλητης υποστηρίχθηκε ότι ο κ. Α. Κωνσταντινίδης συνέχισε να χρησιμοποιεί το διαμέρισμα και ότι ποτέ δεν έπαυσε να υφίσταται ενοικίαση ενώ, από πλευράς εφεσειόντων, η μετακόμιση του κ. Α. Κωνσταντινίδη εξισώθηκε με εγκατάλειψη του διαμερίσματος.
Στη δίκη η εφεσίβλητη προέβαλε ότι στη σύναψη της σύμβασης ενοικίασης, ημερ. 1 Οκτωβρίου 1981, ο γιός της ενήργησε ως αντιπρόσωπος της παρόλον που δεν σημειώθηκε αυτό στο έγγραφο. Ο κ. Α. Κωνσταντινίδης υποστήριξε με τη μαρτυρία του αυτή την εκδοχή. Το δικαστήριο όμως την απέρριψε. Έκρινε ότι ο κ. Α. Κωνσταντινίδης συνεβλήθη προσωπικά. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια η δημιουργία νέας ενοικίασης μεταξύ του ιδίου και των εφεσειόντων. Που σήμαινε, ενόψει της συναίνεσης της εφεσίβλητης για αυτή την εξέλιξη, τη λήξη της μέχρι τότε δικής της θέσμιας ενοικίασης. Ωστόσο, το δικαστήριο δεν διέκρινε την εκ των πραγμάτων έλευση αυτής της λήξης. Έθεσε επ' αυτού ερώτημα, η δοθείσα απάντηση στο οποίο ήταν ότι αρμόδιο να αποφασίσει ήταν το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσων. Εν συνεχεία αντίκρυσε την περίπτωση στη βάση πως, ό,τι και να έγινε, υπήρχε ενοικίαση υπέρ είτε της εφεσίβλητης είτε του κ. Α. Κωνσταντινίδη. Ως προς το δεύτερο ενδεχόμενο, το δικαστήριο προέβη στο ακόλουθο εύρημα στο οποίο ο κ. Α. Κωνσταντινίδης αναφέρεται ως ΜΥ1:
".... ο ΜΥ1 διανυκτέρευε εις το επίδικο υποστατικό 3-4 φορές εβδομαδιαίως, δεν παρέδωσε τα κλειδιά του επίδικου υποστατικού, συνεχίζει να πληρώνει το ενοίκιο το οποίο αποδέχονται οι ενάγοντες, η μητέρα του συνεχίζει να κατοικεί εις αυτό και δεν εδόθη οιαδήποτε ειδοποίηση γραπτή περί τερματισμού της ενοικίασης είτε υπ' αυτού είτε υπό των εναγόντων."
Και κατέληξε ότι:
"Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω και ιδιαίτερα την αποτυχία των εναγόντων να αποδείξουν ότι η παραμονή της εναγομένης εις το επίδικο υποστατικό δεν στηρίζεται είτε εις αρχική ενοικίαση υπ' αυτής είτε εις την ενοικίαση του ΜΥ1, υιού της, είναι η κρίση μου ότι οι ενάγοντες απέτυχαν να αποδείξουν ουσιώδη συστατικά του αστικού αδικήματος (παράνομος επέμβαση) επί του οποίου στηρίζεται η αγωγή των και που είναι η παράνομος είσοδος ή παραμονή εις το επίδικο υποστατικό."
Τα όσα οι εφεσείοντες προώθησαν κατά της πρωτόδικης απόφασης έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την εντύπωση τους ότι το δικαστήριο προέβη σε εύρημα ότι ο κ. Α. Κωνσταντινίδης εγκατέλειψε το διαμέρισμα και ότι, επομένως, αφού έπαυσε να είναι ο ίδιος ενοικιαστής, παράνομα παρέμενε εκεί η εφεσίβλητη μητέρα του. Προκύπτει από τα αποσπάσματα που ήδη παραθέσαμε ότι αυτή η εντύπωση είναι εσφαλμένη. Στην πραγματικότητα, το δικαστήριο κατέληξε ότι αν η εφεσίβλητη δεν παρέμενε στο διαμέρισμα ως ενοικιαστής και ενοικιαστής εθεωρείτο ο γιός της, η δική του ενοικίαση, η οποία εξηγούσε και τη δική της διαμονή στο διαμέρισμα, δεν έπαυσε να ισχύει. Είναι προφανές ότι η αγωγή δεν μπορούσε να επιτύχει εν πάση περιπτώσει.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.