|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 1720
18 Δεκεμβρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στές]
SOUTHFIELDS INDUSTRIES LTD,
Εφεσείοντες-Ενάγοντες,
v.
Ε.Τ.Κ.Ο. ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
(Πoλιτική Έφεση Aρ. 9252).
Δίκαιο των Συμβάσεων — Πώληση αγαθών — Συμφωνία για πώληση εμπορευμάτων που έφεραν το όνομα εμπορικού σήματος που ανήκε σε τρίτους — Ισχυρισμός από τους αγοραστές για παράβαση εξυπακουόμενου όρου και/ή εγγυήσεως εκ μέρους των πωλητών ότι οι αγοραστές θα είχαν δικαίωμα αδιατάραχτης κατοχής και χρήσης τους — Δεν τεκμηριώθηκε — Η αγωγή των αγοραστών για παράβαση της συμφωνίας απορρίφθηκε — Eπικύρωση της πρωτόδικης απόφασης από το Eφετείο.
Δίκαιο των Συμβάσεων — Ερμηνεία σύμβασης — Ανάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου.
Έφεση — Αξιοπιστία μαρτύρων — Εύρημα πρωτόδικου Δικαστηρίου — Το Εφετείο δεν επεμβαίνει εκτός αν είναι προφανές ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε στην κρίση του.
Οι εφεσείοντες-ενάγοντες που ασχολούνταν μεταξύ άλλων με την παραγωγή, εμφιάλωση, και διανομή αναψυκτικών, συμφώνησαν με τους εφεσίβλητους-εναγομένους να αγοράσουν ποσότητα φιαλών ιδιοκτησίας των εφεσιβλήτων, που έφεραν ανάγλυφο το όνομα Schweppes, που ήταν εμπορικό σήμα που ανήκε σε τρίτο πρόσωπο. Κίνησαν αγωγή κατά των εφεσιβλήτων για αθέτηση συμφωνίας, αφού οι ιδιοκτήτες του εμπορικού σήματος τους απαγόρευσαν να τις χρησιμοποιούν και προειδοποίησαν για λήψη μέτρων για παραβίαση του εμπορικού τους σήματος. Οι εφεσίβλητοι ήγειραν ανταπαίτηση αξιώνοντας την αξία των φιαλών που οι εφεσείοντες είχαν υποχρέωση να τους επιστρέψουν πράγμα που δεν έπραξαν. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την απαίτηση των εφεσειόντων και αποδέκτηκε την ανταπαίτηση των εφεσιβλήτων.
Οι εφεσείοντες ισχυρίστηκαν ότι οι εφεσίβλητοι γνώριζαν ότι στις φιάλες θα εμφιάλωναν αναψυκτικά και σόδα. Επίσης ότι συμφώνησαν να αγοράσουν τις φιάλες βασιζόμενοι σε παραστάσεις και εγγυήσεις των εφεσιβλήτων ότι θα είχαν το δικαίωμα χρήσης των φιαλών αυτών και ότι ήταν εξυπακουόμενος όρος της συμφωνίας ότι θα είχαν αδιατάραχτη κατοχή. Τελικά δεν είχαν το δικαίωμα να τις χρησιμοποιήσουν αφού μετά που προχώρησαν στο γέμισμα μέρους της ποσότητας των φιαλών, οι ιδιοκτήτες του εμπορικού σήματος απαγόρευσαν τη χρήση τους και προειδοποίησαν ότι σε αντίθετη περίπτωση θα εδιώκοντο δικαστικά για παραβίαση του εμπορικού τους σήματος.
Οι εφεσίβλητοι ισχυρίστηκαν ότι οι ίδιοι υπέδειξαν στους εφεσείοντες το πιθανό πρόβλημα που θα είχαν από τη χρήση των φιαλών λόγω της ύπαρξης του ονόματος Schweppes και έδωσαν εγγύηση (τεκμ. 2) στους εφεσείοντες σύμφωνα με την οποία οι εφεσίβλητοι θα δέχονταν να τις πάρουν πίσω αν οι εφεσείοντες δεν μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν και θα επέστρεφαν σ' αυτούς οποιοδήποτε ποσό είχαν εισπράξει. Οι εφεσίβλητοι ισχυρίστηκαν επίσης ότι όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα οι εφεσείοντες τις κατέστρεψαν αντί να τις επιστρέψουν κι' έτσι ανταπαίτησαν την αξία τους.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η βάση της αγωγής ήταν οι κατ' ισχυρισμό παραστάσεις και εγγυήσεις των εφεσιβλήτων προς τους εφεσείοντες, ότι οι τελευταίοι είχαν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τις φιάλες, παραστάσεις που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.
Οι εφεσείοντες αμφισβήτησαν την ορθότητα της αξιολόγησης της μαρτυρίας και την αποδοχή της μαρτυρίας των εφεσιβλήτων.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στο τεκμήριο 2 είναι ορθή και αποκλείει την επέμβαση του Εφετείου. Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, το εν λόγω τεκμήριο περιείχε ανάληψη υποχρέωσης εκ μέρους των εφεσιβλήτων, σε περίπτωση που θα προέκυπταν ορισμένα γεγονότα. Το περιεχόμενό του δεν συνιστούσε περιορισμό ευθύνης (limitation clause), που κατά τον ισχυρισμό των εφεσειόντων, δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ισχύ.
2. Ο ισχυρισμός των εφεσειόντων ότι οι εφεσίβλητοι εγγυήθηκαν το δικαίωμα των εφεσειόντων να χρησιμοποιούν τις φιάλες που ήταν και ουσιώδης όρος της σύμβασης, τον οποίο οι εφεσίβλητοι παρέβησαν, δεν υποστηρίζεται από τη μαρτυρία των εφεσιβλήτων που έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο. Η διαβεβαίωση που δόθηκε ήταν ότι οι εφεσίβλητοι ήταν ιδιοκτήτες των φιαλών και ως εκ τούτου εγγυούνταν το δικαίωμα των εφεσειόντων να τις χρησιμοποιούν, υποκείμενο πάντοτε στην πιθανότητα ένστασης εκ μέρους των ιδιοκτητών του εμπορικού σήματος Schweppes. Αυτό υποστηρίζεται σαφέστατα και από το τεκμήριο 2 με την ανάληψη υποχρέωσης εκ μέρους των εφεσιβλήτων πληρωμής αποζημίωσης στους εφεσείοντες σε περίπτωση που εναντίον των τελευταίων επιδικάζετο αποζημίωση σε πιθανή αγωγή εκ μέρους των ιδιοκτητών του πιο πάνω εμπορικού σήματος.
3. Σύμφωνα με το τεκμήριο 2, οι εφεσείοντες είχαν υποχρέωση να επιστρέψουν τις φιάλες και οι εφεσίβλητοι να δεχθούν την επιστροφή τους.
4. Η ευθύνη των εφεσιβλήτων δυνάμει της εγγύησης του τεκμηρίου 2 για καταβολή αποζημιώσεων στους εφεσείοντες, θα υφίστατο μόνο σε περίπτωση που θα επιδικάζονταν σε βάρος τους αποζημιώσεις σε αγωγή εναντίον τους υπό των ιδιοκτητών του εμπορικού σήματος Schweppes. Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι εφ' όσον αυτό δεν έγινε, δεν υπήρχε η πιο πάνω ευθύνη εκ μέρους των εφεσειόντων, είναι ορθό.
5. Η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή τόσο αναφορικά με την απαίτηση των εφεσειόντων που απορρίφθηκε, όσο και με την ανταπαίτηση των εφεσιβλήτων για την αξία των φιαλών που κατέστρεψαν οι εφεσείοντες.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων. Η πρωτόδικη απόφαση επικυρώθηκε στην ολότητά της.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Mavrovouniotis v. Georghiou and Others (1989) 1 C.L.R. 344,
Αγησιλάου v. Χρίστου (1989) 1(E) Α.Α.Δ. 713.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Λαούτας, Π.E.Δ. και Kολατσή, E.Δ.) που δόθηκε στις 6/7/94 (Aρ. Aγωγής 9408/90), με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή τους για αποζημιώσεις λόγω ζημιών που ισχυρίζονται ότι προκλήθηκαν σ' αυτούς, εξαιτίας της αντισυμβατικής συμπεριφοράς των εναγομένων και επιδικάσθηκε υπέρ των εναγομένων το ποσό των Λ.K.8.535,70.
Γ. Αμπίζας με την κα Α. Τιμόθη, για τους Εφεσείοντες.
Γ. Χριστοδούλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Οι εκδοχές των διαδίκων στην υπόθεση αναφέρονται εκτενώς στην πρωτόδικη απόφαση και θεωρούμε βοηθητικό να αναφερθούμε σ' αυτές σε συντομία.
Οι εφεσείοντες-ενάγοντες ασχολούνταν μεταξύ άλλων με την παραγωγή, εμφιάλωση και διανομή αναψυκτικών ενώ οι εναγόμενοι είχαν ως κύρια απασχόληση την οινοβιομηχανία.
Ήταν η εκδοχή των εφεσειόντων-εναγόντων ότι, με συμφωνία που έγινε κατά το Μάρτιο του 1989 μεταξύ τους, οι εναγόμενοι-εφεσίβλητοι πώλησαν στους εφεσείοντες ποσότητα φιαλών που ήταν ιδιοκτησία των εφεσιβλήτων και που έφεραν ανάγλυφο το όνομα Schweppes, που ήταν εμπορικό σήμα, ιδιοκτησία τρίτου προσώπου. Οι εφεσίβλητοι γνώριζαν ότι οι εφεσείοντες στις φιάλες αυτές θα εμφιάλωναν αναψυκτικά και σόδα. Είναι περαιτέρω η εκδοχή των εφεσειόντων ότι συμφώνησαν να αγοράσουν τις φιάλες αυτές βασιζόμενοι στις παραστάσεις και εγγυήσεις των εφεσιβλήτων και ήταν ρητός όρος της συμφωνίας ότι οι εφεσείοντες θα είχαν το δικαίωμα χρήσης των φιαλών αυτών. Περαιτέρω, ισχυρίστηκαν οι εφεσείοντες ότι ήταν εξυπακουόμενος όρος της συμφωνίας ότι θα είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τις φιάλες για το σκοπό αυτό και ότι θα είχαν αδιατάραχτη κατοχή. Οι εφεσείοντες προχώρησαν στο γέμισμα μέρους της ποσότητας των φιαλών με αναψυκτικό και σόδα αλλά είναι ο ισχυρισμός τους ότι οι εφεσίβλητοι αθέτησαν τη συμφωνία γιατί οι παραστάσεις και εγγυήσεις προς τους εφεσείοντες δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, με αποτέλεσμα οι εφεσείοντες να μην έχουν το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσουν, αφού οι ιδιοκτήτες του εμπορικού σήματος απαγόρευσαν τη χρήση τους και προειδοποίησαν ότι σε ενάντια περίπτωση θα λάμβαναν δικαστικά μέτρα εναντίον τους για παραβίαση του εμπορικού τους σήματος. Περαιτέρω, οι εφεσείοντες ισχυρίστηκαν ότι ως αποτέλεσμα της αθέτησης της σύμβασης υπέστησαν διάφορες ζημιές, τις οποίες απαιτούσαν από τους εφεσίβλητους.
Αντίθετα, η εκδοχή των εφεσίβλητων ήταν ότι οι ίδιοι υπέδειξαν το πιθανό πρόβλημα που θα είχαν από τη χρήση των φιαλών λόγω της ύπαρξης του ονόματος Schweppes και σαν αποτέλεσμα αυτού οι εφεσείοντες ζήτησαν από τους εναγομένους εγγύηση, που τους δόθηκε στις 26.6.89 (τεκμ.2), σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση που οι εφεσείοντες δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις φιάλες, τότε οι εφεσίβλητοι θα δέχονταν την επιστροφή τους και θα επέστρεφαν σε αυτούς οποιοδήποτε ποσό είχαν εισπράξει. Ήταν η εκδοχή των εφεσιβλήτων ότι όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα αντί να επιστρέψουν τις φιάλες οι εφεσείοντες, τις κατέστρεψαν και έτσι ανταπαίτησαν την αξία των φιαλών. Ανταπαίτησή τους και για την αξία κιβωτίων αποσύρθηκε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού παρέθεσε την εκατέρωθεν μαρτυρία, δέχθηκε εκείνη των εφεσιβλήτων ως πιο φυσική και πειστική, παρατηρώντας επίσης ότι η εντύπωση που έκαμε στο Δικαστήριο ο Μ.Ε.1, κύριος μάρτυρας των εφεσειόντων, ήταν πολύ φτωχή σε αντίθεση με την εντύπωση που δημιούργησαν στο εδώλιο οι Μ.Υ.1 και 2. Επίσης ουσιαστικά παρατήρησε ότι το περιεχόμενο του τεκμ.2 υποστήριζε την εκδοχή των εφεσιβλήτων παρά εκείνη των εφεσειόντων.
Έτσι, δέχθηκε ότι τα γεγονότα είχαν όπως τα εξιστόρησαν οι Μ.Υ.1 και 2 βρίσκοντας και ότι οι ενάγοντες γνώριζαν από τις αρχές του 1990 ότι οι ιδιοκτήτες της εμπορικής επωνυμίας Schweppes έφεραν ένσταση στη χρησιμοποίηση των φιαλών.
Ορθά κατά τη γνώμη μας το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η βάση της αγωγής ήταν οι κατ' ισχυρισμό παραστάσεις και εγγυήσεις των εφεσιβλήτων προς τους εφεσείοντες ότι οι τελευταίοι θα είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τις φιάλες, παραστάσεις που δεν ανταποκρίνονταν προς την πραγματικότητα.
Με το λόγο 5 της έφεσης οι εφεσείοντες αμφισβήτησαν την ορθότητα της αξιολόγησης της μαρτυρίας και την αποδοχή της μαρτυρίας των εφεσιβλήτων κατά προτίμηση εκείνης των εφεσειόντων.
Είναι καλά νομολογημένη αρχή ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στην αξιολόγηση μαρτυρίας και σε ευρήματα αξιοπιστίας εκτός αν είναι προφανές ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλλε στην κρίση του. (Δέστε μεταξύ άλλων Mavrovouniotis v. Georghiou and Others (1989) 1 C.L.R. 344 και Αγησιλάου ν. Χρίστου (1989) 1(E) Α.Α.Δ. 713).
Έχοντας υπόψη την πιο πάνω αρχή δεν διαπιστώνουμε οποιοδήποτε σφάλμα στην αξιολόγηση του Δικαστηρίου, την οποία θεωρούμε πλήρως αιτιολογημένη κάτω από τις συνθήκες. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε την εκδοχή των εφεσιβλήτων ως την ορθή κρίνοντας μεταξύ άλλων ότι ήταν πιο φυσική και πειστική. Το συμπέρασμα τούτο υποστηρίζεται κατά τη γνώμη μας και από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της υπόθεσης. Η ύπαρξη του ονόματος Schweppes στις φιάλες και η συζήτηση μεταξύ των διαδίκων τρόπου επικάλυψής τους, δείχνει ότι και οι ίδιοι οι εφεσείοντες αναγνώριζαν την πιθανότητα ύπαρξης προβλήματος χρήσης των φιαλών με το όνομα Schweppes σε αυτές. Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ποτέ οι εφεσείοντες θα εδέχοντο διαβεβαίωση εκ μέρους των εφεσιβλήτων ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα χρήσης του εμπορικού σήματος ξένης εταιρείας και ότι θα πίστευαν μια τέτοια διαβεβαίωση χωρίς να διερωτηθούν αν εκείνοι που θα αγόραζαν τα αναψυκτικά τους θα δημιουργούσαν την εντύπωση ότι τα αναψυκτικά ήταν προϊόν της Schweppes. Περαιτέρω, το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ως υποστηρίζουσα την εκδοχή των εφεσιβλήτων το περιεχόμενο του τεκμ.2, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο:
"Dear Sirs,
Whereas you have agreed to purchase from us white flint bottles bearing the Schweppes trade mark (part of which have been delivered to you whilst the balance will be delivered soon) which will be used by you for bottling soft drinks and/or soda water to be produced locally, we hereby represent and warrant that you have the right to use the said bottles for the aforesaid purpose and in case you cannot legally use same we shall accept their return and shall reimburse their purchase price, which is shown in our Invoice, according to quantity returned.
Furthermore in case Cadbury-Schweppes or any other company having rights on the trade mark is awarded compensation against you on account of the above use of the bottles we undertake to fully indemnify you, provided that we are advised when a relevant action is filed against you and we are allowed to participate in the defence."
Με τους λόγους 1 και 2 της έφεσης οι εφεσείοντες ερμηνεύουν το περιεχόμενο του τεκμ.2 ως περιορισμό ευθύνης (limitation clause) που, κατά τον ισχυρισμό τους, σύμφωνα με το Νόμο και τη νομολογία δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ισχύ. Δεν συμφωνούμε με την πιο πάνω θέση. Η σημασία του τεκμ.2 είναι ότι περιέχει ανάληψη υποχρέωσης σε περίπτωση που θα προέκυπταν ορισμένα γεγονότα και όχι περιορισμό ευθύνης. Αν δεν υπήρχε τέτοια ανάληψη υποχρέωσης κάτω από τις συνθήκες δεν θα υπήρχε ούτε και βάση για θεραπεία.
Με το λόγο 3 της έφεσης οι εφεσείοντες ισχυρίστηκαν ότι οι εφεσίβλητοι εγγυήθηκαν το δικαίωμα των εφεσειόντων να χρησιμοποιήσουν τις φιάλες που ήταν και ουσιώδης όρος της σύμβασης, τον οποίο και παρέβησαν. Η μαρτυρία των εφεσιβλήτων, την οποία αποδέχθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν στην ουσία ότι τέτοια διαβεβαίωση δεν είχε δοθεί. Η διαβεβαίωση που δόθηκε ήταν ότι οι εφεσίβλητοι ήταν ιδιοκτήτες των φιαλών και ως εκ τούτου εγγυούνταν το δικαίωμα των εφεσειόντων να τις χρησιμοποιήσουν, υποκείμενο πάντοτε στην πιθανότητα ένστασης εκ μέρους των ιδιοκτητών του εμπορικού σήματος Schweppes. Τούτο υποστηρίζεται σαφέστατα και από το περιεχόμενο του τεκμ.2 με την ανάληψη υποχρέωσης εκ μέρους των εφεσιβλήτων πληρωμής αποζημίωσης στους εφεσείοντες σε περίπτωση που εναντίον των τελευταίων επιδικάζετο αποζημίωση σε πιθανή αγωγή εκ μέρους των ιδιοκτητών του εμπορικού σήματος Schweppes. Επίσης η ανάληψη υποχρέωσης όπως δεχθούν επιστροφή των φιαλών σε περίπτωση που οι εφεσίβλητοι δεν θα μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν νόμιμα, υποστηρίζει την πιο πάνω θέση.
Είναι γεγονός ότι οι εφεσείοντες μετά το πρόβλημα που προέκυψε κάλεσαν τους εφεσίβλητους να παραλάβουν τις φιάλες αλλά οι τελευταίοι δεν προέβησαν σε καμμιά ενέργεια και τελικά οι εφεσείοντες τις κατέστρεψαν. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ερμηνεύοντας το τεκμήριο 2, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν υποχρέωση των ιδίων των εφεσειόντων να επιστρέψουν τις φιάλες, ευθύνη που αμφισβητούν με το λόγο 4 της έφεσης οι εφεσείοντες. Είμαστε της γνώμης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά ερμήνευσε ότι το τεκμήριο 2 δημιουργούσε υποχρέωση στους εφεσείοντες να επιστρέψουν τις φιάλες και στους εφεσίβλητους να δεχθούν την επιστροφή τους. Έτσι, η ερμηνεία του τεκμηρίου, που ανάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου, ήταν, το λιγότερο που μπορεί να λεχθεί, εντός των επιτρεπτών ορίων, που αποκλείει επέμβασή μας.
Αναφορικά με το λόγο 6 της έφεσης που αναφέρεται στο γεγονός ότι οι φιάλες ήταν σε τέτοιο βαθμό ακάθαρτες ώστε να υποστούν οι εφεσείοντες ζημιά συνεπεία των εξόδων καθαρισμού τους, βρίσκουμε ότι δεν εγείρεται στην παρούσα περίπτωση. Είναι προφανές από τη μαρτυρία όπως τη δέχθηκε το Δικαστήριο ότι τέτοια υποχρέωση ουδέποτε ανέλαβαν οι εφεσίβλητοι. Αντίθετα, προκύπτει ότι λόγω της κατάστασης αυτής των φιαλών υπήρξε μείωση στην τιμή πώλησης και αγοράς τους. Η μη ύπαρξη ευθύνης είναι σαφής γιατί, και στην περίπτωση που δεν θα υπήρχε ακύρωση της σύμβασης, με βάση αυτή, ουδέποτε θα υπήρχε οποιαδήποτε υποχρέωση εκ μέρους των εφεσιβλήτων για έξοδα καθαρισμού των φιαλών.
Εν όψει των ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου, τα οποία επικυρώνουμε, η επιχειρηματολογία του λόγου 7 για σιωπηρή εγγύηση είναι πλέον άσχετη.
Η εγγύηση που περιεχόταν στη 2η παράγραφο του τεκμηρίου 2 δεν έδιδε οποιοδήποτε δικαίωμα αποζημίωσης στους εφεσείοντες, όπως αυτοί επικαλούνται με το λόγο 8 της έφεσής τους. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά ανέλυσε τις αρχές που διέπουν μια τέτοια εγγύηση και ορθά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αφού καμμιά αγωγή δεν εγέρθηκε από τους ιδιοκτήτες του σήματος Schweppes εναντίον των εφεσειόντων και κατά συνέπεια καμμιά αποζημίωση δεν επιδικάστηκε σε βάρος τους δεν υπήρχε και ευθύνη εκ μέρους των εφεσιβλήτων.
Θεωρούμε ότι η πρωτόδικη απόφαση ήταν ορθή τόσο όσον αφορά την απαίτηση των εφεσειόντων που απορρίφθηκε όσο και την ανταπαίτηση των εφεσιβλήτων για την αξία των φιαλών που κατέστρεψαν οι εφεσείοντες, που έγινε δεκτή. Είναι προφανές ότι οι εφεσίβλητοι ουδέποτε εγγυήθηκαν νόμιμη χρήση των φιαλών όσον αφορούσε την ύπαρξη σ' αυτές του ονόματος Schweppes, αλλά εγγυήθηκαν μόνο το δικαίωμα χρήσης των φιαλών όσον αφορούσε την ιδιοκτησία τους, που ανήκε σ' αυτούς. Διαβλέποντες και εκείνοι τους πιθανούς κινδύνους, όπως σαφώς τους προέβλεψαν και οι εφεσείοντες, ανέλαβαν υποχρέωση να δεχθούν επιστροφή των φιαλών σε περίπτωση που δεν θα μπορούσαν νόμιμα να χρησιμοποιηθούν, υποχρέωση που θα έπρεπε να τιμήσουν, αν οι εφεσείοντες επέστρεφαν τις φιάλες, πράγμα που δεν έπραξαν.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων και η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται στην ολότητά της.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων. H πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται στην ολότητά της.