|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 1650
12 Δεκεμβρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
CASPI SHIPPING LTD ΚΑΙ ΑΛΛΗ,
Eνάγοντες,
v.
ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ ΠΩΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ "SAPPHIRE SEAS",
(Αγωγή Nαυτοδικείου Αρ. 85/97).
Nαυτοδικείο — Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου — Κατά πόσο αιτία αγωγής, η οποία βασίζεται σε αξίωση για εκτέλεση απόφασης, που εκδόθηκε σε διαιτησία, στην οποία παραπέμφθηκαν οι διαφορές των μερών βάσει ναυλοσυμφώνου, εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ναυτοδικείου και ειδικώτερα στη σχετική πρόνοια του Άρθρου 1(I)(h) του Administration of Justice Act of 1956, ως "any claim arising out of any agreement relating to the carriage of goods in a ship or to the use or hire of a ship".
Δικαιοδοσία Δικαστηρίων — Δικαιοδοσία Ανωτάτου Δικαστηρίου ως Ναυτοδικείο — Ο περί Δικαστηρίων Νόμος 1960 (Ν.14/60) Άρθρο 19(α) — Ο Αγγλικός Νόμος The Administration of Justice Act 1956, Άρθρο 1(Ι)(h).
Οι ενάγοντες-καθ' ων η αίτηση, αξιώνουν εναντίον της πρώην ιδιοκτήτριας του πλοίου "Sapphire Seas", $1.086.812, ως αποζημιώσεις που οφείλονται σ' αυτούς δυνάμει απόφασης που εξέδωσε διαιτητής στο Λονδίνο σε διαιτητική διαδικασία που ήγειραν οι καθ' ων η αίτηση με βάση τους όρους και ταυτόχρονα για την παράβαση ναυλοσυμφώνου που υπεγράφη μεταξύ των καθ' ων η αίτηση και της πρώην ιδιοκτήτριας του πιο πάνω πλοίου. Το πλοίο εν τω μεταξύ πωλήθηκε με σχετική απόφαση του Δικαστηρίου, και ως εκ τούτου η αγωγή των καθ' ων η αίτηση στρέφεται εναντίον του προϊόντος πώλησης, που κατατέθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Η Τράπεζα της Σκωτίας, ως ενυπόθηκος πιστώτρια, καταχώρησε την παρούσα αίτηση, επιδιώκοντας παραμερισμό του κλητηρίου εντάλματος και της ειδοποίησης επίδοσής του. Στην αίτηση προβάλλεται ως μόνος λόγος ότι η αιτία της αγωγής δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως Ναυτοδικείο, αλλά στην αρμοδιότητα του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Οι καθ' ων η αίτηση, έφεραν ένσταση στην αίτηση. Ισχυρίστηκαν ότι εφόσο, η απόφαση του διαιτητή πηγάζει από τους όρους του ναυλοσυμφώνου, η αιτία της αγωγής πηγάζει από το ίδιο το ναυλοσύμφωνο.
Οι απόψεις των δικηγόρων των διαδίκων διΐσταντο. Συγκεκριμένα η θέση του δικηγόρου των αιτητών υποστηρίζετο από την απόφαση του Εφετείου της Αγγλίας στην υπόθεση The Beldis, ενώ των συνηγόρων των καθ' ων η αίτηση στην The St. Anna, που αποφασίστηκε από δικαστή στο Q.B.D. (Admiralty Court) της Αγγλίας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η νομική αρχή που διαπιστώθηκε από το Δικαστήριο στην απόφαση The Beldis είναι πως αγωγή που έχει ως αιτία της την εφαρμογή απόφασης Διαιτητή, δυνάμει συμφωνίας των διαδίκων, στην παρούσα περίπτωση το ναυλοσύμφωνο, για παραπομπή της οποιασδήποτε εγειρόμενης διαφοράς σε διαιτησία, δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία Ναυτοδικείου ως "claim arising out of any agreement relating to the carriage of goods in a ship or to the use or hire of a ship (Άρθρο 1(Ι)(h) του Administration of Justice Act 1956).
2. Η υπόθεση Bremer δεν είναι ασυμβίβαστη με την The Beldis, όπως κρίνει ο δικαστής Sheen στην St. Anna. Στην υπόθεση Bremer τα ζητήματα που εγείρονται και τα γεγονότα της υπόθεσης ήταν διαφορετικά από το νομικό σημείο που εξετάστηκε στην The Beldis.
3. H κρίση επί του θέματος που εγείρεται, εμπίπτει εντός των εξουσιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου τις οποίες περιβάλλεται βάσει του Άρθρου 19 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60), τις οποίες ασκούσε το Ανώτατο Δικαστήριο της Δικαιοσύνης στην Αγγλία επί ναυτικών υποθέσεων και επιπλέον δυνάμει του Άρθρου 29 του πιο πάνω νόμου εφαρμόζει το Κοινοδίκαιο και τις αρχές της Επιείκειας. Η γνωμοδότηση ειδικού εμπειρογνώμονα επί του Αγγλικού Δικαίου, όσο σεβαστή κι' αν είναι, δεν λαμβάνεται υπόψη.
4. Η αιτία αγωγής των καθ' ων η αίτηση βασίζεται στην απόφαση του διαιτητή της οποίας αξιώνεται η εφαρμογή της.
5. Η εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών πως η παρούσα αγωγή, αποτελεί κατάχρηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου δεν ευσταθεί. Προηγούμενη αγωγή των καθ' ων η αίτηση που βασιζόταν απευθείας στην παράβαση των όρων του ναυλοσυμφώνου, διακόπηκε με επιστολή τους στο Δικαστήριο, και κατ' ακολουθίαν απορρίφθηκε.
Η αίτηση έγινε αποδεκτή. Το κλητήριο ένταλμα και η ειδοποίηση επίδοσής του ακυρώθηκαν με έξοδα.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
The Beldis [1935] All E.R. 760,
The St. Anna [1983] 1 All E.R. 691,
Bremer Oeltrasport BmbH v. Drewry [1933] All E.R. 851.
Aίτηση Nαυτοδικείου.
Aίτηση από την Tράπεζα της Σκωτίας (ως ενυπόθηκης πιστώτριας, με την οποία επιδιώκεται ο παραμερισμός του κλητηρίου εντάλματος και η ειδοποίηση επίδοσής του.
Α. Χαβιαράς, για την Παρεμβαίνουσα αιτήτρια.
Ε. Μοντάνιος με Γρ. Λεοντίου, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
APTEMIΔHΣ, Δ.: Aνάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Οι ενάγοντες, καθ' ων η αίτηση, αξιώνουν εναντίον της Εquity Marine Co Ltd, πρώην ιδιοκτήτριας του πλοίου «Sapphire Seas», $1.086.812, ως αποζημιώσεις που οφείλονται και έχουν καταστεί πληρωτέες σ' αυτούς δυνάμει απόφασης που εξέδωσε διαιτητής στο Λονδίνο στις 30.4.97, σε διαιτητική διαδικασία που ήγειραν οι καθ' ων η αίτηση εναντίον της πρώην πλοιοκτήτριας εταιρείας, με βάση τους όρους, και ταυτόχρονα για την παράβαση ναυλοσυμφώνου που υπεγράφη στις 6.4.97 μεταξύ των καθ' ων η αίτηση και της πρώην ιδιοκτήτριας του πλοίου Sapphire Seas. Το πλοίο έχει στο μεταξύ πωληθεί δυνάμει σχετικής διαταγής του Δικαστηρίου, και ως εκ τούτου η αγωγή των καθ' ων η αίτηση στρέφεται εναντίον του προϊόντος πώλησης, που είναι κατατεθειμένο στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Στις 23.9.97 καταχωρίστηκε από την Τράπεζα της Σκωτίας η παρούσα υπό συζήτηση αίτηση, με την οποία επιδιώκεται ο παραμερισμός του κλητηρίου εντάλματος και η ειδοποίηση επίδοσής του. Η Τράπεζα της Σκωτίας παρενέβη σε όλες τις διαδικασίες εναντίον του πλοίου ως ενυπόθηκος πιστώτρια. Στην αίτηση προβάλλεται ένας μόνο λόγος για την επιτυχία της, ότι η αιτία της αγωγής, όπως περιγράφεται στο κλητήριο ένταλμα, δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως Ναυτοδικείο, αλλά είναι διαφορά που εγείρεται από την απόφαση του Διαιτητή, που, ως τέτοια, εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Οι δικηγόροι των καθ' ων ενίστανται στην αίτηση. Το ζήτημα, όπως εγείρεται, είναι καθαρά νομικό. Αναφύεται το ερώτημα αν η αιτία αγωγής, εφόσο βασίζεται σε αξίωση για εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης, εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως Ναυτοδικείο, και ειδικώτερα στη σχετική πρόνοια του άρθρου 1(I)(h) του Administration of Justice Act 1956, που εφαρμόζεται στη χώρα μας δυνάμει του άρθρου 19(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου 1960, Ν.14/60), ως: «any claim arising out of any agreement relating to the carriage of goods in a ship or to the use or hire of a ship».
Eισηγείται ο συνήγορος των αιτητών πως αγωγή, η αιτία της οποίας βασίζεται σε αξίωση για εκτέλεση διαιτητικής απόφασης που εκδόθηκε δυνάμει συμφωνίας των διαδίκων, αποτελεί αξίωση για ειδική εκτέλεση της συμφωνίας των διαδίκων αναφορικά με την απόφαση του διαιτητή. Ως εκ τούτου, λέγει ο συνήγορος, και αν ακόμη η σύμβαση αφορά σε ναυλοσύμφωνο, όπως είναι η περίπτωσή μας, δεν εγείρεται ζήτημα μεταφοράς εμπορευμάτων σε πλοίο ή χρήσης ή ενοικίασης πλοίου, αλλά της εκτέλεσης της απόφασης του διαιτητή για την οποία οι διάδικοι δέκτηκαν να δεσμεύονται δυνάμει του ναυλοσυμφώνου.
Οι δικηγόροι των καθ' ων έχουν την αντίθετη άποψη. Διατείνονται πως, εφόσο η απόφαση του διαιτητή πηγάζει από τους όρους του ναυλοσυμφώνου, η αιτία της αγωγής θεωρείται πως εγείρεται από το ίδιο το ναυλοσύμφωνο.
Η διάσταση των απόψεων των δικηγόρων των διαδίκων είναι δικαιολογημένη. Οι εκατέρωθεν εισηγήσεις βασίζονται στην Αγγλική νομολογία και βιβλιογραφία. Συγκεκριμένα, η θέση του δικηγόρου των αιτητών υποστηρίζεται από την απόφαση του Εφετείου της Αγγλίας στην υπόθεση The Beldis [1935] All E.R. Rep. p.760, ενώ των συνηγόρων των καθ' ων στην Τhe St. Anna [1983] 1 All E.R. 691, που αποφασίστηκε από τον δικαστή Sheen στο Q.B.D. (Admiralty Court) της Αγγλίας.
Παραθέτω πιο κάτω αποσπάσματα από τις αποφάσεις και των τριών δικαστών του Εφετείου στην υπόθεση Τhe Beldis, αρχίζοντας με την απόφαση του Sir Boyd Merriman, P. στη σελ.763, όπου καθορίζεται με σαφήνεια το επίδικο ζήτημα στην υπόθεση:
"The issue, therefore, raised the important question whether an action in rem in a county court having Admiralty jurisdiction could be based upon the arrest of property of the defendant owners other than that in respect of which the cause of action arose. This was the sole point argued before the county court judge, who decided that an action in rem against the steamship Beldis was maintainable."
Στη συνέχεια, αφού αναλύει τη νομολογία και τα γεγονότα της υπόθεσης, λέγει τα εξής, στη σελίδα 764:
"But in my opinion, the claim in this action was not based upon that foundation at all. It was an action upon the award. The award does not in fact show upon its face what was the nature of the claim made by the plaintiffs; nor is their any reason why it should do so, though indicentally it happens to show the nature of the counterclaim, which was dismissed. The particulars of the claim contain no reference to the nature of the dispute or disputes arising under the charterparty. This is perfectly correct, because it is no part of the cause of action upon an award to show what was the nature of the dispute. All that the plaintiff has to prove is that certain matters in dispute have been submitted to an arbitrator and that he has made his award in the plaintiff's favour. As a matter of pleading it is unneccessary and, as I think, irregular to specify the nature of the dispute: see BULLEN AND LEAKE, PRECEDENTS OF PLEADINGS (3rd Edn.), pp.71-74. The modern edition of that classic follows the same precedent: see 9th Edn.,pp.86-89. Quite plainly the cause of action is founded, in the summons in this case, upon the award itself and has no relation to the original dispute which gave rise to the arbitration.
That being so, I should not be prepared to hold, even if the matter were free from authority, that a claim upon an award made in an arbitration held under the arbitration clause in a charterparty is a claim arising out of any agreement made in relation to the use or hire of a ship. I think that it is a common law claim upon an award and nothing else. It may be that, as the defendants are out of the jurisdiction, this means that the award is difficult of enforcement, whether by action or by proceedings under s.12 of the Arbitration Act; but that circumstance affords no ground for bringing an Admiralty action in rem in respect of a common law claim."
Και στη σελίδα 765 διαβάζουμε την καταληκτική διαπίστωση του Δικαστή:
"However that may be, I am not prepared to hold that a claim upon an award made under the arbitration clause of a charterparty is within the words «any claim arising out of any agreement made in relation to the use or hire of any ship".
Ο δικαστής Scott είπε τα εξής στην απόφασή του, σελ.775:
"With the above history of Admiralty jurisdiction both before and since 1840, it would in my judgment be plainly wrong to say that under s.2(1) of the Act of 1869 a county court has Admiralty jurisdiction to entertain an action on an award upon a voluntary submission, merely because the arbitration was held pursuant to an arbitration clause in a charterparty for the reference of disputes arising out of that charterparty."
Τέλος, και ο δικαστής Swift, συμφωνώντας είπε τα εξής, στη σελίδα 777:
"The cause of action alleged is an ordinary common law claim for payment of money due under an award. Such a cause of action is not one of those upon which jurisdiction in Admiralty is conferred upon the county court by s.2 of the County courts (Admiralty Jurisdiction) Amendment Act, 1869, nor is it a cause of action for which an action in rem could be brought apart from the County Courts Act. In my view, the proceedings are quite misconceived. The action could not be brought in the Admiralty jurisdiction of the county court at all and it could not be brought as an action in rem.
I think, therefore, that the whole actiοn fails, that the parties had no right to propound any issue in such action for the decision of the court, that the decision of the court upon such issue was invalid and that the action should have been dismissed for want of jurisdiction and judgment should have been entered for the defendants and the interveners. That is sufficient, in my opinion, to dispose of the appeal, which should be allowed and the judgment set aside."
(Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).
Στην υπόθεση The St. Anna ο δικαστής Sheen συζήτησε την απόφαση στην Τhe Beldis και, όπως ταπεινά αντιλαμβάνομαι, θεώρησε πως το επίμαχο ζήτημα δεν υπήρξε αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης από το Εφετείο, δεδομένου ότι ηγέρθη από το ίδιο το Δικαστήριο και οι συνήγοροι δεν ήσαν επαρκώς έτοιμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους. Με λίγα λόγια, και μολονότι ο δικαστής δεν το λέει ρητά, φαίνεται να έχει την άποψη πως αυτά που ειπώθηκαν στην υπόθεση The Beldis ήταν obider dicta. Για να ενισχύσει δε τη διαφοροποιημένη γνώμη, και τελικά απόφαση που εξέδωσε στην St.Anna, αναφέρθηκε στην υπόθεση Bremer Oeltrasport BmbH n. Drewry [1933] All E.R. Rep. 851, παρατηρώντας πως σ' αυτή το Εφετείο δεν αναφέρθηκε στην The Beldis, για να εκφράσει ο ίδιος την άποψη πως η υπόθεση Βremer είναι ασυμβίβαστη με την The Beldis. Συνεπώς, καθώς λέγει στην απόφασή του, μπορούσε να επιλέξει ποία απόφαση να ακολουθήσει, και επέλεξε την Bremer.
Με όλο το σέβας στο Δικαστή Sheen, διαφωνώ πως η νομική αρχή που εκφράστηκε στην The Beldis είναι obider dicta. Αντίθετα, έχω την άποψη πως το ratio decidendi της απόφασης είναι η νομική αρχή που υιοθετήθηκε σ' αυτήν, Ήταν δε το μοναδικό ζήτημα στην υπόθεση, όπως καταδεικνύεται από τις περικοπές από τις αποφάσεις των Δικαστών που έχω παραθέσει πιο πάνω. Και η νομική αρχή, όπως διαπιστώθηκε από το Δικαστήριο είναι πώς: αγωγή, που έχει ως αιτία της την εφαρμογή απόφασης Διαιτητή, δυνάμει συμφωνίας των διαδίκων, στην περίπτωση μας το ναυλοσύμφωνο, για παραπομπή της οποιασδήποτε εγειρόμενης οποιασδήποτε διαφοράς σε διαιτησία, δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία Ναυτοδικείου ως «claim arising out of any agreement relating to the carriage of goods in a ship or the use or hire of a ship» (άρθρο 1(I)(h) του Administration of Justice Act 1956)
Επιπλέον, δεν συμφωνώ πως η υπόθεση Bremer είναι ασυμβίβαστη με την The Beldis, όπως κρίνει ο δικαστής Sheen στην St. Anna. Στην υπόθεση Bremer τα ζητήματα που εγείρονται, και τα γεγονότα της υπόθεσης, ήταν διαφορετικά από το νομικό σημείο που εξετάστηκε στην The Beldis και δεν ελέχθη τίποτε ασυμβίβαστο με την The Beldis, γι' αυτό και νομίζω πως δεν έγινε αναφορά της The Beldis στην Bremer.
Η διαφορά στο ratio decidendi των δύο πιο πάνω υποθέσεων, με σχετικό σχολιασμό, επισημαίνεται ορθά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο σύγγραμμα Dicey and Morris οn the Conflict of Laws 9η έκδοση σελ.1067, και παραθέτω σχετικό απόσπασμα:
"What is it which is enforced? A party who seeks to enforce a foreign arbitration award is suing on the award and not on the contract or other cause of action to which the award gives effect. This was laid down in Norske Atlas Insurance Co.Ltd. v. London General Insurance Co.Ltd., the correctness of which has never been doubted. On the other hand, it was held by the Court of Appeal in Bremer Oeltransport v. Drewry that, for the purpose of an application for leave to serve the writ or notice of it abroad, an action for the enforcement of a foreign award may be considered as an action on the contractual agreement to submit to the award by which the parties undertook to perform it. The court emphasised, however, that its decision did not preclude an action on the award or, as the court put it in an obiter dictum, «on an implied contract in the award itself.» This formulation, it is submitted, is no more than a procedural technique influenced by historical considerations which today have no more significance than the view that the enforcement of a foreigh judgment is the enforcement of a contract."
Kαι δυο λόγια προτού τελειώσω αναφορικά με την εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση πως το Δικαστήριο οφείλει να αποφασίσει με βάση την ένορκη γνωμοδότηση του Piers Nicholas Legh Jones Q.C. ο οποίος αναφέρει ότι, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο αιτία αγωγής που στηρίζεται σε απόφαση Διαιτητή εμπίπτει στο άρθρο 1(I)(h) του Administration of Justice Act 1956, σύμφωνα με τη νομολογία, όπως κατά την άποψή του έχει καθιερωθεί, στην απόφαση St.Anna και Bremer. Ισχυρίζεται ο συνήγορος των καθ' ων πως οι διάδικοι συμφώνησαν ότι οποιαδήποτε διαφορά εγείρεται από την εφαρμογή του ναυλοσυμφώνου αυτή επιλύεται δυνάμει του Αγγλικού Δικαίου.
Δεν συμφωνώ με την πιο πάνω πρόταση. Το Ανώτατο Δικαστήριο περιβάλλεται, βάσει του άρθρου 19 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, 14/60 τις εξουσίες που ασκούσε το Ανώτατο Δικαστήριο της Δικαιοσύνης στην Αγγλία επί ναυτικών υποθέσεων δηλαδή το Court's of Justice Act 1956, και επιπλέον δυνάμει του άρθρου 29 του Ν.14/60, εφαρμόζει το Κοινοδίκαιο και τις αρχές της Επιείκειας. Είναι δικό μου έργο να αποφανθώ για την υπόθεση εφαρμόζοντας τους πιο πάνω νόμους και αρχές και η γνωμοδότηση ειδικού εμπειρογνώμονα πάνω στο Αγγλικό Δίκαιο, όσο σεβαστή και αν είναι, δεν λαμβάνεται υπόψη.
Η αιτία αγωγής των καθ' ων η αίτηση, όπως είναι διατυπωμένη, βασίζεται στην απόφαση του διαιτητή της οποίας αξιώνεται η εφαρμογή της. Προηγούμενη αγωγή των καθ' ων η αίτηση η 112/96 που βασιζόταν απευθείας στην παράβαση των όρων του ναυλοσυμφώνου, διακόπηκε με επιστολή τους στο Δικαστήριο, και κατ' ακολουθίαν απορρίφθηκε. Και ενώ είμαι σ' αυτό το σημείο μια λέξη μόνο για την εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών πως η παρούσα αγωγή αποτελεί κατάχρηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου. Όπως έχω ήδη αναφέρει η προηγούμενη αγωγή 112/96 έχει διακοπεί. Συνεπώς, δεν υπάρχει κατάχρηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου λόγω πολυπλοκότητας.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, η αίτηση γίνεται αποδεκτή. Το κλητήριο ένταλμα και η ειδοποίηση επίδοσής του ακυρώνονται με έξοδα.
H αίτηση έγινε αποδεκτή. Tο κλητήριο ένταλμα και η ειδοποίηση επίδοσής του ακυρώθηκαν με έξοδα.