|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 160
31 Ιανουαρίου, 1997
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Εφεσείοντες,
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 8917).
Δικαιοδοσία Δικαστηρίων — Αγωγή για αποζημιώσεις για συνωμοσία και αδικαιολόγητη και προσχηματική απαλλοτρίωση — Αίτηση για διαγραφή από την έκθεση απαιτήσεως ισχυρισμών για προώθηση των εν λόγω αξιώσεων — Κατά πόσο μπορούσε να επιληφθεί της αίτησης ένας Επαρχιακός Δικαστής — Κατά πόσο το αιτούμενο διάταγμα διαγραφής διαγίγνωσκε την ουσία της αγωγής — Άρθρο 22(4)(β) του περί Δικαστηρίων Νόμου.
Οι εφεσείοντες κίνησαν αγωγή στην κλίμακα άνω των ΛΚ50.000 με την οποία αξίωναν αποζημιώσεις για, μεταξύ άλλων, συνωμοσία και ό,τι αποκαλούσαν ως "αδικαιολόγητη και προσχηματική απαλλοτρίωση". Η αγωγή κινήθηκε με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα. Στην συνέχεια στην έκθεση απαίτησης διατυπώθηκαν και ισχυρισμοί για προώθηση των εν λόγω αξιώσεων. Ο εφεσίβλητος ως συνεναγόμενος υπέβαλε αίτηση για τη διαγραφή τους. Οι εφεσείοντες ενέστησαν.
Η αίτηση τέθηκε από το Πρωτοκολλητείο ενώπιον Επαρχιακού Δικαστή, προφανώς διότι θεωρήθηκε ενδιάμεση. Ακολούθως διεξήχθη η ακρόαση χωρίς να εγερθεί από τους συνήγορους ζήτημα δικαιοδοσίας. Ο επαρχιακός δικαστής εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα διαγραφής.
Οι εφεσείοντες εγείρουν με την έφεση ζήτημα έλλειψης καθ' ύλην δικαιοδοσίας του επαρχιακού δικαστή. Ο συνήγορός τους επικαλέστηκε την απόφαση στην υπόθεση Ρ.Ι.Κ. v. Νικολαΐδη στην οποία κρίθηκε ότι η αξιολόγηση των όσων διατυπώνονται ως στοιχειοθετούντων βάση αγωγής, με προοπτική την απόφαση ως προς την ύπαρξη ή όχι τέτοιας βάσης, αποτελεί ενασχόληση με την ουσία της αγωγής. Και ότι ως εκ τούτου αυτή η ενασχόληση δεν εμπίπτει στο εδάφιο 4(β) του Άρθρου 22 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (όπως τροποποιήθηκε). Η συνήγορος των εφεσίβλητων συμφώνησε ότι υπό το φως της αναφερθείσας απόφασης το πρωτόδικο δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία.
Αποφασίστηκε ότι:
α) Η απόφαση Ρ.Ι.Κ. v. Νικολαΐδη καλύπτει το ζήτημα και θα ακολουθηθεί, δεδομένου ότι δεν προέκυψε οτιδήποτε που να δικαιολογεί άλλη θεώρηση. Το πρωτόδικο δικαστήριο εστερείτο καθ' ύλην δικαιοδοσίας να προβεί σε ακρόαση της εν λόγω αίτησης.
β) H έφεση επιτρέπεται. Eκδίδεται διαταγή για επανακρόαση της αίτησης ενώπιον δικαστηρίου έχοντος δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 22(3)(β) του περί Δικαστηρίων Nόμου του 1960 (όπως έχει τροποποιηθεί). Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
H έφεση έγινε δεκτή, χωρίς διαταγή για έξοδα.
Υπόθεση που αναφέρθηκε:
Ρ.Ι.Κ. v. Νικολαΐδη (1993) 3 Α.Α.Δ. 364.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Γεωργίου, E.Δ.) ημερομηνίας 31 Mαρτίου, 1993, που δόθηκε στην αίτηση ημερομηνίας 20 Aυγούστου 1992 (Aρ. Aγωγής 10977/91), με την οποία διατάχθηκε διαγραφή των ισχυρισμών των εναγόντων για μεταξύ άλλων, συνωμοσία και "αδικαιολόγητη και προσχηματική απαλλοτρίωση".
Χρ. Χριστοφίδης, για τους Εφεσείοντες.
Στ. Χούρρη, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Οι εφεσείοντες κίνησαν αγωγή στην κλίμακα άνω των £50.000 με την οποία αξίωναν αποζημιώσεις για, μεταξύ άλλων, συνωμοσία και ό,τι αποκαλούσαν ως "αδικαιολόγητη και προσχηματική απαλλοτρίωση". Η αγωγή κινήθηκε με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα. Εν συνεχεία, στην έκθεση απαίτησης διατυπώθηκαν και ισχυρισμοί για προώθηση των εν λόγω αξιώσεων. Ο εφεσίβλητος ως συνεναγόμενος υπέβαλε αίτηση, ημερομηνίας 20 Αυγούστου 1992, για τη διαγραφή τους. Σε σχέση με την αξίωση για συνωμοσία προέβαλλε ότι οι διατυπωθέντες ισχυρισμοί δεν αποκάλυπταν τέτοια βάση αγωγής ενώ σε σχέση με την άλλη αξίωση προέβαλλε ότι εκείνη αφορούσε σε εκτελεστή διοικητική πράξη η δικαιοδοσία για την οποία ανήκε στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Οι εφεσείοντες ενέστησαν. Υποστήριξαν ότι με τα όσα ισχυρίζονταν στοιχειοθετείτο βάση αγωγής για συνωμοσία αλλά και πρόσθετη βάση αγωγής η οποία λάμβανε υπόψη την απαλλοτρίωση όχι από τη σκοπιά του διοικητικού δικαίου στο οποίο δεν συγκαταλέγονταν ως "ενδιαφερόμενοι" αλλά ως γεγονός το οποίο αδίκως επέφερε ζημιογόνες επιπτώσεις στη σφαίρα του αστικού δικαίου.
Η αίτηση τέθηκε από το Πρωτοκολλητείο ενώπιον επαρχιακού δικαστή, προφανώς διότι θεωρήθηκε ενδιάμεση. Ακολούθως, με την ίδια θεώρηση, διεξήχθη η ακρόαση χωρίς να εγερθεί από τους συνήγορους ζήτημα δικαιοδοσίας. Με απόφαση ημερομηνίας 31 Μαρτίου 1993 ο επαρχιακός δικαστής εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα διαγραφής.
Οι εφεσείοντες εγείρουν με την έφεση ζήτημα έλλειψης καθ' ύλην δικαιοδοσίας του επαρχιακού δικαστή. Ο συνήγορός τους επικαλέστηκε σε αυτό την απόφαση στην υπόθεση Ρ.Ι.Κ. v. Νικολαΐδη, Πολιτική Έφεση Αρ. 8775 ημερομηνίας 3 Ιουνίου 1993, στην οποία κρίθηκε ότι η αξιολόγηση των όσων διατυπώνονται ως στοιχειοθετούντων βάση αγωγής, με προοπτική την απόφανση ως προς την ύπαρξη ή όχι τέτοιας βάσης, αποτελεί ενασχόληση με την ουσία της αγωγής. Και ότι, ως εκ τούτου, αυτή η ενασχόληση δεν εμπίπτει στο εδάφιο 4(β) του άρθρου 22 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (όπως τροποποιήθηκε) το οποίο επιτρέπει σε επαρχιακό δικαστή "να εκδίδη οιονδήποτε διάταγμα εν οιαδήποτε αγωγή, μη διαγιγνώσκον την ουσίαν της αγωγής" ακόμα και όπου "το υπό αμφισβήτησιν ποσόν ή η αξία της επιδίκου διαφοράς υπερβαίνει την ανατιθεμένην εις αυτόν δικαιοδοσίαν." Υπενθυμίζουμε ότι κατά τον χρόνο που ενδιαφέρει η καθ' ύλην δικαιοδοσία επαρχιακού δικαστή δεν υπερέβαινε τις £5.000: βλ. εδάφιο (3)(β) του άρθρου 22 του ίδιου Νόμου όπως είχε τροποποιηθεί. Ενώ η αγωγή ήταν στην κλίμακα άνω των £50.000.
Η συνήγορος των εφεσίβλητων συμφώνησε ότι υπό το φως της αναφερθείσας απόφασης το πρωτόδικο δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία.
Πράγματι, η απόφαση Ρ.Ι.Κ. v. Νικολαΐδη (ανωτέρω) καλύπτει το ζήτημα. Και θα την ακολουθήσουμε δεδομένου ότι δεν προέκυψε ο,τιδήποτε που να δικαιολογεί άλλη θεώρηση. Καταλήγουμε λοιπόν ότι το πρωτόδικο δικαστήριο εστερείτο καθ΄ ύλην δικαιοδοσίας να προβεί σε ακρόαση της αίτησης ημερομηνίας 20 Αυγούστου 1992.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Εκδίδεται διαταγή για επανακρόαση της αίτησης ενώπιον δικαστηρίου έχοντος δικαιοδοσία δυνάμει του άρθρου 22(3)(β) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (όπως έχει τροποποιηθεί).
Ως προς τα έξοδα, τόσο πρωτόδικα όσο και της έφεσης, έχοντας υπόψη τον χρόνο κατά τον οποίο ηγέρθη το ζήτημα δικαιοδοσίας, δεν εκδίδεται οποιαδήποτε διαταγή.
Η έφεση επιτρέπεται. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.