|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1996) 1 ΑΑΔ 248
15 Μαρτίου, 1996
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ/στές]
ΚΩΣΤΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,
Εφεσείων - Ενάγων,
ν.
ARMONIA ESTATES LTD,.
Εφεσίβλητων - Εναγομένων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9057)
Ευρήματα Δικαστηρίου — Αποτελεί ευθύνη του πρωτόδικου Δικαστηρίου να καταλήγει σε ευρήματα — Μαρτυρία, συσχετίζεται, αντιπαραβάλλεται και διερευνάται με την αντικειμενική υπόσταση των εκατέρωθεν θέσεων.
Απόφαση Δικαστηρίου — Παραμερισμός απόφασης για παράλειψη του Δικαστηρίου να καταλήξει στα αναγκαία ευρήματα.
Εργατικό ατύχημα — Παράλειψη εργοδότη να παρέχει ασφαλές σύστημα και μέσα Εργασίας — Τραυματισμός εργάτη στο μάτι κατά την κοπή τσιμεπόπετρας.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου κατένειμε ευθύνη 60% στον εφεσείοντα -ενάγοντα και 40% στην εφεσίβλητη - εναγόμενη εταιρεία σχετικά με εργατικό ατύχημα που επισυνέβηκε όταν ο πρώτος, ενώ ήταν υπάλληλος της δεύτερης και έκοβε τσιμεντόπετρα ένα κομμάτι της τον κτύπησε στο μάτι με αποτέλεσμα τελικά να καταστραφεί και αφαιρεθεί.
Η έφεση και η αντέφεση στράφηκαν εναντίον του καταμερισμού της ευθύνης. Ο εφεσείων - ενάγων ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε το πρωτόδικο Δικαστήριο να καταλήξει στην ευθύνη ή τον καταμερισμό της εφόσον δεν υπήρχε εύρημα αν ο εφεσείων - ενάγων γνώριζε ότι υπήρχαν προστατευτικά γυαλιά στο εργοτάξιο. Η εφεσίβλητη - εναγόμενη εταιρεία, με την αντέφεση της ισχυρίστηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα βρήκε ότι το γεγονός της ύπαρξης προστατευτικών γυαλιών 300 περίπου μέτρα από τον τόπο εργασίας του εφεσείοντα - ενάγοντα ήταν ανασταλτικός παράγων να τα προμηθευτεί, διότι καμιά μαρτυρία υπήρχε ότι επιθυμούσε να τα προμηθευτεί:
Αποφασίστηκε ότι:
(1)Το πρωτόδικο Δικαστήριο, εσφαλμένα δεν προέβη σε εύρημα κατά πόσο ο εφεσείων - ενάγων γνώριζε ότι υπήρχαν προστατευτικά γυαλιά στο γραφείο του επιστάτη, διότι αυτό ήταν απαραίτητο για τον προσδιορισμό της ευθύνης και τον καταμερισμό της.
(2) Επίσης, εσφαλμένα δεν προέβη σε εύρημα αν ήταν στα καθήκοντα του εφεσείοντα - ενάγοντα να κόβει τσιμεντόπετρες, διότι ήταν σχετικό με το θέμα της ευθύνης κατά πόσο ήταν έμπειρος στην εργασία εκείνη.
Η έφεση έγινε δεκτή με έξοδα, διατάχτηκε επανεκδίκαση.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Στυλιανίδης ν. Χατζηπιέρα 0992) 1(B) Α.Α.Δ. 1056.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Α. Αναστασίου Π.Ε.Δ.) που δόθηκε στις 22/9/1993 (Αρ. Αγωγής 1828/90) με την οποία κατένειμε ευθύνη 60% εναντίον του ενάγοντα και 40% εναντίον της εναγομένης εταιρείας σχετικά με το εργατικό ατύχημα το οποίο επισυνέβηκε στο εργοτάξιο της εταιρείας.
Χρ. Τριανταφυλλίδης, για τον Εφεσείοντα.
Π. Σιβιτανίδης, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής κ. Α. Κούρρης.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ.: Η έφεση και η αντέφεση στρέφονται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, με την οποία κατένειμε ευθύνη 60% εναντίον του εφεσείοντα-ενάγοντα και 40% εναντίον της εφεσίβλητης-εναγόμενης Εταιρείας, σχετικά με εργατικό ατύχημα το οποίο επισυνέβηκε στην περιοχή Πάφου στο εργοτάξιο της εφεσίβλητης Εταιρείας.
Ο εφεσείοντας με την έφεση του, ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε το πρωτόδικο Δικαστήριο να καταλήξει στην ευθύνη ή τον καταμερισμό ευθύνης εφόσον δεν υπάρχει εύρημα κατά πόσο ο εφεσείων γνώριζε ότι υπήρχαν προστατευτικά γυαλιά στο εργοτάξιο.
Η εφεσίβλητη Εταιρεία με την αντέφεσή της ισχυρίστηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα βρήκε ότι το γεγονός ότι τα προστατευτικά γυαλιά βρίσκονταν σε απόσταση 300 περίπου μέτρων από το μέρος όπου εργαζόταν ο εφεσείοντας, ήταν ανασταλτικός παράγοντας στο να προμηθευτεί αυτός προστατευτικά γυαλιά, καθότι ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ότι ο εφεσείοντας επιθυμούσε να προμηθευτεί προστατευτικά γυαλιά.
Ο εφεσείοντας εργαζόταν ως εργάτης στην Πάφο, ασχολούμενος με την ανέγερση του οικοδομικού συμπλέγματος γνωστού με την επωνυμία "Kamares Village". Στις 8/3/90, ο εφεσείοντας ήταν 64 ετών και εργαζόταν ως βοηθός του κτίστη Ανδρέα Γρηγορίου (Μ.Ε. 2). Σε κάποιο στάδιο ο Γρηγορίου έδωσε εντολή στον εφεσείοντα να κόψει μια τσιμεντόπετρα. Ο εφεσείοντας έπιασε το μαρτέλλι και άρχισε το κόψιμο όταν πετάχτηκε ένα μικρό κομμάτι της τσιμεντόπετρας και μπήκε στο μάτι του το οποίο στη συνέχεια φούσκωσε. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, του έγινε μια σχετική θεραπεία η οποία δεν ήταν ικανοποιητική και τελικά μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική στη Λεμεσό, όπου αναγκαστικά του έγινε εγχείριση και του αφαιρέθηκε το δεξί μάτι.
Δεν υπάρχει έφεση ή αντέφεσή σχετικά με το ποσό των αποζημιώσεων που επιδικάστηκε στον εφεσείοντα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού άκουσε τη μαρτυρία του εφεσείοντα-ενάγοντα, του Γρηγορίου και του Γεώργιου Πέτσα που ήταν επιστάτης και εργοδηγός στην υπηρεσία των εφεσιβλήτων-εναγομένων, απέρριψε τη μαρτυρία του εφεσείοντα και δέχτηκε τη μαρτυρία του Πέτσα σχετικά με το ότι οι εφεσίβλητοι διέθεταν στο γραφείο του επιστάτη που βρισκόταν σε απόσταση 300 περίπου μέτρων από την οικοδομή όπου εργαζόταν ο εφεσείοντας, προστατευτικά γυαλιά για χρήση από τους εργοδοτουμένους και ότι οι εφεσίβλητοι δεν αρνήθηκαν να του τα παράσχουν για την ασφάλεια του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι η μαρτυρία αυτή ενισχύεται και από τη μαρτυρία του Γρηγορίου ο οποίος ανέφερε ότι υπήρχαν τα προστατευτικά γυαλιά στο γραφείο του επιστάτη που βρισκόταν σε απόσταση 15-30 λεπτά από τον τόπο εργασίας και που είπε ότι ο εφεσείοντας σε καμιά περίπτωση δεν ζήτησε προστατευτικά γυαλιά.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εφεσίβλητοι προμήθευσαν στον εφεσείοντα τα απαραίτητα προστατευτικά γυαλιά τα οποία βρίσκονταν σε μιά απόσταση 300 περίπου μέτρων μακριά από τον τόπο της εργασίας. Θεώρησε όμως την απόσταση αυτή ως ανασταλτικό παράγοντα στο να τα προμηθευτεί ένας εργαζόμενος με εύκολο τρόπο και γι' αυτό το λόγο βρήκε ότι τόσο οι εφεσίβλητοι όσο και ο εφεσείοντας είχαν ευθύνη για το ατύχημα την οποία καταμέρισε σε 60% εναντίον του εφεσείοντα και 40% εναντίον των εφεσίβλητων.
Έχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι ο εργοδότης θα πρέπει να παρέχει στους εργοδοτουμένους του ασφαλές σύστημα και τόπο εργασίας ως επίσης και τα απαραίτητα και κατάλληλα μέσα για τη διεξαγωγή αυτής της εργασίας. Κατά πόσο ένας εργοδότης συμμορφώνεται με τα καθήκοντα του, είναι θέμα γεγονότων στην κάθε δεδομένη περίπτωση και το κριτήριο που χρησιμοποιείται είναι το λογικά προβλεπτό.
Όπως αναφέραμε πιο πάνω η θέση του εφεσείοντα είναι ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προέβηκε σε εύρημα κατά πόσο ο εφεσείοντας γνώριζε ότι υπήρχαν τα προστατευτικά γυαλιά στο γραφείο του επιστάτη. Το θέμα αυτό είναι πολύ σχετικό με το θέμα της ευθύνης και τον καταμερισμό της και το πρωτόδικο Δικαστήριο όφειλε να προβεί σε εύρημα. Επίσης, το Δικαστήριο παρέλειψε να προβεί σε εύρημα σχετικά με το κατά πόσο ήταν μέσα στα καθήκοντα του εφεσείοντα να' κόβει τσιμεντόπετρες, καθότι είναι σχετικό με το θέμα της ευθύνης κατά πόσο ένας εργάτης είναι έμπειρος στην εργασία που κάνει ή όχι.
Είναι πάντοτε επιθυμητό το πρωτόδικο Δικαστήριο να προβαίνει σε ευρήματα επί των γεγονότων, καθότι το Εφετείο βρίσκεται στην ίδια θέση όπως και το πρωτόδικο Δικαστήριο να προβεί στις εκτιμήσεις του με βάση τα ευρήματα αυτά. Όπως λέχθηκε από το Εφετείο στην υπόθεση Ανδρέας Χρ. Στυλιανίδης ν. Κωνσταντίνου Χατζηπιέρα (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1056, στις σελίδες 1061-1062:
"Είναι επιθυμητό η μαρτυρία να συσχετίζεται, να αντιπαραβάλλεται και να διερευνάται με την αντικειμενική υπόσταση των εκατέρωθεν θέσεων,...Σε όποιο βαθμό και έκταση η κρίση του Δικαστηρίου για τα αληθή γεγονότα συναρτάται με την αντικειμενική όψη των πραγμάτων, το Εφετείο είναι στην ίδια θέση, όπως και το πρωτόδικο Δικαστήριο, να προβεί στις εκτιμήσεις του.".
Αφού εξετάσαμε προσεκτικά όλα τα σημεία που ήγειραν οι δικηγόροι και των δύο πλευρών, έχουμε οδηγηθεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα πως η πρωτόδικη απόφαση εμφανίζει ελαττώματα, συνέπεια των οποίων δεν μπορεί παρά να είναι ο παραμερισμός της, σχετικά με την ευθύνη, καθότι δεν υπήρξαν ευρήματα τα οποία είναι σχετικά με την ευθύνη.
Κάτω από το φως των πιο πάνω, η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου παραμερίζεται και διατάσσουμε όπως η υπόθεση επιστραφεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου για επανεκδίκαση ενώπιον άλλου Δικαστή, μόνο αναφορικά με την ευθύνη.
Συνεπούς η έφεση επιτυγχάνει και επιτρέπεται με έξοδα.
Τα έξοδα της πρώτης δίκης να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της δεύτερης δίκης.
Η έφεση επιτυγχάνει, με έξοδα. Διατάσσεται επανεκδίκαση, αναφορικά με την ευθύνη.