ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

1. Εδαξύλ Ξυλουργικές Επιχειρήσεις Λτδ.,

2. Κώστας Χριστοδούλου,

Εφεσείοντε ς-Ενάγοντες.

ν.

Ανδρέα Αγαθοκλέους,

Εφεσίβλητο υ-Εναγόμενου.

_____________________

Για τους Εφεσείοντες: Γ. Πελαγίας.

Εφεσίβλητος παρόν αυτοπροσώπως.

_____________________

_____________________

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Με αγωγή τους που καταχώρησαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού οι ενάγοντες-εφεσείοντες αξίωναν το ποσό των Λ.Κ.7,070, το οποίο "οι ενάγοντες και/ή ο ενάγων 2 δια λογαριασμό των εναγόντων 1 έδωσαν εις τον εναγόμενο ίνα χρησιμοποιηθούν υπό του εναγομένου προς πληρωμήν των εξόδων του εργοστασίου και επιχειρήσεως των εναγόντων 1 υπό την ιδιότητα του αντιπροσώπου".

Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε την αγωγή επειδή η ενάγουσα εταιρεία απέτυχε να αποδείξει τη νομική της ύπαρξη και την ικανότητα της να συμβληθεί με τον εναγόμενο. Σύμφωνα με το πρωτόδικο δικαστήριο η σύσταση και νομική ύπαρξη μιας εταιρείας αποδεικνύεται με την έκδοση σχετικών πιστοποιητικών από τον ΄Εφορο Εταιρειών (Βλ. άρθρο 15(1) του Περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113). Η νομική ικανότητα μιας εταιρείας να συναλλάττεται βασίζεται στην επίσημη εγγραφή της και τη συνέχιση της ύπαρξης της. Στην παρούσα περίπτωση - συνεχίζει το πρωτόδικο δικαστήριο - έχει δοθεί προφορική μαρτυρία από τον ενάγοντα 2 για την εγγραφή και σύνθεση της ενάγουσας εταιρείας χωρίς να έχουν προσκομισθεί τα απαραίτητα επίσημα έγγραφα. Η μαρτυρία αυτής της φύσης είναι δευτερεύουσα μαρτυρία και δεν έχει προβληθεί οποιοσδήποτε λόγος για τη μη δυνατότητα παρουσίασης της πρωτότυπης μαρτυρίας.

Παρά την πιο πάνω κατάληξη του το πρωτόδικο δικαστήριο προχώρησε στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που είχε παρουσιασθεί. Με βάση την αξιολόγηση του έκρινε ότι αν οι ενάγοντες επιτύγχαναν στην αγωγή τους θα εκδιδόταν απόφαση υπέρ τους για "(1) £2.851.395 μίλς, (2) $900, (3) 5.476.10 δραχμές".

Με βάση τις διαπιστώσεις του πρωτόδικου δικαστηρίου τα πιο πάνω ποσά είχαν δοθεί από τον ενάγοντα 2 στον εναγόμενο κυρίως για τα έξοδα του εργοστασίου της ενάγουσας 1 στη Ρόδο.

Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εναγόντων-εφεσειόντων υποστήριξε ότι ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου υπήρχε μαρτυρία από τον ίδιο τον εναγόμενο, σύμφωνα με την οποία ο τελευταίος εδέχετο την ύπαρξη της ενάγουσας 1 εταιρείας. Υπήρχε, επίσης, μαρτυρία, και πάλιν από τον εναγόμενο, ότι η ενάγουσα 1 εταιρεία λειτουργούσε στη Ρόδο ως εταιρεία.

Αναφορικά με τον πιο πάνω κονδύλι (3) της απόφασης ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων υπόδειξε ότι ο εναγόμενος δέχθηκε στη μαρτυρία του (βλ. σελ. 32 των πρακτικών) ότι είχε εισπράξει ποσό 5.356.981 δραχμών και το πρωτόδικο δικαστήριο έκαμε ανάλογη διαπίστωση με βάση την παραδοχή του εναγόμενου (βλ. σελ. 15 της απόφασης). Επίσης το πρωτόδικο δικαστήριο διαπίστωσε ότι ένα άλλο ποσό 120,000 δραχμών δόθηκε από τον ενάγοντα 2 στον εναγόμενο στη Ρόδο για τα έξοδα του εργοστασίου της ενάγουσας 1 εταιρείας. Η επιδίκαση ποσού 5.476.10 δραχμών αντί ποσού 5.476.981 δραχμών ήταν, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο, εσφαλμένη.

Σε σχέση με τον πρώτο σκέλος της έφεσης έχει νομολογηθεί ότι μαρτυρία σύμφωνα με την οποία η προβαλλόμενη ως εταιρεία διεξήγαγε εργασίες ως τέτοια, ήταν αρκετή προς απόδειξη ύπαρξης της εταιρείας (Βλ. Queen v. Langton (1876) 2 Q.B.D. 296, K.N.G. Autoparts v. Ιωάννου, Πολιτική ΄Εφεση 8872, 25.6.96 και Lioufis and Co. Ltd v. Ανδρονίκου κ.α., Πολιτική ΄Εφεση 8767, 17.7.96).

Εξέταση των πρακτικών της διαδικασίας μας έχει οδηγήσει στη διαπίστωση ότι πράγματι υπήρχε μαρτυρία από τον ίδιο τον εναγόμενο η οποία καταδείχνει ότι ο τελευταίος εδέχετο την ύπαρξη της ενάγουσας 1 εταιρείας και ότι η τελευταία λειτουργούσε στη Ρόδο ως εταιρεία, όπως ήταν και η θέση του ευπαίδευτου συνήγορου των εφεσειόντων.

Υπό το φως της πιο πάνω διαπίστωσης μας κρίνουμε πως η κατάληξη του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι η ύπαρξη της εταιρείας δεν είχε αποδειχθεί, ήταν εσφαλμένη.

Σε σχέση με το δεύτερο σκέλος της έφεσης κρίνουμε πως, λαμβανομένων υπόψη των πιο πάνω διαπιστώσεων του, το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα επεδίκασε ποσό 5.476.10 δραχμών αντί του πιο πάνω ποσού των 5.476.981 δραχμών.

Σύμφωνα με την έκθεση απαιτήσεως (βλ. παράγραφο 5) οι αιτούμενες θεραπείες είχαν επιδιωχθεί προς όφελος της ενάγουσας εταιρείας και/ή προσωπικά προς όφελος του ενάγοντα 2. Το πρωτόδικο δικαστήριο μετά που είχε διαπιστώσει ότι οι επίδικες πληρωμές έγιναν από τον ενάγοντα 2 εκ μέρους της ενάγουσας 1, έκρινε ότι ο ενάγων 2 "δεν νομιμοποιείται στη διαδικασία των απαιτούμενων ποσών τα οποία μπορούσαν να απαιτηθούν μόνο από την ενάγουσα 1 εταιρεία".

Με βάση λοιπόν την πιο πάνω διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου τα πιο πάνω ποσά θα επιδικασθούν υπέρ της ενάγουσας 1 εταιρείας.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.