|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
< FONT FACE="Arial">ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9626
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΑΡΤΕΜΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Δ.
Μεταξύ -
Μιχάλη Μιχαηλίδη
Εφεσείοντα/ενάγοντα
- και -
Σωτήρη Χρίστου
Εφεσίβλητου/εναγομένου
-----------------------
Ημερομηνία
: 25 Νοεμβρίου, 1996Για τον αιτητή/εφεσίβλητο: Ε. Κορακίδης
Για τον καθού η αίτηση/εφεσείοντα: Μ. Μιχαηλίδης
----------------------
- Η απόφαση θα δοθεί από το δικαστή Σ.Νικήτα -
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Σόλων Νικήτας, Δ.
: Η κρινόμενη αίτηση αφορά σύντομο, δικονομικής υφής, θέμα που έχει εντούτοις κάποιες ευρύτερες προεκτάσεις στην απονομή της δικαιοσύνης. Το πραγματικό της υπόβαθρο μπορεί να εξαντληθεί σε μία μόνο πρόταση. Η έφεση καταχωρήθηκε στις 17/11/95, δηλαδή, την 44η ημέρα από την έκδοση της εκκαλούμενης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου στις 4/10/95.Ο δικηγόρος του αιτητή είπε ουσιαστικά ότι η μη τήρηση της προθεσμίας της Δ.35 θ. 2 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού έχει καταλυτικές συνέπειες για την έφεση. Ο αντίδικος του όμως ζήτησε απόρριψη της αίτησης οχυρούμενος πίσω από τη Δ.64, θθ. 1 και 2, που αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα από τη μη συμμόρφωση με τους υπόλοιπους κανονισμούς. Περαιτέρω, υιοθέτησε την ένορκη δήλωση του πελάτη του που κατατέθηκε για υποστήριξη της ένστασης. Σ' αυτήν ο καθού η αίτηση, αφού εξηγεί τους λόγους της καθυστέρησης και προβάλλει κάποια ιδεολογήματα του για τη δικαιοσύνη, εισηγείται πως η αίτηση δεν πρέπει να πετύχει. Το καλύτερο παράδειγμα είναι στην παράγραφο 5:
"....η Δικαιοσύνη είναι έννοια διαρκής, διηνεκής και άφθορος. Η διαφορά των 2 ημερών για τις οποίες δεν φταίω δεν πρέπει να επενεργήσουν ως οδοστρωτήρας και να με συνθλίψουν."
Η ένσταση δεν ευσταθεί. Η Δ.64 δεν υποστηρίζει την εισήγηση του καθού. Είναι άσχετη. Ενώπιον μας έχουμε αίτηση για απόρριψη της έφεσης που καταχωρήθηκε μετά τη λήξη της επιτακτικής προθεσμίας των 42 ημερών που θεσπίζει η Δ.35 θ.2. Έχει εδώ τη θέση της η παρατήρηση του Κωνσταντινίδη Δ., που εξέδωσε την απόφαση του Εφετείου στην Π.Ε. 7821 Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου ημερ. 21/10/91
, σε ανάλογη περίπτωση (αφορούσε αίτηση για έκδοση οδηγιών που σύμφωνα με τη Δ.30 θ. (1)(β) υποβάλλεται σε τακτή προθεσμία):"Η Δ.64 αφήνει στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου το κατά πόσο θα ακυρώσει μια παράτυπη διαδικασία ή το κατά πόσο θα επιτρέψει κάποια τροποποίηση ή θα επιλέξει άλλο χειρισμό. Η άσκηση διακριτικής εξουσίας προϋποθέτει στάθμιση δεδομένων. Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει ο,τιδήποτε πέρα από το ότι η αιτήτρια επέμενε στην προώθηση μιας εκπρόθεσμης αίτησης. Δεν υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη διάσωση της αίτησης αυτής.
Η αίτηση θα έπρεπε να είχε απορριφθεί ως εκπρόθεσμη."
Αυτά θα μπορούσαν να λεχθούν - και ισχύουν - για την κρινόμενη περίπτωση. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι οι τασσόμενες προθεσμίες αποτελούν βασικό υποστήριγμα του νομικού μας συστήματος για την πιο αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης.
Η έφεση, ως εκπρόθεσμη, είναι απαράδεκτη. Κατά συνέπεια η αίτηση πετυχαίνει. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντα/καθού η αίτηση.
Δ.
Δ.
Δ.
/Κασ