CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 8935

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΑΡΤΕΜΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ Δ/στών

28 Νοεμβρίου 1996.

Η αξίωση ήταν για £6,900 πλέον τόκους δυνάμει τεσσάρων συναλλαγματικών που ήταν παραδεκτό πως παρέμειναν απλήρωτες μετά τη λήξη τους και το ζήτημα ήταν αν απέτυχε το αντάλλαγμα έναντι του οποίου εκδόθηκαν. Οπότε, όπως βέβαια δέκτηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στις υποθέσεις Νova (Jersey) Knit Ltd v. Kammgarn Spinnerei GmBH (1977) 2 All ER 463 και Ηermes Insurance Co Ltd v. Julios Theodorides (1983) 1 CLR 333, θα εδικαιούντο σε υπεράσπιση . Το πρωτόδικο Δικαστήριο, καθοδηγούμενο από τις αρχές που διέπουν την εξουσία του που όπως συνοψίστηκαν στις υποθέσεις Hermes Insurance Co Ltd (ανωτέρω) και C.Y.E.M.S Co Ltd v The Central Co-Οperative Industries Co Ltd (1982) 1 CLR 897, κατέληξε πως δεν στοιχειοθετήθηκε τέτοια υπεράσπιση και εξέδωσε συνοπτική απόφαση.

Είναι κατ΄επανάληψη, και πολύ πρόσφατα μάλιστα, που το Ανώτατο Δικαστήριο κατέστειλε με απορριπτικές αποφάσεις ως καταχρηστική την επιδίωξη της ίδιας θεραπείας με ξεχωριστά ένδικα μέσα. (Βλ. In Re Τζεννάρο Περέλλα Πολιτική ΄Εφεση 9173, 16.3.95, In Re Beogradska D.D. Πολιτική ΄Εφεση 9495, 6 Σεπτεμβρίου 1996). Αυτά όμως με διαπιστωμένη την ταυτότητα του αντικειμένου των δυο διαδικασιών και χωρίς αναφορά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να συσχετισθεί προς το κατ΄ουσίαν βάσιμο των θεραπειών που διεκδικούνταν στο πλαίσιό τους. Εδώ δεν προέβησαν οι εφεσείοντες σε οποιοδήποτε δικονομικό διάβημα για παρέμβαση του Δικαστηρίου προς καταστολή κατ' ισχυρισμόν κατάχρησης της διαδικασίας, ούτε ετέθη τέτοιο θέμα. Αντικείμενο της διαδικασίας ήταν η αίτηση για συνοπτική απόφαση. Η συζήτηση αφορούσε στην ύπαρξη ή μή υπεράσπισης και κατ΄ανάγκην διεξάχθηκε σε επίπεδο ισχυρισμών. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προέβη, όπως αναμενόταν άλλωστε, σε διαπιστώσεις ως προς οποιαδήποτε γεγονότα και δεν θα μπορούσε να τεθεί ζήτημα καταχρηστικής διαδικασίας που θα ήτα δυνατό να κατασταλεί σε εκείνο το στάδιο. Από την άλλη, η διεκδίκηση άδειας για υπεράσπιση, που εξ ορισμού στοχεύει στην προώθηση της αγωγής προς πλήρη εκδίκαση και τελική απόφαση, είναι ασυμβίβαστη προς τη θέση πως δεν μπορεί να προωθηθεί διαδικασία ως εξ αρχής καταχρηστική. Ο ισχυρισμός για τέτοιας μορφής κατάχρηση της διαδικασίας δεν είναι θέμα που συναρτάται προς υπεράσπιση επί της ουσίας της απαίτησης, άδεια για καταχώριση της οποίας επιδίωξαν και γι΄αυτό το λόγο οι εφεσείοντες. Συνολικά κρίνουμε άστοχη την αναφορά στα περί την κατάχρηση της διαδικασίας.

Εν πάση περιπτώσει, μας φαίνεται πως υπάρχει σφάλμα και στην εκτίμηση των επιπτώσεων από όσα οι ίδιοι οι εφεσείοντες πρότειναν ως πραγματικά γεγονότα. Κατά το άρθρο 27 του περι Συναλλαγματικών Νόμου, Κεφ. 262, μπορεί να αποτελέσει έγκυρο αντάλλαγμα συναλλαγματικής προϋπάρχουσα οφειλή και η έκδοση συναλλαγματικής, έστω σε σχέση με την αξία εμπορευμάτων με την οποία χρεώθηκε τρεχούμενος λογαριασμός, δεν μπορούσε παρά να συναρτηθεί προς την ίδια την οφειλή. Η συναλλαγματική και γενικά τα αξιόγραφα μπορούν να εκδοθούν προς εξόφληση οφειλής, απολύτως ή υπό τον όρο της τίμησής τους ή ως παράλληλη ασφάλεια τέτοιας οφειλής. Το πότε συμβαίνει το ένα ή το άλλο εξαρτάται από την πρόθεση των μερών όπως αυτή μπορεί να διαπιστωθεί ως πραγματικό γεγονός και προσδιορίζεται στη νομολογία πώς εκλαμβάνεται να είναι η φύση τους σε περίπτωση σιωπής των μερών και ποιές μπορεί να ειναι οι νομικές επιπτώσεις ανάλογα με την περίπτωση. (βλ. Βyles on Bills of Exchange 24η έκδοση σελ. 126, 367, 369, Chitty on Contracts 27η έκδοση παράγραφοι 21-060 κ.επ., Treitel - The Law of Contract 8η έκδοση 655, Halsbury`s Laws of England 4η έκδοση Τόμος 9, § 603 κ.επ.). Ο ισχυρισμός πως οι συναλλαγματικές εκδόθηκαν για να πιστωθεί τρεχούμενος λογαριασμός πριν την ημερομηνία πληρωμής τους και, τελικά, ανεξάρτητα από το ότι δεν πληρώθηκαν, τις εμφανίζει να συνιστούν αφ΄εαυτών άνευ όρων εξόφληση του μέρους του λογαριασμού που φέρονται να κάλυπταν. Εφόσον έτσι είχαν τα πράγματα, το νομικό αποτέλεσμα της εξόφλησης επήλθε με την έκδοσή τους και δεν εξαρτάτο από την οποιαδήποτε μελλοντική στάση ή ενέργεια των εφεσιβλήτων. ΄Επεται πως η κατ΄ισχυρισμόν αξίωση του ποσού που κάλυπταν οι συναλλαγματικές και με την αγωγή 4508/92, η οποία ας σημειωθεί στρέφεται και κατά δεύτερου εναγομένου ως εγγυητή, πάνω στη βάση των ισχυρισμών των εφεσειόντων, δεν μπορεί να ταξινομηθεί ως αποτυχία του ανταλλάγματος των συναλλαγματικών αλλά ως απαίτηση ποσού μή οφειλομένου πλέον. Αυτό το ζήτημα θα μπορούσε να συζητηθεί μόνο στο πλαίσιο εκείνης της αγωγής, και, όπως έχει διευκρινιστεί, πράγματι συζητήθηκε εκεί ως επίδικο. Οι εφεσείοντες δεν δέκτηκαν πως όφειλαν αυτό το ποσό ακριβώς με αναφορά στο γεγονός της έκδοσης των συναλλαγματικών και εκείνη η αγωγή εκδικάστηκε πλήρως και η απόφαση του Δικαστηρίου επιφυλάχθηκε.