|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
Αίτηση Αρ. 130/96
ΕΝΩΠΙΟΝ:
Π. ΑΡΤΕΜΗ, Δ.Επί τοις αφορώσι την αίτηση της Εταιρείας
EVAND PROMOTIONS LTD, του Ανδρέα Παπάδου,
του Κώστα Παπάδου, της Αγγελικής Παπάδου,
άλλως Άντζης Λουπέσκου και της εταιρείας
ΙΚΑΡΙΑΣ ΑΠΑΡΤΜΕΝΤΣ ΛΤΔ, για έκδοση
Διαταγμάτων CERTIORARI & MANDAMUS
και
Επί τοις αφορώσι την απόφαση η οποία εξεδόθη
υπό του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου στην Αγωγή
υπ΄αρ. 431/92 την 2ην Μαϊου, 1996.
- - - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
19.11.96ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
Για τους αιτητές: κ. Κ. Ταλαρίδης με τον κ. Χρ. Μίτσιγγα.
Για τον καθ΄ου η αίτηση: κ. Κ. Δημητριάδης.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η παρούσα διαδικασία αφορά αίτηση για έκδοση Διαταγμάτων Certiorari και Mandamus μετά από την απόφαση του Δικαστηρίου να δώσει άδεια προς το σκοπό αυτό στους αιτητές. Το αντικείμενο της αίτησης είναι απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου ημερ. 27.4.96 στην Αγωγή 431/92, σε ενδιάμεση αίτηση ημερ. 10.1.95, με την οποία οι αιτητές ζητούσαν διάταγμα του Δικαστηρίου που να παρεμποδίζει την εκπροσώπηση του καθ΄ου η αίτηση-ενάγοντα από τους δικηγόρους του γιατί αυτοί είχαν αποκτήσει εμπιστευτικές πληροφορίες για γεγονότα που είχαν σχέση με την υπόθεση των αντιδίκων τους εναγομένων/αιτητών.
Εκ συμφώνου στην αίτηση εκείνη είχε δικαστεί προδικαστικά η ύπαρξη δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου να αποφασίσει τέτοια αίτηση και το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε αρνητικά το θέμα και απέρριψε την αίτηση.
Κατά τη διάρκεια της παρούσας διαδικασίας προέκυψε ότι εκκρεμούσε και έφεση εναντίον της ίδιας απόφασης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου και έδωσα οδηγίες όπως διασαφηνισθεί το θέμα και εξετασθεί κατά πόσο η εκκρεμότητα τόσο της έφεσης όσο και της παρούσας διαδικασίας αποτελούν κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου.
Κατά την ημέρα της ακρόασης ο κ. Ταλαρίδης εκ μέρους των αιτητών δήλωσε στο Δικαστήριο ότι πράγματι στις 7.6.96 είχε καταχωρηθεί η Π.Ε. 9709 με ακριβώς το ίδιο αντικείμενο όπως και η παρούσα διαδικασία, στην οποία η αίτηση για άδεια καταχωρήθηκε μεταγενέστερα, δηλαδή στις 10.6.96.
Ο κ. Ταλαρίδης στην αγόρευση του υποστήριξε ότι ο λόγος που έπραξε τούτο είναι γιατί δεν ήταν σαφές αν η απόρριψη της αίτησης από το Επαρχιακό Δικαστηρίο αφορούσε παρεμπίπτον διάταγμα μέσα στην έννοια της Δ.35 θ.2 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών και τόνισε ότι, ενώ στην περίπτωση προνομιακών ενταλμάτων αναστέλλεται η περαιτέρω διαδικασία, στην έφεση δεν θα μπορούσε να γίνει τούτο. Επισημαίνω ότι κατά το δεύτερο σκέλος της η θέση του κ. Ταλαρίδη δεν φαίνεται να είναι ορθή καθόσο η Δ.35 θ.18, την οποία επικαλέστηκε στο σημείο αυτό, απλώς αναφέρει ότι η άσκηση έφεσης δεν αναστέλλει αυτόματα τη διαδικασία. Σημειώνεται ότι δεν εμποδίζεται ο αιτητής από του να υποβάλει αίτηση για αναστολή.
Τόσο οι ευπαίδευτοι συνήγοροι του αιτητή όσο και του καθ΄ου η αίτηση ανέπτυξαν τις αντίθετες θέσεις τους ενώπιον του Δικαστηρίου με εκτενή αναφορά στη νομολογία. Το θέμα κατά τη γνώμη μου αποφασίζεται με βάση την πολύ πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στην Πολιτική Έφεση Αναφορικά με Αίτηση της Beogradska D.D., Π.Ε. 9495, ημερ. 6.9.96, στην οποία δεν ανεφέρθησαν οι συνήγοροι των διαδίκων.
Στην πιο πάνω υπόθεση το Δικαστήριο αυτεπάγγελτα ήγειρε το ίδιο θέμα σε έφεση ενώπιον του από απόρριψη αίτησης για έκδοση Διαταγμάτων Certiorari και Prohibition τη στιγμή που για το ίδιο ακριβώς θέμα είχε ασκηθεί και το δικαίωμα έφεσης.
Στην απόφαση του το Δικαστήριο αναφέρθηκε στην "κλασσική διατύπωση", όπως τη χαρακτήρισε, των αρχών που διέπουν την άσκηση της δικαιοδοσίας για αποτροπή κατάχρησης των διαδικασιών του Δικαστηρίου που έγινε στην υπόθεση Τζεννάρο Περέλλα ν. Διευθυντή των Φυλακών, Π.Ε. 9173 ημερ. 16.3.95. Ακολούθως το Δικαστήριο προέβη σε μία εκτενή αναφορά και ανάλυση της νομολογίας (δέστε μεταξύ άλλων Re Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Π.Ε. 8894, ημερ. 28.4.93, Re Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, Π.Ε. 9398, ημερ. 17.4.95, κ.λ.π). Ακολούθως ανέλυσε την σύμφυτη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου να απορρίπτει αγωγές οι οποίες αποτελούν κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας όπως έχει διαμορφωθεί μεσα από την Αγγλική νομολογία. Επίσης αναφέρθηκε στο δικαίωμα επιλογής που έχει ο διάδικος για την προώθηση μιάς μόνο από τις δύο διαδικασίες (Δημοκρατία ν. Υψαρίδη κ.ά., Α.Ε. 1468 και 1480 ημερ. 1.7.93). Το Δικαστήριο κατέληξε ως ακολούθως στη σελ.10 της απόφασης του:
"Όπως φαίνεται από την πιο πάνω επισκόπηση της Αγγλικής νομολογίας η τελευταία έχει υιοθετήσει κατά κανόνα το μέτρο της αναστολής της μιας από τις δυο διαδικασίες - της μεταγενέστερης. Έχει δε υιοθετήσει το μέτρο της απόρριψης σε ποινικές υποθέσεις (βλ. Μills1, πιο πάνω). Δεν έχει διατυπώσει οποιοδήποτε κανόνα ο οποίος ρυθμίζει το πότε εφαρμόζεται το ένα ή το άλλο από τα δύο μέτρα.
Η δική μας νομολογία έχει υιοθετήσει τόσο το μέτρο της απόρριψης (βλ. Περέλλα, πιο πάνω) όσο και το μέτρο της αναστολής (βλ. Κωνσταντινίδης2 και Υψαρίδης, πιο πάνω). Χωρίς να επιχειρούμε την διατύπωση ενός άκαμπτου κανόνα θεωρούμε ότι εκεί που η μεταγενέστερη διαδικασία καλύπτει ουσιωδώς τα ίδια ζητήματα αυτή πρέπει να απορρίπτεται. Εκεί που καλύπτει ζητήματα τα οποία δεν εγείρονται καθόλου στην προγενέστερη διαδικασία τότε πρέπει να αναστέλλεται μέχρι την εκδίκαση της προγενέστερης διαδικασίας."
Τέλος, στην υπόθεση Beogradska (πιο πάνω) όπου, παρόλον ότι είχε δηλωθεί ότι θα εγκαταλείπετο η διαδικασία της πρώτης έφεσης κατά την
---------------------------------- -------------------------------------------------- ----------------------
1 Mills v. Cooper (1967) 2 All E.R. 100
2 Constantinides v. Vima Ltd (1983) 1 C.L.R. 348
ημερομηνία εκδίκασης της έφεσης για τα διατάγματα δεν είχε γίνει καμιά ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση, το Δικαστήριο, τονίζοντας ότι ο κρίσιμος χρόνος για εξέταση του ζητήματος κατάχρησης της δικαστικής διαδικασίας είναι ο χρόνος ακρόασης της σχετικής διαδικασίας (δηλαδή στην παρούσα υπόθεση ο χρόνος ακρόασης της αίτησης αυτής για έκδοση των Ενταλμάτων), απέρριψε την έφεση που είχε ενώπιον του.
Με βάση την δήλωση του ευπαίδευτου συνήγορου των αιτητών είναι προφανές ότι το αντικείμενο τόσο της έφεσης όσο και της παρούσας διαδικασίας είναι ακριβώς το ίδιο και οι δύο διαδικασίες έχουν τον ίδιο σκοπό και καλύπτουν τα ίδια ζητήματα. Έτσι, καταλήγω ότι η συνύπαρξη της έφεσης με την παρούσα διαδικασία, συνιστά κάτω από τις πιο πάνω αρχές κατάχρηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και ο στόχος της αποτροπής της και παρεμπόδισης της θα επιτευχθεί με απόρριψη της παρούσας διαδικασίας.
Ως εκ τούτου η παρούσα αίτηση για έκδοση των αιτουμένων προνομιακών ενταλμάτων απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος των αιτητών.
Π. Αρτέμης,
Δ.
/Χ.Π.