|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 8921
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΔΔ.
Άρης Ευθυμίου, από τη Λευκωσία,
Εφεσείων-Εναγόμενος
- ν. -
Philippides Spring Co. Ltd, από τη Λευκωσία,
Εφεσιβλήτων-Ενάγοντων
-----------------------------
29 Οκτωβρίου 1996
Για τον εφεσείοντα: Λέανδρος Παπαφιλίππου.
Για τους εφεσίβλητους: Λ. Ιωαννίδης για Ρ. Σχίζα.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι οι οποίοι διατηρούσαν γραφείο κηδειών πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους και υπέστησαν δαπάνη στην εκτέλεση εντολής η οποία τους δόθηκε για την ετοιμασία και μεταφορά στο εξωτερικό αλλοδαπής νεκρής. Την εντολή τους την έδωσε ο εφεσείων. Όταν μετά του ζητήθηκε πληρωμή αυτός προέβαλε ότι ενεργούσε ως αντιπρόσωπος τρίτου και ότι οι εφεσίβλητοι θα έπρεπε να ανατρέξουν στον τρίτο, το όνομα του οποίου τους έδωσε, για να εξασφαλίσουν την πληρωμή τους. Παρά τα σχετικά προς τούτο διαβήματα τους, οι εφεσίβλητοι δεν κατόρθωσαν να λάβουν οτιδήποτε. Κίνησαν λοιπόν αγωγή εναντίον του εναγομένου ως του προσώπου που τους είχε δώσει την εντολή και ως του μόνου προσώπου μετά του οποίου θεωρούσαν πως είχαν συμβληθεί.
Στη δίκη, μαρτυρία προσήγαγαν μόνο οι εφεσίβλητοι, ενώ ο εφεσείων περιορίστηκε στην εισήγηση ότι η προσαχθείσα μαρτυρία όχι μόνο δεν υποστήριζε την εκδοχή των εφεσίβλητων αλλά κατέδειχνε πως ενεργούσε ως αντιπρόσωπος τρίτου με αποτέλεσμα να μην ευθύνεται ο ίδιος προσωπικά. Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι η μαρτυρία στοιχειοθετούσε δική του προσωπική ευθύνη και εξέδωσε απόφαση εναντίον του.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται η πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη σε ό,τι αφορά τα ευρήματα στη βάση των οποίων το δικαστήριο κατέληξε ότι υπήρξε συμβατική σχέση μεταξύ εφεσιβλήτων και εφεσείοντος από την οποία απέρρεε δική του προσωπική ευθύνη. Αφού ακούσαμε τον συνήγορο του εφεσείοντος, θεωρήσαμε πως δεν παρίστατο ανάγκη να ακούσουμε και τον συνήγορο της άλλης πλευράς. Ήταν χωρίς καμιά δυσκολία που καταλήξαμε.
Η μαρτυρία εναργέστατα καταδείχνει ότι ο εφεσείων, κατά τον χρόνο που έδωσε την εντολή στους εφεσίβλητους, δεν ανέφερε οτιδήποτε από το οποίο να συνάγεται ότι ενεργούσε ως αντιπρόσωπος άλλου έτσι ώστε οι εφεσίβλητοι να γνωρίζουν ότι συναλλάττονταν με άλλο και ότι θα έπρεπε να προσβλέπουν στον άλλο ως τον αντιπροσωπευόμενο για την πληρωμή τους. Ούτε και συνάγεται από τη φύση της εντολής ότι ο εφεσείων ενεργούσε ως αντιπρόσωπος. Το ότι εν τέλει το οφέλημα που θα προέκυπτε από όσα πρόσφεραν οι εφεσίβλητοι θα διοχετευόταν σε τρίτο πρόσωπο, δε σημαίνει και ότι δεν υπήρξε αντιπαροχή από τους εφεσίβλητους προς τον εφεσείοντα, που έδωσε την εντολή. Η εκ των υστέρων αποκάλυψη του εφεσείοντα ότι θεωρούσε πως αντιπροσώπευε τρίτο, δεν μπορούσε να μεταβάλει έναντι των εφεσίβλητων την ήδη δημιουργηθείσα κατάσταση. Όπως δεν θα την μετέβαλλε ακόμα και αν αποδεικνυόταν αντιπροσώπευση. Και τούτο διότι οι εφεσίβλητοι θα είχαν δικαίωμα επιλογής να στραφούν εναντίον του ενός ή του άλλου: βλ. Saxon v. Blake (1861) 54 ER 597; Collins v. Associated Greyhound Racecourses Ltd (1930) 1 Ch. 1 (CA); Ernest Scragg & Sons Ltd v. Perseverance Banking and Trust Co Ltd (1973) 2 Lloyd's Rep 101.
Θεωρούμε πως τα ευρήματα του πρωτόδικου δικαστηρίου ήταν, ενόψει της προσαχθείσας μαρτυρίας, πλήρως δικαιολογημένα. Μάλιστα, η κατάληξη στην οποία ήχθη ήταν η μόνη δυνατή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ