|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 8848
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗ, Δ/στών
1. Κυριακή Μαυρομιχάλη, από την Αθήνα,
2. ΄Αννα Μαυρομιχάλη, από τη Λευκωσία,
Εφεσείουσες-Εναγόμενες
- ν -
Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας,
Εφεσίβλητου-Ενάγοντα
--------------------
21 Μαΐου, 1996
Για τις Εφεσείουσες: Ν. Κληρίδης.
Για τον Εφεσίβλητο: Πρ. Μιχαήλ (δ/νις).
--------------------
Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π.
--------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Π
.: Η Δημοκρατία ενήγαγε την εφεσείουσα 1, με αξίωση την καταβολή εκκαθαρισμένης αποζημίωσης για την παράβαση συμφωνίας, βάσει της οποίας της χορηγήθηκε, με σύσταση της Κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποτροφία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, για σπουδές στην Ορθοπτική στο εξωτερικό.Η εφεσείουσα 1 τελείωσε τις σπουδές της το 1970. Αντίθετα προς τη συμβατική της υποχρέωση, δεν επέστρεψε για να εργαστεί στην Κύπρο για την προβλεπόμενη από τη συμφωνία περίοδο, παράλειψη η οποία την καθιστούσε υπόλογη σε αποζημιώσεις, καθοριζόμενες βάσει του κώδικα ο οποίος τέθηκε στη συμφωνία.
Η εφεσείουσα 2 εγγυήθηκε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της εφεσείουσας 1. Η αγωγή στρέφεται και εναντίον της ως εγγυήτριας.
Οι εφεσείουσες παραδέχτηκαν στην Υπεράσπισή τους τα γεγονότα τα οποία στοιχειοθετούν την Απαίτηση. Το μόνο γεγονός που αμφισβητείται είναι ο αριθμός των επιστολών που τους απέστειλε η Δημοκρατία, προειδοποιώντας τες για τη λήψη δικαστικών μέτρων, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους.
Στην αποδοχή των διεκδικήσεων της Δημοκρατίας για την παροχή θεραπείας, παρεμβάλλεται, όπως οι εφεσείουσες ισχυρίστηκαν στην Υπεράσπιση, εξ υποσχέσεως κώλυμα (promissory estoppel), το οποίο προέκυψε από την παράλειψη των εφεσιβλήτων να απαντήσουν σε επιστολή της εφεσείουσας 1, που στάληκε το 1971, για την αναστολή της υποχρέωσής της να επιστρέψει και να εργαστεί στην Κύπρο, λόγω σοβαρών οικογενειακών λόγων.
Τα γεγονότα τα οποία προβάλλονται δε στοιχειοθετούν την Υπεράσπιση την οποία επικαλούνται οι εφεσείουσες. Εξ υποσχέσεως κώλυμα μπορεί να προκύψει μόνο από σαφείς και θετικές παραστάσεις, οι οποίες γίνονται από το πρόσωπο προς το οποίο οφείλεται η συμβατική υποχρέωση, ως αποτέλεσμα των οποίων ο οφειλέτης, βασιζόμενος σ' αυτές, αναπροσαρμόζει τη συμπεριφορά του επί του προκειμένου, με τρόπο που θα ήταν άδικο σε μεταγενέστερο στάδιο να κληθεί να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις -
(βλ., μεταξύ άλλων, Ελληνική Τράπεζα Λτδ. ν. Πολυδωρίδη και ΄Αλλων - (Πολιτικές Εφέσεις 7735 και 7736 - 22/2/1993).Η ακρόαση της υπόθεσης αναβλήθηκε επανειλημμένως, λόγω της ανετοιμότητας ή απουσίας των διαδίκων ή των δικηγόρων τους, ή λόγω έλλειψης χρόνου του Δικαστηρίου. Η τελευταία φορά που αναβλήθηκε ήταν η 16η Οκτωβρίου, 1992. Την ημέρα εκείνη η υπόθεση ορίστηκε «για απόδειξη» στις 20 Νοεμβρίου, 1992. Η αναβολή δόθηκε, όπως συνάγεται από το πρακτικό, για να παρασχεθεί ακόμα μια ευκαιρία στο δικηγόρο των εφεσειουσών να επικοινωνήσει με τις πελάτιδες του στο εξωτερικό, για το συμβιβασμό της υπόθεσης.
Στις 20 Νοεμβρίου, 1992, δεν εμφανίστηκαν ούτε οι εφεσείουσες ούτε ο δικηγόρος τους. Οι εφεσίβλητοι προσήγαγαν μαρτυρία, προς θεμελίωση της Απαίτησής τους, υπό το φως της οποίας εκδόθηκε απόφαση ως η Απαίτηση, με έξοδα.
Με την έφεση επιζητείται η ακύρωση της απόφασης, για τους ακόλουθους λόγους:-
1. Η υπόθεση ορίστηκε για απόδειξη και όχι για ακρόαση.
Ο λόγος αυτός στερείται ολωσδιόλου ερείσματος. Ο ορισμός της υπόθεσης για απόδειξη, εξυπακούει ότι, κατά την ορισθείσα ημερομηνία, το Δικαστήριο θα ακούσει μαρτυρία για την απόδειξή της, που είναι και ο σκοπός για τον οποίο υπόθεση ορίζεται για ακρόαση.
2. Η απόφαση εκδόθηκε ανεξάρτητα από τους ισχυρισμούς που προβάλλονται στην Υπεράσπιση.
Η Υπεράσπιση συνιστά δικόγραφο, στο οποίο προσδιορίζονται οι θέσεις του εναγομένου έναντι των διεκδικήσεων του ενάγοντα. Η δικογραφία επενεργεί στον προσδιορισμό των επιδίκων θεμάτων. Δε συνιστά μαρτυρία ούτε αποδεικτικό υλικό για την απόδειξη των εκατέρωθεν ισχυρισμών. ΄Αλλωστε, όπως έχουμε επισημάνει, η Υπεράσπιση συνιστούσε, στην ουσία, παραδοχή της Απαίτησης. ΄Οπως έχουμε υποδείξει, οι ισχυρισμοί των εφεσειουσών για την παρεμβολή κωλύματος στις διεκδικήσεις των εφεσιβλήτων εστερούντο νομικής βάσης.
3. Παράβαση των δικαιωμάτων των εφεσειουσών που κατοχυρώνονται στο ΄Αρθρο 30 του Συντάγματος.
Δε διαπιστώνεται καμιά παραβίαση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνει το ΄Αρθρο 30 και, ειδικά, η παράγραφος 3. Οι εφεσείουσες γνώριζαν ότι η υπόθεση ήταν ορισμένη ενώπιον του Δικαστηρίου κατά την καθορισμένη ημερομηνία. Μάλιστα, όπως αναγράφεται στο πρακτικό, η αγωγή είχε αναβληθεί στη συγκεκριμένη ημερομηνία με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο μερών. Η παρουσία των εφεσειουσών δεν αποτελούσε προϋπόθεση για την ακρόαση της υπόθεσης. Χωρίς οποιοδήποτε δικαιολογητικό για την απουσία των εφεσειουσών, όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά αποτελούσε καθήκον του Δικαστηρίου να επιληφθεί της υπόθεσης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Π.
Δ.
Δ.
/ΜΠ