|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση Αρ. 47/96
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Επί τοις αφορώσι το άρθρον 155(4) του Συντάγματος
της Κυπριακής Δημοκρατίας
και
Επί τοις αφορώσι το άρθρον 3 του "Περί Απονομής της Δικαιοσύνης
(Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου" Αρ. 33/1964
και
Επί τοις αφορώσι την αίτησιν Ηλία Ηλία εξ Αγλαντζιάς
δι΄ άδειαν του Δικαστηρίου δι΄ έκδοσιν Διατάγματος
Certiorariκαι
Επί τοις αφορώσι τον Περί Δικαστηρίων Νόμον αρ. 14/60
΄Αρθρα 2, 21 και 30 και το ΄Αρθρον 11 του Συντάγματος
και
Επί τοις αφορώσι την Αίτησιν Αρ. 1/95 του Επαρχιακού Δικαστηρίου
Λευκωσίας και επί τοις αφορώσι τα Διατάγματα ημερομηνίας 13.2
.95και 25.1.96 δυνάμει των οποίων διαττάτεται ο αιτητής όπως πληρώσει
εις την Μάρω Αλωνεύτη δια διατροφήν της ανηλίκου θυγατέρας του Μαρίνας το ποσόν των £120.- μηνιαίως και το ένταλμα φυλακίσεως
Σιέριφ Αρ. 8534/96 Ε.Δ. Λευκωσίας.
----------------------
10 Μαΐου 1996
Για τον αιτητή: Π. Πετράκης.
Για την Μάρω Αλωνεύτη: Θ. Ιωαννίδης.
----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Κατά το 1980, ο αιτητής που ανήκει στη θρησκευτική ομάδα Μαρωνιτών και η Μάρω Αλωνεύτη που ανήκει στην Ελληνική Ορθόδοξο Εκκλησία, απέκτησαν εξώγαμο τέκνο. Σε κάποιο στάδιο δημιουργήθηκε μεταξύ των γονέων πρόβλημα αναφορικά με τη διατροφή του τέκνου και η μητέρα προσέφυγε στο δικαστήριο για την έκδοση εναντίον του πατέρα σχετικού διατάγματος. Η διένεξη διάρκεσε επί μακρόν. Την παρέτεινε και η έγερση θεμάτων δικαιοδοσίας. Στα οποία όμως έθεσε τέρμα η απόφαση του Εφετείου στην Πολ. Εφ. 9445, ημερ. 14 Νοεμβρίου 1995, με την οποία επιβεβαιώθηκε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο κέκτηται δικαιοδοσίας δυνάμει του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 σε ζήτημα διατροφής εξώγαμου τέκνου σε σχέση με το οποίο διαλαμβάνεται στο ΄Αρθρο 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης επί της Νομικής Καταστάσεως Εξωγάμων Τέκνων η οποία κυρώθηκε με τον Νόμο 50/79, ότι: "Ο πατήρ και η μήτηρ εξωγάμου τέκνου θα έχουν την αυτήν υποχρέωσιν συντηρήσεως του τέκνου ως εάν τούτο εγεννήθη εν γάμω."
Προσωρινό διάταγμα διατροφής εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο στις 13 Φεβρουαρίου 1995, αλλά ο πατέρας παρέλειψε να καταβάλει τις δόσεις, ύψους £120.- μηνιαίως. Στις 27 Φεβρουαρίου 1996, επειδή εκκρεμούσε η πληρωμή καθυστερημένων δόσεων ενός έτους, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, κατόπιν αιτήματος της μητέρας, εξέδωσε ένταλμα φυλάκισης του πατέρα ώστε να επιτευχθεί με αυτή την κύρωση η είσπραξη του οφειλόμενου ποσού, ως χρηματική ποινή δυνάμει του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Επρόκειτο για το ένταλμα με αριθμό 8534/96. Εκείνος το πληροφορήθηκε πριν από την εκτέλεση και αποτάθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο - βλ. την Αίτηση αρ. 38/96 - για άδεια να καταχωρήσει αίτηση προς έκδοση εντάλματος certiorari, προβάλλοντας ότι κανένα νομοθέτημα δεν παρείχε εξουσιοδότηση για την είσπραξη του εν λόγω ποσού με τον επιλεγέντα τρόπο. Την 8 Μαρτίου 1996 του χορηγήθηκε άδεια η οποία είχε ως αποτέλεσμα την καταχώρηση της παρούσας αίτησης.
Είναι νομίζω αυτονόητο ότι η εκτέλεση διαταγμάτων διατροφής δυνάμει του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, καθίσταται δυνατή μόνο όπου γίνεται προς τούτο ρητή νομοθετική πρόβλεψη. Για διατάγματα διατροφής εκδοθέντα από Επαρχιακά Δικαστήρια γινόταν τέτοια πρόβλεψη σε καταργηθείσες τώρα διατάξεις: στο άρθρο 40 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 και στο άρθρο 12 του περί Εξωγάμων Τέκνων Νόμου, Κεφ. 278. Παρόμοια πρόνοια εισήχθη και υφίσταται τώρα σε σχέση με διατάγματα εκδοθέντα από Οικογενειακά Δικαστήρια: βλ. το άρθρο 40 του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου του 1990 (Ν.216/90). Ελλείπει όμως πλέον οποιαδήποτε τέτοια πρόνοια σε σχέση με διατάγματα διατροφής εκδοθέντα από Επαρχιακά Δικαστήρια προς όφελος εξώγαμων τέκνων.
Ο συνήγορος της μητέρας έθεσε προς εξέταση το κατά πόσο δεν θα έπρεπε να εξυπονοηθεί στην περίπτωση εξώγαμων τέκνων ό,τι ρητώς ισχύει για την εκτέλεση στην περίπτωση τέκνων γεννηθέντων εντός γάμου, εφόσον σκοπός της Σύμβασης η οποία έχει αυξημένη ισχύ έναντι ημεδαπών νόμων είναι, όπως αναφέρεται στο προοίμιο της, η βελτίωση της νομικής κατάστασης εξώγαμων τέκνων. Σε τούτο προσφέρεται σύντομη απάντηση. Κατ΄ αρχήν η Σύμβαση καθορίζει ουσιαστικά δικαιώματα χωρίς να εκτείνεται και σε δικονομικά θέματα όπως εν προκειμένω η εκτέλεση διαταγμάτων. Το ότι η Σύμβαση
υπερισχύει έναντι ημεδαπού νόμου αποκτά νόημα μόνο σε περίπτωση σύγκρουσης των αντίστοιχων διατάξεων τους. Δεν σημαίνει ότι η Σύμβαση μπορεί να εξυπονοήσει διατάξεις κατ΄ αναλογίαν υφισταμένων, η εμβέλεια των οποίων ρητά προδιαγράφεται. ΄Οταν μάλιστα αυτές αφορούν σε κυρώσεις δραστικές, συνεπαγόμενες τη στέρηση προσωπικής ελευθερίας. Το κενό εκ του οποίου προκαλείται η διάκριση, η οποία βέβαια απάδει προς τον σκοπό που τάχθηκε να εξυπηρετήσει η Σύμβαση, μπορεί να πληρωθεί μόνο με νομοθετική ρύθμιση. Με αυτή τη θεώρηση προκύπτει λοιπόν ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, εκδίδοντας το εν λόγω ένταλμα φυλάκισης, ενήργησε χωρίς εξουσιοδότηση δικαίου και ως εκ τούτου εκτός δικαιοδοσίας.Η αίτηση επιτυγχάνει. Εκδίδεται ένταλμα Certiorari. Και το φυλακιστήριο ακυρώνεται.
Αναφορικά με τα έξοδα, παρόλον που ο βασικός κανόνας είναι ότι αυτά ακολουθούν το αποτέλεσμα, εν τούτοις, έχοντας εδώ υπόψη τη φύση του θέματος και την πορεία της αντιδικίας, κρίνω, στην άσκηση της διακριτικής μου εξουσίας, ότι δεν ενδείκνυται η έκδοση οποιασδήποτε διαταγής.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ