|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 1 ΑΑΔ 106
23 Ιανουαρίου, 1992
[ΠΙΚΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ,
Εφεσείοντες- Ενάγοντες,
ν.
ΙΩΑΝΝΗ ΠΠΙΛΗ,
Εφεσίβλητου-Εναγομένου.
(Πολιτική έφεση αρ.7696).
Αμέλεια — Τροχαίο ατύχημα — Σύγκρουση μοτοσυκλέττας με λεωφορείο ερχόμενο από αντίθετη κατεύθυνση — Αντίθετες εκδοχές — Ευρήματα πρωτόδικου Δικαστηρίου, επικυρώθηκαν από το Εφετείο.
Στις 10/5/83, στο δρόμο Πάφου - Αγ. Νικολάου, η μοτοσυκλέττα που οδηγούσε ο εφεσείων συγκρούσθηκε με λεωφορείο που οδηγούσε ο εφεσίβλητος που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου υπήρχαν δύο αντίθετες εκδοχές από τους διάδικους. Ο εφεσείων ισχυρίσθηκε ότι ενώ οδηγούσε την μοτοσυκλέττα με κατεύθυνση προς την Πάφο σ' ένα σημείο του δρόμου όπου υπήρχε στροφή είδε ξαφνικά το λεωφορείο να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση και να έχει καταλάβει ολόκληρο σχεδόν το ασφαλτικό τμήμα του δρόμου. Χρησιμοποίησε τα φρένα για να αποφύγει την επερχόμενη σύγκρουση, όμως η μοτοσυκλέττα γλίστρησε πάνω σε χαλίκια που ήταν σκορπισμένα στην άσφαλτο και αφού κάλυψε μια απόσταση 73 ποδών σε οφιδοειδή κίνηση κτύπησε στον πισινό δεξιό προφυλακτήρα του λεωφορείου. Αντίθετα ο εφεσίβλητος ισχυρίστηκε ότι οδηγούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα γιατί ο δρόμος ήταν ανηφορικός και όταν έστριψε την στροφή πρόσεξε σε απόσταση 100 περίπου ποδών την μοτοσυκλέττα να έρχεται ζικ-ζακ και προς το κέντρο του δρόμου. Για να αποφύγει την πιθανή σύγκρουση οδήγησε το αυτοκίνητό του στα αριστερά και σταμάτησε στο παγκέτο. Παρά ταύτα η μοτοσυκλέττα ήρθε και κτύπησε στον πίσω δεξιό προφυλακτήρα του λεωφορείου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο με βάση την ενώπιον το μαρτυρία δέχθηκε ουσιαστικά την εκδοχή του εφεσίβλητου και απέρριψε την αγωγή διότι θεώρησε ότι καμμιά ευθύνη δεν είχε ο εφεσίβλητος για το δυστύχημα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε ότι δεν υπήρχε καμμιά αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της θέσης του λεωφορείου και της σύγκρουσης διότι η μοτοσυκλέττα ήταν ήδη εκτός ελέγχου προτού εμφανισθεί το λεωφορείο. Ενώπιον του Εφετείου ο εφεσείων ισχυρίσθηκε ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν λανθασμένη διότι από το σχεδιάγραμμα φαινόταν ότι το λεωφορείο αμέσως πριν από την σύγκρουση καταλάμβανε ολόκληρο το ασφαλτικό τμήμα του δρόμου.
Αποφασίσθηκε ότι:
Εφόσον το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε βρει ότι η αιτία του δυστυχήματος δεν ήταν ο τρόπος οδήγησης του λεωφορείου από τον εφεσίβλητο, αλλά το ότι ο εφεσείων προσπαθόντας να πάρει την απότομη στροφή έχασε τον έλεγχο της μοτοσυκλέττας του και κτύπησε στο λεωφορείο, η θέση τον λεωφορείου αμέσως πριν από το δυστύχημα και ο τρόπος οδήγησής του δεν είχαν καμιά σχέση με το δυστύχημα. Για να γινόταν αποδεκτή η εισήγηση των Εφεσειόντων θα έπρεπε το Εφετείο να προέβαινε σε εικασίες βασιζόμενο σε μαρτυρία που είχε απορρίψει το πρωτόδικο Δικαστήριο Μάτι βέβαια που δεν ήταν επιτρεπτό.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Υπόθεση που αναφέρθηκε:
Χαραλάμπους V. Κασάπης (1988) 1 Α.Α.Δ. 25.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Μιλτιάδους, Ε.Δ.) που δόθηκε στις 8 Ιουλίου, 1988 (Αρ. Αγωγών 293/84 και 295/ 84) με την οποία οι αγωγές τους εναντίον του εναγομένου για αποζημιώσεις συνεπεία τροχαίου δυστυχήματος απορρίφθηκαν.
Κ. Μ. Χατζηπιέρας, για τους εφεσείοντες.
Π. Σ. Σιβιτανίδης, για τον εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα διαβάσει ο Δικαστής Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 105.83 το απόγευμα οι εφεσείοντες ενεπλάκησαν σε τροχαίο δυστύχημα για το οποίο επιρρίπτουν ευθύνη στον εφεσίβλητο. Γι' αυτό και καταχώρησαν αγωγές εναντίον του στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, οι οποίες αφού συνεκδικάστηκαν, απορρίφθηκαν γιατί το Δικαστήριο αποφάνθηκε πως ο εφεσίβλητος δεν είχε καμιά ευθύνη για τη σύγκρουση. Η απόφαση εφεσι-βλήθηκε.
Το δυστύχημα έγινε στο δημόσιο δρόμο Πάφου-Αγίου Νικολάου. Ο εφεσίβλητος οδηγούσε το λεωφορείο του προς το χωριό, ενώ ο εφεσείων Πλάτων Αλεξανδράκης, με επιβάτη το Διονύσιο Αλεξανδράκη, οδηγούσε την μοτοσυκλέττα του από την αντίθετη κατεύθυνση, προς την πόλη δηλαδή της Πάφου. Σε ένα σημείο, όπου ο δρόμος έχει μια μεγάλη και επικίνδυνη στροφή με κατωφέρεια προς την κατεύθυνση της Πάφου, έγινε η σύγκρουση. Ήταν ο ισχυρισμός των εφεσειόντων ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως όταν είδαν το λεωφορείο να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση αυτό κρατούσε ολόκληρο το ασφαλτικό τμήμα του δρόμου, πλάτους μόνο 10'6", και γι' αυτό ο οδηγός της μοτοσυκλέττας χρησιμοποίησε τα φρένα για να αποφύγει την επερχόμενη σύγκρουση. Η μοτοσυκλέττα όμως γλίστρησε πάνω στα χαλίκια, που ήταν σκορπισμένα στην άσφαλτο, και αφού κάλυψε μια απόσταση 73π σε οφιδοειδή κίνηση, κτύπησε στον πισινό δεξιό προφυλακτήρα του λεωφορείου.
Διαφορετική ήταν η εκδοχή του εφεσίβλητου. Είπε πως οδηγούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα γιατί ο δρόμος ήταν ανηφορικός. Όταν έστριψε τη στροφή, πρόσεξε από απέναντι, σε απόσταση 100 περίπου πόδια, τη μοτοσυκλέττα να έρχεται ζιγκ ζαγκ και προς το κέντρο του δρόμου. Επειδή υπέθεσε πως θα γινόταν σύγκρουση, οδήγησε το αυτοκίνητο του στα αριστερά και σταμάτησε στο παγκέττο.
Ενώπιον του Δικαστηρίου, εκτός από τη μαρτυρία των διαδίκων, παρουσιάστηκε και η πραγματική μαρτυρία από τον αστυνομικό εξεταστή του δυστυχήματος, που σημειώνεται ουσιαστικά στο τεκμ.3, το σχεδιαγράφημα της σκηνής της σύγκρουσης. Στο σχεδιαγράφημα αυτό τοποθετούνται μεταξύ άλλων, και το σημείο συγκρούσεως, τα οχήματα στην τελική τους θέση και η απόσταση και πορεία του γλιστρήματος της μοτοσυκλέττας.
Σημαντικό στοιχείο στην υπόθεση ήταν η τελική θέση του λεωφορείου, που εμφανίζεται διαγωνίως με πέρα από το μισό του μήκος μέσα στο αριστερό παγκέττο. Μάλιστα μικρό μέρος της αριστερής μπροστινής του πλευράς καταλαμβάνει χώρο μέσα στον αγρό, πέρα από το παγκέττο. Το πισινό δεξιό του μέρος απέχει 8π από το δεξιό άκρο του δρόμου σε σχέση με την πορεία του. Το πλάτος του δρόμου όπως έχουμε ήδη πει είναι 10'6".
Ο δικηγόρος των εφεσειόντων προσπάθησε να μας πείσει πως η απαλλαγή από το πρωτόδικο Δικαστήριο του εφεσίβλητου από κάθε ευθύνη είναι εσφαλμένη. Βασίστηκε δε κατά κύριο λόγο στη θέση του λεωφορείου πάνω στο δρόμο, όπως τοποθετείται στο τεκμ.3, που παρεμπιπτόντως δεν είναι επί κλίμακος. Εισηγείται λοιπόν πως από την κλίση που φαίνεται να έχει το λεωφορείο πάνω στο δρόμο, είναι φανερό πως προτού ο εφεσίβλητος δει τους εφεσείοντες, το λεωφορείο κρατούσε τη μέση του δρόμου, ολόκληρο δηλαδή το ασφαλτικό του τμήμα και όχι την αριστερή του πλευρά, όπως είχε καθήκον να πράξει. Αυτό, σύμφωνα με την εισήγηση του δικηγόρου των εφεσειόντων, υποστήριζε την εκδοχή τους, ότι δηλαδή ο εφεσείων, οδηγός της μοτοσυκλέττας, χρησιμοποίησε τα φρένα όταν είδε το λεωφορείο να έρχεται από απέναντι χωρίς να αφήνει σ'αυτόν επαρκή χώρο για να περάσει.
Προβάλλοντας την εισήγηση αυτή ο δικηγόρος των εφεσειόντων παραγνωρίζει το πιο βασικό στοιχείο. Ότι δηλαδή το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε, ενεργώντας σύμφωνα με τη μαρτυρία του εφεσίβλητου την οποία απεδέχθη ως ορθή, πως δεν υπήρχε οποιαδήποτε αιτιώδης συνάφεια της σύγκρουσης της μοτοσυκλέττας με το λεωφορείο, με την οδήγηση του τελευταίου. Ο δικαστής έκρινε πως η σύγκρουση έγινε επειδή ο εφεσείων, οδηγός της μοτοσυκλέττας, έχασε τον έλεγχο της ενώ προσπαθούσε να στρίψει την απότομη και κατωφερική στροφή με ψηλή ταχύτητα. Αυτό δε αποδεικνύεται και από το γλίστρημα της σε απόσταση 73π, προτού σταματήσει κτυπώντας πάνω στο λεωφορείο.
Για να γίνει αποδεκτή η εισήγηση του δικηγόρου των εφεσειόντων θα πρέπει εμείς, ως εφετείο, να προβούμε σε εικασίες, βασιζόμενοι μάλιστα σε μαρτυρία που απέρριψε το πρωτόδικο δικαστήριο, κάτι βέβαια που δεν μπορούμε να κάμουμε. Οι αποφάσεις (βλ. κυρίως Χαραλάμπους ν. Κασάπης (1988) 1 Α.Α.Δ. 25) στις οποίες έκαμε αναφορά ο δικηγόρος των εφεσειόντων, και που επιλαμβάνονται του ζητήματος της ευθύνης ατόμων που οδηγούν από αντίθετες κατευθύνσεις, δεν έχουν οποιαδήποτε εφαρμογή στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, όπως αυτά έχουν διακριβωθεί από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Η έφεση επομένως απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.