|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 1 ΑΑΔ 49
16 Ιανουαρίου, 1992
(ΠΙΚΗΣ, ΚΟΥΡΡΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στές]
Ι & G ELECTRICAL SERVICES CO. LTD.,
Εφεσείουσα- Εναγομένη
v.
FRINICS ENTERPRISES LTD.,
Εφεσίβλητη- Ενάγουσα
(Πολιτική Έφεση Αρ. 7646).
Δίκαιο των συμβάσεων — Σύμβαση για προμήθεια και τοποθέτηση μονωτικού υλικού στη στέγη εργοστασίου — Ελαττωματική τοποθέτηση σε μικρό μόνο μέρος της στέγης — Δεν έγινε καταγγελία της σύμβασης — Ο εργολάβος εδικαιούτο να κληρωθεί την συμφωνηθείσα αμοιβή μείον αποζημίωση για την ελαττωματική τοποθέτηση.
Η εφεσίβλητη κίνησε αγωγή εναντίον της εφεσείουσας για ΛΚ2.628 σαν συμφωνηθείσα αμοιβή για την εγκατάσταση μονωτικής μεμβράνης πάνω στην στέγη του εργοστασίου της εφεσείουσας. Η σύμβαση προέβλεπε ότι η πληρωμή θα εγίνετο με την συμπλήρωση της εργασίας. Μετά την συμπλήρωση της εργασίας και την αποστολή του σχετικού τιμολογίου στην εφεσείουσα, σε δύο περιπτώσεις διαπιστώθηκε ελαττωματική τοποθέτηση του μονωτικού υλικού. Η εφεσίβλητη επιδιόρθωσε τις ζημιές προς ικανοποίηση του αρχιτέκτονα της εφεσείουσας. Η σύμβαση ουδέποτε καταγγέλθηκε. Από τα 1300 τ.μ. συνολικό εμβαδόν της στέγης είχαν επηρεασθεί 60-70 τ.μ. περίπου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την ανταπαίτηση της εφεσείουσας, που βασιζόταν στο ότι η εργασία δεν είχε εκτελεσθεί, και έδωσε απόφαση υπέρ της εφεσίβλητης ως η απαίτησή της, μείον ένα ποσό για τη ζημιά που προέκυψε από την ελαττωματική τοποθέτηση.
Αποφασίσθηκε ότι
Ο ισχυρισμός ότι η όλη εργασία δεν είχε παραδοθεί, και ότι ήταν γενικά ελαττωματική, δεν υποστηριζόταν από την προσαχθείσα μαρτυρία που καταδείκνυε ότι η ελαττωματική τοποθέτηση επηρέασε μόνο ένα μικρό μέρος της στέγης, ότι είχε επιδιορθωθεί και ότι η ζημιά δεν μπορούσε να επαναληφθεί. Εξάλλου η εφεσείουσα ουδέποτε είχε καταγγείλει τη σύμβαση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη εταιρεία κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Κωνσταντινίδης, Α.Ε.Δ.) που δόθηκε στις 29 Απριλίου, 1988 (Αρ. Αγωγής 5416/86) με την οποία διατάχθηκε να πληρώσει στον ενάγοντα το ποσό των £2.628.- σαν αμοιβή για την προμήθεια και εγκατάσταση μονωτικής μεμβράνης στη στέγη του εργοστασίου της.
Κ. Γαβριηλίδης, για την εφεσείουσα.
Ε. Λιάτσου (κα), για την εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα διαβάσει ο δικαστής Χρ. Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη-ενάγουσα εταιρεία ανέλαβε έναντι της συμφωνηθείσης αμοιβής των £2.628 την εγκατάσταση μονωτικής μεμβράνης στη στέγη του εργοστασίου της εφεσείουσας-εναγομένης εταιρείας.
Η μονωτική μεμβράνη αποτελείται από ασφαλτικά φύλλα που επικολλούνται σε επιφάνειες οικοδομών που με αυτό τον τρόπο στεγανοποιούνται. Τα φύλλα είναι τυλιγμένα σε ρολά μήκους και πλάτους ενός περίπου μέτρου το καθένα, τα οποία, αφού ζεσταθούν, επικολλούνται στην επιφάνεια που θα στεγανοποιηθεί. Στα ενδιάμεσα των φύλλων των ασφαλτικών υλικών τοποθετείται στρώμα πολυθίνης που αφαιρείται προτού γίνει η συγκόλληση των φύλλων του ασφαλτικού υλικού πάνω στην επιφάνεια που θα μονωθεί. Αν δεν αφαιρεθεί η πολυθίνη το ασφαλτικό φύλλο μπορεί με τη βροχή ή τον αέρα να αποκολληθεί. Τα πιο πάνω επεξηγήθηκαν στο πρωτόδικο Δικαστήριο στη μαρτυρία του αρχιτέκτονα της εφεσείουσας Μηνά Ζαννέτου.
Η σύμβαση για την εργασία καταρτίστηκε με την παραγγελία της εφεσείουσας ημερ. 22.12.86 -, τεκμήριο 6, και την κοινή υπογραφή εγγράφου στις 3.3.86, - τεκμήριο 1. Η εργασία διήρκεσε 3 ημέρες στο τέλος της οποίας η εφεσίβλητη έστειλε, στις 7.5.86, στην εφεσείουσα το σχετικό τιμολόγιο. Η εφεσείουσα όμως δεν ανταποκρίθηκε με την πληρωμή του συμφωνηθέντος ποσού. Αντί αυτού όταν ο διευθυντής της εφεσίβλητης επικοινώνησε τηλεφωνικά, γύρω στις 22 του μήνα, με το διευθυντή της εφεσείουσας, ο τελευταίος του ανέφερε ότι η τοποθέτηση του μονωτικού ασφαλτικού υλικού δεν έγινε καλά, με αποτέλεσμα να υπάρξει διαρροή νερού από τη στέγη και εισροή του στο χώρο του εργοστασίου. Υπάλληλοι της εφεσίβλητης επισκέφθηκαν το εργοστάσιο, όπου διαπιστώθηκε πως πράγματι υπήρξε σε ορισμένα σημεία αποκόλληση της ασφαλτικής μεμβράνης την οποία και επιδιόρθωσαν. Μετά από αυτό, και αφού πέρασαν πάλι λίγες μέρες, η εφεσίβλητη ζήτησε αποπληρωμή της αμοιβής της. Ο διευθυντής της εφεσείουσας ανέφερε ότι υπήρξε και δεύτερη αποκόλληση του ασφαλτικού υλικού, για να ακολουθήσει η ίδια διαδικασία επιδιορθώσεως. Πρέπει να αναφερθεί εδώ παρενθετικά πως και στις δυο περιπτώσεις η αποκόλληση του ασφαλτικού υλικού έγινε μετά από θύελλα και νεροποντή.
Ο αρχιτέκτονας της εφεσείουσας κ. Ζαννέτος, που κατέθεσε ως μάρτυρας της, είπε πως η τοποθέτηση του ασφαλτικού υλικού έγινε με επίβλεψη του. Ο ίδιος επιθεώρησε επίσης την στέγη του εργοστασίου μετά την αποκόλληση των φύλλων. Και στις δυο περιπτώσεις επέβλεψε την επιδιόρθωση του ασφαλτικού υλικού και διαπίστωσε πως αυτή γινόταν ικανοποιητικά.
Είναι παραδεκτό γεγονός όμως ότι μετά την αποκόλληση του ασφαλτικού υλικού, στις δυο περιπτώσεις που αναφέρουμε πιο πάνω, διαπιστώθηκε πως από ορισμένα φύλλα δεν είχε αφαιρεθεί η πολυθίνη και γι' αυτό δεν είχαν επικολληθεί στερεά πάνω στην επιφάνεια της στέγης. Με βάση αυτό το δεδομένο το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε ότι η εφεσείουσα εταιρεία εδικαιούτο σε αποζημιώσεις, που απέρρεαν σαν φυσική συνέπεια του μερικού αυτού ελαττώματος στην εκτέλεση της εργασίας, τις οποίες και αξιολόγησε ανάλογα. Για να διακριβώσει δε την έκταση της ζημιάς αυτής βασίστηκε στη μόνη μαρτυρία που είχε ενώπιον του, αυτή δηλαδή του αρχιτέκτονα Ζαννέτου, που προσκόμισε η ίδια η εφεσείουσα εταιρεία. Ο κ. Ζαννέτος είπε πως από τη συνολική έκταση 1.300τ.μ., της στέγης που καλύφθηκε με ασφαλτικό υλικό, αυτό είχε αποκολληθεί σε διάφορα σημεία συνολικής επιφάνειας γύρω στα 60-70τ.μ.
Ο δικηγόρος της εφεσείουσας πρόβαλε ενώπιον μας δυο λόγους για να προσβάλει την πρωτόδικη απόφαση, οι οποίοι όμως πρέπει να εξεταστούν μαζί. Ο πρώτος είναι ότι, ενώ το πρωτόδικο Δικαστήριο δικαίωσε την εφεσείουσα εταιρεία, βρήκε δηλαδή πως η εργασία που εκτέλεσε ήταν ελαττωματική, εξέδωσε απόφαση υπέρ της και απέρριψε την ανταπαίτηση της εφεσείουσας. Πιο συγκεκριμένα, μολονότι το Δικαστήριο διαπίστωσε πως η απομόνωση της στέγης του εργοστασίου δεν έγινε σωστά, με αποτέλεσμα να υπάρξει διαρροή νερού από το μονωτικό υλικό και στη συνέχεια εισροή του στο εργοστάσιο σε δυο περιπτώσεις, εντούτοις, επεδίκασε στην εφεσίβλητη εταιρεία το ποσό που συμφωνήθηκε για την ολοκλήρωση της εργασίας, μείον ένα μικρό ποσό που υπολόγισε ως αποζημίωση για την ζημιά που υπέστη μέρος του μονωτικού υλικού. Αλληλένδετο με αυτό το επιχείρημα είναι και η δεύτερη εισήγηση του δικηγόρου της εφεσείουσας ότι δηλαδή, και με βάση τα ίδια τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η εφεσίβλητη εταιρεία δεν παρέδωσε την εργασία που ανέλαβε να κάμει, και επομένως η αγωγή της θάπρεπε να απορριφθεί και να γίνει αποδεκτή η ανταπαίτηση της για ποσό £8.753.
Αναφορικά με την εισήγηση του δικηγόρου της εφεσείουσας πως η εργασία δεν παρεδόθη, και επομένως δεν είχε καμιά υποχρέωση αποπληρωμής του συμφωνηθέντος ποσού, αυτή καταρρίπτεται από το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας που υπογράφηκε από τους διαδίκους στις 3.3.86. Στον ειδικό όρο "terms of payment" αναφέρονται τα εξής: "net full payment upon completion of work". Οταν η εργασία περατώθηκε η εφεσίβλητη εταιρεία έστειλε στις 7.5.86 το τιμολόγιο της για τη συμφωνηθείσα αμοιβή της. Επισημαίνουμε δε πως η εφεσείουσα δεν κατήγγειλε τη σύμβαση κατά τη διάρκεια ή μετά το πέρας της εργασίας για τους λόγους που πρόβαλε στο Δικαστήριο, και που εκθέτουμε πιο πάνω. Τα παράπονα της για ζημιές στο μονωτικό υλικό έγιναν 20 ημέρες μετά το πέρας της εργασίας και όταν της ζητήθηκε να πληρώσει τη συμφωνηθείσα αμοιβή. Το ίδιο επαναλήφθηκε και στις δυο περιπτώσεις όταν η εφεσίβλητη επιδιόρθωσε τις ζημιές που παρουσιάστηκαν μετά τις νεροποντές και τη θύελλα. Όποτε η εφεσείουσα ζητούσε πληρωμή, η εφεσίβλητη ξανάλεγε πως υπήρχαν ζημιές στο μονωτικό υλικό.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο υπολόγισε την έκταση της ζημιάς βασιζόμενο στη μαρτυρία του αρχιτέκτονα της εφεσείουσας εταιρείας κ.Ζαννέτου. Ο δικηγόρος της προσπάθησε να μας πείσει πως η ζημιά δεν περιοριζόταν στα 70τ.μ., αλλά κάλυπτε ολόκληρη τη στέγη του εργοστασίου. Τέτοια όμως εισήγηση δεν υποστηρίζεται από την προσαχθείσα μαρτυρία. Αντίθετα μάλιστα, ο κ. Ζαννέτος είπε πως επιθεώρησε και στις δυο περιπτώσεις τη ζημιά που έγινε καθώς επίσης και την επιδιόρθωση της. Ανέφερε δε χαρακτηριστικά πως δεν μπορούσε να υπήρχε άλλη, γιατί στο μεταξύ είχε μεσολαβήσει το καλοκαίρι.
Η έφεση επομένως απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.