(1989) 1E ΑΑΔ 481

6 Σεπτεμβρίου, 1989

[ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Δ.]

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ,

Ενάγων,

ν.

Α/Π "ΑΝΤΕΝΑ",

Εναγόμενου.

(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 148/89).

Ναυτοδικείο - Διατάγματα - Προσωρινό Διάταγμα, ex parte αίτηση για έκδοσή του - Υποχρέωση Ενάγοντα να επιδείξει καλή πίστη στον υπέρτατο βαθμό (uberrima fides), αποκαλύπτοντας όλα τα σχετικά γε­γονότα - Συνέπεια - Παράβαση του εν λόγω καθήκοντος - H ακύρωση του προσωρινού διατάγματος.

Ναυτοδικείο - Σύλληψη πλοίου συνεπεία ex parte αιτήσεως - Η ορθή διαδικασία ακυρώσεώς του - Δεν είναι η καταχώριση ενστάσεως, αλλά η υποβολή αιτήσεως για την ακύρωσή του - Το Περί Κυπριακού Ναυ­τοδικείου Διάταγμα 1893, Καν. 60 - Όμως, στην συγκεκριμένη περί­πτωση ήταν δικαιολογημένη η μεταχείριση της ένστασης, που υποβλή­θηκε, ως αίτηση για την ακύρωση της συλλήψεως.

Ναυτοδικείο - Σύλληψη πλοίου συνεπεία ex parte αιτήσεως - Αίτηση για ακύρωση του διατάγματος - Αμφισβήτηση γεγονότων - Δεν δικαιολο­γείται στο παρόν στάδιο.

O ενάγων, που ισχυρίζεται ότι εργοδοτήθηκε από τον αντιπρόσωπο του εναγόμενου πλοίου στον Πειραιά από τις 19.4.89 με μισθό $19,000 Η.Π.Α. καταχώρισε την αγωγή αυτή για καθυστερημένους μισθούς από 19.4.89 μέχρι 23.8.89, και ταυτόχρονα ζήτησε ex parte διάταγμα συλλήψεως του πλοίου.

Το εναγόμενο πλοίο καταχώρισε ένσταση. Το Δικαστήριο έκρινε ότι τούτο δεν ήταν η ορθή διαδικασία αμφισβητήσεως του κύρους του δια­τάγματος συλλήψεως. Όμως, ελλείψει ενστάσεως και ενόψει ότι η πα­ρατυπία δεν ήταν ουσιώδης το Δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσε να θε­- ωρήσει ότι η ένσταση ισοδυναμούσε με αίτηση ακυρώσεως της συλλήψεως.

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στην ένορκο δήλωση που υστοστήριζε την ένσταση, ο ενάγων εργοδοτήθηκε στις 18.7.89 με μισθόν 70,000 Δρχ τον μήνα. O δικηγόρος του ενάγοντα εζήτησε και αντεξέτασε τον καπετάνιο του πλοίου, που είχε προβεί στην εν λόγω ένορκο δήλωση. Κατά την αντεξέταση προέκυψε ότι ο καπετάνιος δεν είχε δική του γνώση για τους όρους εργοδότησης. Από την άλλη πλευρά ο δικηγόρος του εναγόμενου πλοίου δεν ζήτησε να αντεξετάσει τον ενάγοντα.

Με βάση τα πιο πάνω γεγονότα το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως δεν μπορούσε να γίνει εύρημα ότι ο ενάγων παρεβίασε το καθή­κον του να αποκαλύψει όλα τα σχετικά με την υπόθεση γεγονότα στην ένορκο δήλωση, που είχε κάμει προς υποστήριξη της ex parte αιτήσεως για σύλληψη του πλοίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ακόμα ότι στο παρόν στάδιο δεν θα ήταν ενδεδειγμένο να προχωρήσει σε ευρή­ματα σχετικά με την αλήθεια των εκατέρωθεν ισχυρισμών.

H αίτηση για ακύρωση της συλλήψεως του πλοίου απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.

Αναφερόμενες αποφάσεις:

The Ship GLORIANA and Others v. Breidy and others (1982) 1 C.L.R. 409;

Dalglish v. Jarvie, 2 Mac. & G. 231;

Boyce v. Gill [1891] 64 L.T. 824;

The Hagen [1908] P. 189;

R. v. General Commissioners etc., Ex Parte Princess Edmond de Polignac [1917] 1 K.B. 486;

The Andria [1984] 1 All E.R. 243;

National Line of Cyprus v. The Ship "Sunset" (1986) 1 C.L.R. 393.

Αίτηση.

Αίτηση από τον εναγόμενο για απελευθέρωση του πλοίου "ΑΝΤΕΝΑ" του συλλήφθηκε με διάταγμα του Δικαστηρίου.

Α. Γιωρκάτζης για Π. Κακοπιέρο, για τον ενάγοντα.

Φρ. Σαβεριάδης, για τον εναγόμενο.

O Δικαστής κ. Πογιατζής ανέγνωσε την ακόλουθη απόφαση. O ενάγων είναι ναυτικός, μέλος του πληρώματος του εναγόμενου πλοίου "ΑΝΤΕΝΑ". Όπως αναφέρεται στο κλητήριο ένταλμα, με την αγωγή του αυτή που καταχωρίσθηκε στις 23 Αυγούστου, 1989, και που είναι αγωγή "in rem", ο ενάγων απαιτεί την καταβολή ποσού Δολλαρίων Αμερικής 19,000.00 που αντιπροσωπεύει καθυστερημένους μισθούς του και άλλα ωφελήματα για την περίοδο μεταξύ 19 Απριλίου 1989 και 23 Αυγούστου 1989.

Ταυτόχρονα με την αγωγή του ο ενάγων καταχώρισε αίτηση χωρίς κοινοποίηση με αίτημα την έκδοση διατάγματος του Δικαστηρίου για τη σύλληψη του εναγόμενου πλοίου που φέρει τη σημαία της Ονδούρας και που βρισκόταν στο λιμάνι της Λεμεσού. H αίτηση στηρίχτηκε στους θεσμούς 50-59 και 205-210 των Θεσμών του Ανωτάτου Δικαστηρίου Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου (Διάταγμα του 1893), υποστηρίχτηκε δε με δυο ένορκες δηλώσεις του ενάγοντα στις οποίες αναφέρεται ότι κατόπιν συμφωνίας με τον αντιπρόσωπο του πλοίου στον Πειραία, ο ενάγων εργοδοτήθηκε στο πλοίο σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός στις 19 Απριλίου 1989 έναντι μηνιαίου μισθού 4,500 Δολλαρίων Αμερικής, ότι η εργοδότησή του συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ότι κανένα ποσό δεν του καταβλήθηκε έναντι των μισθών του.

Με τα πιο πάνω δεδομένα το Δικαστήριο εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα σύλληψης του εναγόμενου πλοίου και ταυτόχρονα έδωσε οδηγίες στον Αξιωματικό Ναυτοδικείου να ελευθερώσει το πλοίο μόλις κατατεθεί ασφάλεια εκ μέρους του πλοίου για ποσό 20,000 δολλαρίων Αμερικής για ικανοποίηση απόφασης που τυχόν ήθελε εκδοθεί προς όφελος του ενάγοντα. Επιπρόσθετα και σύμφωνα με τις πρόνοιες του Θεσμού 206*, το Δικαστήριο όρισε την υπόθεση για τις 28 Αυγούστου 1989 ώστε να δώσει την ευκαιρία σε οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο που επιθυμεί την απελευθέρωση του πλοίου να λάβει τα ενδεικνυόμενα μέτρα για επίτευξη του στόχου αυτού. Την ημέρα εκείνη ο δικηγόρος του εναγόμενου πλοίου δήλωσε στο Δικαστήριο ότι δεν φέρει ένσταση στη σύλληψη του πλοίου. H διαδικασία που ακολουθήθηκε στην υπόθεση από τη στιγμή εκείνη είναι η λανθασμένη διαδικασία που είχε ακολουθηθεί στην υπόθεση Το Πλοίο "Γκλοριάνα" και άλλων ν. Έντυ Μπρέιντυ και άλλων (1982) 1 Α.Α.Δ. 409. Το Δικαστήριο ανέβαλε την υπόθεση για ακρόαση στις 6 Σεπτεμβρίου 1989 και στο μεταξύ ο εναγόμενος καταχώρισε γραπτή ένσταση στην αίτηση του ενάγοντα μαζί με ένορκη δήλωση του καπετάνιου του πλοίου στο περιεχόμενο της οποίας θα αναφερθώ πιο κάτω.

Σήμερα το πρωί, μόλις φωνήθηκε η υπόθεση, το Δικαστήριο υπόδειξε στο δικηγόρο του εναγομένου ότι η ορθή διαδικασία ήταν να υποβάλει αίτηση σύμφωνα με το Θεσμό 60** για την απελευθέρωση (realease) του πλοίου και όχι γραπτή ένσταση εναντίον του διατάγματος για τη σύλληψη του πλοίου. Σαν αποτέλεσμα της υπόδειξης αυτής, ο δικηγόρος του εναγόμενου εισηγήθηκε ότι το Δικαστήριο θα μπορούσε να θεωρήσει τη γραπτή ένστασή του σαν την αίτηση που προβλέπεται από το Θεσμό 60 και το Δικαστήριο αποδέχτηκε την εισήγηση αφού έλαβε υπόψη την εκφρασθείσα σύμφωνη γνώμη του δικηγόρου του ενάγοντα και την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση "Γκλοριάνα" (ανωτέρω) στην οποία ο Δικαστής Στυλιανίδης είπε ότι η επίδικη διαδικαστική παρατυπία δεν είναι τόσο ουσιώδης ώστε να επιφέρει ακύρωση της όλης διαδικασίας, και ότι το θέμα καλύπτεται από τις πρόνοιες της Διάταξης 70*** των παλαιών Θεσμών του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Αγγλίας που εφαρμόζονται στην Κύπρο με βάση το Θεσμό 237 των Θεσμών του Ανωτάτου Δικαστηρίου Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου του 1893.

Επανέρχομαι τώρα στο περιεχόμενο τη ένορκης δήλωσης που καταχωρίσθηκε για υποστήριξη της "αίτησης" για απελευθέρωση του πλοίου. O Λιβάνιος καπετάνιος του πλοίου ισχυρίζεται εκεί ότι: (α) το περιεχόμενο της ένορκης δήλωσης του ενάγοντα δεν είναι αληθές, (β) ο ενάγων προσλήφθηκε ως Μαθητευόμενος Μηχανικός με μισθό που προβλέπεται από την Ελληνική Συλλογική Σύμβαση για Ναυτικούς, περίπου 70,000 δραχμές μηνιαίως, (γ) η πρόσληψη έγινε κατά ή περί τις 18 Ιουλίου 1989, (δ) οι ιδιοκτήτες του εναγόμενου πλοίου ήταν και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν στον ενάγοντα τους μισθούς του με βάση τις παραγράφους (β) και (γ) ανωτέρω και (ε) "δια της στάσεως του αυτής ο ενάγων δεν δικαιούται της προστασίας του Σεβαστού Δικαστηρίου". Φωτοαντίγραφα του Ναυτικού Φυλλαδίου του ενάγοντα και του Καταλόγου Πληρώματος του πλοίου επισυνάφθηκαν στην ένορκη δήλωση του καπετάνιου σαν Τεκ. "Α" και "B" αντίστοιχα.

Ενώ ο δικηγόρος του ενάγοντα ζήτησε και αντεξέτασε τον καπετάνιο του πλοίου πάνω στα όσα ισχυρίστηκε στην ένορκη δήλωσή του, ο δικηγόρος του εναγόμενου δεν άσκησε το αντίστοιχο δικαίωμά του.

Αντεξεταζόμενος ο καπετάνιος του πλοίου παραδέχτηκε ότι δεν είχε προσωπική γνώση για τους όρους πρόσληψης του ενάγοντα και ότι όσα σχετικά ανάφερε στην ένορκη δήλωσή του είναι όσα άκουσε από τον αντιπρόσωπο του πλοίου στον Πειραιά.

Δεν κλήθηκε άλλος μάρτυρας από οποιαδήποτε πλευρά. Και οι δυο δικηγόροι περιόρισαν την αγόρευσή τους πάνω στα γεγονότα χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε αυθεντίες. O κ. Σαβεριάδης για τον εναγόμενο ισχυρίστηκε ότι, εν όψει της μαρτυρίας του καπετάνιου και του γεγονότος ότι στο Ναυτικό Φυλλάδιο του ενάγοντα αναφέρεται ότι οι Ελληνικές Λιμενικές Αρχές επέτρεψαν τη ναυτολόγηση του ενάγοντα στο εναγόμενο πλοίο με σφραγίδα που φέρει ημερομηνία 18 Ιουλίου 1989, το περιεχόμενο της ένορκης δήλωσης του ενάγοντα αποδεικνύεται αναξιόπιστο και η απαίτησή του για ποσό πέραν των όσων παραδέχεται ο εναγόμενος δεν έχει ελπίδα επιτυχίας. O κ. Γιωρκάτζης για τον ενάγοντα υπόδειξε ότι ο ενάγων δεν κλήθηκε να αντεξεταστεί από το δικηγόρο του εναγόμενου και τίποτε δεν παρουσιάστηκε που να είναι ικανό να κλονίσει την αξιοπιστία του. Αναφερόμενος στο Ναυτικό Φυλλάδιο του ενάγοντα ισχυρίστηκε ότι τίποτε δεν περιέχει που να υποστηρίζει την εκδοχή του εναγόμενου ότι ο ενάγων προσλήφθηκε σαν μέλος του πληρώματος στις 18 Ιουλίου και όχι στις 19 Απριλίου 1989 και ότι η σφραγίδα ημερομηνίας 18 Ιουλίου 1989 είναι αναγκαία μόνο για σκοπούς απόπλου του πλοίου από το λιμάνι του Πειραιά και όχι εργοδότησης πληρώματος πάνω σε αγκυροβολημένο πλοίο.

Παρά το γεγονός ότι από την αγόρευση του κ. Σαβεριάδη δεν είναι καθόλου καθαρό, θα έλεγα ότι είναι μάλλον απίθανο, ότι ο εναγόμενος επικαλείται τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο ο διάδικος που με αίτησή του χωρίς κοινοποίηση ζητά και επυτυγχάνει την έκδοση οποιουδήποτε προσωρινού διατάγματος το οποίο το Δικαστήριο εκδίδει στηριζόμενο σε γεγονότα που επικαλείται ο αιτών και που παρατίθενται σε ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτησή του, έχει υποχρέωση να αποκαλύψει με τρόπο πλήρη και δίκαιο όλα τα σχετικά γεγονότα ώστε το Δικαστήριο να μπορεί να σχηματίσει πλήρη και καθαρή εικόνα των γεγονότων, άλλως το Δικαστήριο μπορεί και πρέπει να ακυρώσει το διάταγμα. Θα προχωρήσω να εξετάσω κατά πόσο είναι δυνατό να λεχθεί ότι, κάτω από τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης, ο ενάγων έχει παραβεί το πιο πάνω καθήκον που είχε έναντι του Δικαστηρίου.

H πιο πάνω αρχή καθιερώθηκε από πολλά τώρα χρόνια. H ανάγκη επίδειξης από μέρους του ενάγοντα καλής πίστης στον υπέρτατο βαθμό (uberrima fides) και οι συνέπειες οποιασδήποτε αποτυχίας στον τομέα αυτό τονίστηκαν σε σειρά Αγγλικών αποφάσεων. Αναφέρω χαρακτηριστικά τις υποθέσεις 1) Dalglish ν. Jarvie, 2 Mac. & G. 231, 2) Boyce v. Gill [1891] 64 L.T. 824, 3) The "Hagen" [1908] P. 189, 4) R. v. The General Commissioners etc. Ex Parte Princess Edmond de Polignac [1917] 1 K.B. 486 και 5) The Andria [1984] 1 All E.R. 243. Στην υπόθεση National Line of Cyprus S.A. v. The Ship "Sunset" (1986) 1 C.L.R. 393, η ίδια διατυπώθηκε ως εξής στις σελίδες 406, 407:

"The general proposition has been established by weighty authority that on an ex-parte application unberrima fides is re­quired, and unless that can be established, if there is anything like deception practised on the Court, the Court ought not to go into the merits of the case, but simply say 'We will not lis­ten to your application because of what you have done'.

Where an ex-parte application has been made to this Court for a rule nisi or other process, if the Court comes to the con­clusion that the affidavit in support of the application was not candid and did not fairly state the facts, but stated them in such a way as to mislead the Court as to the true facts, the Court ought, for its own protection and to prevent an abuse of its process, to refuse to proceed any further with the examination of the merits. This is a power inherent in the Court, but one which should only be used in cases which bring conviction to the mind of the Court that it has been deceived. Before coming to this conclusion a careful examination will be made of the facts as they are and as they have been stated in the applicants affidavit, and everything will be heard that can be urged to in­fluence the view of the Court when it reads the affidavit and knows the true facts. But if the result of this examination and hearing is to leave no doubt that the Court has been deceived, then it will refuse to hear anything further from the applicant in a proceeding which has only been set in motion by means of a misleading affidavit."

Εξέτασα με προσοχή το περιεχόμενο της μαρτυρίας που τέθηκε ενώπιόν μου στην ολότητά της. Ένα μόνο πράγμα προκύπτει από αυτή στο παρόν στάδιο ότι, δηλαδή, υπάρχουν αντικρουόμενοι ισχυρισμοί αναφορικά με το χρόνο της παραδεχτής εργοδότησης του ενάγοντα πάνω στο εναγόμενο πλοίο και το περιεχόμενο της συμφωνίας που αδιαμφισβήτητα έγινε σχετικά με το ύψος του μισθού του. Στο παρόν στάδιο δε δικαιολογείται οποιοδήποτε εύρημα αναφορικά με οποιοδήποτε από τα δύο πιο πάνω επίδικα θέματα και ασφαλώς δε δικαιολογείται εύρημα ότι με ψευδείς ισχυρισμούς ο ενάγων ξεγέλασε το Δικαστήριο στην έκδοση του επίδικου διατάγματος ώστε να δικαιολογείται το ριζοσπαστικό και συνάμα τιμωρητικό μέτρο της ακύρωσης του διατάγματος σύμφωνα με το κανόνα δικαίου που έχω εκθέσει πιο πάνω. Προκύπτει ακόμα από την ενώπιόν μου μαρτυρία ότι υπάρχουν επίδικα θέματα για εκδίκαση.

Κάτω από τις παρούσες περιστάσεις το ερώτημα που εγείρεται είναι εάν το παρόν στάδιο είναι το ενδεδειγμένο στάδιο για την εξέταση σε βάθος των επίδικων θεμάτων που έχω αναφέρει και την αξιολόγηση της μαρτυρίας που έχει προσαχθεί για να καταστεί δυνατή η εξαγωγή των αναγκαίων ευρημάτων και/ή συμπερασμάτων. H απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική. Το παρόν στάδιο είναι πολύ πρόωρο για το έργο που ο κ. Σαβεριάδης με καλεί να επιτελέσω. Τα θέματα αυτά θα αποφασιστούν μετά τη συμπλήρωση της ακροαματικής διαδικασίας της αγωγής του ενάγοντα και όχι ενωρίτερα. Στο μεταξύ και εφόσον η αγωγή είναι "in rem" και δεν είναι ενοχλητική (frivolous or vexa­tious) και εφόσον η ασφάλεια για το ποσό που καθόρισε το Δικαστήριο στο διάταγμα δεν έχει κατατεθεί, ο ενάγων δικαιούται στη συνέχιση της ισχύος του διατάγματος, για τη σύλληψη του πλοίου. Τα όσα αναφέρω πιο πάνω υποστηρίζοται από την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση του Πλοίου "Γκλόριανα" (ανωτέρω).

O Εναγόμενος απέτυχε να με ικανοποιήσει ότι συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος ώστε να ασκήσω προ όφελός του τη διακριτική ευχέρεια που μου παρέχει ο Θεσμός 60 (ανωτέρω) και να διατάξω την ακύρωση του διατάγματος για τη σύλληψη του πλοίου, το οποίο παραμένει σε πλήρη ισχύ.

H διαδικασία του εναγόμενου εναντίον της ισχύος του διατάγματος και/ή για την ακύρωσή του απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του.

Αίτηση απορρίπτεται

με έξοδα σε βάρος τον αιτητή.