ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Δ.

Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.

Μεταξύ:

Κώστα Κολά

Αι τητή

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επιτροπής Ανακουφίσεως Παθόντων

Καθ'ων η αίτηση

---------------------------------- -------------------------------------------------- --------------

Για τον αιτητή: Γ. Πασιαρδής.

Για τους καθ΄ων η αίτηση: Α. Χριστοφόρου.

----------------------------------- -------------------------------------------------- -------------

Μετά από γνωμάτευση του Ιατροσυμβουλίου, με απόφαση της Επιτροπής Ανακουφίσεως Παθόντων ημερομηνίας 7.6.96, ο αιτητής αναγνωρίστηκε ως "μερικώς ανάπηρος", σε ποσοστό 16%, με την έννοια του περί Ανακουφίσεως Παθόντων Νόμου του 1988 (Ν. 114/88 όπως τροποποιήθηκε) και αποφασίστηκε η χορήγηση σ΄ αυτόν της προβλεπόμενης ειδικής μηνιαίας σύνταξης.

Περίπου ένα χρόνο μετά, με επιστολή του ημερομηνίας 2.7.97, ο αιτητής ζήτησε να επανεξεταστεί από το Ιατροσυμβούλιο επειδή θεωρούσε ότι η κατάστασή του (είχε διαγνωστεί χρόνια κατάθλιψη από λόγους που συνδέθηκαν με την τουρκική εισβολή) χειροτέρευσε. Επανεξετάστηκε από το Ιατροσυμβούλιο στις 11.9.97, διαπιστώθηκε πράγματι χειροτέρευση ("υπολείμματα χρονίσασας ανθεκτικής κατάθλιψης με κρίσεις πανικού"), το ποσοστό της αναπηρίας του καθορίστηκε στο 30% και η Επιτροπή, στις 29.1.98, αποφάσισε τη χορήγηση σ΄ αυτόν της αυξημένης σύνταξης που προβλέπεται για την περίπτωση.

Ο αιτητής επανήλθε περίπου δύο μήνες μετά, με επιστολή του ημερομηνίας 6.3.98, με γενικά παράπονα σε σχέση με την ανεπάρκεια του ποσού. Για να πληροφορηθεί όμως, με επιστολή ημερομηνίας 23.3.98, πως η σύνταξή του θα αυξανόταν στο πλαίσιο γενικής αναθεώρησης και πως ο ίδιος, όπως είχε ήδη καθορίσει το Ιατροσυμβούλιο, θα εξεταζόταν εκ νέου το Σεπτέμβριο 1999.

Στις 10.12.98 η Επιτροπή αποφάσισε τη μείωση της σύνταξης του αιτητή κατά το ποσοστό που αναλογούσε στο γεγονός ότι το ένα από τα παιδιά του ενηλικιώθηκε. Προφανώς συμπτωματικά, με επιστολή ημερομηνίας 27.11.98 που σημειώνεται ότι λήφθηκε στις 10.12.98, ο δικηγόρος του αιτητή ζήτησε αύξηση της σύνταξης επικαλούμενος χειροτέρευση της κατάστασης της υγείας του και αύξηση των αναγκών της οικογένειάς του. Επίσης ζήτησε να του χορηγηθεί η σύνταξη αναδρομικά από τις 14.8.74. Η απάντηση της 15.12.98 προερχόταν από τον Πρόεδρο της Επιτροπής χωρίς, όπως προκύπτει, να είχε ασχοληθεί με το αίτημα η ίδια η Επιτροπή. Ήταν, όπως την κατανοώ, πληροφοριακής φύσης σε σχέση με τα προβλεπόμενα από το Νόμο και τους Κανονισμούς. Πάνω στη βάση του ποσοστού της αναπηρίας του όπως αυτό είχε καθοριστεί και την οικογενειακή του κατάσταση, δεν ήταν δυνατό να του χορηγηθεί αυξημένη σύνταξη. Ούτε ήταν επιτρεπτή η αναδρομική πληρωμή που ζήτησε.

Με ειδοποίηση ημερομηνίας 6.9.99 ο αιτητής προσκλήθηκε για επανεξέταση από το ιατροσυμβούλιο. Ο ίδιος λέγει ότι είχε μεσολαβήσει και άλλη επιστολή του δικηγόρου του, ημερομηνίας 22.7.99, αντίγραφο της οποίας επισυνάπτεται στην απαντητική του αγόρευση. Δεν υπάρχει στο διοικητικό φάκελο αυτή η επιστολή αλλά, όπως θα δούμε, το ζήτημα αυτό είναι επουσιώδες. Με την επιστολή ζητήθηκε αύξηση της σύνταξης επειδή, όπως υποστηρίχθηκε, το ποσοστό της αναπηρίας του αιτητή είναι ψηλότερο από το καθορισθέν και οι ανάγκες της οικογένειας του αυξήθηκαν.

Η προσφυγή, όμως, πρέπει να απορριφθεί για λόγους ουσίας. Ο αιτητής ισχυρίζεται πως η απόφαση που λήφθηκε είναι αναιτιολόγητη αλλά είναι προφανές το λάθος του. Η απόφαση στηρίζεται σε σαφή αιτιολογία. Αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι το Ιατροσυμβούλιο διαπίστωσε ότι δεν αυξήθηκε το ποσοστό της αναπηρίας του.

Το δεύτερο του παράπονο αφορά στην ίδια την κρίση του Ιατροσυμβουλίου. Θεωρεί ότι ήταν το αποτέλεσμα πρόχειρης και επιφανειακής εξέτασής του και επισυνάπτει στην αγόρευσή του πιστοποιητικά ιδιωτών γιατρών που τον εξέτασαν κατά καιρούς. Δεν θεωρώ ότι παρέχεται δυνατότητα παρέμβασης σε σχέση με την ουσιαστική κρίση των τεσσάρων γιατρών του Ιατροσυμβουλίου που αφορούν σε εντελώς τεχνικό θέμα. Σημειώνω συναφώς το άρθρο 5 του Νόμου σε σχέση με την ίδρυση Ιατροσυμβουλίου, για την παροχή από αυτό γνωμοδότησης, "διά πάσαν εξεταζομένην περίπτωσιν".

Το τρίτο παράπονο του αιτητή αφορά στην, κατά την εισήγησή του, παράλειψη της Επιτροπής να προβεί σε έρευνα και να συνυπολογίσει μεταβολές στην οικογενειακή του κατάσταση. Η σύνθεση της οικογένειας του αιτητή ήταν γνωστή και δεν είχε μεταβληθεί. Είναι νυμφευμένος και πατέρας τριών παιδιών. Αυτά γεννήθηκαν στις 30.9.75, στις 6.12.80 και στις 7.10.93 και είδαμε πως η Επιτροπή, προφανώς παρακολουθώντας τέτοια θέματα, προσάρμοσε τη σύνταξη του αιτητή όταν και το δεύτερο από τα παιδιά του ενηλικιώθηκε.

Σημειώνω πως κατά το άρθρο 6(1) του Νόμου το ποσό της σύνταξης καθορίζεται με Κανονισμούς και με τους περί Ανακουφίσεως Παθόντων Κανονισμούς του 1988 (ΚΔΠ 186/88 όπως τροποποιήθηκαν), το επιπρόσθετο ποσό για "οικογενειακές υποχρεώσεις" στο βαθμό που αυτές αφορούν σε τέκνα, παρέχεται ως τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους. Ο αιτητής, λοιπόν, χωρίς να είχε θέσει ποτέ θέμα τέτοιας μεταβολής, εννοεί πως θα έπρεπε να ερευνηθεί ο ισχυρισμός του για αύξηση των αναγκών της οικογένειάς του. Θεωρώντας πως τέτοια κατ΄ ισχυρισμό αύξηση συνιστά "μεταβολή στην οικογενειακή του κατάσταση".

Δεν θα ασχοληθώ με το γεγονός ότι σε κανένα στάδιο δεν παρέσχε ο αιτητής νέα στοιχεία ούτε ως προς αυτό και συναφώς, με το γεγονός ότι δεν επιβάλλεται στην Επιτροπή καθήκον αλλά της παρέχεται εξουσία να αναθεωρεί τις συντάξεις για τους λόγους που αναφέρονται. Η εισήγηση του αιτητή στηρίζεται σε λανθασμένη αντίληψη του νομικού πλαισίου που διέπει το θέμα. Το άρθρο 8(ε) προβλέπει πως το καταβλητέο ποσό καθορίζεται αφού ληφθεί υπόψη ο βαθμός της αναπηρίας και οι οικογενειακές υποχρεώσεις του αναπήρου. Το άρθρο 11(1)(β) παρέχει εξουσία για, μεταξύ άλλων, αύξηση του ποσού αφού λάβει υπόψη "οιανδήποτε μεταβολή αναφορικώς προς το βαθμό της αναπηρίας και την οικογενειακή του κατάσταση" η οποία αντιδιαστέλλεται, όπως μου φαίνεται ότι προκύπτει από το άρθρο 11(2)(α), προς την "κοινωνικοοικονομική κατάσταση".

Εν πάση περιπτώσει, θεσπίστηκαν Κανονισμοί οι οποίοι, σύμφωνα με την εξουσιοδότηση του άρθρου 18 αλλά και του άρθρου 6(1), καθόρισαν το ύψος των ειδικών μηνιαίων συντάξεων. Στην περίπτωση των αναπήρων ο Πίνακας Β εξαρτά αυτό το ύψος πρώτα από το ποσοστό της αναπηρίας. Προβλέπεται ορισμένο ποσό για κάθε ποσοστό αναπηρίας. Μετά, από τη σύνθεση της οικογένειας. Προβλέπεται ορισμένο επιπρόσθετο ποσό για τη σύζυγο και άλλο ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων, ως τα δεκαοκτώ τους χρόνια. Επομένως, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να τίθεται από τον αιτητή θέμα "μεταβολής" με την έννοια του Νόμου και των Κανονισμών που θα επέτρεπε την αύξηση της σύνταξής του.

Το τελευταίο θέμα αφορά στο γεγονός ότι ο αιτητής εισπράττει δημόσιο βοήθημα από το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Και επειδή αυτό προσδιορίστηκε στη βάση ποσοστού ανικανότητας 85%, εισηγείται ότι παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας και ότι έχουμε αντιφατικές αποφάσεις της διοίκησης για τα ίδια ακριβώς πραγματικά περιστατικά. Άφησε όμως εντελώς αναπάντητα τα πιο κάτω από την αγόρευση των καθ΄ων η αίτηση:

Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται. Ενόψει της ειδικής φύσης του θέματος δεν θα εκδώσω διαταγή για έξοδα.