|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 1
8 Ιανουαρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΙΝΗ ΣΠΑΝΟΥΔΗ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ/ Ή ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 878/94)
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος — Φορολόγηση εισοδήματος από ενοίκια — Υποκείμενο του φόρου ο ιδιοκτήτης — Εξαίρεση σε περίπτωση αποξένωσης του εισοδήματος — Έννοια της αποξένωσης — Δεν συνέτρεχε αποξένωση στην κριθείσα περίπτωση.
Η αιτήτρια προσέφυγε κατά της επιβολής φορολογίας σε βάρος της ως προς ενοίκια ακινήτων ιδιοκτησίας της.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Σύμφωνα με τη νομολογία, το εισόδημα από την ενοικίαση ενός ακινήτου το φορολογείται ο νόμιμος ιδιοκτήτης αυτού και η μόνη περίπτωση να φορολογηθεί πρόσωπο το οποίο εισπράττει τα ενοίκια είναι όταν υπάρχει αποξένωση του εισοδήματος από τον ιδιοκτήτη προς όφελος του άλλου προσώπου. Τέτοια αποξένωση πρέπει να γίνεται αμέσως με την μεταβίβαση του ακινήτου. Έτσι, όταν υπάρχει μεταβίβαση περιουσίας, πρέπει να υπάρχει έγκυρο εμπίστευμα με βάση το Άρθρο 40 του Περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ. 224, όπως αυτός τροποποιήθηκε και του Άρθρου 5 του Περί Μεταβιβάσεων και Υποθηκεύσεως Ακινήτων Νόμου 9/65, όπως τροποποιήθηκε.
Στην παρούσα περίπτωση είναι καθαρό ότι τέτοια αποξένωση δεν έγινε. Το τι προκύπτει είναι ότι απλώς έγινε κάποια διευθέτηση μεταξύ της αιτήτριας και του πατέρα της, που όμως συνιστά διάθεση του εισοδήματος και όχι αποξένωση και έτσι, με βάση τη νομολογία, υπεύθυνος για τη φορολογία εξακολουθούσε να είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης του ακινήτου.
Το βάρος να αποδείξει ότι πράγματι για τα ενοίκια αυτά είχε φορολογηθεί ο πατέρας της, κάτω από τις συνθήκες, το είχε η αιτήτρια εν όψει του γεγονότος ότι υποκείμενος σε φορολογία είναι ο ιδιοκτήτης των ακινήτων. Η αιτήτρια απέτυχε να αποσείσει αυτό το βάρος. Εν όψει των γεγονότων αυτών ούτε και εγείρεται θέμα να αποφασίσει το Δικαστήριο, έστω και με την προϋπόθεση ότι είχε φορολογηθεί ο πατέρας της, αν τούτο θα απάλλαττε υποχρέωσης πληρωμής φόρου εισοδήματος την αιτήτρια ή αν θα έπρεπε να γίνει ακύρωση της φορολογίας που τυχόν επεβλήθη στον πατέρα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Kittides v. Republic (1973) 3 C.L.R. 123,
Χίνης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 3970,
Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2089,
Tyllis and Co. Ltd v. Republic (1986) 3 C.L.R. 401,
Mitsios Trading Ltd v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1455.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η απόφαση των καθ' ων η αίτηση με την οποία επέβαλλαν στην αιτήτρια φορολογίες σε εισόδημα της αιτήτριας από ενοίκια για τα φορολογικά έτη 1986-1989.
Σ. Ευαγγέλου, για την Αιτήτρια.
Ε. Κλεόπα, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Α.: Η προσφυγή της αιτήτριας στρέφεται εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση να επιβάλουν φορολογίες σε εισόδημα της αιτήτριας από ενοίκια για τα φορολογικά έτη 1986 - 1989.
Είναι η θέση της αιτήτριας ότι τα ενοίκια από τα ακίνητα, τα οποία της είχε δωρίσει ο πατέρας της, εκαρπούτο ο τελευταίος και όχι η ίδια, τα οποία και είχε δηλώσει ως προσωπικά του εισοδήματα και είχε φορολογηθεί γι' αυτά.
Οι καθ' ων η αίτηση υποστηρίζουν την επίδικη απόφαση η δε θέση τους είναι ότι στην παρούσα περίπτωση δεν υπήρξε αποξένωση του εισοδήματος από τον ιδιοκτήτη προς όφελος άλλου προσώπου ούτως ώστε να μην υποχρεούται ο ιδιοκτήτης των ακινήτων να καταβάλλει φόρο εισοδήματος επί των ενοικίων που αποφέρουν τα ακίνητα. Επιπρόσθετα, αμφισβητεί τη θέση της αιτήτριας ότι επί των ενοικίων αυτών φορολογήθηκε ο πατέρας της.
Είναι κοινά αποδεκτό και από τις δύο πλευρές όπως φαίνεται από τις αγορεύσεις τόσο εκ μέρους της αιτήτριας όσο και των καθ' ων η αίτηση ότι, σύμφωνα με τη νομολογία, το εισόδημα από την ενοικίαση ενός ακινήτου το φορολογείται ο νόμιμος ιδιοκτήτης αυτού και η μόνη περίπτωση να φορολογηθεί πρόσωπο το οποίο εισπράττει τα ενοίκια είναι όταν υπάρχει αποξένωση του εισοδήματος από τον ιδιοκτήτη προς όφελος του άλλου προσώπου. Τέτοια αποξένωση πρέπει να γίνεται αμέσως με την μεταβίβαση του ακινήτου. Έτσι, όταν υπάρχει μεταβίβαση περιουσίας, πρέπει να υπάρχει έγκυρο εμπίστευμα με βάση το άρθρο 40 του Περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ.224, όπως αυτός τροποποιήθηκε και του άρθρου 5 του Περί Μεταβιβάσεων και Υποθηκεύσεως Ακινήτων Νόμου 9/65, όπως τροποποιήθηκε. Σχετικές είναι οι αποφάσεις Ploutis Kittides v. The Republic (1973) 3 C.L.R. 123, Ιερώνυμος Χίνης v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 3970 και Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2089.
Στην παρούσα περίπτωση είναι καθαρό ότι τέτοια αποξένωση δεν έγινε. Το τι προκύπτει είναι ότι απλώς έγινε κάποια διευθέτηση μεταξύ της αιτήτριας και του πατέρα της, που όμως συνιστά διάθεση του εισοδήματος και όχι αποξένωση και έτσι, με βάση τη νομολογία, υπεύθυνος για τη φορολογία εξακολουθούσε να είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης του ακινήτου.
Ενώ η γενική αυτή θέση είναι δεκτή και από την αιτήτρια, εντούτοις, είναι ο ισχυρισμός του συνηγόρου της, ότι στην παρούσα περίπτωση υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά, δηλαδή τα εισοδήματα αυτά από τα ενοίκια θεωρήθηκαν από τους καθ' ων η αίτηση ως μέρος του εισοδήματος του πατέρα της, ο οποίος και φορολογήθηκε γι' αυτά. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι η θέση των καθ' ων η αίτηση ότι, για τη χρονική αυτή περίοδο, ο πατέρας της αιτήτριας δεν φορολογήθηκε.
Το μόνο που μπορεί να ρίξει κάποιο φως στον ισχυρισμό αυτό είναι μια επιστολή ημερ. 15.1.96 του Υπουργείου Οικονομικών, Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων, προς τη Νομική Υπηρεσία μετά την έγερση της προσφυγής, στην οποία αναφέρεται ότι για τις επίδικες χρονολογίες, ενώ η φορολογική δήλωση του πατέρα της αιτήτριας αναφέρει γενικά ότι το εισόδημα του αποτελείτο από σύνταξη και ενοίκια, αυτός φορολογήθηκε μόνο για τη σύνταξη, όπως δε προέκυψε, δεν οφείλετο οποιοσδήποτε φόρος για τα χρόνια αυτά ενώ για το 1988 προέκυψε και επιστρεπτέος φόρος.
Η θέση του συνηγόρου της αιτήτριας στηρίζεται στην αρχή ότι η διοίκηση δεν πρέπει να ενεργεί με αντιφατικό τρόπο και γίνεται και αναφορά σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. (Βλέπε Tyllis and Co. Ltd v. Republic (1986) 3 C.L.R. 401, Mitsios Trading Ltd v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1455). Εισηγείται ο συνήγορος της αιτήτριας ότι, αν πράγματι φορολογήθηκε ο πατέρας της, η πράξη φορολογίας και της αιτήτριας είναι αντίθετη με την πιο πάνω αρχή.
Το λιγότερο το οποίο μπορεί να λεχθεί είναι ότι δεν προκύπτει από τα στοιχεία που έχω ενώπιον μου ότι πράγματι για τα ενοίκια αυτά είχε φορολογηθεί ο πατέρας της αιτήτριας. Αντίθετα, εν όψει της επιστολής που ανέφερα πιο πάνω, φαίνεται να μην είχε φορολογηθεί. Εν πάση όμως περιπτώσει, η επιστολή αυτή που περιέχει τα στοιχεία αυτά είναι μεταγενέστερη της ληφθείσας απόφασης για φορολογία και δεν φαίνεται από το φάκελο της διοίκησης εάν έτσι είχαν τα πράγματα και αν τούτο ήταν σε γνώση των καθ' ων η αίτηση όταν ελάμβαναν την απόφαση. Δεν γνωρίζω εάν η διοίκηση είχε ενώπιον της το φάκελο του πατέρα της αιτήτριας, ούτε και αν από το φάκελο αυτό προέκυπτε ότι δεν είχε φορολογηθεί εκείνος για τα ενοίκια. Κατά την κρίση μου όμως δεν μπορώ να υπεισέλθω στο κεφάλειο αυτό γιατί δεν προβάλλεται ως βάση για ακύρωση της απόφασης ή έλλειψη δέουσας έρευνας. Το βάρος να αποδείξει ότι πράγματι για τα ενοίκια αυτά είχε φορολογηθεί ο πατέρας της, κάτω από τις συνθήκες, το είχε η αιτήτρια εν όψει του γεγονότος ότι υποκείμενος σε φορολογία είναι ο ιδιοκτήτης των ακινήτων. Η αιτήτρια απέτυχε να αποσείσει αυτό το βάρος. Εν όψει των γεγονότων αυτών ούτε και εγείρεται θέμα να αποφασίσω, έστω και με την προϋπόθεση ότι είχε φορολογηθεί ο πατέρας της, αν τούτο θα απάλλαττε υποχρέωσης πληρωμής φόρου εισοδήματος την αιτήτρια ή αν θα έπρεπε να γίνει ακύρωση της φορολογίας που τυχόν επεβλήθη στον πατέρα, όπως εισηγείται ο συνήγορος των καθ' ων η αίτηση.
Κατά συνέπεια δεν έχω ικανοποιηθεί ότι πάσχει καθ' οιονδήποτε η απόφαση των καθ' ων η αίτηση και απορρίπτω την προσφυγή χωρίς διάταγμα για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.